บททั้งหมดของ โคตรคนยอดปรมาจารย์: บทที่ 1241 - บทที่ 1250

เย่ซิวเดินมาหยุดอยู่ข้างหลัวเวยเวย เมื่อได้ยินคำพูดนั้นก็หัวเราะฮิ ๆ “ผมฆ่าลูกชายคุณไปแล้ว แถมยังฆ่าผู้อาวุโสกับศิษย์ระดับแนวหน้าของพวกคุณไปอีกตั้งมากมาย คุณจะปล่อยผมไปจริง ๆ เหรอ?”ตอนนี้จางซู่โกรธแทบอยากฉีกเย่ซิวเป็นชิ้น ๆแต่เพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป เขาก็ทำได้แค่กลืนความอัปยศตรงหน้าเท่านั้น“ฉันยอมรับว่าเมื่อก่อนไม่รู้จักแพ้ ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าตัวเองผิดตรงไหน”เย่ซิวส่ายหน้า “คำพูดหลอกเด็กแบบนี้ผมไม่เชื่อหรอก มีแค่คุณต้องตาย ทุกคนถึงจะวางใจได้ เพราะงั้นก็ตายไปซะเถอะ”จางซู่โกรธจัดจนแรงอาฆาตปะทุ “ไอ้สารเลว จิตใจของแกมันโหดเหี้ยมเกินไปแล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่แกจะพูดอะไรก็ได้นะ!”เขาหันไปมองหลัวเวยเวย อารมณ์พลุ่งพล่านจนควบคุมไม่อยู่เย่ซิวทำท่า ‘ตกใจ’ ก่อนจะรีบหลบไปด้านหลังหลัวเวยเวยแล้วโอบเอวเธอไว้แน่น “เขาขู่ผมครับ ผมกลัวจะตายอยู่แล้ว”ใบหน้าหลัวเวยเวยขึ้นสีแดงจัดหมอนี่ใจกล้าเกินไปแล้ว ถึงกับกล้าโอบเอวเธอต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ร่างของเธอสั่นไหวเล็กน้อย ก่อนจะสะบัดจนมือของเย่ซิวกระเด็นออก“ไม่ต้องพูดให้เปลืองน้ำลาย ฆ่าเขาซะ แล้วเอาศพไปสร้างหุ่นเชิด จะได้เพิ่มพลังให้สำนักอวิ้นหล

“ฉันว่าความเป็นไปได้ที่เราจะสำเร็จมีสูงมาก” แววตาของเย่ซิวเปล่งประกายความมั่นใจที่ทำให้ใจของหลัวเวยเวยสั่นไหวและเผลอหลงใหลไปชั่วครู่ “ตอนนี้กำลังรบของพวกมันน่าจะหายไปอย่างน้อยหนึ่งในสาม แถมเรายังมีศพระดับปฐมญาณอยู่ฝั่งเราอีก ถ้าเอาไปสร้างเป็นหุ่นเชิดได้ แล้วบวกกับพลังที่ผมมีอยู่ในมือ การจะจัดการพวกมันก็ไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้คุณลองคิดดูให้ดีนะ รากฐานของสำนักหนึ่งมันทรงพลังขนาดไหน ถ้าเรากลืนมันเข้าไปได้ เราจะเปลี่ยนจากปลาตัวเล็กเป็นปลาวาฬทันที”หลัวเวยเวยได้ฟังก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา แต่ยังคงส่ายหน้า “มีอยู่สองปัญหาที่ต้องจัดการ อย่างแรกคือการสร้างหุ่นเชิดจากศพไม่ใช่เรื่องง่ายเลย อย่างน้อยต้องใช้เวลาเป็นเดือน โดยเฉพาะคนอย่างจางซู่น่าจะมีแผ่นวิญญาณแน่นอน ตอนนี้พวกมันคงรู้เรื่องที่เขาตายไปแล้ว และน่าจะเริ่มตั้งรับกันไว้เรียบร้อย แถมยังเปิดค่ายกลป้องกันสำนักอีกด้วย พอเราไปถึงก็คงเสียเปรียบอยู่ดี”“ไม่ ๆ ๆ” เย่ซิวปฏิเสธความคิดเธอทันที “ข้อแรก การสร้างหุ่นเชิดไม่ต้องใช้เวลานานขนาดนั้น คุณแค่เตรียมวัตถุดิบให้ผมก็พอ เดี๋ยวผมจัดการเอง ครึ่งวันก็น่าจะเสร็จแล้ว ข้อสอง ผมมีวิธีทำ

สายตาเย่ซิวกวาดไปด้านหน้าอย่างเฉียบคมราวกับสายฟ้าเขาพบว่าการเฝ้าระวังของอีกฝ่ายแน่นหนาเป็นอย่างมากรอบนอกมีศิษย์ชั้นยอดเดินลาดตระเวนเป็นชุด ๆอีกทั้งยังสามารถรู้สึกได้ถึงพลังจิตของผู้อาวุโสระดับวิญญาณก่อกำเนิดและถอดจิตที่สลับกันกวาดผ่านไปมาเป็นระยะท่าทีทั้งหมดนี้เหมือนกับกำลังเตรียมตัวจะสู้ตายกันไปข้างจริง ๆหญิงสาวทั้งสามข้างกายต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด รู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลแต่เย่ซิวกลับยิ้มออกมาอย่างเฉยชา“ยิ้มอะไรของนาย?” หลัวเวยเวยถลึงตาใส่เขา “สถานการณ์แบบนี้ ถ้าบุกเข้าไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง มีหวังได้เกิดเรื่องใหญ่แน่”“เวลาที่ไม่มีความมั่นใจในการรับมือศัตรู บางทีมันก็จะแกล้งทำเป็นแข็งกร้าว เพื่อขู่ให้อีกฝ่ายกลัวแล้วถอยไป เหมือนหมาที่เห่าเสียงดัง มันอาจจะเห่าแรงแต่ไม่กล้ากัดใครแต่หมาที่ไม่เห่าเลยต่างหากที่ต้องระวัง เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่มันจะกระโจนเข้ามากัด”รั่วอวิ๋นก็เข้าใจทันที “นายหมายความว่ายิ่งพวกเขาแสดงออกว่าแข็งแกร่งแค่ไหน ก็แสดงว่าข้างในอาจจะว่างเปล่าสินะ?”เย่ซิวพยักหน้า “ถูกต้อง ถ้าไม่ใช่แบบนั้น พวกเขาก็ไม่จำเป็นต้องเล่นใหญ่ขนาดนี้ ก็แค่ต้องการแสด

สนามรบที่เคยอึกทึกพลันเงียบงันลงในพริบตาเหล่าศิษย์ของสำนักวิญญาณเพลิงต่างมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาหวาดหวั่นสุดขีดแต่ละคนรู้สึกมือเท้าเย็นเฉียบ“ผู้อาวุโสตายแล้ว”“ขนาดผู้อาวุโสระดับปฐมญาณยังถูกฆ่า”“แบบนี้พวกเราจะชนะได้ยังไง?”……ศิษย์จำนวนไม่น้อยสูญเสียความสามารถในการต่อสู้ไปแทบทั้งหมดในทันทีแต่ในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง เย่ซิวก็เอ่ยปากขึ้นมาอีกเสียงอันดังกึกก้องของเขาดังไปทั่วทั้งสนาม “เป้าหมายของฉันในครั้งนี้มีแค่ทรัพยากรของสำนักวิญญาณเพลิงเท่านั้น ไม่มีความสนใจในชีวิตของพวกนายแม้แต่น้อย ถ้าพวกนายออกไปตอนนี้ ก็ยังมีโอกาสรอดตาย”ทันทีที่คำพูดนี้ดังขึ้น ก็มีคนจำนวนมากยอมวางอาวุธแล้วแตกกระเจิงหนีไปบรรดาผู้อาวุโสต่างพากันด่าทอเสียงดัง“พวกแกบ้าไปแล้วเหรอ ทรยศสำนักได้ลงคอ”“อย่าไปหลงเชื่อคำโกหกของมัน ข้างนอกอาจจะมีคนรอซุ่มโจมตีอยู่ก็ได้ ออกไปตอนนี้ก็มีแต่จะถูกฆ่าทีละคน”“กลับมาเดี๋ยวนี้”“พวกแก...”“ฉึก!”กระบี่เล่มหนึ่งแทงทะลุผู้อาวุโสที่บาดเจ็บสาหัสคนหนึ่งเข้าอย่างจังเย่ซิวประสานมือ ร่ายอาคมให้กระบี่ดาวตกกับกระบี่หงส์โบยบินกลายเป็นกระบี่มังกรคู่ และพุ่งเข้าสังหารอ

“เย่ซิว นายไหวไหม ไม่เป็นไรใช่รึเปล่า?”เฉินเยียนจือเห็นสภาพของเย่ซิวตอนนี้ น้ำตาแทบจะไหลออกมาแล้ว“ฝึกกับฉันเร็ว!”เย่ซิวใช้แรงแทบทั้งตัวเพื่อพูดประโยคนี้ออกมา ตอนนี้ร่างกายของเขาอยู่ในสภาพหมดแรงสุดขีดโอสถทั่วไปไม่มีผลอะไรแล้วมีเพียงการฝึกแบบหลอมรวมหยินหยางเท่านั้นที่จะช่วยประคองอาการบาดเจ็บของเขาได้เฉินเยียนจือปาดน้ำตา ก่อนจะรีบลงมือทันทีโดยไม่ลังเลอีกต่อไป ตอนนี้ไม่มีเวลามาสนใจอะไรแล้วสีหน้าหลัวเวยเวยกับรั่วอวิ๋นดูแปลก ๆ อย่างเห็นได้ชัดประสบการณ์แบบนี้มันแปลกประหลาดเกินไปคนหนึ่งอยู่ต่อหน้าแม่ของตัวเอง อีกคนอยู่ต่อหน้าอาจารย์…แม้แต่ในละครก็ยังไม่กล้าเขียนแบบนี้เลยแต่ด้วยความร่วมมือของเฉินเยียนจือ เปลวชีวิตที่ริบหรี่ของเย่ซิวจึงเริ่มกลับมาติดอีกครั้งแต่เฉินเยียนจือเองก็เหนื่อยจนเหงื่อท่วมตัว ใช้พลังไปจนถึงขีดจำกัดเธอพูดเสียงร้อนรน “ทำยังไงดี? นี่ยังไม่พอ ต้องมีคนทำต่อจากฉัน ผู้อาวุโสรั่วอวิ๋น แม่ พวกท่านคนใดคนหนึ่ง…”สีหน้าของหลัวเวยเวยกับรั่วอวิ๋นเปลี่ยนไปทันทีพอเห็นท่าทางลังเลของทั้งคู่ เฉินเยียนจือก็พูดด้วยเสียงสะอื้น “ขอร้องล่ะ ถ้าช้าคนหนึ่งอยู่ต่อหน้าแ