All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2441 - Chapter 2450

"หนิงหนิง เป็นแบบที่เจ้าว่าก่อนหน้านี้เลย ลัทธิเทพทำลายล้างหมายปองตงฉิงมาหลายปีแล้ว เช่นนั้นก็อธิบายได้ว่าพวกเขาที่จริงมาถึงตงฉิงนานแล้ว ไม่แน่ ความลับมากมายของตงฉิง ตอนนี้พวกเขาอาจจะเข้าใจยิ่งกว่าพวกเราเสียอีก"เซียวหลันยวนตอนนี้กังวลกับอีกปัญหาหนึ่ง"ดูจากสถานการณ์เมืองอั้นที่พวกเราเจอมาครั้งนี้ ข้าก็อยากจะเชื่อ ว่าสถานการณ์บาดเจ็บล้มตายของตงฉิงในครั้งนั้นอาจจะเบากว่าที่คนนอกรู้ หรือก็คือ ตงฉิงอาจจะมีประชาชนของหลายเมืองหรือหลายหมู่บ้าน ที่คอยปกป้องบ้านของตนอยู่"เขาบอกฟู่จาวหนิงว่า "และเพราะเหตุผลต่างๆ นานา ประชาชนที่รอดชีวิตไม่มีหนทางจะเดินต่อ และไม่มีหนทางที่จะออกจากตงฉิง และพวกเขาอาจคิดว่าไม่จำเป็น หรือไม่รู้สถานการณ์ภายนอกว่าเป็นอย่างไร จึงไม่กล้าออกไปกัน"พวกฟู่จาวหนิงกับผู้อาวุโสจี้พอได้ยินคำนี้ของเซียวหลันยวน ก็อดพูดขึ้นมาไม่ได้ ว่านี่ก็เป็นไปได้มากอยู่"ดังนั้น ประชาชนที่ยังมีชีวิตอยู่ของตงฉิง จำนวนน่าจะมากกว่าที่พวกเราจินตนาการกันไว้ ไม่มีทางจะมีอยู่แค่เมืองอั้นแห่งเดียวแน่นอน"พอคิดถึงจุดนี้ เซียวหลันยวนก็รู้สึกว่าซับซ้อนหน่อยๆนี่ถือเป็นเรื่องดี เป็นเรื่องมงคลที่ทำใ

ท้ายสุด ก็ยังเป็นฟู่จาวหนิงที่เอานกพิษเหล่านั้นไปค้นคว้านางไม่ได้กลับไปที่วังจักรพรรดิที่สวนสมุนไพรนี้ นางให้คนจัดเตรียมห้องไว้ให้นางโดยเฉพาะแล้วห้องหนึ่ง กำแพงหน้าต่างแน่นหนา ด้านในจัดแต่งไว้ตามที่นางบอกนางไม่ต้องเอาของเหล่านี้กลับไปที่วังจักรพรรดิ ค้นคว้าในสวนสมุนไพรนี่ไปเลยฟู่จาวหนิงจะค้นคว้าของเหล่านี้ แน่นอนว่าไม่มีทางแค่ค้นคว้าส่วนประกอบของพิษออกมา แต่ต้องค้นคว้ายาแก้พิษออกมาด้วยอันที่จริงสองสามปีนี้ นางเองก็ใส่วัตถุดิบยาเข้าไปในมิติไม่น้อยเลยวัตถุดิบยาหลากชนิด นางล้วนเก็บเอาไว้พอสมควร ชนิดเองก็ครบถ้วนครบครันปกติตอนที่ว่าง นางก็จะสกัดพลังชีวิตของวัตถุดิบยาเหล่านี้ออกมา บางส่วนที่สามารถเพาะกล้าได้ก็เพาะมันเลยหลังจากที่กำหนดสวนสมุนไพรแล้ว นางก็จะคิดหาเหตุผลต่างๆ นำเอาต้นกล้าวัตถุดิบยาจำนวนมากออกมาจากในมิติไปปลูกไว้ในสวนสมุนไพรดังนั้น คนของลัทธิเทพทำลายล้างคิดว่าพอถูกพวกเขานำวัตถุดิบยาออกไปหมดแล้ว เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงตอนที่เจอกับพิษก็จะทำอะไรกันไม่ได้ ที่จริงก็คิดเยอะเกินไปฟู่จาวหนิงมีสารอาหารเหลวที่มีประโยชน์อย่างมากต่อพืชและวัตถุดิบยา สารอาหารเหลวชนิดนี้ถ้

ที่แท้ก็แค่คนที่แอบออกมางุบงิบกินคนเดียวคนนึงคนผู้นี้ออกมาขโมยกินอย่างระแวดระวังตัวมาก กินไปด้วยพลางหักกิ่งไม้ มองไปรอบๆแต่เขาก็ป้องกันยอดฝีมือแบบเซียวหลันยวนไม่ได้อยู่ดีเซียวหลันยวนเด็ดใบไม้มาใบหนึ่ง คีบไว้ที่นิ้ว ดีดยิงออกไปใบไม้ในตอนนี้ก็คมกริบราวกับใบมีด ฟันเข้าไปที่คอหอยในจังหวะที่เขาหันไปอีกด้านพอดีสำหรับคนของลัทธิเทพทำลายล้าง เซียวหลันยวนไม่มีทางปราณีคนเหล่านี้เดิมทียังคุยกันว่าคนในเมืองติดพิษกันหมดหรือยัง จะตายกันหมดเมื่อไรคอคนผู้นี้เลือดทะลักแตกฟอง ล้มลงไป ไม่ทันได้ส่งเสียงร้องออกมาสักแอะมีดของเขาวางอยู่ข้างๆเซียวหลันยวนเดิมทีก็มาเพื่อมีดเล่มนี้เขาเดินเข้าไป หยิบมีดเล่มนี้ขึ้นมา ศึกษาดูอย่างละเอียดน่าจะเพราะมีดเล่มนี้มีไว้ให้คนเหล่านี้ใช้ จึงเป็นสิ่งที่ผลิตขึ้นเป็นจำนวนมาก ไม่ใช่ของล้ำค่าหายากเป็นพิเศษ ดังนั้นจึงไม่ยากที่จะศึกษาทำความเข้าใจเซียวหลันยวนเหลือบมองแค่แวบเดียวก็หากลไกบนด้ามดาบพบยิ่งไปกว่านั้นพอลองชั่งน้ำหนักดาบดู น้ำหนักที่ด้ามก็ไม่ถูกต้อง ด้านในมีสิ่งของอยู่อย่างเห็นได้ชัดเขาไม่อยากจะลองดาบที่นี่ เดี๋ยวจะกลายเป็นแหวกหญ้าให้งูตื่นหลังจ

เซียวหลันยวนได้ดาบเล่มนี้มาจากไหน?สีหน้าเขาไม่ค่อยดีนัก"ได้มาจากสาวกลัทธิเทพทำลายล้างน่ะ ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาที่มีจำนวนมากขนาดนั้นยังมีกันคนละเล่มด้วย""อ๋า?"เฉิงอวิ๋นเจี้ยนตกตะลึงไปแล้ว"คนละเล่ม?""ใช่" เขามองไม่ผิดแน่นอนเฉิงอวิ๋นเจี้ยนเอ่ยต่อ "เดิมทีข้าก็กำลังคิด ว่าดาบเล่มนี้เป็นสิ่งที่องครักษ์ตงฉิงในอดีตทิ้งไว้ ถึงอย่างไรในอดีตก็มีคนมากมายที่ครอบครองดาบตระกูลกวนอยู่ จะสืบทอดมาถึงปัจจุบันก็ไม่ใช่จะเป็นไปไม่ได้ แต่ถ้าหากมีจำนวนมากล่ะก็..."เขาชะงักไป ถามขึ้นว่า "เป็นไปได้ไหมว่าพวกเขาไปเจอคลังอาวุธที่ทหารหัวกะทิในค่ายทหารของอดีตใช้กัน?"พวกเขาแม้จะเจออาวุธในวังใต้ดิน แต่ก็ไม่มีดาบตระกูลกวนอยู่เสิ่นเสวียนส่ายหัว"ไม่ใช่หรอก"เขาชี้ไปที่ดาบเล่มนั้น บอกว่า "ดาบเล่มนี้เห็นได้ชัดเลยว่าตีขึ้นใหม่ ไม่ใช่ดาบเก่า เป็นไปไม่ได้ที่จะมีอายุยาวนานขนาดนั้น"เซียวหลันยวนเองก็ยืนยันจุดนี้"ถูกต้อง นี่เป็นดาบใหม่"เฉิงอวิ๋นเจี้ยนตกตะลึงขึ้นทันที"ท่านอ๋อง ท่านเสิ่น ถ้างั้นก็หมายความว่า คนตระกูลกวนยังมีชีวิตอยู่หรือ? ยิ่งไปกว่านั้น วิชาการตีดาบนี้ก็ยังไม่ได้สูญหายไปหรือ?""ตอนนี้เ

คนเหล่านั้นของลัทธิเทพทำลายล้าง ตอนที่อยู่ห่างจากหอเมืองราวร้อยเมตรจู่ๆ ก็หายไปแล้ว"พวกเขาเข้าไปในทางลับแล้วหรือเปล่า?"พวกหลานหรงมองดูจากบนหอเมือง เห็นว่าคนเหล่านั้นเบนออกจากถนนทางการ เข้าไปในพงหญ้าข้างทาง เพียงไม่นานก็หายไปกันหมด จึงสงสัยว่าพวกเขาต้องเข้าไปในทางลับแน่"เป็นไปได้มาก""คิดไม่ถึงจริงๆ ว่านอกประตูเมืองยังมีทางเข้าลับอยู่อีก คนของลัทธิเทพทำลายล้างรู้มากกว่าพวกเราจริงด้วย"ทุกคนล้วนตึงเครียดขึ้นมา"ตามหลักการแล้วไม่น่าเป็นไปได้ เว้นเสียแต่พวกเขามาขุดกันเองภายหลัง" หลานหรงรู้สึกว่าการจะมาขุดทางลับที่ประตูเมืองไม่น่าเป็นไปได้เลย"อืม เป็นไปได้มากว่าพวกเขามาขุดกันเอง คนของลัทธิเทพทำลายล้างมาถึงตงฉิงนานขนาดนี้ การจะขุดทางลับสักเส้นนึงก็เป็นเรื่องปกติ""แต่พวกเขาจำเป็นต้องทำด้วยหรือ? ทำไมต้องทำเรื่องให้มากขนาดนี้เพื่อรอท่านอ๋องเข้ามาด้วยล่ะ?"พวกของสือลิ่วรู้สึกแปลกประหลาด "พวกเขาจะยืนยันได้อย่างไร ว่าท่านอ๋องสุดท้ายจะมายังตงฉิง?""นั่นสิ พวกเขายึดครองวังจักรพรรดิไปเลยก็จบแล้วนี่? จะมาทำเรื่องมากมายแบบนี้เพื่ออะไรกัน?"ตอนที่พวกเขายังรู้สึกว่าแปลกประหลาดมากอยู่นั้น