บททั้งหมดของ The First Daughter's Bodyguard: บทที่ 11 - บทที่ 20

Siya ang natakot ngayon sa pinabayaang niyang nilikhang multo.Ngunit napangiti siya nang makita niya ang bagsak na balikat ni Irish na bumaba sa huling bus na inakyat nito. Nang makita siya ay mabilis itong umiwas ngunit wala na silang oras. Kailangan na nilang sumakay kaya hinabol niya ito at hinawakan sa braso."Tara na Irish. Walang magpapasakay sa taong walang pera. Wala ring naman bakante dahil punuan ngayon. Lahat yan nakatiket na. Gano'n ang buhay. Mahalaga sa lahat ang pera ngayon. Hindi mo sila masisisi dahil karamihan sa mga 'yan ay pamilyadong mga tao at may umaasa sa araw-araw nilang kinikita. May magugutom na pamilya.""Ayaw ko! Dito lang ako hanggang may magpapasakay sa akin hanggang Manila.""Magalit ka na sa akin pero hindi mo ako kakayanin. Hindi ako susuko sa katigasan ng ulo mo.""Ako ang hinahamon mo?" palabang tinuran ni Irish."Oo, hinahamon kita! Sorry pero nakahanap ka ng katapat mo Irish at sasabihin ko sa'yong saka ka na lang magpakaamo pagbalik mo ng Malaka

Mapagtatagumpayan niya kaya ang immersion o pipiliin nito ang tumakas?" Sa kalabaw mo ako pasasakayin? Iyan ang sundo na pinagmamalaki mo sa akin?" takot niyang tanong."Oo, bakit ayaw mo?"Gusto na niyang maiyak. Kagabi pa siya pagod at hapon na muli pero nasa biyahe pa siya,. Ang masaklap ngayon, sa kalabaw naman siya pasasakayin!"Anong pahirap itong ginagawa mo sa akin daddy! Bakit mo ako pinaparusahan ng ganito?" naupo siya saka niya pinakawalan ang masaganang luha habang nakayuko. Di na niya kasi kayang pigilan ang sarili. Di niya niya kinakaya pa ang lahat. Sukung-suko na talaga siya. Sukang-suka sa hirap na ipinararanas ng kanyang Daddy. Sana hindi na lang pala siya pumayag.Dahan-dahang umupo si Daniel sa harap niya. Sa totoo lang, parang kinukurot ang puso niya sa nakita niyang pagtulo ng luha ni Irish. Siya na sanay na sa biyahe ay masakit na rin ang kaniyang katawan, idagdag pa ang magkakahalong pagkahapo, pagkapuyat at pagkahilo niyang nararamdaman. Itinaas niya ang kani

Nakatalikod siya. Wala din siyang pakialam kung makita ni Daniel ang kaniyang maputi at matambok na puwit. Wala naman siyang dapat itago o ikahiya, makinis at maputi ang lahat ng bahagi ng kaniyang katawan. Sanay siyang maghubad sa mga beach na napupuntahan niya sa US. Lalo na kung nakatalikod lang naman siya. Ang kailangan niyang isipin ay kung paano siya makakaiwas sa mga tukso. Kung paano niya maisasakatuparan ang kaniyang pinaplanong pagtakas. Kailangan niya ang kaniyang cellphone at pitaka. Iyon ang kailangan niya ngayong pag-isipan at hindi ang kamunduhan. Kung di siya makakatakas, may isa pa siyang iniisip na gagawin para si Daniel na ang kusang magsasabing babalik na lang sila sa Manila.Nagulat si Daniel sa ginawa ni Irish na biglang paghuhubad. Hindi niya iyon inaasahan. Walang ganong babae. Iba talaga ang mayayaman. Parang wala lang sa kanila na may lalaking nakatingin. Oo nakatalikod siya ngunit kita niya ang maputing kabuuan ni Irish at napalunok siya. Bago siya bibigay a

Napakabilis nitong nahugot ang baril mula sa kaniyang ulunan. Ikakasa na sana niya ito nang makitang si Irish lang pala lumikha sa ingay na iyon.Napakamot saka niya tinanggal ang ilang santol at suha na naipon sa kaniyang kumot na sa kaniyang paa. Napailing ito saka siya tuluyang bumangon.Kitang-kita pa rin ni Irish ang pag-angat ni Mr. Pinkish sa kaniyang boxer short at nang napansin ni Daniel ang pagkakadikit ng paningin ni Irish dito ay mabilis siyang tumalikod at inayos niya pababa kahit pa bumabalik ito sa pag-angat."Ano ba kasing ginagawa mo?" tumingin ito sa pambisig nitong orasan. Huminga ng malalim. "Mag-aalas dos palang ng madaling araw. Hindi ka ba napagod o napuyat sa biyahe?" Kinukusot nito ang kaniyang mga mata. Nang naramdaman niyang umamo na si Mr. Pinkish ay saka siya humarap sa kanina pa natatamemeng si Irish."Ano ha? Bakit di ka makasagot?""Wala, kasi kuwan..""Kasi ano? Huwag mong sabihing balak mo akong takasan?" nakapamaywang si Daniel sa harap niya."Tataka

sang gabi pagkaraan ng tatlong araw niyang pakikipagmatigasan kay Daniel ay naisipan nitong umupo sa isang bench na yari sa kawayan. Nilagang kamote lang ang ipinakain sa kaniya ni Daniel ng gabing iyon. Ang dahilan, bakit daw siya kakain ng masarap kung wala naman siyang ginawa sa maghapon. Gustuhin man niyang pumunta sa tindahan para bumili ng softdrinks o kahit anong makakain ay wala din naman siyang pera. Magkakapera lang daw siya kung makikigapas siya, makikitanim ng palay o tululong sa pangingisda sa kalapit nilang ilog para may pambili siya ng sabon at shampoo. Kinakati siya at pakiramdam niya dumidikit na ang libag sa buo niyang katawan. Hindi na niya nagugustuhan ang amoy putik niyang katawan. Matigas na rin ang kaniyang buhok na alaga dati sa conditioner. Dahil na rin siguro sa tatlong araw nang bareta na sabong panlaba ang ginagamit niya kapag naliligo sa banyo na tinatakpan lang nila ng nipa. Nakaramdam na siya ng sobrang lungkot. Namimiss na niya ang kaniyang pamilya. Ang