บททั้งหมดของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: บทที่ 1461 - บทที่ 1470

เกาเหมียวเหมี่ยวยกยิ้มขณะวางถ้วยชาลง ยกมุมปากขึ้นเย้ยเยาะ “ข้ารู้แล้วว่าท่านจะมา”“ไยเล่า? หรือว่าอยากเจรจากับข้า?”พูดจบเกาเหมียวเหมี่ยวก็สั่งให้สาวใช้ผู้ติดตามออกไปในห้องเหลือเพียงเกาเหมียวเหมี่ยวและเฉินชีสองคนนางค่อย ๆ เข้าไปใกล้ แล้วคล้องคอของเฉินชี “ลั่วชิงยวนปรารถนาสิ่งเหล่านั้น ท่านถึงกับตามใจนางถึงเพียงนี้เลยหรือ?”“นางใคร่ได้ดวงดาวบนฟ้า ท่านก็จะไปเก็บมาให้นางหรือ?”ในน้ำเสียงของเกาเหมียวเหมี่ยวเจือด้วยความหึงหวงรุนแรงเฉินชีผลักนางออกอย่างรังเกียจ แล้วตวาดว่า “เจ้าต้องการสิ่งใดกันแน่”สิ่งที่อาเหลาปรารถนา นอกเสียจากสิ่งนั้นที่มิอาจให้ได้สิ่งอื่นใดที่นางปรารถนา เขาย่อมประทานให้ได้ทุกอย่าง!สมบัติล้ำค่าในการประมูลวันนี้ก็เช่นกัน!เกาเหมียวเหมี่ยวยกยิ้มอย่างสมใจ “ข้ารู้ว่าลั่วชิงยวนต้องการสมบัติยี่สิบชิ้นเพื่อแลกกับการได้เข้าพบเจ้าเมือง”“แต่เฉินชี เจ้าพึงรู้เถิดว่า ข้าคือองค์หญิง”“สิ่งที่ข้าปรารถนา แม้ต้องใช้เงินทองมากมายเพียงใด ข้าก็จะต้องได้มา!”“วันนี้ข้าจะมิยอมให้ลั่วชิงยวนรวบรวมสมบัติได้ครบยี่สิบชิ้น!”ขณะที่พูด สายตาของเกาเหมียวเหมี่ยวดุดันยิ่งนักเฉินช

โฉวสือชีพูดด้วยความตกใจ “นางบอกว่านางมีนามว่าโหยวหัวหนิง!”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ข้าได้ยินแล้ว”“มิรู้ว่ามีความเกี่ยวข้องอันใดกับโหยวจิ้งเฉิงหรือไม่”“ดูเหมือนว่าสาเหตุการตายของอวี๋ตันเฟิ่งคงยังมิอาจเปิดเผยได้ในยามนี้”จำต้องสืบให้กระจ่างเสียก่อนว่า โหยวหัวหนิงผู้นี้มีความสัมพันธ์เช่นไรกับโหยวจิ้งเฉิงแต่ก็บังเอิญเกินไปอวี๋ตันเฟิ่งสิ้นชีพด้วยน้ำมือของโหยวจิ้งเฉิงส่วนพี่ชายของอวี๋ตันเฟิ่งกลับได้ภรรยาสกุลโหยวมิรู้ว่าในเรื่องนี้จะมีเงื่อนงำอะไรแอบแฝงอยู่หรือไม่ลั่วชิงยวนทำได้เพียงเก็บงำความลับนี้ไว้ชั่วคราวอวี๋ตันเฟิ่งมอบเมืองแห่งภูตผีให้แก่นาง หากญาติของนางมีภัย นางย่อมต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือครู่หนึ่งก็มีคนนำอาหารมาให้ลั่วชิงยวนตรวจดูอาหารแล้วมิพบสิ่งผิดปกติ ทั้งสามจึงกินอาหารกันเพียงเล็กน้อยจากนั้นก็กลับไปยังห้องพักของตนโฉวสือชีและคนใบ้ผลัดกันนอน คนที่ตื่นอยู่จะต้องคอยฟังความเคลื่อนไหวภายนอกตลอดเวลา เพื่อให้มั่นใจในความปลอดภัยก่อนที่จะรู้ตัว ฟ้าก็สางแล้วทั้งสามถูกเชิญไปยังห้องโถงใหญ่เพื่อกินอาหารเช้าลั่วชิงยวนเพิ่งได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของอวี๋หงในเวลานี้ ทั้

เมื่อผู้อาวุโสทั้งสองของตระกูลอวี๋เพิ่งถูกส่งกลับห้อง อวี๋หงจึงถามลั่วชิงยวนว่า “แม่นางลั่ว ท่านมีสิ่งใดในใจที่ยากจะเอ่ยเกี่ยวกับการตายของน้องสาวข้าหรือไม่?”“หากมีสิ่งใดที่มิสะดวกให้บิดามารดาข้ารู้ ท่านพอจะบอกข้าเป็นการส่วนตัวได้หรือไม่?”อวี๋หงยังคงปรารถนาที่จะทราบสาเหตุการตายที่แท้จริงของอวี๋ตันเฟิ่งลั่วชิงยวนมีสีหน้าเคร่งเครียด มิใช่ว่านางมิอยากกล่าว เพียงแต่เมื่อนึกถึงโหยวหัวหนิง นางก็พูดมิออกนางจึงเปลี่ยนเรื่องด้วยการถามว่า “ท่านเจ้าเมือง ข้าขอถามท่านได้หรือไม่ว่าภรรยาของท่านมีพี่น้องหรือไม่?”เมื่อได้ยินคำถามนี้ อวี๋หงก็ประหลาดใจยิ่งนัก มิเข้าใจว่าเหตุใดลั่วชิงยวนจึงถามเช่นนี้“เรื่องนี้เกี่ยวข้องอันใดกับน้องสาวข้าหรือ?”ลั่วชิงยวนมองอวี๋หงด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องนี้สำคัญสำหรับข้ามาก”อวี๋หงพยักหน้า จากนั้นก็ตอบว่า “นางมีพี่ชายคนหนึ่ง นามว่า…”ลั่วชิงยวนฟังด้วยใจจดจ่อแต่ทันใดนั้นเอง ภายนอกก็มีเสียงรีบร้อนดังขึ้น “ท่านเจ้าเมือง! เกิดเรื่องแล้วขอรับ! เฉินชีกำลังอาละวาดใหญ่โต ต้องการพบท่านเจ้าเมือง! ทำร้ายพี่น้องของเราไปหลายคนแล้วขอรับ!”เมื่อได้ยินดังนั้น อวี๋หงก็ตก

อวี๋หงมีท่าทีฮึกเหิมยิ่งนักเกาเหมียวเหมี่ยวกำแส้แน่น สายตาที่จ้องลั่วชิงยวนเขม็งเต็มไปด้วยกลิ่นกายสังหาร“ลั่วชิงยวน หากเจ้าเก่งจริงก็จงหลบซ่อนอยู่ที่นี่ตลอดกาลเถอะ!”หลังจากพูดอย่างนั้น นางก็สะบัดหน้าเดินออกไปด้วยความขุ่นเคืองเมื่อเกาเหมียวเหมี่ยวจากไปแล้ว ลั่วชิงยวนก็หันไปมองอวี๋หง “ขอบคุณท่านเจ้าเมือง”“เพียงแต่ ทำเช่นนี้จะนำความวุ่นวายมาสู่ท่านหรือไม่?”อวี๋หงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ตลาดมืดมีกฎเกณฑ์ ในเมื่อสามารถดำรงอยู่มาได้ยาวนานในใต้หล้านี้ กฎเกณฑ์เหล่านี้ย่อมมีประโยชน์”“แม่นางลั่วโปรดวางใจเถิด”“ข้าเห็นว่าองค์หญิงองค์นั้นมีจิตอาฆาตแค้นท่านยิ่งนัก หากท่านลงจากเขาในตอนนี้ เกรงว่าพระนางจะซุ่มรออยู่เชิงเขา”“พักอยู่ที่นี่สักระยะ รอจนโทสะของพระนางคลายลงเสียก่อน แล้วค่อยลงจากเขาไปดีหรือไม่?”ลั่วชิงยวนพยักหน้า “ก็ดี เช่นนั้นคงต้องรบกวนท่านเจ้าเมืองอีกหลายวัน”“พอดีข้าเห็นว่าอาการป่วยของผู้อาวุโสทั้งสองท่านค่อนข้างหนัก ข้าจะลองรักษาดู เผื่ออาการจะดีขึ้นบ้าง”อวี๋หงกล่าวด้วยความยินดีว่า “เช่นนั้นก็ดียิ่ง!”จากนั้นลั่วชิงยวนก็กลับไปกับอวี๋หงในตรอกซอยมืดมิด เวินซินถง

หลังจากได้สนทนากันในครั้งนี้ ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็แน่นแฟ้นขึ้นโหยวหัวหนิงปฏิบัติต่อนางด้วยความเอื้อเฟื้อยิ่งนักหลังจากจบมื้อกลางวัน โหยวหัวหนิงก็พานางออกไปเดินชมตลาดโฉวสือชีและคนใบ้ก็ติดตามไปด้วยเพื่อความปลอดภัย โหยวหัวหนิงกล่าวแนะนำนางว่า “ท่านดูเถิด ที่นี่เมื่อยามราตรีมาเยือนก็คือตลาดมืด ครั้นยามกลางวันก็เป็นเพียงเมืองธรรมดา”“สิ่งที่ขายอยู่ในยามนี้ล้วนเป็นสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวัน”“เมื่อถึงยามมืดมิด ร้านค้าของพวกเขาก็จะเปลี่ยนแปลงไป”ร้านรวงบนถนนหนทางในขณะนี้ดูเป็นปกติยิ่งนักมิแตกต่างจากเมืองทั่วไปแม้แต่น้อยโฉวสือชีพลันเตือนว่า “ที่นั่นมีร้านโอสถ พวกเราไปดูกันเถิด”ลั่วชิงยวนชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็กล่าวกับโหยวหัวหนิงว่า “พวกเราไปร้านโอสถกัน ท่านจะไปด้วยกันหรือไม่?”โหยวหัวหนิงส่ายหน้า “ค่ำนี้ข้าอยากจะทำอาหารอร่อย ๆ ให้ท่านพี่อวี๋ ข้าต้องไปตลาดสด หากไปช้าแล้วของจะหมด”“พวกท่านไปร้านโอสถเสร็จแล้วค่อยมาหาข้าที่ตลาดสดก็ได้”“ได้เลย”ทั้งสองจึงแยกทางกันตรงนี้ลั่วชิงยวนและอีกสองคนเข้าไปในร้านโอสถ โฉวสือชีรีบสอบถามว่า “ท่านเจ้าของร้าน ท่านมีบัวถวายหรือไม่?”