บทที่ 1299

จั๋วซือหรานจงใจพูดแบบนั้นเพื่อทำให้เขาอึดอัด

แต่เขาดันลุกขึ้นมาทันที ทำให้จั๋วซือหรานต้องมาอึดอัดแทน

นางถลึงตาโตทันที เห็นว่าเขาเหมือนจะออกไปด้วยกันกับนาง

จั๋วซือหรานเบิกตาโพลงดึงแขนเสื้อเขาไว้ "ท่านบ้าไปแล้วเรอะ? ออกไปตอนนี้ ท่านก็กลายเป็นท่านอ๋องย่างกันพอดี!"

ไม่รู้ประโยคนี้คำไหนไปหยอกเขาเข้า

มุมปากชายหนุ่มยกขึ้นยิ้มละไม "ไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรบ้าอะไรล่ะ..." จั๋วซือหรานขมวดคิ้วแน่น กดไหล่เขาไว้

ถึงอย่างไรนางก็ไม่ใช่หญิงสาวอ่อนแอ หลายวันก่อนร่างกายถึงจะอ่อนแรงไปบ้าง ไม่มีเรี่ยวแรงนัก แต่ตอนนี้ฟื้นฟูกลับมาแล้ว สภาพเองก็ไม่เลวนัก

ดังนั้นจึงไม่มีเก็บแรง กดเขานั่งลงไปบนเตียงหยกเย็น "นั่งลง!"

เฟิงเหยียนไม่ดิ้นรน ยอมให้นางกดลงนั่งอย่างว่าง่าย

ครู่ต่อมา เหมือนรู้สึกว่าแหย่พอแล้ว จึงเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องกังวล"

เขาชี้ไปที่คอของตนเอง "นอนบนเตียงหยกเย็นไปนาน เหมือนกับตอนที่แช่สระเย็นก่อนหน้าไม่ผิดเพี้ยน"

ตราประทับคำสาปบนตัวเหล่านั้น พอสูดรับพลังเย็นเอาไว้มากเพียง ก็จะสามารถต้านทานอาการบาดเจ็บเผาไหม้เหล่านั้นได้

จั๋วซือหรานไม่ได้โง่ ไม่รู้หลักการนี้เสียที่ไหน?

เพียงแต่ว่า นางเองก็ชัดเ