Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1431 - Bab 1440

ท่าเรือดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ดวงจันทร์แขวนเด่นอยู่บนท้องฟ้าชาวตงไห่ทุกคนมารวมตัวกันที่ท่าเรือ รอคอยเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยกลับมาแต่ทะเลกลับเงียบสงบผิดปกติ ไม่เห็นแม้แต่เงาของเรือสมบัติแห่งต้าเซี่ยทันใดนั้น ผู้คนก็เริ่มพูดคุยกันเซ็งแซ่“เหตุใดจึงทดลองเดินเรือนานเพียงนี้ยังไม่กลับมาอีก?”“ใช่แล้ว พวกเราอยู่ที่นี่รอมาทั้งวันแล้ว จะไม่เกิดเหตุไม่คาดฝันระหว่างทางหรอกนะ?”“หุบปากกาของเจ้าเสีย! องค์ชายและฝ่าบาทก็อยู่บนเรือนั้น จะเกิดเหตุไม่คาดฝันอันใดได้!”“จะไม่ใช่ว่าไปเจอโจรสลัดแคว้นโวกั๋วในทะเลหรอกนะ...”คำพูดนี้หลุดออกมา ฝูงชนที่เดิมทีเสียงดังก็เงียบสงัดลงทันทีพอเอ่ยถึงโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว ก็จะปลุกความทรงจำอันเจ็บปวดในใจของผู้คนขึ้นมาในสายตาของชาวตงไห่ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วนั้นเป็นภัยที่ไม่อาจเอาชนะได้แล้วชั่วพริบตา ความหวาดกลัวก็แผ่ซ่านไปในหมู่ผู้คนฝูงชนที่เดิมทีมาดูความคึกคักก็สลายตัวไปทันทีทันใดนั้นเสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นในหมู่ผู้คน“เร็วเข้า! ดูนั่น! มีเรือมาแล้ว!”ในเวลานี้ ผู้คนไม่ได้ตื่นเต้นดีใจเหมือนเมื่อครู่อีกต่อไปแต่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น“คงไม่ใช่เร

ฮ่องเต้หวู่กลับถึงจวนอ๋องตงไห่ภายใต้การห้อมล้อมของเหล่าราษฎร ใบหน้าพลันมืดครึ้มลงทันที ก่อนจะโบกมือให้ทุกคนถอยออกไป เหลือไว้เพียงหลี่หลงหลินผู้เดียว“เจ้าเก้า”ฮ่องเต้หวู่จ้องมองหลี่หลงหลิน กล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง “โจรสลัดโวกั๋วกลุ่มนี้ไม่ใช่พวกทหารเลวหรือกองโจรธรรมดา กล้าซุ่มโจมตีในทะเล แสดงว่ามีแผนการใหญ่ ตรวจสอบชัดเจนแล้วหรือยังว่าใครอยู่เบื้องหลัง?”แม้โจรสลัดโวกั๋วจะน่ารังเกียจ แต่ก็เป็นเพียงดาบเล่มหนึ่งสิ่งที่ฮ่องเต้หวู่สนพระทัยมากกว่า คือมือที่กุมดาบเล่มนั้นหลี่หลงหลินถอนหายใจ กล่าวเสียงแผ่วเบา “ทูลเสด็จพ่อ ตรวจสอบชัดเจนแล้วพ่ะย่ะค่ะ คือ... องค์หญิงใหญ่พ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ราวกับถูกฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ ตะลึงงันอยู่กับที่ เบื้องหน้ามืดมนเริ่มจากพระเชษฐภาดาสมคบคิดกับตระกูลขุนนางตงไห่ก่อกบฏ จากนั้นโจรสลัดโวกั๋วก็มาถึงในใจทรงมีข้อสันนิษฐานอยู่บ้างความวุ่นวายในตงไห่ ล้วนเกี่ยวพันกับองค์หญิงใหญ่โดยหลีกเลี่ยงไม่ได้แต่เมื่อได้ยินความจริงจากปากของหลี่หลงหลิน นอกจากจะตกพระทัยแล้ว ฮ่องเต้หวู่ยังรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวถึงขั้วหัวใจองค์หญิงใหญ่ อย่างไรเสียก็เป็นลูกสาวของเขา!เค

หลายวันต่อมาข่าวชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่ตงไห่ แพร่สะพัดมาถึงเมืองหลวงภายในหอคัมภีร์เหวินยวน บรรยากาศหนักอึ้งอย่างยิ่ง ขุนนางทุกคนต่างก้มหน้าเงียบงันหนิงชิงโหวในชุดขุนนาง ก้าวเข้ามาในหอคัมภีร์เหวินยวน เมื่อเห็นภาพนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ฝ่าบาท องค์รัชทายาท ได้รับชัยชนะที่ตงไห่ ทำลายล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋ว นี่เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนัก!”“เหตุใดท่านทั้งหลายจึงหน้าตาอมทุกข์ หดหู่ใจเช่นนี้?”“หรือว่า พวกท่านไม่อยากเห็นฝ่าบาทได้รับชัยชนะ?”เหล่าขุนนางเมื่อเห็นหนิงชิงโหว ก็รีบลุกขึ้นคำนับ ใบหน้าเจือด้วยความประจบสอพลอเล็กน้อยตามหลักแล้ว หนิงชิงโหวเพิ่งจะมาถึง เพิ่งได้รับการแต่งตั้งเป็นปราชญ์มหาสำนักในสำนักเลขาธิการ ในมือยังไม่มีอำนาจที่แท้จริงในสายตาของเหล่าจิ้งจอกเฒ่าที่คร่ำหวอดในวงราชการมานานปี กุมอำนาจอยู่ในมือ หนิงชิงโหวที่เป็นเพียงบัณฑิตหยิ่งยโสผู้นี้ จะนับเป็นอะไรได้?ไม่ใช่ว่าเป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งภายใต้บัญชาขององค์รัชทายาทหรอกหรือ?เขามีสิทธิ์ที่จะก้าวหน้าเฟื่องฟู เข้าสู่สำนักฮั่นหลิน สวมชุดปราชญ์มหาสำนัก เทียบเท่ากับตนเองเชียวหรือ?ช่างเป็นการหยามเกียรตินักปราชญ์โดยแท้!

แคว้นตงอิ๋ง เมืองหลวงผิงอันหมู่มวลซากุระเบ่งบานสะพรั่ง เหล่าโรนินเหน็บดาบซามูไรไว้ข้างเอว ย่ำเกี๊ยะไม้ท่องราตรี เดินทอดน่องไปตามเส้นทางหินแคบๆเมืองหลวงผิงอันทั้งมวล ล้วนสร้างจำลองมาจากนครหลวงแห่งต้าเซี่ย เพียงแต่มีขนาดเล็กกว่ามาก ทุกหนแห่งจึงเผยให้เห็นความคับแคบและอึดอัดแม้แต่พระราชวังซึ่งเป็นที่ประทับขององค์จักรพรรดิ ก็ยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความขัดสนในยามนี้ภายในพระราชวัง มีเสียงซามิเซ็นแว่วดังออกมาเกอิชาในชุดกิโมโน ใบหน้าขาวผ่อง กำลังโบกสะบัดพัดอันจิ๋ว ขับร้องร่ายรำอย่างงดงามองค์จักรพรรดิทรงเมามายได้ที่แล้ว กำลังสั่นศีรษะโยกไปมา มือเคาะจังหวะอย่างไม่เป็นส่ำเขาเป็นบุรุษร่างเล็ก โกนผมกลางศีรษะไว้หนวดเรียวเล็ก ดวงตาจับจ้องไปยังนางเกอิชา พร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แฝงความหื่นกระหายขุนนางคนสนิทผู้หนึ่งในชุดโชอิสีขาว สวมหมวกอูโบชิสีดำ ก้าวเท้าถี่ๆ เข้ามา กระซิบกระซาบข้างหูขององค์จักรพรรดิองค์จักรพรรดิเงยพระพักตร์ขึ้น แววตาเป็นประกาย “องค์หญิงใหญ่ยังไม่สิ้นชีพ! พานางเข้ามาเฝ้า!”แม้ว่าแคว้นตงอิ๋งจะเป็นประเทศราชของแคว้นต้าเซี่ย และจักรพรรดิแคว้นตงอิ๋งก็เป็นเพียงเจ้าแคว้น

ท้องฟ้ากว้างใหญ่ ทุ่งหญ้าทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตาบนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไร้ขอบเขตลมหนาวอันเยือกเย็นพัดผ่านค่ายพักของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ พัดกระโจมขนสัตว์หลายร้อยหลังให้ไหวเอนเสิ่นชิงโจว บัดนี้ดำรงตำแหน่งราชครูแห่งตงอิ๋ง เดินทางมาเป็นทูตที่ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ พอมาถึงค่ายพักก็ถูกท่านข่านนำไปยังกระโจมที่ใหญ่ที่สุดภายในกระโจมอบอุ่นราวฤดูใบไม้ผลิ เหล่านางระบำจากแดนตะวันตกผู้เย้ายวนกำลังร่ายรำอย่างงดงาม ท่วงท่าอ่อนช้อย มีเสน่ห์อย่างยิ่งข่านยกชามเงินขึ้น “ทุกท่าน ราชครูเสิ่นเดินทางมาไกลพันลี้ เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง มายังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ นับเป็นการสร้างคุณูปการอันไม่อาจลบเลือนให้แก่สะพานมิตรภาพระหว่างตงอิ๋งและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ขอให้พวกเราดื่มสุราจอกนี้ให้หมด เพื่อต้อนรับราชครูเสิ่น!”ทุกคนต่างยกจอกสุราตรงหน้าขึ้น ดื่มสุราเลิศรสจนหมดสิ้นเสิ่นชิงโจววางชามเงินในมือลง “ท่านข่าน การที่ข้าได้เป็นตัวแทนตงอิ๋งมายังชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือถือเป็นเกียรติของข้า”“แต่การมาครั้งนี้ของข้า ไม่ใช่เพียงเพื่อสร้างสัมพันธ์อันดีระหว่างตงอิ๋งและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหน