Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2181 - Bab 2190

ผู้ดูแลรีบตอบฟู่จาวหนิง"เป็นแม่นางที่ดูพิเศษมากคนหนึ่งขอรับ ท่านอ๋องให้ขังนางไว้ในห้องเก็บฟืนก่อน รอพระชายากลับมาค่อยว่ากัน แม่นางคนนั้นเรียกจงเจี้ยนไปที่ห้องเก็บฟืน พอเขาเข้าไปรอบนึงกลับมาก็เป็นแบบนี้""แม่นางที่ดูพิเศษมากคนหนึ่งหรือ?" ฟู่จาวหนิงดึงเข็มกลับมา จากนั้นหยิบยาลูกกลอนเม็ด ให้เสี่ยวเยว่ยัดเข้าไปในปากจงเจี้ยน"เคี้ยวเลย" นางบอกจงเจี้ยนตอนนี้เชื่อฟังนางมาก จัดการเคี้ยวยาลูกกลอนทันทีขม ขมจริงๆเขาไม่ได้กินยาที่ขมขนาดนี้นานมากแล้ว ยาที่พระชายาสกัดให้พวกเขาปกติส่วนมากจะมีรสหวาน ตอนนี้ยาลูกกลอนนี้ขมจนเขารู้สึกเหมือนชิมน้ำดีเลยแต่ว่า ก็มีประสิทธิภาพอยู่พอกลืนยาลงไป ความขมในปากนั่นก็ทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมามากฟู่จาวหนิงมองเขา "ตอนนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง?""พระชายา ข้าน้อยมันไม่ได้เรื่อง" จงเจี้ยนสีหน้าปั้นยาก ก้มหน้าลงต่ำเขารู้สึกว่าตนเองไม่ได้เรื่องจริงๆ แค่นี้ก็ติดกับเข้าเสียแล้ว"เจ้าเก่งมากแล้ว ไม่ใช่ยืนหยัดรออยู่ที่นี่จนข้ากลับมาหรอกหรือ? เจ้าสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ แล้วยังสามารถต้านทานการควบคุมนี้ได้ด้วย"ฟู่จาวหนิงพอเห็นเขาหายดี ที่พูดมาก็เป็นความจริง "แค่การคว

ฟู่จาวหนิงเดิมทีคิดว่าเซียวหลันยวนให้นางมาที่ห้องหนังสือ น่าจะพูดเรื่องที่จริงจังหน่อย ไม่เช่นนั้นเขาคงจะกลับไปที่เรือนโยวหนิงแล้วแต่นางคิดไม่ถึงว่า เขาที่ทำท่าทางจริงจังมากตอนเรียกนางมาห้องหนังสือ แต่สุดท้ายกลับมาเล่นซุกซนพลิกตัวนางไปมาอยู่บนเตียงเล็กนั่นเสียได้กิจกรรมนี้ยาวนานไปถึงสองชั่วยามถ้าไม่ใช่ว่าระหว่างกิจกรรมการพูดจาท่าทางเขาไม่มีอะไรผิดปกติ ดูตื่นตัวเป็นปกติอยู่ตลอด นางคงจะสงสัยแล้วว่าเขาไปโดนยาอะไรในหอลมวสันต์มาหรือเปล่าตอนรอบสุดท้าย นางถีบเซียวหลันยวนออกไปข้างๆเจ้าผู้ชายน่ารังเกียจปล่อยให้เริ่มกินเนื้อไม่ได้เลย พอเริ่มแล้ว ก็เหมือนกินม้นได้ทุกวันไม่มีอิ่มเสียที"นี่ท่านกินยาอะไรผิดมาหรือไรกัน!"ฟู่จาวหนิงหมดแรงนอนอยู่บนเตียง รู้สึกแข้งขาก็อ่อนแรงด้วยเซียวหลันยวนกลับดูกระปรี้กระเปร่าเป็นร้อยเท่าเขายื่นมามานวดขานาง "วันนี้ข้าทำเกินไปหน่อย ข้าจะนวดให้เจ้านะ""เอามือท่านออกไปเลย!"ฟู่จาวหนิงตบมือของเขาออกไปอย่างเคืองๆ เมื่อครู่เขาก็พูดว่าจะนวดให้นาง พอนวดไปนวดมาก็พลิกนางแล้วเริ่มอีกรอบเสียอย่างนั้นในดวงตาเซียวหลันยวนมีรอยยิ้มช่วงนี้เขารู้สึกเสพติดจริงๆ

ฟู่จาวหนิงเม้มปาก มองเขา"อื๋อ?"เซียวหลันยวนสบตานางกลับด้วยท่าทีไต่ถาม"นั่น" ฟู่จาวหนิงกดเสียงต่ำ "ถ้าหากข้าตั้งท้องล่ะ?"เซียวหลันยวนตาเป็นประกาย สะกดความดีใจไว้ไม่อยู่ สายตาเลื่อนลงไปมองท้องของนางให้ตาย พอเห็นปฏิกิริยาเขา ฟู่จาวหนิงก็เข้าใจความหมายแล้วอ๋องเจวี้ยนคงอยากเป็นพ่อแล้วแต่ว่าพอพูดขึ้นมา ชายหนุ่อายุขนาดนี้ในแคว้นเจา พอแต่งงานแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นพ่อคนกันหมดกระทั่งหลายคนไม่ใช่แค่มีลูกคนเดียวด้วย"ถ้าหากในท้องหนิงหนิงมีลูกของข้าแล้วจริงๆ เช่นนั้นก็คลอดออกมาเถอะ"เซียวหลันยวนไม่ได้กระตือรือร้นอยากจะเป็นพ่อขนาดนั้น แต่ถ้าหากมีจริงๆ เขาก็รู้สึกว่าน่ายินดีมากเขามีความลับหนึ่งที่ยังไม่ได้เผยออกไปช่วงนี้เขารู้สึกมาตลอดว่าบนตัวฟู่จาวหนิงมีความลับที่เขาไม่กล้าจะจินตนาการอยู่ เหมือนว่าบางครั้งทั้งที่นางอยู่ไม่ไกลแท้ๆ แต่กลับไม่ได้ยินลมหายใจของนางเลยเซียวหลันยวนไม่อยากไล่ถาม แต่อันที่จริงในจิตใต้สำนึกก็ยังกังวลอยู่ถ้าเผื่อวันไหน นางหายตัวไปจริงๆ ล่ะ?แต่ถ้าหากในท้องนางมีสายเลือดของเขาอยู่ เขายังรู้สึกว่า นี่ยังเป็นสายใยเชื่อมโยงพวกเขาที่แน่นแฟ้น พอมีลูก ฟู่จาวหนิงอ

เจ้าอารามโยวชิงหลังจากเห็นฟู่จิ้นเชิน จู่ๆ ก็ลังเลขึ้นมาแล้วเดิมทีเขาคิดจะให้อ๋องเจวี้ยนรับองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเอาไว้ถึงอย่างไรเขากับองค์หญิงใหญ่ก็เคยสัมผัสกันในถ้ำภูเขาบนยอดเขาโยวชิงมาแล้ว เขาจึงรู้สึกติดค้างนาง รู้สึกต้องหาทางดูแลนางให้ ไม่เช่นนั้นในใจคงรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยแต่ว่า ฟู่จิ้นเชินมาจากที่ไหนกันแน่?ถ้าหากฟู่จิ้นเชินเป็นรุ่นหลังของตระกูลฟู่นั้น แบบนี้ฟู่จาวหนิงก็เท่ากับเป็นรุ่นหลังของตงฉิงเช่นนั้นความคิดเขาก็อาจจะเปลี่ยนไปนิดหน่อยแล้วถึงอย่างไร เขาเคยคิดว่าจะจะค้นหาคนของตงฉิงที่ยังมีชีวิตอยู่เหล่านั้นออกมาอยู่แล้วถ้าตงฉิงคิดจะฟื้นฟูแคว้น ก็จำเป็นต้องมีประชาชน ไม่มีประชาชน แล้วจะมีแคว้นได้อย่างไร?ส่วนประชาชนที่อยู่ในแคว้นอี้ แม้ภายหลังยังสามารถไปตงฉิงได้ แต่จะคู่ควรมาเป็นคนในเมืองหลวงตงฉิงได้อย่างไรกัน?"เจ้าอาราม..." องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเห็นเขานิ่งเงียบ ใจก็อดดำดิ่งไม่ได้ นางมองเขาอย่างอ้อนวอนไม่สนใจนางไม่ได้สิ"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมีเรื่องอะไรถึงไม่พูดออกมาเองหรือ?" ฟู่จิ้นเชินเหลือบมองนางผาดหนึ่งเขามองออกแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นคิดจะให้เจ้าอารามโยวชิงพูด

ฟู่จาวหนิงกับเซียวหลันยวนครั้งนี้กลับเมืองหลวงมาแค่ไม่กี่วัน ก็ต้องไปที่เขาชิงถงรักษาน้องชายเขาแบบที่รับปากถังอู๋เจวี้ยนไว้ก่อนหน้านี้ไม่คิดว่าเจ้าอารามตอนนี้จะพูดความคิดนี้ออกมา จะให้พวกเขาพาองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นไปที่เขาชิงถงฟู่จาวหนิงหลังได้สติก็หัวเราะขึ้นมา"องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นยอมไปเขาชิงถงหรือ?" นางมององค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอย่างขำๆองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นมองเจ้าอารามโยวชิงอย่างตกตะลึงระคนสงสัยก่อนหน้านี้ไม่เห็นเคยเผยความคิดนี้กับนางมาก่อนเลยแต่พอสบสายตากับเจ้าอารามโยวชิงแล้ว องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นก็เข้าใจ ว่าต่อให้พวกเขาจะอยู่ในห้องเดียวกันกับเขามาตลอดถึงสองคืนะเพื่อความปลอดภัยในเมืองเล็กนั่น แต่เจ้าอารามก็ไม่เคยคิดจะพานางไปด้วยเพื่อปกป้องนางไปตลอดเลยเจ้าอารามโยวชิงเอ่ยขึ้นเรียบๆ "เขาชิงถงถือว่าปลอดภัยอยู่ คนของต้าชื่อถ้าไม่ล้อมกรอบโจมตีแคว้นเจา ก็ไม่มีทางไปถึงเขาชิงถงจับตัวเจ้าได้"ถ้าคิดจะไปจับคนจากตระกูลถัง นั่นก็ต้องเคลื่อนกำลังพลไม่น้อย ต้าชื่อถ้าเคลื่อนคนมากขนาดนี้เข้ามาในแคว้นเจา แคว้นเจาคงไม่เห็นด้วยแน่หรือก็คือ องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นอยู่ในเขาชิงถงคือปลอดภัยแต่ว่า นับจาก