เมื่อก่อนเฉียวสือเนี่ยนก็เคยมาช้อปปิ้งของบ้าง แต่ไม่เคยซื้อของขาดสติแบบนี้คงไม่ได้มีอะไรมากระทบกระเทือนจิตใจหรอกใช่ไหม?เฉียวสือเนี่ยนแย้มยิ้มพร้อมเอ่ยถามกลับ “เธอเห็นฉันเหมือนคนมีเรื่องอะไรไหมล่ะ?”ฟู่เถียนเถียนพยักหน้า “เหมือนสุด ๆ ”“......” เฉียวสือเนี่ยนตบบ่าฟูเถียนเถียน “วางใจได้ ฉันบายดี ฉันรู้ดีน่า ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่”ไม่ง่ายเลยกว่าจะมาถึงบริเวณเสื้อผ้าผู้ชาย ทว่าเฉียวสือเนี่ยนกลับมีของเต็มไม้เต็มมือไปหมดฟู่เถียนเถียนเลือกเนคไทด้วยความจริงจัง “เนี่ยนเนี่ยน เธออยากเลือกของให้ฮั่วเยี่ยนฉือบ้างไหม?”เฉียวสือเนี่ยนกล่าวปฏิเสธ “ไม่ล่ะ เขาไม่สมควรได้”ฟู่เถียนเถียน “......” ยังจะมาพูดว่าไม่มีอะไรอีก“คุณทำชุดเลอะได้อย่างไร ตอนเช่าก็คุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอว่า ห้ามทำเลอะน่ะครับ!”ขณะนี้ เสียงต่อว่าจู่ ๆ ก็ดังลั่นมาจากทางร้านชุดพิธีการสำหรับคุณผู้ชายฝั่งตรงข้ามเฉียวสือเนี่ยนหันไปมอง ปรากฏว่ามีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลา ตัวสูงเพรียว ท่าทางดูอ่อนเยาว์คนหนึ่งกำลังกล่าวขอโทษขอโพยพนักงานประจำร้านอยู่“ขอโทษจริง ๆ ครับ พอดีว่าเกิดอุบัติเหตุที่งานเล็กน้อย คุณลองดูว่าพอจะส่

ขณะที่เฉียวสือเนี่ยนกำลังสู้รบกับล้อรถอยู่นั้น เสียงของฮั่วเยี่ยนฉือก็ดังอยู่ข้างหูทันทีที่เงยหน้า เขาก็เดินมาถึงข้างรถแล้วแม้ว่าเฉียวสือเนี่ยนจะรู้สึกเสียหน้าอยู่บ้าง แต่เธอไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่จะมาไม่พอใจเพราะเรื่องแบบนี้เธอเบะปากเล็กน้อย ก่อนที่จะปลดเข็มขัดนิรภัย แล้วออกมาจากที่นั่งคนขับฮั่วเยี่ยนฉือขึ้นไปนั่งแทนที่ หมุนพวงมาลัยด้วยท่าทีสุขุม จากนั้นก็เหยียบคันเร่งถอยรถ และล้อรถด้านขวาก็ขึ้นมาจากหลุมได้จริง ๆ !ไม่นานนัก ฮั่วเยี่ยนฉือก็ลงมาจากที่นั่งคนขับอย่างคล่องแคล่ว “ไปขับต่อสิ”เฉียวสือเนี่ยนเบะปากอีกครั้ง แล้วขึ้นไปนั่งบนที่นั่งคนขับเพิ่งจะคาดเข็มขัดนิรภัยเสร็จ คิดไม่ถึงเลยว่า ฮั่วเยี่ยนฉือก็ขึ้นมานั่งที่นั่งข้างคนขับด้วย!“คุณขึ้นมานั่งทำไม?” เฉียวสือเนี่ยนขมวดคิ้วลูกตาดำขลับของฮั่วเยี่ยนฉือปรายตามองเธอแวบหนึ่ง เขาไม่ตอบ ทว่าถามกลับ “ทำไมถึงทำผมทรงนี้ล่ะ?”เฉียวสือเนี่ยนมองผมม้วนเป็นลอนยาวประบ่าที่ตัวเองเพิ่งไปทำมาผ่านกระจกมองหลัง “นี่มันผมของฉัน จะทำทรงไหนก็เรื่องของฉัน เกี่ยวอะไรกับคุณด้วยไม่ทราบ!”ใบหน้าหล่อเหลาของฮั่วเยี่ยนฉือเขียวคล้ำขึ้นมาเล็กน้อย“ค

‘ไม่ต้องมองดูแหล่งที่มา ไม่ต้องถามถึงจุดจบ กินข้าวสามมื้อ มีน้ำใจต่อฤดูกาลทั้งสี่ แล้วคุณจะเข้าสู่ชีวิตกับคนที่ถูกเวลาและสภาพอากาษที่ดีที่สุดในที่สุด ด้านล่างมีภาพหนึ่งภาพที่เต็มไปด้วยอาหารเลิศรส และภาพถ่ายเซลฟี่ด้านข้างของป๋ายอีอีจากภาพถ่ายและข้อความ ดูเหมือนว่าเป็นแค่เพียงการแบ่งปันภาพศิลปะ แต่ถ้าสังเกตดี ๆ จะเห็นว่าในรูปเซลฟี่ของเธอ ถ่ายติดแขนผู้ชายคนหนึ่งมาด้วยผู้ชายสวมเสื้อเชิ้ต นาฬิกาที่สวมใส่บนข้อมือดูเรียบง่ายและหรูหรา———เฉียวสือเนี่ยนรู้สึกคุ้น ๆ เหมือนหนึ่งในนาฬิกาที่ฮั่วเยี่ยนสือชอบใส่ ที่แท้ฮั่วเยี่ยนฉือก็อยู่กับป๋ายอีอีนี่เอง ก็ไม่แปลกหรอก คืนนั้นเขามีความอยากมาก ๆ แต่เธอก็ไม่เอาใจเขา ยิ่งปกติแล้วฮั่วเยี่ยนฉือมักชอบรักษาตัวให้พ้นจากปัญหายุ่งยากและไม่อยากมีเรื่องอื้อฉาว เขาจึงไม่อยากมีทางเลือกอื่น นอกจากต้องไประบายความอยากกับคนรักของเขาความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งคู่คงดีขึ้นมากในช่วงไม่กี่วันมานี้ จึงทำให้ป๋ายอีอีแสดงอารมณ์ออกมาแบบนั้น เฉียวสือเนี่ยนแค่นหัวเราะออกมาหนึ่งคำ พร้อมลบป๋ายอีอีออกจากรายชื่อเพื่อนในวีแชท เมื่อก่อนเพื่อหวังจะเข้าใจ ‘สถานการณ์ของศัตรู

เฉิงหว่านซินส่งข้อความยาวเป็นพืดให้เธอ มีทั้งรูปภาพ วิดีโอ และข้อความเสียง เฉียวสือเนี่ยนดูรูปภาพก่อน เป็นภาพที่เฉิงหว่านซินถ่ายที่ชั้นล่างและติดกับประตูบ้านพักของไป๋อีอี วิดีโอปรากฏหลายนาทีอยู่ เฉียวสือเนี่ยนจะเปิดวิดีโอฟัง ‘เนี่ยนเนี่ยน ฉันสั่งสอนนังเลวป๋ายนั่นแทนแกแล้ว! ฉันทนเห็นแกทุกข์ทรมานไม่ได้หรอกนะ!’เมื่อฟังจบ โจวหยางอิงก็เดินเข้ามาพร้อมกับชานมพอดี“พี่สาวน้อยครับ ชานมกุหลาบเผือกของพี่ได้แล้วครับ” “ขอบใจจ่ะ” เฉียวสือเนี่ยนรับมาพลางลุกขึ้น “ขอโทษนะ ฉันมีธุระนิดหน่อย ต้องขอตัวก่อน”​โจวหยางอิงเห็นว่าท่าทีของเธอดูนิ่งไป เขาเข้าใจทันที เลยไม่ถามอะไร พร้อมโบกมือให้เธออย่างมีมารยาท “พวกเราเจอกันตอนฝึกนะ” “โอเค” เฉียวสือเนี่ยนเดินออกมาจากร้านชานม ขึ้นมานั่งบนรถ และเปิดดูวิดีโอที่เฉิงหว่านซินส่งมาในวิดีโอ เฉิงหวานซินเคาะประตูบ้านของป๋ายอีอี ตอนที่เห็นว่าฮั่วเยี่ยนฉือก็อยู่ที่นั่นตอนนั้น เธอวางมาดอาละวาดด่าป๋ายอีอีว่า หน้าไม่อาย เป็นเมียน้อยคนอื่น ไม่นึกเลยว่าจะแอบไปพบกับสามีคนอื่นอย่างลับ ๆ ป๋ายอีอีรู้สึกอับอาย เธอพยายามอดกลั้น “คุณเฉิงคะ ฉันแค่อยากจะขอบคุณเยี่ย

เฉียวสือเนี่ยนส่งสายตาเย็นชากลับไปให้ฮั่วเยี่ยนฉือจะมีใครอีก มีแต่นายเท่านั้นแหละ! ทั้งเอาแฟลชไดรฟ์ของเธอไป ทั้งยังไม่ยอมรับสายเธอ ฮั่วเยี่ยนฉือมองออกว่าเฉียวสือเนี่ยนไม่พอใจ เขาจึงอดกลั้นความโกรธของเขาเอาไว้ “ฉันได้อ่านโครงการของหมิงเหมาแล้ว ดูตั้งใจทำดีหนิ” “ด้วยความพยายามของเธอ ฉันจะให้โอกาสเธอได้ไปฝึกงานที่ธนาคารเพื่อการลงทุนป๋อโจว” ในเวลานี้ โจวเทียนเฉิงมีไหวพริบมาก เขานำเอกสารวางไว้ตรงหน้าเฉียวสือเนี่ยนเฉียวสือเนี่ยนขมวดคิ้วพลางรับมา มันเป็นหนังสือการว่าจ้างของเด็กฝึกงานจากฮั่ว กรุ๊ป“ฉันบอกตอนไหนว่าฉันจะไปเป็นเด็กฝึกงานที่ป๋อโจว” เฉียวสือเนี่ยนหัวเราะ เขาคิดว่าเฉียวสือเนี่ยนไม่พอใจกับสถานะเด็กฝึกงาน ฮั่วเยี่ยนฉือจึงรักษาความอดทนเอาไว้พลางเอ่ย “ฮั่ว กรุ๊ปมีข้อกำหนดการจ้างงานที่เข้มงวดมาก มีแต่แผ่นการลงทุนอย่างเดียว ไม่เพียงพอสำหรับมาตรฐานของพนักงานประจำ”“ตราบใดที่เธอยังคงใช้ความสามารถที่มี เขียนหนังสือวางแผนไปเรื่อย ๆ ตั้งใจเรียนรู้ หนึ่งเดือนถัดมาก็จะผ่านโปรและได้เป็นพนักงานประจำ แล้วบริษัทจะจัดหาตำแหน่งงานที่เหมาะสมให้กับเธอ” มีจุดบกพร่องมากมายในคำพูดของเขา จ