'SIGURO AY LASING lang talaga ang kamahalan kaya niya iyon nasabi.'Iyon ang paulit-ulit na sinasabi ni Rosemarie sa sarili dahil bakit naman nito iyon sasabihin sa kaniya? Bakit siya nito aalukin ng ganoong bagay?Matapos nito iyong sabihin sa kaniya ay nawalan na ito ng malay kaya ipinahatid na lang niya ito sa silid nito."Siguradong epekto lang iyon ng alak."Pagkukumbinsi niya sa sarili dahil hindi siya mapalagay at paulit-ulit na naglalaro sa kanyang isipan ang mga sinabi nito na ultimo pagtulog ay naging mailap sa kaniya, bigla-bigla na lang din siyang natutulala at hindi na niya namamalayan na nakangiti na pala siya.Ngunit hindi naparito si Rosemarie para doon kaya bago pa lumalim ang nararamdaman niya ay iiwasan na niya iyon. Hindi na angkop para sa kaniya na manatili sa palasyo kaya lumipat na siya sa bahay pagamutan. Sa paraang iyon ay hindi na magkukrus ang landas nila ng hari.NAGLALAKBAY ANG ISIP ni Hawthorne habang inilalahad ng pinuno ng konseho ang mga paghahanda para

"HINDI MO NA ako kailangan pang iligtas. Bumalik ka na sa Psicadiasis at ipinapangako ko sa 'yo na babalik din ako don. Magkakasama ulit tayo."Iyon ang huling mga salitang sinabi ni Tariq kay Rosemarie. Ang kanyang amain, ang lalaking kinilala niyang ama simula ng nagkaisip siya ngunit sa isang iglap ay hindi na niya ito makakausap at makikita pa. Hinding-hindi na niya ito makakasama pa.Napaluhod siya at sunod-sunod ang pagtulo ng kanyang luha habang kitang-kita niya ang paggulong ng ulo nito sa kalupaan at pagbagsak ng wala na nitong buhay na katawan.Alam ni Rosemarie na nakita siya ng amain dahil iniangat pa nito ang kamay sa kanya at nakuha pa nitong ngumiti bago ito tuluyang pugutan ng ulo ni Hawthorne.Nang wala ng natirang mga kawal, nang makaalis na sila Hawthorne ay doon lang inalis ng babae ang kamay sa kanyang bibig. Doon na lang din siya humagulgol at nagsisigaw. Pinagsusuntok niya ang lupa sa sobrang sakit at galit na nararamdaman, na para bang sa paraan na iyon ay mapap

NAGKAKAGULO ANG MGA kasamahang manggagamot ni Rosemarie ng bumalik siya sa bahay pagamutan."Anong nangyari sa 'yo at basang-basa ka, Rosemarie?" Nakakunot ang noo at nagtatakang tanong ng kanilang pinuno ng makita siya. "Ikaw lang ba ang naglaba?"Binanlawan niya ulit ang mga nilabhan at siniguradong malinis ang mga iyon bago siya bumalik kaya hapon na no'n at wala na ring masyadong pasyente doon."Bakit wala ni isa man ang tumulong kay Rosemarie samantalang hindi naman ngayon ang araw ng kanyang paglalaba?"Natahimik naman ang ibang mga manggagamot, iniiwasan na mapatingin sa mga mata ng kanilang pinuno."Wala ho silang kasalanan." Pagpigil ni Rosemarie sa babae. "Ako ho mismo ang nagprisinta na maglaba.""Ganon ba? Pero kahit na, dapat lahat tayo dito ay nagtutulungan.""Ano ka ba, pinuno?" Nilapitan ito ng isa nilang kasamahan, hinawakan siya sa braso habang ang isang kamay nito ay may hawak na maganda at mamahalin na palamuti. "Natapos naman na ni Rosemarie ng maayos ang kanyang

NAPAATRAS SI ROSEMARIE nang makita na si Salem ang pumipigil sa kanyang balak na patayin ang hari. Isang malakas na sampal sa kanyang pisngi ay nabitawan niya ang hawak na patalim sa sobra pa ring gulat. Tila ba namanhid ang kanyang mukha at nabingi din siya dahil sa sobrang lakas no'n."Hindi ka ba talaga nag-iisip?" Pabulong na sigaw nito saka siya patulak na binitawan. "Hindi ba at binalaan na kita? Ilang beses pa ba dapat kitang pagsabihan bago ka magising sa katotohanan na hindi mo na maibabalik ang buhay ng iyong amain?""Nasasabi mo iyan dahil hindi ikaw ang nasa katayuan ko.""Makinig ka sa akin." Madiin nitong hinawakan ang balikat niya. "Ang mga magulang ko hinatulan ng kamatayan ng bata pa ako. Si ama, pinagbintangan na pumatay sa isang maharlikang pamilya samantalang si ina naman ay pinagbintangan na magnanakaw. Para lang may makain kaming magkakapatid ay nagnakaw siya, para sa amin ngunit binawian pa rin ng buhay ang lahat ng mga kapatid ko. Ako lang ang natira at kahit k

ANG ISANG DAMDAMIN kapag pinipigilan ay mas lalo lang sumisidhi, tila isa itong sikreto o katotohanan na kahit anong pilit ng sinuman na itago o labanan at pigilan ay siguradong lalabas at lalabas pa rin ito.Iyon ang napatunayan ni Rosemarie.At paano niya nagustuhan ang isang taong kinamumuhian niya ng sobra? Kahit anong gawin niya ay hindi din niya alam ang sagot sa katanungan na iyon.Nagtaka siya ng hindi gantihan ni Damascus ang kanyang ngiti, dati ay ito pa ang unang bumabati sa kanya. Ramdam din niya ang malamig nitong pakikitungo sa kanya samantalang si Greige naman ay hayagan ang ipinapakita nitong disgusto kanya na hindi niya alam kung bakit. Si Sergei lang ang hindi nagbago pero dati naman na itong tahimik.Mayroong pagpupulong ang mga ito at nagtataka man si Rosemarie kung bakit siya nando'n ay masaya pa rin siya na pinagkakatiwalaan siya ng hari."Naghanda ho ako ng tsaa at tinapay para sa inyo. Ang tsaa ay siguradong makakatulong sa inyong mabilis na metabolismo—""Wala