Semua Bab อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Bab 2381 - Bab 2390

เจ้าเมืองอวี๋ตอนนี้ดูหยิ่งยโสสุดๆเขาให้คนไปคอยจับตาพวกเฉิงอวิ๋นเจี้ยนไว้ และไม่พบว่าคนเหล่านี้มีการเคลื่อนไหวอะไรที่ผิดปกติเขาคิดว่าพวกเฉิงอวิ๋นเจี้ยนน่าจะไม่กล้าเชื่อเซียวหลันยวนถึงอย่างไรพวกเซียวหลันยวนก็มีกันแค่ไม่กี่คน ด้านนอกมีขั้วอำนาจอะไรอยู่ก็ยังไม่มีใครเห็น เฉิงอวิ๋นเจี้ยนจะไปเชื่อลงได้ยังไงกัน?"คนของข้าเองก็ตรวจสอบเจอแล้ว ตงฉิงล่มสลายไปหมดแล้วจริงๆ!"เจ้าเมืองอวี๋พูดคำนี้ออกมาเสียงดัง คนอื่นๆ ในจวนเจ้าเมืองก็รู้สึกสับสนไปหมดไม่สิ ถ้าตงฉิงล่มสลายหมดแล้วจริงๆ มันมีอะไรน่าดีใจกัน? เจ้าเมืองทำไมถึงดูดีใจแบบนี้?หรือเพราะว่าเขาต้องการจะปกครองเมืองอั้นนี้?แต่ว่าพวกเขาก็รู้ดี ถ้ายังหาทางออกอื่นไม่ได้ ยังหาเสบียงอะไรอีกไม่ได้ จนไม่มีอะไรกินแล้วล่ะก็ เมืองอั้นของพวกเขาอีกไม่กี่ปีก็คงจะอยู่ในสถานการณ์สิ้นหวังเหมือนกันหลายวันนี้ พวกของฟู่จิ้นเชินและเสิ่นเชี่ยวก็ไม่ได้รออยู่ในจวนเจ้าเมืองเฉยๆพวกเขายังเอาสถานการณ์ตอนนี้ของเมืองอั้น รวมถึงสถานการณ์ที่อาจต้องเผชิญในอนาคตบอกกับคนอื่นอีกด้วยดังนั้น พวกลูกน้องกับเหล่าองครักษ์ในจวนเจ้าเมืองจึงได้ยินคำพูดของพวกเขาแล้วพวกเขา

องครักษ์ทั้งหมดของจวนเจ้าเมืองพุ่งตรงเข้าไปล้อมพวกฟู่จาวเฟยไว้"ยังมีคนอีกหรือ? เรียกมาพร้อมกันให้หมดเลย" ฟู่จาวเฟยสู้ไปด้วย ตะโกนปาวๆ ไปด้วยคำพูดแบบนี้ทำเอาเจ้าเมืองอวี๋เดือดจัดขึ้นมา"ตีมัน! ตีให้หนักๆ!""ธนู!"จากคำสั่งของเขา บนหลังคารอบด้านก็มีพลธนูหลายคนกระโดดขึ้นไป ง้างสายธนูเล็งตรงมายังพวกฟู่จาวเฟยกับเซียวหลันยวน"พวกเจ้าคิดว่าข้ามีคนแค่ไม่กี่สิบหรือไรกัน? นอกจากพลธนู ยังมีองครักษ์ดาบยาวอีกหนึ่งกองด้วยนะ!"เจ้าเมืองอวี๋ถอยไปถึงจุดที่เขารู้สึกว่าปลอดภัย ถือว่าอยู่นอกพื้นที่ต่อสู้แล้วเขาปีนขึ้นไปบนภูเขาจำลอง มองฉากการต่อสู้ที่เดือดพล่านจากที่สูงด้วยอาการโกรธจัดกัดฟันกรอดฟู่จาวเฟยคนนี้ อายุยังน้อยแท้ๆ แต่วิชายุทธ์สูงขนาดนี้เชียว!องครักษ์ตั้งมากมายล้อมรุมเขาไว้ แต่กลับเอาเขาไม่ลงเสียอย่างนั้น!เซียวหลันยวนยืนอยู่ข้างๆ พวกของชิงอีก็ยังไม่ลงมือเลยโอกาสที่หาได้ยากแบบนี้ ท่านอ๋องคิดจะให้คุณชายเสี่ยวเฟยเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้มากขนาดนี้เพียงลำพัง ให้เขาสู้จนหนำใจก่อนแล้วค่อยว่ากันเจ้าเมืองอวี๋น่าจะไม่รู้สึกว่าวิชายุทธ์พวกเขาสู้ฟู่จาวเฟยไม่ได้กระมัง?ฟู่จาวเฟยเองก็ไม่เคยไ

ตอนที่พวกเฉิงอวิ๋นเจี้ยนพุ่งเข้ามา กลไกบนพื้นก็ปิดสนิทไปแล้ว"ฮ่าๆๆ! สำเร็จ!"เจ้าเมืองอวี๋กำลังหัวเราะร่าอย่างภาคภูมิหยิ่งยโสแม้จะเห็นพวกเฉิงอวิ๋นเจี้ยนเข้ามา แต่เขาก็ไม่ลนลานเลยสักนิดถ้าเฉิงอวิ๋นเจี้ยนเอาชนะพวกเขาได้ หลายปีมานี้คงไม่ถูกกดขี่อยู่แบบนี้หรอกล้วนใช้ชีวิตเติบโตมาในเมืองอั้นทั้งนั้น ไม่ได้มีพลังคุกคามอะไรเท่าไร"เฉิงอวิ๋นเจี้ยน พวกเจ้าบังอาจนักนะ!"เขาหันมา จ้องมองเฉิงอวิ๋นเจี้ยนด้วยแววตาอำมหิต "กล้านำคนบุกรุกจวนเจ้าเมืองเรอะ!"องครักษ์ลูกน้องเขาแม้จะบาดเจ็บล้มตายไปไม่น้อย ที่เหลืออยู่ก็ตกลงไปในคุกใต้ดินพร้อมกับพวกอ๋องเจวี้ยนแล้ว แต่องครักษ์ที่เหลืออยู่ตอนนี้ ถ้าจะรับมือกับเฉิงอวิ๋นเจี้ยนนั้นก็ยังไหวอยู่"เจ้าทำอะไรกับพวกอ๋องเจวี้ยน?"เฉิงอวิ๋นเจี้ยนจ้องเขา"เจ้าพวกคนนอกที่โอ้อวดไม่รู้จักตาย จะไปมีจุดจบดีๆ ได้ยังไง?" เจ้าเมืองอวี๋ร้องเชอะขึ้นทีหนึ่ง "เจ้าคิดว่าร่วมมือพวกเขาแล้ว จะสามารถลากข้าลงมาได้งั้นรึ?""ฝันหวานไปเถอะ! พวกเจ้าไม่รู้จักกลไกทั้งหมดของเมืองอั้น การที่ข้าจะจับพวกเจ้าทุกคนขังไว้เป็นเรื่องง่ายดายมาก!""เมืองอั้นนี้ เป็นของข้า! ตอนนี้เมืองอั้น

องครักษ์จวนเจ้าเมืองนอนระเนระนาดอยู่บนพื้นพวกเขาไม่เข้าใจ เพราะอะไรทั้งๆ ที่ตกลงมาในคุกใต้ดินลึกขนาดนี้เหมือนกัน พวกของตนเองล้วนล้มคะมำกันหมด มีคนที่ล้มจนแขนขาหักเลยก็มี แต่พวกของอ๋องเจวี้ยนนั้นกลับร่อนลงมาอย่างมั่นคง ลุกขึ้นยืนกันแล้วอ๋องเจวี้ยนกับเหล่าองครักษ์ของเขากระทั่งไม่ให้โอกาสพวกเขาได้พักหายใจเลย ลงมือเข้ามาพร้อมกัน ซัดพวกเขาที่มีตั้งมากมายลงไปจนหมอบกระแตหมดตอนนี้ที่นอนอยู่บนพื้นทั้งหมดคือฝั่งพวกเขา ที่ยืนอยู่ล้วนเป็นฝั่งของอ๋องเจวี้ยน"ท่านอ๋อง ที่นี่"พวกของชิงอีได้รับคำสั่งจากอ๋องเจวี้ยนก็แยกย้ายกัน ออกไปค้นหากลไกตอนแรกยังมีพวกองครักษ์ที่หัวเราะเยาะพวกเขาที่ไม่รู้จักประมาณตน บอกว่าคุกใต้ดินนี้พวกเขาไม่มีวันเปิดได้ ทางที่ดียอมแพ้และสวามิภักดิ์กับเจ้าเมืองอวี๋ดีกว่าแต่เพียงไม่นาน กลับหากลไกเจอแล้ว?เซียวหลันยวนเดินเข้าไป มองดูมุมกำแพงมีอะไรอย่างหนึ่งนูนออกมาเล็กน้อย เหมือนจะเป็นข้อบกพร่องเล็กๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างการตีเหล็กกำแพงคุกใต้ดินที่เรียบลื่น เพื่อไม่ให้คนที่ตกลงมามีโอกาสปีนขึ้นไป จึงทำไว้ลึกมาก กำแพงเองก็สร้างมาเป็นพิเศษ ข้อบกพร่องเล็กน้อยนี้จึงมองข้ามไปไ

เฉิงอวิ๋นเจี้ยนโล่งใจขึ้นมาทันทีคำตอบของอ๋องเจวี้ยน กับปฏิกิริยาของเขา ทำให้เฉิงอวิ๋นเจี้ยนเข้าใจ ว่าสิ่งเหล่านี้นั้นมีอยู่จริง!พวกเขาไม่ได้กำลังคุยโม้ ไม่ใช่มาหลอกลวงเขา แต่มีอยู่จริงๆจนตอนที่เขาเห็นไป๋หู่กับเสี่ยวเยว่ พอเห็นวัตถุดิบยาที่พวกเขาแจ้งออกมาแล้วไม่มีอาการสงสัยกับไม่เข้าใจแม้แต่น้อย ตอนที่บันทึกอย่างรวดเร็ว เขาก็ยิ่งรู้สึกว่า ลงตัวได้เสียทีคนเหล่านี้ ไม่ใช่พวกหลอกลวงเฉิงอวิ๋นเจี้ยนกระทั่งเอ่ยชื่อวัตถุดิบยาบางอย่างที่พวกเขาเคยเห็นแค่ในตำราแพทย์ ในเมืองอั้นไม่ปรากฏให้เห็นมานานแล้ว แต่เสี่ยวเยว่ก็จดจำมันอย่างรวดเร็วกระทั่งยังบอกเขาว่า วัตถุดิบยาเหล่านี้ พวกเขาตั้งใจจะปลูกในอนาคตด้วยปลูกวัตถุดิบยาเองหรือ?เฉิงอวิ๋นเจี้ยนคิดถึงเฉิงอวิ๋นโหรวน้องสาวตนเอง ก่อนหน้านี้นางก็คิดอยู่ตลอด ถ้าหากสามารถหาเมล็ดของวัตถุดิบยาได้ และสามารถปลูกได้ก็คงจะดีมากอวิ๋นโหรวหลายปีนี้ก็เดินไปทั่วทุกมุมเมืองอั้น ถ้าเจอพืชที่ไม่รู้จักสักต้นหนึ่ง นางก็จะเฝ้าสังเกตและค้นคว้า ดูว่ามันนำมาใช้เป็นยาได้ไหม"แม่นางเสี่ยวเยว่ ข้าอยากถามหน่อย ถ้าหากสามารถปลูกวัตถุดิบยาได้จริงล่ะก็ คนของพวกเราจะขอ