ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย의 모든 챕터: 챕터 1441 - 챕터 1450

“ขออภัยที่มิได้บอกเจ้าตามตรง วันนี้ที่เชิญแม่นางเข้าวังก็ด้วยเรื่องที่ปรารถนานี้แล”“ถึงแม้บุตรีของข้าจะเป็นถึงกุ้ยเฟย แต่หลายปีมานี้กลับมิอาจตั้งครรภ์ได้”“เคยเชิญหมอหลวงมาตรวจเป็นการส่วนตัวหลายครั้งก็ไม่มีผู้ใดทราบอาการ จึงใคร่ขอให้แม่นางลั่วช่วยดูว่ามีสิ่งชั่วร้ายใดแอบแฝงอยู่หรือไม่”เมื่อได้ยินดังนั้น ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจเล็กน้อยแท้จริงแล้วที่ซีกุ้ยเฟยมิได้มีโอรส ก็เพราะนางเป็นเพียงตัวแทนของฮองเฮาเท่านั้นเมื่อครั้งนั้น ฮองเฮาถูกจักรพรรดิลงโทษกักบริเวณในตำหนักเย็นช่วงหนึ่ง ด้วยเหตุอะไรนางก็มิทราบแน่ชัด ในช่วงที่ฮองเฮาประทับในตำหนักเย็นนั้นเอง จักรพรรดิก็ได้พบกับหญิงสาวตระกูลซีนางมีรูปโฉมคล้ายคลึงกับฮองเฮา จักรพรรดิจึงโปรดปรานนางและเลื่อนขึ้นสู่ตำแหน่งกุ้ยเฟยในที่สุดแต่ต่อมาจักรพรรดิและฮองเฮากลับคืนดีกัน ความโปรดปรานที่มีต่อกุ้ยเฟยจึงมิได้เป็นเช่นเดิมอีกต่อไปนี่เป็นเรื่องที่ผู้คนมากมายทราบกันดีการที่ซีกุ้ยเฟยมิอาจตั้งครรภ์ได้ มิใช่เพราะจักรพรรดิมิได้เสด็จไปประทับที่ตำหนักของนางหรอกหรือนางเพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรกว่าอาจมีสิ่งชั่วร้ายแฝงอยู่“ท่านมิได้เชิญท่านนักบวช

“กล่าวมาเถิด” ซีกุ้ยเฟยกล่าวอย่างมิใส่ใจลั่วชิงยวนค่อย ๆ เอ่ยว่า “ฝ่าบาทเสด็จมายังตำหนักกุ้ยเฟยบ่อยครั้งหรือไม่เพคะ?”เมื่อได้ยินดังนั้น ซีกุ้ยเฟยก็เลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจแล้วหัวเราะเบา ๆ อย่างมิอยากจะเชื่อ “เจ้าช่างกล้าถามเสียจริง”“เจ้าคงหมายความว่าข้ามิรู้จักประมาณตน ฝ่าบาทมิได้เสด็จมายังตำหนักข้าเลย แล้วข้าจะครรภ์ได้อย่างไรเช่นนั้นหรือ”ซีกุ้ยเฟยสนใจหญิงสาวผู้นี้มากยิ่งขึ้นนางยังมิเคยพบผู้ใดกล้าหาญถึงเพียงนี้มาก่อนแต่ก็ดีแล้ว นางต้องการผู้ที่กล้ากล่าวความจริง มิเช่นนั้นนางจะทราบได้อย่างไรว่าแท้จริงแล้วนางเป็นอะไรกันแน่ลั่วชิงยวนมิได้ตอบคำ นั่นมิใช่สิ่งที่นางกล่าวซีกุ้ยเฟยกล่าวต่อไปว่า “จักรพรรดิเสด็จมาสองสามวันในแต่ละเดือน”“ในช่วงวันที่ฮองเฮาทรงมีระดู”ซีกุ้ยเฟยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ลั่วชิงยวนกลับสัมผัสได้ถึงความขมขื่นดูเหมือนว่าซีกุ้ยเฟยจะทราบดีถึงฐานะของตนที่เป็นเพียงผู้มาแทนที่ฮองเฮา“หากอาศัยเพียงรูปโฉม สักวันข้าก็ต้องร่วงโรยไป มีเพียงการให้กำเนิดโอรสธิดาเท่านั้นที่จะสามารถรักษาฐานะของข้าไว้ได้”“เป็นถึงกุ้ยเฟย จะไร้โอรสธิดาได้อย่างไร”“ถึงแม้ข้าจะรู้

เมื่อลั่วชิงยวนวางกระดาษแผ่นนั้นลงตรงหน้าซีกุ้ยเฟย ซีกุ้ยเฟยก็หยิบขึ้นมาด้วยความสนใจ ก่อนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เจ้าหาเจอจริง ๆ สินะ”“อาหารเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่ข้ากินมาตลอดสองปีนี้”ลั่วชิงยวนตกใจ “ท่าน? ท่านทราบอยู่แล้ว เหตุใดจึงมิตรัสบอกหม่อมฉัน แล้วเหตุใดยังประทานสมุดหนาปึกนั้นแก่หม่อมฉันหรือเพคะ?”ซีกุ้ยเฟยหัวเราะเบา ๆ “เช่นนั้นข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเจ้าเก่งกาจจริงหรือเป็นเพียงนักต้มตุ๋น?”“ข้าเพียงอยากจะทดสอบความอดทนของเจ้าเท่านั้น”“อีกอย่าง เจ้ารับเงินไปมากมายแล้วก็ควรจะทำอะไรบ้างมิใช่หรือ?”ซีกุ้ยเฟยกล่าวพลางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแฝงไว้ด้วยความหยอกล้อแต่สิ่งที่มากกว่านั้นคือความปีติยินดี ลั่วชิงยวนมีความอดทนถึงเพียงนี้ สามารถค้นหาสิ่งที่นางกินเป็นประจำได้อย่างแม่นยำจากบันทึกการเสวยพระกระยาหารสองปีอย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่านางตั้งใจจะแก้ไขปัญหาให้ตนจริง ๆมิใช่เพียงแค่หวังจะหลอกเอาเงินแล้วทำทีเป็นจัดการให้ลั่วชิงยวนหมดคำจะกล่าวจำต้องดำเนินการในขั้นตอนต่อไป “ชื่ออาหารเหล่านี้ล้วนแปลกประหลาดยิ่งนัก โบตั๋นแดงหยกขาวคือสิ่งใด? แล้วยังมีเนื้อหยกละลายลิ้นกับห้วงเวลาพักใจคือกระไ

ซีกุ้ยเฟยชะงักไปจากนั้นก็รู้สึกตัว หันไปเห็นว่าลั่วชิงยวนกำลังมองขนมถ้วยนั้น“สิ่งนี้… มีปัญหาอะไรหรือ?”ลั่วชิงยวนยกถ้วยนั้นขึ้นดม มีกลิ่นสมุนไพรเจือปนกับกลิ่นน้ำเชื่อมแฝงไว้ด้วยกลิ่นคาวจาง ๆลั่วชิงยวนถามว่า “กุ้ยเฟย สิ่งนี้เสวยแล้วมีกลิ่นคาวมากหรือไม่เพคะ?”เมื่อได้ยินดังนั้น ซีกุ้ยเฟยก็ชะงักไป แล้วตอบว่า “มีเพียงเล็กน้อย แต่ก็มิได้รบกวนนัก อย่างน้อยรสชาติก็ดีอยู่”“เจ้าลองชิมดูหรือไม่?”ลั่วชิงยวนกลับส่ายหน้า “สิ่งนี้มีบางอย่างผิดปกติเพคะ”“วัตถุดิบข้างในมิได้มีเพียงปลา เต้าหู้และสมุนไพรเท่านั้น”นางหยิบตะเกียบจิ้มลงไป ปรากฏว่ามีกลิ่นคาวเลือดโชยมามิใช่เพียงปนเปื้อนเท่านั้น แต่สิ่งนี้มีปัญหาในตัวมันเองซีกุ้ยเฟยตกใจเมื่อได้ยิน “สิ่งนี้จะมีปัญหาได้อย่างไร? ข้ากินมาหลายปีแล้ว”“นี่เป็นขนมที่ข้ากินมาตั้งแต่ย้ายเข้ามายังพระตำหนักชีอู๋ เป็นฝีมือของพ่อครัวหลวงที่องค์จักรพรรดิโปรดให้ทำถวายข้าแต่เพียงผู้เดียวในวัง”“จะมีปัญหาได้อย่างไร?”ซีกุ้ยเฟยมิเคยสงสัยเรื่องอาหารจานนี้เลยลั่วชิงยวนขมวดคิ้วเมื่อได้ยินเช่นนั้น “พ่อครัวหลวงหรือเพคะ? องค์จักรพรรดิโปรดให้ท่านเสวยขนมนี้หร

ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น จู่ ๆ ก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นลั่วชิงยวนตกใจ แต่ก็สายเกินไปแล้วที่หลบเข้าไปในห้องเก็บฟืนได้ทัน นางจึงจำต้องหลบเข้าไปในทางเดินระหว่างห้องสองห้องข้าง ๆได้แต่เอนตัวแนบชิดกำแพง มิกล้าส่งเสียงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าภายนอก พ่อครัวใหญ่ผางดูเหมือนจะตื่นตระหนกเช่นกัน เขารีบล้างมือทันทีแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วเหล่านางกำนัลที่นำอาหารไปส่งทยอยกลับมามีผู้คนเดินผ่านไปมาทั้งสองด้าน ลั่วชิงยวนเดินเตร็ดเตร่อย่างไร้จุดหมาย แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นนางผู้คนทยอยเดินออกไปจนหมดทันใดนั้นก็ได้ยินพ่อครัวใหญ่ผางสั่งขันทีว่า “ไปตรวจดูว่าคนออกไปหมดแล้วหรือยัง ข้าจะลงกลอนประตู”“ขอรับ”จากนั้นขันทีสองคนก็เริ่มออกตรวจตราลั่วชิงยวนทำได้เพียงหาห้องใกล้ ๆ แล้วเข้าไปหลบอยู่ในมุมห้องในห้องเครื่องนี้นอกจากห้องครัวหลวงแล้วส่วนที่เหลือล้วนเป็นห้องเก็บของ ไม่มีห้องพักอาศัย ดังนั้นลั่วชิงยวนจึงมิได้พบเจอผู้ใดเสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตู ขันทีเปิดประตูมองเข้าไปมิเห็นลั่วชิงยวนที่หลบอยู่มุมห้อง จึงหันหลังกลับไป“ทุกคนออกไปหมดแล้วขอรับ ไม่มีใครแล้ว”พ่อครัวใหญ่ผางพยักหน้า “ดี