All Chapters of ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: Chapter 1451 - Chapter 1456

นางมิกล้าแม้แต่จะหายใจดังเกินไปในที่สุดพ่อครัวใหญ่ผางก็ทำความสะอาดที่นี่อย่างละเอียดเสร็จสิ้น จากนั้นก็ยกถุงนั้นออกไปเขาปิดประตูแล้วเดินออกไปข้างนอกลั่วชิงยวนถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วเดินออกจากตู้พ่อครัวใหญ่ผางมาทำความสะอาดที่นี่ในยามวิกาลที่ไม่มีผู้คนและยังนำถุงนั้นไปด้วยภายในนั้นต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติเป็นแน่ลั่วชิงยวนเดินออกจากห้องกลับไปยังห้องเก็บฟืนเพื่อรอจนกว่าจะรุ่งสางแต่คาดมิถึงว่าพ่อครัวใหญ่ผางจะกลับมาอีกครั้งเขาถือตะเกียงเดินตรวจดูทีละห้องลั่วชิงยวนมองผ่านรอยแยกหน้าต่าง เมื่อเห็นดังนั้นจึงรีบหลบเข้าไปในกองฟืนที่บดบังทั้งร่างของนางได้มินานนัก พ่อครัวใหญ่ผางก็เปิดประตูห้องเก็บฟืน ถือตะเกียงเดินสำรวจไปทั่วห้อง หลังจากมองดูคร่าว ๆ แล้วก็หันหลังกลับไปลั่วชิงยวนถอนหายใจด้วยความโล่งใจเหตุใดพ่อครัวใหญ่ผางจึงต้องระมัดระวังถึงเพียงนี้ ไปแล้วยังกลับมาอีก ตรวจสอบทุกห้องซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับเกรงว่าจะมีใครซ่อนตัวอยู่ในห้องลั่วชิงยวนถึงกับสงสัยว่านางเคยทำให้พ่อครัวใหญ่ผางสงสัยเมื่อใดกัน จึงทำให้พ่อครัวใหญ่ผางระมัดระวังถึงเพียงนี้แต่จากนั้นพ่อครัวใหญ่ผางก็ออ

“แล้ว…”ลั่วชิงยวนกล่าวด้วยน้ำเสียงยากจะเอ่ย “สิ่งที่ท่านเสวยมาโดยตลอดคือศพทารกเพคะ”เมื่อสิ้นคำนั้น ซีกุ้ยเฟยก็หน้าซีดเผือดในทันทีเกือบจะเสียหลักล้มลง แต่ยังยกมือยึดโต๊ะไว้ทันท่วงที“เจ้าว่ากระไรนะ?!” ซีกุ้ยเฟยมองนางด้วยความเหลือเชื่อลั่วชิงยวนมองนางด้วยความเห็นใจ “หม่อมฉันเห็นกับตา มิผิดแน่เพคะ”“สิ่งนี้เองที่เป็นต้นตอของปัญหา”“การที่ท่านเสวยสิ่งนี้เป็นเวลานาน ทำให้พระวรกายมีธาตุเย็นจัด โอสถจึงมิอาจปรับสมดุลได้ และถึงแม้พระวรกายจะแข็งแรงดี หากเสวยสิ่งนี้เป็นเวลานานก็ย่อมมิอาจตั้งครรภ์ได้”“เพราะไม่มีใครปรารถนาจะมาจุติในครรภ์ของท่านเพคะ”ซีกุ้ยเฟยหน้าซีดเผือด เหงื่อเย็นไหลซึมเมื่อกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งก็ทรุดตัวลงกับพื้น อาเจียนออกมาทันใดแม่นมเฉาได้ยินเสียงจึงรีบเข้ามา “กุ้ยเฟยเพคะ!”“เกิดกระไรขึ้น? เจ้าทำอะไร?”ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างจนปัญญา “ปล่อยให้ท่านอาเจียนเถิด”ถึงแม้เรื่องนี้จะโหดร้ายมาก เมื่อบอกซีกุ้ยเฟยแล้ว นางคงจะกินข้าวมิลงไปหลายวันแต่เรื่องใหญ่เช่นนี้จะมิบอกนางได้อย่างไรซีกุ้ยเฟยจึงอาเจียนอยู่เช่นนั้นเป็นเวลานาน หากหยุดแล้วก็อดมิได้ที่จะอาเจียนต่ออีก

“เป็นไปได้หรือไม่ว่าเพราะรังเกียจฉินอี้แต่เดิม จึงทำให้เขามีความสามารถปานกลางเช่นนั้น?”“มิเช่นนั้นเหตุใดสมุนไพรอันล้ำค่ามากมายจึงถูกส่งให้เกาเหมียวเหมี่ยว เกาเหมียวเหมี่ยวได้กินมาตั้งแต่เยาว์วัย ทั้งที่ฉินอี้ต้องการสิ่งเหล่านั้นมากกว่าแต่กลับมิเคยได้รับ”“ท่านมิรู้สึกหรือเพคะว่าเกาเหมียวเหมี่ยวแย่งชิงทุกสิ่งที่ฉินอี้ควรจะได้รับไป?”“หากเป็นเช่นนั้น เรื่องนี้ย่อมมีเงื่อนงำ”“ดังนั้นท่านควรสืบสวนในเรื่องนี้ให้ดีเพคะ”“ถึงคราวจำเป็นก็อาจต้องแสดงไมตรีต่อฉินอี้เพคะ”คำพูดของลั่วชิงยวนทำให้ซีกุ้ยเฟยตกใจตกตะลึงในคำพูดของลั่วชิงยวน ทั้งยังตกตะลึงที่ลั่วชิงยวนรู้เรื่องราวมากมายถึงเพียงนี้ ทั้งยังสามารถวิเคราะห์ให้นางฟังได้อย่างแจ่มแจ้งกระทั่งวางแผนถึงสิ่งที่นางควรจะกระทำต่อไปซีกุ้ยเฟยมองลั่วชิงยวนด้วยความประหลาดใจ มิเอ่ยคำใดเป็นเวลานานลั่วชิงยวนมองนางด้วยความสงสัย “เป็นอะไรไปหรือเพคะ?”ซีกุ้ยเฟยหัวเราะเบา ๆ “เจ้าช่างเป็นสตรีที่น่าสะพรึงกลัวเสียจริง”“ข้าประเมินเจ้าต่ำไป”“บัดนี้ข้ารู้สึกว่าหากเจ้าเข้าวังได้ อย่างน้อยก็สามารถต่อสู้ร่วมกับข้าได้จนถึงที่สุด”คำพูดนี้ทำให้ลั่วชิง