Nakatulala lamang si Lianna habang nakaupo sa gilid ng pinto. Ilang oras na tanging pag-iyak niya lamang ang naririnig sa buong kwarto. ‘Wala kang puso, Emmanuel!’ sabi niya sa kanyang isip. ‘Makakaalis ako rito, sinusumpa ko 'yan,’ sumpa niya sa kanyang isipan.Nararamdaman pa niya ang pamamanhid ng kanyang balakang na tinamaan ng sinturon kanina ni Emmanuel. Nararamdaman din niya ang pananakit ng kanyang sentro sa pagiging marahas ni Emmanuel sa kanya. Para sa kanya ay mga baliw ang mga miyembro ng mga Montecarlo at isipin pa lamang niya na magtatagal siya ay baka magpakamatay na lamang siya. Dalawa lamang ang pagpipilian ni Lianna kundi ang tumakas o magpakamatay na lamang.Inabot na ng madaling araw ay mas nakaramdam na rin siya ng gutom. Nagdesisyon siya na matulog na lamang kaya naglakad siya papunta sa malaking kama. Humiga siya roon at saka agad na ipinikit ang kanyang mga mata.‘Kailangan mo ng lakas, Lianna,’ bulong niya sa kanyang sarili.‘Kailangan mo makatakas sa mahig

Tanging pagtakbo lamang ang nagawa ni Lianna habang papalabas sa gubat na malapit sa mansyon ng mga Montecarlo. Hawak niya ang kanyang maliit na bag na may laman na kakarampot na pera ng nakarinig siya ng kaluskos na parang may humahabol sa kanya.‘Lianna, kailangan natin makatakas dito!’ sambit niya sa kanyang isip ngunit huli na niya napansin ang isang ugat sa puno kaya siya ay nadapa.Sinusumpa niya na hindi na siya babalik sa pamilya ng mga Montecarlo dahil sa labis na ugali nila. Nagdesisyon agad siyang tumayo saka tumakbo ulit dahil malapit na siyang makaalis sa gubat.“Hanapin niyo siya!” sigaw ng kung sino. Nanglaki ang mga mata ni Lianna ng narinig iyon kaya mas binilisan niya ang pagtakbo palabas ng gubat.Emmanuel angrily smashed the luxury vase in his room. Galit na galit siya ng nagising siya ay wala si Lianna sa kwarto niya. Napalingon siya sa kanyang phone saka sinagot ang tawag ng isa sa kanyang mga tauhan.“Senyorito, patay na po si Mr. Edmund Alcantara. Inatake raw p

Nagpupuyos sa galit si Ishmael dahil alam naman ng mga katulong sa Montecarlo na bawal siya sa peanut ngunit may nakalusor pa rin. Nasa tabi lamang niya si Savannah na nakahawak sa kanyang kamay habang si Cludia ay may inggit sa mga mata nito. Marahas na bumuntong-hininga si Ishmael. Sa isip niya ay sa oras na mahanap niya kung sino ang may kagagawan nito ay hindi niya papalagpasin kahit ano pa ang mangyari.“Sino kaya ang may gawa nito?” tanong ni Savannah sa kanyang asawa. Bakas ang pag-aalala sa mukha nito ngunit may bago sa reaksyon nito.“Maybe, this is what Lianna's doing!” galit na sabi ni Claudia.Halos nagtangis ang kalooban ni Ishmael kung iisipin pa lang niya na si Lianna ang may gawa noon. Ngunit paano? Bakit may lakas loob na si Lianna na lumaban sa mga Montecarlo kung isa lamang siyang basura na pinulot ng kanyang kapatid na si Emmanuel.“Gaano ka nakakasigurado na si Lianna ang may gawa nito? Simple siyang babae at hindi halata sa kanya ang ganoon,” komento ni Savannah.

Nakangiti lamang si Simon kay Lianna na parang ang babaeng ito ang pinakamaganda niyang nakita sa buong buhay niya. Napangisi ito ng sulyapan siya ni Emmanuel ng may halong panglilisik sa kanyang mata.‘Possessive pala ang mga Montecarlo,’ anya sa isip ni Simon. Sumulyap ulit siya kay Lianna na nakatungo na.“Emmanuel, huwag kang mag-isip ng kung ano dahil magaan lamang ang aking loob sa iyong asawa,” nakangiting sabi ni Simon.“Simon, what are you doing?” Napalingon silang tatlo ng nakita nila ang kahawig ni Simon na paparating. Ngunit bakas sa mukha nito ang kaseryosohan, parang hindi pa ito marunong ngumiti dahil naka-straight line ang labi nito. “Montecarlo,” may galit sa boses ng lalaki. Sumulyap ito sa babaeng katabi ni Emmanuel at natigilan. Napatitig siya kay Lianna ng matagal.“Napakaganda naman ng iyong kasama, Montecarlo,” may halong pang-uuyam sa boses ng lalaki.“Jonathan, hindi ko inasahan na pupunta kayo sa ganitong pagpupulong,” bakas ang kaseryosohan na sinabi ni Em

MASAKIT ang puso ni Lianna dahil sa kanyang mga narinig. Ngunit mabuti na lamang ay nakahanda ang puso niya sa sinabi ni Emmanuel. Napakagat siya sa kanyang labi at hindi na nakaangal ng hilahin siya ni Emmanuel upang pumunta sa kanilang kwarto.Narinig na lamang niya ang pagsigaw ni Jaime sa kanyang pangalan. Halos kaladkarin na siya ni Emmanuel paitaas ng hagdan.“Didn't I tell you to stop talking to my brother?” malamig na sabi ni Emmanuel sa kanya.Pumasok agad sila sa kwarto at pabalya siyang itinulak ni Emmanuel sa kanyang kama. Tumitig lamang ito sa kanya saka umalis sa kanyang harapan upang may kunin. Ilang minuto ay may dala na itong medical kit saka tumabi sa kanya.“Don't ask,” utos ni Emmanuel kahit wala naman siyang itatanong talaga. Napangiwi siya ng nagsimula ng linisin ni Emmanuel ang kanyang sugat sa noo. Nanglaki ang mga mata niya ng halos malapit na ang mukha ni Emmanuel sa kanya.“Bakit ba kasi hindi ka lumalaban?” Bakas ang galit sa tono ni Emmanuel habang sinasabi