โจวเทียนหนานและจ้านหวังโมโห โกรธจัดราวกับฟ้าผ่า และสั่งการให้ทหารที่อยู้ข้างหลังจับฉินเป่ยมาทันที! แต่หยางโก่วเซิ่งกลับลุกขึ้นยืนทันที“ใครกล้าแตะคุณชายฉิน ก็ผ่านศพข้าไปก่อน!”“ตาแก่ แกรนหาที่ตายเปล่า ๆ น่า รู้จักตัวตนของพวกเขาหรือเปล่า?”“จะบอกแกให้นะ พวกเขาเป็นถึงกองกำลังหงส์ไฟของหงส์ปัณฑูรเทพีแห่งสงครามเลยนะ คิดว่าตระกูลเวินจะปกป้องไอ้หนุ่มนี่ได้จริง ๆ เหรอ?”“วันนั้นมึงหักขาข้า วันนี้ข้าจะเอามึงถึงตาย!”“จับพวกมันทั้งสองลงไป ใครกล้าช่วยมันทั้งสอง ฆ่ามันให้ตาย!”จ้านหวังเกลียดหยางโก่วเซิ่งเข้ากระดูก รวมถึงฉินเป่ยด้วย แต่เขายังเฝ้าแต่คิดกังวลถึงหลินชิวเสียอยู่“จ้านหวัง นายพล ท่านทั้งสองใช้ตำแหน่งมาแสดงอำนาจบาตรใหญ่เลยนะ!”อู่เทียนสงพูดขึ้น โจวเทียนหนานและจ้านหวังก็อ่อนลงทันทีทั้งสองโค้งคำนับต่ออู่เทียนสง พร้อมกับพูดว่า: “แพทย์เซียนบู๊ ไอ้หนุ่มนี่มันรังแกคนอื่นมากเกินไปครับ มันรังแกตระกูลโจวของผมซ้ำแล้วซ้ำเล่า หักขาหลานชายของผม และเมื่อกี้ก็ยังตีพี่ใหญ่ของผมอีก!”“ไอ้เด็กคนนี้ยโสโอหังเกินไป และวิธีการก็โหดร้ายเกินไปอีกด้วย จำเป็นต้องลงโทษสถานหนัก หวังว่าแพทย์เซียนบู๊จะผ่

บนแท่นหิน อวี่เจียวหรงมองไปที่ผู้คนที่อยู่ด้านล่าง และพูดต่อว่า “ฉันได้รับคำสั่งมาจากกองบัญชาการใหญ่ของกรมการทหาร ให้มาประกาศแผนการสุดยอดจอมยุทธ์ที่จะมาตั้งถิ่นฐานอยู่ในเมืองหยางตู!”“ฉันได้ตัดสินใจก่อตั้งบริษัทในเครือขึ้นใหม่หนึ่งแห่ง มีชื่อว่าต้าถังกรุ๊ป โดยมีฉินเป่ยรับผิดชอบเป็นซีอีโอกรุ๊ป และผู้ช่วยผู้บังคับบัญชาอันหนิงของฉันจะรับผิดชอบเป็นผู้จัดการทั่วไป ตอนนี้ฉันจะประกาศครอบครัวธุรกิจชุดแรกที่จะมาเข้าร่วมในแผนการสุดยอดจอมยุทธ์”“ครอบครัวตระกูลเวินที่เป็นตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้น ๆ ในเมืองหยางตู จะรับผิดชอบในการบูรณาการตลาดยาในเมืองหยางตู รับผิดชอบในการเสาะหาตัวยา และคนจ่ายยา จัดสรรและจัดขายผลิตภัณฑ์ยาและทรัพยากรอื่น ๆ !”“เวินหงอิงขอขอบคุณหงส์ปัณฑูรเทพีแห่งสงครามเป็นอย่างสูงค่ะ!”หัวใจของเวินหงอิงตื่นเต้นอย่างหาที่เปรียบมิได้ ในความเป็นจริงเธอรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของอวี่เจียวหรงล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ไม่มั่นใจว่าจะได้มีส่วนร่วมกับแผนการสุดยอดจอมยุทธ์ที่นำโดยกองบัญชาการใหญ่ของกรมการทหารได้! อวี่เจียวหรงยังประกาศรายชื่อต่อไป! “หลินซื่อกรุ๊ป!”“จวนเจ้าเมือง!”“นอกจากนี้ยังมีอีก

จ้าวเทียนจี๋ และคนอื่น ๆ หน้าตาดูย่ำแย่มาก!เมื่อกี้พวกเขาหยิ่งผยองมากเท่าไร ตอนนี้เขาก็เจ็บหน้ามากเท่านั้น!โดยเฉพาะหลี่อวี่ฉี เธอจ้องมองไปที่อันหนิงแล้วพูดว่า “ยัยเด็กน้อย เธอนี่กล้าหาญไม่เบาเลยนะ หากทำให้นายน้อยจ้าวขุ่นเคือง เธอมีกี่หัวให้ตัดกันล่ะ!”“เธอคิดว่าที่เธอทำไปก็เพื่อลูกสาวของฉันเหรอ เธอคิดผิดแล้ว เธอกำลังทำร้ายเธอ เธอนี่มันเลวทรามจริง ๆ!”“คุณชายจ้าว ฉันตัดสินใจแล้วว่าคุณจะเป็นลูกเขยของฉัน ต่อให้ราชาแห่งสวรรค์มาที่นี่ก็เปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ไม่ได้!”หลังจากได้ยินคำพูดของหลี่อวี่ฉี สีหน้าของจ้าวเทียนจี๋ก็ดีขึ้นมาก เขามองไปที่ฉินเป่ยซึ่งยังคงรักษาหยางโหวเซิ่งอยู่ด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ไอ้เปี๊ยก กูก็นึกว่ามึงจะมีความสามารถอะไรซะอีก ที่แท้ก็ทำได้แค่หลบอยู่หลังผู้หญิง!”“มึงกล้ามาสู้กับกูไหมล่ะ ถ้ากูแพ้ กูสัญญาเลยว่าจะไม่รบกวนเจียวหรงนับจากนี้ แต่ถ้ามึงแพ้ มึงต้องคุกเข่าลงและประกาศว่ามึงเป็นแค่สวะและไม่คู่ควรกับเจียวหรง!”จ้าวเทียนจี๋กำลังสังเกตฉินเป่ยและไม่รู้สึกถึงความผันผวนของรัศมีนักรบในร่างกายของเขา ดังนั้นเขาจึงสรุปว่าฉินเป่ยเป็นเพียงคนธรรมดาเท่านั้น!“ค

“เหล่าจาง นี่คุณทำร้ายผมได้เหรอเนี่ย คุณนี่เจ๋งจริง ๆ !”แม้คำพูดนี้จะมิได้ผิดเพี้ยนอะไร แต่กลับชวนให้คนฟังนึกอยากกำหมัดชกคนตรงหน้าขึ้นมาเสียได้ในเวลานี้เอง เหล่าจางเหม่อมองฉินเป่ยด้วยความตื่นตะลึง แม้แต่จ้าวเทียนจี๋ที่อยู่ข้าง ๆ และบรรดาบอดี้การ์ดคนอื่น ๆ ก็พากันออกอาการงุนงงท่ามกลางความเงียบที่ก่อตัวขึ้นชั่วขณะ จนผ่านไปชั่วครู่จึงได้ยินเสียงเหล่าจางเอ่ยขึ้นอย่างบ้าคลั่ง “แก... นี่แกรับหมัดของฉันได้ยังไงกัน ระดับบำเพ็ญของแกคืออะไรกันแน่”“หรือว่าแกต่อสู้ข้ามระดับได้”เมื่อนึกถึงจุดนี้ ร่างของเหล่าจางก็สั่นสะท้านขึ้นมาทันที ในวิถียุทธแห่งนี้มีปีศาจบางคนที่สามารถต่อสู้ข้ามระดับได้อยู่จริง ข้ามได้กระทั่งระดับพลังที่ต่างกันราวฟ้ากับเหวหากฉินเป่ยที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ได้ปกปิดระดับพลังของตนเอง ก็แปลว่าเขาคือยอดปีศาจของเหล่าปีศาจอย่างนั้นหรือ !เหล่าจางมองความเป็นไปได้ในข้อนี้มากกว่าจนทำให้เขานึกเกรงกลัวขึ้นมาเสียแล้ว ส่วนจ้าวเทียนจี๋เองก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้เช่นกันจนทั้งสองคนต่างก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา นั่นก็คือไม่อาจเก็บฉินเป่ยไว้ได้เด็ดขาด มิเช่นนั้นจะเป็นภัยต่อตนเองในวัน

เพียงนึกถึงอวี้เจียวหรง ไฟแค้นในใจของชายหนุ่มก็ลุกโชนจนยากที่จะควบคุมไว้ได้อยู่ โดยเฉพาะเมื่อนึกถึงท่าทีที่สนิทสนมระหว่างอวี้เจียวหรงและฉินเป่ย เขาก็แค้นเสียจนอยากหั่นฉินเป่ยออกเป็นพันเป็นหมื่นชิ้นเพียงครู่เดียว รถทุกคนก็มุ่งกลับสู่เมืองหยางตูทันทีในเช้าวันรุ่งขึ้น ฉินเป่ยลืมตาขึ้นแล้วพบว่าข้างกายมีอวี้เจียวหรงและหลินชิงเสียนอนทับแขนทั้งสองข้างของเขาอยู่คนละฝั่ง หญิงสาวทั้งสองคนต่างก็นอนหลับสนิทตอนนี้เองที่ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกได้ว่าแขนทั้งสองข้างนั้นปวดระบมไปเสียหมด เมื่อพิจารณาดูให้ดีแล้วก็พบว่าอวี้เจียวหรงกับหลินชิวเสียยังนอนน้ำลายยืดอีก เล่นเอาชายหนุ่มถึงกับทำสีหน้าไม่ถูกเขาจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ตอนที่กลับมาก็เห็นว่าอวี้เจียวหรงหลับไปแล้ว เขาจึงไปที่ห้องของหลินชิวเสียเพื่อฝังเข็มแทนหญิงสาวจากนั้นเขาก็นอนที่อีกห้องหนึ่งเพียงลำพัง แต่บัดนี้ชายหนุ่มไม่อาจรู้ได้เลยว่าตนเองมานอนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร มิหนำซ้ำยังนอนอยู่กับอวี้เจียวหรงและหลินชิวเสียด้วยเสียอีกครั้นเมื่อได้ยินเสียงลมหายใจของหญิงสาวทั้งสองคนที่กำลังหลับพริ้ม สมองของฉินเป่ยก็สั่งการให้นิ่งสงบลงทันที ชายหนุ่มค่อย ๆ ดึงแขนท