All Chapters of RICHEL (CRAZY IN LOVE): Chapter 41 - Chapter 50

***Third Person POV***ILANG araw makalipas, sa loob ng ancestral mansion ng mga Hermano sa Alabang, tahimik na nakaupo si Donya Leticia sa kanyang opisina. Kaharap niya ang isang matandang lalaki, isang bihasang pribadong imbestigador na matagal na niyang pinagkakatiwalaan.Mariing nagsalita ang Donya, habang marahan niyang pinapaikot sa mga daliri ang kanyang pearl rosary.“Kumusta ang pinapatrabaho ko? Alam nyo na ba ang buong impormasyon tungkol sa babaeng si Justine Mae Lucas. Ang dahilan kung bakit siya bumalik, sino ang mga kasama niya, saan siya nagpupunta, at kung ano ang intensyon niya sa muling pakikipaglapit sa aking anak.”Tiningnan siya ng imbestigador at tahimik na tumango. “Ayon po sa initial observation namin, may isa siyang kasamang babae—kaibigan daw niya. Walang kahina-hinala. Wala po kaming naobserbahang kapansin-pansin na kilos.Sumimangot si Donya Leticia. “Ipagpatuloy mo pa, Alam kong hindi lang basta negosyo ang dahilan ng pagbabalik niya. Sinira na niya noon a

***Jill’s POV*** MAINIT ang araw nang hapong iyon, ngunit mas mainit ang bigat sa dibdib ko habang nakatanaw mula sa loob ng boutique.Ilang linggo nang tila wala si Justine sa kanyang sarili, eto ang isa sa kinatatakot ko kaya nag-aalangan akong bumalik sa Pilipinas ang kanyang kaibigan. Kung dati nanahimik lang ako ngayon kailangan ko nang kumilos para tulungan ang kaibigan.“Jill?”Napalingon ako. Si Lemar.Bitbit niya ang isang kahon ng tela mula sa supplier. Halata ang pagod sa mukha, pero gaya ng dati, kalmado ang presensya niya—parang isang pader na hindi madaling matibag.“Lemar…” Mahina kong tawag, halos pabulong pero may bigat na hindi ko na kayang itago.Itinabi niya ang dalang kahon, lumapit, at ngumiti—pilit na binabasag ang tensyon.“What is it about that I needed to fly a thousand miles to get here?” biro niya, pero agad ding napawi ang ngiti nang makita ang seryoso kong ekspresyon.Hindi na ako nagpaligoy.“Alam kong matagal na kayong muling nagkakausap ni Richel.”Nap

***Richel’s POV***Hindi ako mapakali buong gabi. Paulit-ulit na bumabalik sa isip ko ang panaginip—hindi lang basta imahe, kundi damdaming tila totoo. At sa bawat gising ko, lalo lang lumalalim ang isang tanong: Sino siya? Kinabukasan, maaga pa lang, tinungo ko ang bahay ni Lemar– ang aking pinsan. Nalaman ko na umuwi eto ng Pilipinas. Wala akong pakialam kung istorbo ako. Kailangan ko ng sagot —at kailangan kong malaman kung totoo nga ba ito, o bahagi lang ng “malikot kong imahinasyon”-- tulad ng sinabi ni Justine.Pagkababa ko ng sasakyan, sinalubong agad ako ni Lemar. Halatang gulat siya. At may kung anong kaba sa mga mata niya. May alam siya. Sigurado ako.“Pasensya na, Lemar,” agad kong sabi, seryoso ang tono ko. “Kailangan talaga kitang makausap.”Tahimik kaming naupo sa veranda. Hindi na ako nagpatumpik-tumpik pa.“May gusto akong itanong tungkol sa nakaraan. Tungkol sa panahong naaksidente ako.”Ikinuwento ko ang paulit-ulit na panaginip. Yung babae. Yung sakit sa dibdib. Yun

***Third Person’s POV***Maaga pa lamang ay abala na si Justine sa boutique. Hindi mawala sa isip nya ang nangyaring tagpo kahapon kung saan muli nyang nakita si Lizzy kasama si Gabriel at Richel, isang kakaibang kaba ang bumabalot sa kanyang dibdib. Hindi niya alam kung anong uri ng koneksyon meron ang dalawang bata, ngunit malinaw sa kanya na may malalim na dahilan kung bakit parang hinihila sila ng tadhana sa isa’t isa.Naputol ang kanyang pag-iisip nang bumukas ang pinto ng boutique.“Good morning,” bati ng isang pamilyar na tinig.Napalingon si Justine. Si Richel.Suot ang isang simpleng polo at slacks, ngunit dala-dala pa rin ang presensya nitong kayang pagpintigin ang kanyang puso. Hindi siya agad nakapagsalita. Kahapon lang ng huli nya etong makita at ngayon, heto na naman ito—humaharap sa kanya, unti-unting binabasag ang kanyang depensa– or tuluyan na yatang nabuwag.“Coffee?” aya ni Richel sa dalaga, may halong kaba at pag-aalangan ang boses habang nakatayo sa tapat ni Justi

Tahimik ang gabi. Tanging ang malalambot na huni ng kuliglig ang naririnig sa hardin ng bahay nina Justine, kung saan pansamantalang tumuloy si Jill. Nakaupo siya sa bangkong kahoy, hawak ang isang tasa ng tsaa, habang nakatingin sa buwan na tila ba may binubuong lihim sa kalangitan.Maya-maya pa’y dumating si Lemar, hawak ang isang itim na bag na naglalaman ng kanyang laptop at ibang dokumento.“Lemar” tawag ng dalaga sa binata na halatang hindi inaasahan ang pagdating nito. Tumango lang si Lemar bilang tugon, bago mabilis nyang inilabas ang dalang laptop at mga dokumento, at ilang larawan ni Lizzy sa iba’t ibang edad, maingat nya etong ibinaba sa lamesang kahoy sa tapat ni Jill.“Look at this,” ani Lemar, itinuro ang isang lumang larawan ni Lizzy noong isa o dalawang taong gulang pa lamang ito. “Compare her eyes with Justine’s baby photo. It’s uncanny.”Jill sighed. “Lemar, I’ve seen this before. I thought I was just imagining things. Pero habang tumatagal, lalong nagiging malinaw n