RICHEL (CRAZY IN LOVE)의 모든 챕터: 챕터 41 - 챕터 50

ILANG araw makalipas, sa loob ng ancestral mansion ng mga Hermano sa Alabang, tahimik na nakaupo si Donya Leticia sa kanyang opisina. Kaharap niya ang isang matandang lalaki, isang bihasang pribadong imbestigador na matagal na niyang pinagkakatiwalaan.“Kumusta ang pinapatrabaho ko? Alam nyo na ba ang buong impormasyon tungkol sa babaeng si Justine Mae Lucas. Ang dahilan kung bakit siya bumalik, sino ang mga kasama niya, saan siya nagpupunta, at kung ano ang intensyon niya sa muling pakikipaglapit sa aking anak.” tanong ng Donya, habang marahan niyang pinapaikot sa mga daliri ang kanyang pearl rosary, halata sa boses nya ang pagkainip.Tiningnan siya ng imbestigador at tahimik na tumango.“Ayon po sa initial observation namin, may isa siyang kasamang babae—kaibigan daw niya. Walang kahina-hinala. Wala po kaming naobserbahang kapansin-pansin na kilos."Sumimangot si Donya Leticia.“Ipagpatuloy mo pa, Alam kong hindi lang basta negosyo ang dahilan ng pagbabalik niya. Sinira na niya noon

***Jill’s POV*** MAINIT ang araw nang hapong iyon, ngunit mas mainit ang bigat sa dibdib ko habang nakatanaw mula sa loob ng boutique.Ilang linggo nang tila wala si Justine sa kanyang sarili, eto ang isa sa kinatatakot ko kaya nag-aalangan akong bumalik sa Pilipinas ang kanyang kaibigan. Kung dati nanahimik lang ako ngayon kailangan ko nang kumilos para tulungan si Justine. At alam ko kung saan at kanino ako magsisimula.“Jill?”Napalingon ako.Si Lemar.Bitbit niya ang isang kahon ng tela mula sa supplier. Halata ang pagod sa mukha, pero gaya ng dati, kalmado ang presensya niya—parang isang pader na hindi madaling matibag.“Lemar…” Mahina kong tawag, halos pabulong pero.Itinabi niya ang dalang kahon, nakangiting lumapit sakin“What is it about that I needed to fly a thousand miles to get here?” biro niya, pero agad ding napawi ang ngiti nang makita ang seryoso kong ekspresyon.Hindi na ako nagpaligoy-ligoy.“Alam kong matagal na kayong muling nagkakausap ni Richel.”Natigilan eto.

***Junstine’s POV***Tuwing nalulunod sa lungkot ang puso ko, parang awtomatiko na lang akong humahanap ng brush at canvas. Sa pagpipinta ko natatakasan ang sakit—kahit panandalian. Mabuti na lang, maaasahan ko ang mga empleyado sa boutique at syempre, si Jill. Kung hindi dahil sa kanya, baka matagal na akong gumuho.Nasa loob ako ng boutique gallery ngayon, mag-isa, habang pinagmamasdan ang mga obra ko—mga likhang isinantabi ko noon, takot na makita muli ang sarili sa bawat stroke. Pero ngayon, unti-unti ko silang muling binibuhay.Sa pinakadulong sulok ng silid, naroon ang isang painting na matagal kong tinago—isang babaeng buntis, yakap ang tiyan, nakatingala sa mapusyaw na kalangitan.Isa sa aking ginuhit nung pinagbubuntis ko ang aking kambal.Hindi ko napansin ang kanyang paglapit.Si Richel.Dahan-dahan niyang iniunat ang kamay, parang gustong abutin ang babae sa larawan. Marahil kanina pa rin nya pinagmamasdan ang painting, tila may kung anong gumugulo rin sa kanyang isipan ng

Maaga pa lamang ay abala na si Justine sa boutique. Hindi mawala sa isip nya ang nangyaring tagpo kahapon kung saan muli nyang nakita si Lizzy kasama si Gabriel at Richel, isang kakaibang kaba ang bumabalot sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung anong uri ng koneksyon meron ang dalawang bata, ngunit malinaw sa kanya na may malalim na dahilan kung bakit parang hinihila sila ng tadhana sa isa’t isa.Naputol ang kanyang pag-iisip nang bumukas ang pinto ng boutique.“Good morning,” bati ng isang pamilyar na tinig.Napalingon si Justine. Si Richel.Suot ang isang simpleng polo at slacks, ngunit dala-dala pa rin ang presensya nitong kayang pagpintigin ang kanyang puso. Hindi siya agad nakapagsalita. Kahapon lang ng huli nya etong makita at ngayon, heto na naman ito, unti-unting binabasag ang kanyang depensa– or tuluyan na yatang nabuwag.“Coffee?” aya ni Richel sa dalaga, may halong kaba at pag-aalangan ang boses habang nakatayo sa tapat ni Justine sa loob ng boutique.Sandaling nagkatitig

Tahimik ang gabi. Tanging ang malalambot na huni ng kuliglig ang naririnig sa hardin ng bahay nina Justine, kung saan pansamantalang tumuloy si Jill. Nakaupo siya sa bangkong kahoy, hawak ang isang tasa ng tsaa, habang nakatingin sa buwan na tila ba dun kumukuha ng sagot sa mga tanong na gumugulo sa kanyang isip.Maya-maya pa’y dumating si Lemar, hawak ang isang itim na bag na naglalaman ng kanyang laptop at ibang dokumento.“Lemar” tawag ng dalaga sa binata na halatang hindi inaasahan ang pagdating nito.Tumango lang si Lemar bilang tugon, bago mabilis nyang inilabas ang dalang laptop at mga dokumento, at ilang larawan ni Lizzy sa iba’t ibang edad, maingat nya etong ibinaba sa lamesang kahoy sa tapat ni Jill.“Look at this,” ani Lemar, itinuro ang isang lumang larawan ni Lizzy noong isa o dalawang taong gulang pa lamang ito. “Compare her eyes with Justine’s baby photo. It’s uncanny.”Jill sighed. “Lemar, I’ve seen this before. I thought I was just imagining things. Pero habang tumatag