บททั้งหมดของ โคตรคนยอดปรมาจารย์: บทที่ 1251 - บทที่ 1260

เย่ซิวไม่ใช่คนอ่อนแอหรือใจดีอะไร ในเมื่อพวกนั้นกล้าลงมือกับเขา ก็ต้องเตรียมใจไว้ให้ดีว่าจะต้องจ่ายค่าตอบแทนแสนสาหัสหลัวเวยเวยพูดด้วยความกังวล “พอเถอะ ขืนยังดึงดันต่อไปอาจจะเกิดอันตรายได้ ยังไงเขาก็ไม่ใช่คนธรรมดา และระดับพลังยังสูงกว่านายอีก”“ไม่ต้องห่วง ผมไม่ได้จะปะทะกับเขาตรง ๆ แค่เก็บพวกหัวกะทิของพวกเขาไปบ้าง เขาจะได้หลาบจำ”เฉินเยียนจือเหลือบตามองหลัวเวยเวยอย่างสงสัย “แม่คะ หนูรู้สึกว่าแม่ดูจะเป็นห่วงเย่ซิวนะ”หลัวเวยเวยเริ่มลนลานแต่ก็ยังรักษาท่าที “แน่นอนว่าแม่เป็นห่วง เขาจะเป็นลูกเขยแม่ในอนาคตนะ”คำพูดนี้ทำเอาเฉินเยียนจือยิ้มหน้าบาน ความสงสัยในใจหายวับไปในทันที“เอาล่ะ พวกคุณรีบไปได้แล้ว อยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะเกะกะผม”ภายใต้คำสั่งย้ำแล้วย้ำเล่าของเย่ซิว พวกเธอถึงได้ยอมจากไป เย่ซิวยังไม่ลงมือในทันที แต่รอจนผ่านไปครึ่งชั่วโมงจนมั่นใจว่าพวกเธออยู่ห่างออกไปพอแล้วถึงเริ่มลงมือเขาเคลื่อนไหวดั่งเงาผี คอยดักจัดการพวกศิษย์ที่แยกตัวออกมา ลงมืออย่างเฉียบขาด แล้วถอยหายไปอย่างไร้ร่องรอย“หวังลี่ถูกฆ่าแล้ว!” “เจ้าสำนัก ศิษย์คนที่สามของท่านถูกลอบสังหารครับ” “เจ้าสำนัก บุตรชายค

ทรัพยากรที่วางอยู่ตรงหน้าก็ลดลงอย่างรวดเร็วขณะเดียวกัน คลื่นพลังชีวิตในร่างของเย่ซิวก็ทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนร่างกายเริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลงที่ไม่คาดคิดบนผิวหนังเริ่มปรากฏเกล็ดงูขึ้นทีละแผ่น ปลายกระดูกสันหลังรู้สึกเจ็บแปลบ ขาทั้งสองข้างหายไปกลายเป็นหางงูแทนศีรษะเป็นมนุษย์ ร่างเป็นงู!แต่มันไม่ใช่ลักษณะของนาคาแบบฉีฉูฉู่ แต่เป็นรูปลักษณ์ของบรรพบุรุษเผ่าพันธุ์มนุษย์ในตำนาน ฝูซี!ว่ากันว่าฝูซีสืบเชื้อสายมาจากเผ่าวู และเมื่อเย่ซิวฝึกวิชาเก้าวัจนะลึกลับของเผ่าวูจนถึงระดับหนึ่ง ก็จะเริ่มมีรูปลักษณ์คล้ายฝูซีมากขึ้นเรื่อย ๆแต่ยังคงเป็นสายเลือดของเผ่ามนุษย์อยู่ ต้องเรียกว่าเป็นมนุษย์ยุคดึกดำบรรพ์ในสภาพแบบนี้ เย่ซิวรู้สึกได้ว่าเขาสามารถชกภูเขาสูงนับพันเมตรให้ระเบิดเป็นเสี่ยง ๆ ด้วยหมัดเดียวยังได้เลย!พลังร่างกายพุ่งทะยานขึ้นสู่ระดับน่าสะพรึง กลายเป็นแปดล้าน!ทั้งที่ยังฝึกวิชาเก้าวัจนะลึกลับชั้นที่สามยังไม่สมบูรณ์ ก็มีพลังถึงเพียงนี้แล้วหากทะลวงสำเร็จอย่างเต็มที่ เกรงว่าพลังจะทะลุสิบล้านเลยทีเดียว!ในโลกของผู้ฝึกตนตอนนี้ยังไม่เคยได้ยินว่ามีใครบรรลุถึงระดับนี้มาก่อนขณะนี้

สามสาวสบตากันโดยไม่ได้นัดหมายอยู่หน้าถ้ำของเย่ซิว บรรยากาศความกระอักกระอ่วนที่ลอยอบอวลในอากาศนั้นช่างชัดเจนจนแทบจับต้องได้สีหน้าของแต่ละคนช่างน่ามอง ได้แต่แลกเปลี่ยนสายตากันไปมาโดยไม่มีใครเอ่ยปากพูดผ่านไปครู่หนึ่ง หลัวเวยเวยก็เป็นคนทำลายความเงียบขึ้นก่อน“เอ่อ…ฉันมาหาเขาให้ช่วยกลั่นโอสถพวกนี้ให้หน่อยน่ะ”เฉินเยียนจือรีบพยักหน้ารัว ๆ “ใช่เลย ๆ ฉันก็เหมือนกัน”รั่วอวิ๋นกระแอมเบา ๆ “ฉันมาดูว่าฝีมือการหลอมโอสถของหมอนั่นพัฒนาไปถึงไหนแล้ว”หลัวเวยเวยมองพวกเธอสองคนด้วยสายตาหยั่งเชิง “แล้วใครจะเคาะประตูล่ะ”เฉินเยียนจือก้าวออกไปหนึ่งก้าว “หนูเองค่ะ”จากนั้นเธอก็เคาะประตูเบา ๆไม่นาน เย่ซิวก็เปิดประตูออกมา พอเห็นทั้งสามยืนอยู่ด้วยกันก็ตกใจ “ทำไมพวกคุณสามคนมาเวลาพร้อมกันแบบนี้ นัดกันมาเหรอ?”คำพูดของเขาทำให้ความอึดอัดกลับมาอีกครั้งรั่วอวิ๋นเตะเย่ซิวเข้าให้หนึ่งที ใช้ความโกรธกลบเกลื่อนความอึดอัด “มัวพูดอะไรอยู่ล่ะ? รีบพาพวกฉันเข้าไปสิ น้ำชาขนมอะไรก็จัดมาให้ครบ”เย่ซิวเหลือบตามองเธออย่างไม่พอใจ ยายคนนี้เริ่มได้ใจเกินไปแล้ว ดูท่าคงต้องหาจังหวะสั่งสอนสักที จะได้รู้ว่าใครเป็นใหญ่

รั่วอวิ๋นเริ่มออกอาการลนลานอย่างเห็นได้ชัดภายใต้สายตาของเย่ซิว เธอไม่มีทางพูดความคิดลึก ๆ ในใจออกไปได้อยู่แล้ว ได้แต่ปากแข็งเอ่ยไปว่า “ฉันแค่มาดูว่าฝีมือกลั่นโอสถของนายพัฒนาขึ้นบ้างหรือเปล่า ถ้ายังแย่อยู่ นายก็ทำให้ฉันเสียหน้าพอดีสิ”ปากไม่ตรงกับใจขนาดนี้ เย่ซิวยังรู้สึกได้เลย แต่เขาไม่ได้แฉออกมาตรง ๆ “งั้นก็สบายใจได้เลยครับ ตอนนี้ผมกลั่นโอสถระดับสูงได้แล้วนะ”“อะไรนะ?!”สิ้นเสียงพูดนั้น ผู้หญิงทั้งสี่คนในที่นั้นก็ร้องอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกตะลึง จนเสียงดังสะเทือนไปทั่วเสี่ยวโหรวทำหน้าตาเลื่อมใสสุดขีด “คุณชายเก่งเกินไปแล้วเจ้าค่ะ”ในตาของหลัวเวยเวยสะท้อนแสงบางอย่างออกมา เธอไม่พูดอะไร เพียงจ้องเขานิ่ง ๆ ตาไม่กะพริบเฉินเยียนจือเองก็มีสีหน้าแบบเดียวกับเสี่ยวโหรวส่วนรั่วอวิ๋นกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “ที่พูดออกมานั่นแน่ใจเหรอ อย่าโม้น่า แม้แต่ฉันตอนนี้ยังกลั่นได้แค่โอสถกลางระดับเท่านั้นเองนะ”“แน่นอนว่าเรื่องจริง ก็เพราะท่านอาจารย์สอนเก่งไง ลูกศิษย์ก็เลยเก่งกว่าอาจารย์แล้ว”เย่ซิวประจบไปเบา ๆ คำหนึ่ง ก็ทำเอารั่วอวิ๋นยิ้มแก้มแทบปริ หางแทบชี้ขึ้นฟ้า รู้สึกปลื้มปริ่มเ

“ไม่ต้องหรอก เธอไปพักผ่อนเถอะ” เย่ซิวส่ายหน้าปฏิเสธเสี่ยวโหรวสีหน้าหม่นลงทันที “เพราะข้าเป็นเผ่าปีศาจใช่ไหมเจ้าคะ คุณชายจึงไม่สนใจข้า...”“ไม่ใช่แน่นอน” เย่ซิวหยิกจมูกเธอเบา ๆ “เธอมีเสน่ห์มาก ไม่มีผู้ชายคนไหนไม่ชอบหรอกแต่ก็นะ ฉันอยากให้เธอมาเป็นผู้จัดการใหญ่ของฉัน ความสัมพันธ์ของเราจะได้ไม่ยุ่งยากซับซ้อน”ความเศร้าในใจเสี่ยวโหรวหายวับไปกับตา เธอรีบตอบตกลงอย่างดีใจสุด ๆ “เข้าใจแล้ว ข้าจะทำให้ดีที่สุดเจ้าค่ะ”เทียบกับการเป็นแค่ของสวยงามไว้โชว์ เธออยากเป็นคนที่เย่ซิวสามารถพึ่งพาได้มากกว่าส่วนเรื่องของแม่ เธอก็เลือกที่จะลืมมันไปแววตาเธอฉายแววลังเลวูบหนึ่ง แล้วพึมพำเบา ๆ “หลายปีที่ผ่านมา ข้าทำตามคำสั่งของท่านแม่มาตลอด ก็ถือว่าตอบแทนบุญคุณหมดแล้วขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวที่ข้าจะทำเพื่อตัวเอง ตามหาความสุขของตัวเองบ้าง”เย่ซิวเดินเข้าไปในห้องที่วางเตียงน้ำแข็งไว้เสี่ยวไป๋ยังคงหลับลึกอยู่ขนนกของเสี่ยวอวี่ยิ่งขาวสะอาดมากขึ้น แต่ก็ยังไม่ปล่อยพลังปีศาจออกมา ยังอยู่ในช่วงสะสมพลังพอเห็นเย่ซิว เสี่ยวอวี่ก็พุ่งเข้ามากระโดดเกาะบนอกเขาทันทีเย่ซิวลูบขนที่นุ่มเหมือนผ้าไหมของเสี่ยวอวี่เ