All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2661 - Chapter 2670

เมื่อหลิงอวี๋เห็นสายตาของแม่ทัพจี้ ก็อดมิได้ที่จะเผยยิ้มและเอ่ยเย้าแหย่ออกไป“แม่ทัพจี้ ท่านอาจจะมิเชื่อในสิ่งที่พวกเราสามีภรรยาพูด แต่ความจริงก็คือเช่นนี้!”“ท่านดูเมืองจงโจวแล้วลองคิดดูเถิดว่า แผ่นดินภายนอกเป็นสภาพเช่นเดียวกับที่พวกท่านอยู่ทั้งหมดหรือไม่?”“ข้าขอพูดสิ่งที่ฟังมิเข้าหูสักหน่อย แดนเทพในยามนี้นั้นเต็มไปด้วยความย่อยยับ ตำแหน่งมหาเทพของพวกท่านก็เป็นแค่ของประดับชิ้นหนึ่งเท่านั้น หากอยากจะเป็นมหาเทพที่ดีก็ต้องนำเงินจำนวนมหาศาลออกมาช่วยเหลือผู้ประสบภัย!”“ส่วนมหาเทพที่ไม่มีความรับผิดชอบนั้น หากเขามิสนใจความเป็นความตายของพวกท่าน เช่นนั้นมิว่าเขาจะเป็นใครแล้วเกี่ยวกระไรกับพวกท่านด้วยเล่า?”ผู้ใดให้ผลประโยชน์ก็ประจบคนผู้นั้น! หลิงอวี๋มิได้พูดสิ่งนี้ออกไปตามตรง แต่แม่ทัพจี้กับฮูหยินจี้ก็ล้วนเข้าใจความหมายกันแล้วฮูหยินจี้มองแม่ทัพจี้แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “ฮองเฮาหลิงพูดถูก ขอเพียงมิใช่คนที่มิสนใจความเป็นความตายของพวกเราเหล่าราษฎร ผู้ใดจะเป็นมหาเทพก็ล้วนได้ทั้งนั้น!”“หากเจ้าแห่งทิศใต้มีความสามารถเช่นนี้ สามารถทำให้ราษฎรกินอิ่มนอนอุ่น มิต้องระหกระเหเร่ร่อนอีก พว

หลิงอวี๋ เซียวหลินเทียนและแม่ทัพจี้พูดคุยกันอยู่นาน เมื่อกำหนดแผนการกันเรียบร้อย พวกเขาก็กลับไปที่เรือนด้านข้างวันรุ่งขึ้น หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนพาพวกลู่ปินออกจากเมืองจงโจว มุ่งหน้าไปที่หมู่บ้านใกล้ ๆ เพื่อสำรวจพื้นที่จริงส่วนหลิงหว่านและองครักษ์ที่เหลือก็อยู่ที่เมืองจงโจวคอยช่วยฮูหยินจี้สำรวจสถานการณ์ผู้ประสบภัยหลังจากที่หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนได้หารือกันแล้ว ก็เดินกันไปตามแนวภูเขาในละแวกนี้ฝนยังคงตกอย่างหนัก เส้นทางภูเขาจึงถูกโคลนชะไปเสียจนไม่มีทางเดินและมิสามารถขี่ม้าได้ ทุกคนล้วนต้องเดินลุยฝนกันไป ความเร็วในการเดินทางจึงช้ามากหลิงอวี๋ก็มิได้รีบร้อนอะไร เป้าหมายของนางก็คืออยากระบายน้ำท่วมให้ได้เสียก่อน เพื่อให้ราษฎรเหล่านี้มีที่พักพิงอยู่ได้ขอเพียงรู้ทิศทางการไหลของแม่น้ำเหล่านี้ให้แน่ชัด ก็จะสามารถหาวิธีได้“อาอวี๋ ข้าเติบโตมาถึงเพียงนี้ นี่คือครั้งแรกเลยที่ได้เห็นภัยพิบัติเช่นนี้!”ตลอดการเดินทางมา เซียวหลินเทียนเห็นหมู่บ้านจำนวนนับมิถ้วนล้วนจมอยู่ในน้ำ นอกจากรู้สึกสะเทือนใจแล้ว ก็เป็นครั้งแรกด้วยที่เขารู้สึกได้ถึงพลังและความน่ากลัวของธรรมชาติอันยิ่งใหญ่นี้“มิ

พลังของทั้งสองคนในตอนนี้ก้าวหน้าไปมากแล้ว ระยะทางหลายสิบเมตรเช่นนี้สำหรับพวกเขามินับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่สำหรับลู่ปินและเหล่าองครักษ์นั้นนับเป็นเรื่องยากลู่ปินจึงพาคนลงจากภูเขาไปก่อน จากนั้นค่อยหาทางไปรวมตัวกับพวกเขาก่อนหน้านี้หลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนดูแลกองทัพขนาดใหญ่ ล้วนแต่เป็นการเดินตามกันอย่างมิออกนอกเส้นทางแต่ในตอนนี้มิต้องกังวลพวกลู่ปิน ทั้งสองคนจึงล้วนใช้พลัง แล้วเคลื่อนไหวไปมาบนขอบหน้าผาอย่างรวดเร็วเมื่อตามทิศทางการไหลของโคลนถล่มไป มินานหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนก็มาถึงที่ปากหุบเขา แล้วก็เห็นว่าน้ำยังคงไหลลงไปต่อด้านในหุบเขานั้นเป็นแม่น้ำที่กว้างนับร้อยเมตร แม่น้ำสายนี้ทำให้หลิงอวี๋เห็นแล้วตกตะลึงเสียจนตาเบิกโพลง จากนั้นก็เห็นว่าทั้งสองฝั่งเป็นหน้าผาสูงชัน ทั้งยังเป็นขอบที่เรียบเสมอกันอีกด้วยราวกับว่าหน้าผาดั้งเดิมเป็นชิ้นเดียวกัน แล้วถูกขวานขนาดใหญ่ผ่าลงตรงกลางให้แยกจากกันเป็นสองส่วนหลิงอวี๋นึกขึ้นมาได้ราง ๆ ว่าตอนที่ตนถูกหลงหมิงสลายเลือดเนื้อและกระดูกที่ยอดเขาเฟยหวงนั้น สุดท้ายฟ้าถล่มดินทลาย ยอดเขาเฟยหวงก็เกิดรอยแยกหนึ่งขึ้นมา แล้วในตอนที่หลงหมิงพุ่งเข้ามาก

หลิงอวี๋เห็นว่าเด็กหนุ่มที่พูดอยู่ใส่เพียงเสื้อตัวหนึ่งเท่านั้น อีกทั้งที่แขนเสื้อก็ยังมีเลือดซึมออกมาด้วยนางจึงรู้สึกสะกิดใจขึ้นมา เด็กหนุ่มผู้นี้พยายามล่าสัตว์มาอย่างสุดชีวิตจึงกังวลว่าตนจะแย่งชิงไปกระมัง?นางครุ่นคิด จากนั้นก็หยิบเสบียงหนึ่งถุงและโอสถรักษาแผลหนึ่งกล่องออกมาจากในมิติ จากนั้นก็เอ่ยออกไปอย่างอดทน “ท่านลุงหู ข้าขอมอบเสบียงถุงนี้กับพวกท่านก่อน เพื่อเป็นการพิสูจน์ความจริงใจของข้า!”“อีกอย่างเด็กหนุ่มผู้นี้ได้รับบาดเจ็บมา ข้าจึงมอบโอสถรักษาแผลให้เขาด้วยหนึ่งกล่อง พวกท่านถอยหลังไปสักหน่อย ข้าจะโยนขึ้นไปให้!”บุรุษผู้นั้นยกหน้าไม้ขึ้นมาอย่างระวังตัว หลิงอวี๋กังวลว่าลูกดอกของเขาจะยิงทะลุถุงข้าวเข้า นางจึงรีบเปิดให้เขาดูอย่างรวดเร็วบุรุษผู้นั้นตาไวมาก เมื่อเขาเห็นว่าเป็นถุงเสบียงจริง ๆ ก็ตาเป็นประกายขึ้นมาทันทีครั้นเมื่อเกิดน้ำท่วม ครอบครัวของพวกเขาเอาแต่ห่วงจะหนีเอาตัวรอด ต่างก็มิได้นำเสบียงออกมาหลายวันมานี้ พวกเขาอาศัยล่าสัตว์และขุดผักป่าเพื่อประทังชีวิต มิได้กินข้าวกันมาหลายวันแล้วหลิงอวี๋ยกมือขึ้นสะบัดแล้วโยนขึ้นไป ถุงที่บรรจุข้าวอยู่ห้าหกกิโลก็ตกอยู่ตรงหน้าขอ

หูเฉิงมองแผนที่ที่หลิงอวี๋วาดขึ้นมาแล้วลูบคางอย่างนิ่งเงียบจากนั้นหูกังก็เอ่ยแทรกขึ้น “ฮองเฮาหลิง ทางน้ำนี้ต้องขุดนานเท่าใดหรือ? เมื่อขุดแล้วจะทำให้น้ำที่ท่วมอยู่ระบายออกไปได้จริงหรือพ่ะย่ะค่ะ?”หลิงอวี๋จึงเอ่ยออกไปอย่างมั่นใจ “หูกัง ข้าช่วยสำรวจมาให้พวกเจ้าแล้ว… พวกเจ้ามิเคยเห็นแม่น้ำสายนั้น อย่าว่าแต่น้ำที่ท่วมในหมู่บ้านพวกเจ้าเลย น้ำที่ท่วมพวกหมู่บ้านในละแวกนี้ก็ระบายไปได้ไม่มีปัญหา!”“พวกเจ้าไปหาคนมาขุดเถิด ข้าจะรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินของพวกเจ้าเอง ไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้าหิวโซไปทำงานเป็นแน่!”จากนั้นหลิงอวี๋ก็หันไปหาหูเฉิงอีกครั้ง “ท่านลุงหู ท่านเป็นคนที่ได้เห็นใต้หล้ามาก่อน ท่านน่าจะรู้ดีว่าพึ่งพาผู้อื่นนั้นมิสู้พึ่งพาตนเอง!”“หวังพึ่งราชสำนักมิได้แล้ว ก็ทำได้เพียงพึ่งพาตนเองเท่านั้น! หากพวกท่านมิยินยอมที่จะช่วยเหลือตนเองก็ทำได้เพียงแต่รอความตายเท่านั้น!”“ฝนตกหนักเช่นนี้มิรู้ว่าเมื่อใดจะหยุดตก หากพวกท่านอยู่บนภูเขาเช่นนี้ไปตลอด ไม่มีใครไปขุดลอกระบายน้ำ เช่นนั้นสถานการณ์ก็จะเลวร้ายลงเรื่อย ๆ!”“แม้ว่าพวกเราจะอยากช่วยเหลือพวกท่าน แต่ก็ไม่มีกำลังคนและทรัพยากรมากถึงเพียงนั