บททั้งหมดของ องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: บทที่ 1441 - บทที่ 1450

เสิ่นชิงโจวกล่าวเสียงเย็นชา “เรื่องที่ทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกท่านทำไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าข้าจะทำไม่ได้” “หากชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือมีความสามารถยึดเมืองหลวงได้จริง ข้าก็ไม่ต้องเดินทางลำบากข้ามพันลี้มาถึงชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือโดยเฉพาะให้เสียเวลาเปล่า” เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็โกรธจนไฟลุก “เสิ่นชิงโจว! เจ้ากล้าพูดอีกครั้งหรือไม่! เจ้าเชื่อหรือไม่ว่าวันนี้ข้าจะทำให้เจ้ามาแล้วไม่ได้กลับ!” “เจ้ากล้าดูถูกทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของเรา ข้าว่าเจ้ายังไม่เคยได้ลิ้มรสความเก่งกาจของทหารม้าชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกระมัง!” ท่านข่านตวาด “เหลวไหล! ถอยออกไปให้หมด! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ในกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ผู้ใดกล้าลบหลู่ราชครูเสิ่น ฆ่าโดยไม่ละเว้น!” เหล่าทหารแม้จะไม่พอใจ แต่คำสั่งทหารดุจภูผา พวกเขาไม่กล้าโต้แย้งแม้แต่น้อย ได้แต่จำใจรับคำ เสิ่นชิงโจวกล่าวอย่างเฉยเมย “ท่านข่าน เวลาที่เหลือให้ท่านเลือกมีไม่มากแล้ว” ท่านข่านกล่าวเสียงหนักแน่น “ราชครูเสิ่น สำหรับเรื่องที่ท่านกล่าวเมื่อครู่ ข้าไม่มีข้อสงสัยใดๆ ทั้

ฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วอย่างยิ่ง “เว่ยซวิน! รีบเก็บข้าวของเดี๋ยวนี้ ข้าจะกลับเมืองหลวงไปไต่สวนความผิด! ถามจางไป่เจิงว่ามันคิดอะไรกันแน่!” “หลายปีมานี้ข้าตาบอดจริงๆ! รู้หน้าไม่รู้ใจ เห็นเขาเป็นคนสนิท มอบหมายงานสำคัญ! เขากลับตอบแทนบุญคุณเช่นนี้!” ใบหน้าของฮ่องเต้หวู่แดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยเพลิงโทสะ เว่ยซวินพยักหน้าหงึกๆ “ฝ่าบาท บ่าวจะสั่งคนเตรียมรถม้าทันที เสวยอาหารกลางวันแล้วก็เดินทางกลับเมืองหลวงได้พ่ะย่ะค่ะ” ฮ่องเต้หวู่ตวาด “ยังจะเสวยอาหารกลางวันอะไรอีก! ข้าจะกลับเมืองหลวงเดี๋ยวนี้! ความโกรธเต็มท้องนี้ยังไม่พอให้ข้ากินอีกหรือ?” เว่ยซวินไม่เคยเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วถึงเพียงนี้ ถูกด่าจนหัวหด ไม่กล้าหายใจแรง เว่ยซวินกล่าวเสียงสั่น “ฝ่าบาท บ่าวจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ” หลี่หลงหลินกล่าวเสียงหนักแน่น “เสด็จพ่อ ท่านใจเย็นก่อน อย่าเพิ่งรีบร้อนเด็ดขาด” ฮ่องเต้หวู่กล่าวเสียงเย็นชา “หากข้าไม่รีบกลับเมืองหลวง เกรงว่าบัลลังก์นี้จะมีคนกล้าหมายปอง!” หลี่หลงหลินส่ายหน้า “เสด็จพ่อ ลูกมิได้หมายความเช่นนั้น” “ลูกรู้สึกว่าเรื่องนี้มีบางอย่างไม่ชอบมาพากล” ฮ่องเต้หวู่กล่าวว่า “ตอนนี

คณะของหลี่หลงหลินเดินทางทั้งวันทั้งคืน ตากน้ำค้างอาบแสงดาว ฝ่าลมฝุ่นกลับถึงเมืองหลวงอย่างเร่งรีบ เมื่อฮ่องเต้หวู่เสด็จถึงพระราชวังก็รีบไปยังห้องทรงอักษรทันที เพื่อพบปะขุนนาง จัดการเรื่องสำคัญในราชสำนัก หลี่หลงหลินไม่รอช้า ตรงไปยังตำหนักฉางเล่อทันที ฮองเฮาหลินกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย มองดวงจันทร์กลมโตที่ลอยเด่นอยู่กลางฟ้ายามค่ำคืน แววตาซับซ้อน “ลูกถวายบังคมเสด็จแม่!” หลี่หลงหลินคุกเข่าคำนับ ฮองเฮาหลินทรงชะงัก ใบหน้าปรากฏรอยแย้มยิ้ม “ลูกรัก เจ้ากลับมาได้อย่างไร? นี่แม่ไม่ได้ฝันไปใช่หรือไม่?” หลี่หลงหลินยิ้ม “เสด็จแม่ นี่ไม่ใช่ความฝันพ่ะย่ะค่ะ ลูกกับเสด็จพ่ออยู่ที่ตงไห่ ทราบข่าวความเปลี่ยนแปลงในเมืองหลวง จึงเดินทางทั้งวันทั้งคืน ตากน้ำค้างอาบแสงดาว รีบกลับมายังเมืองหลวงทันที” ฮองเฮาหลินมองใบหน้าของหลี่หลงหลิน ในตามีน้ำตาคลอ “ลูกรัก เจ้าคล้ำขึ้น ทั้งยังผอมลง...” หลี่หลงหลินกล่าว “เสด็จแม่มิต้องทรงเป็นห่วงลูก แต่ตอนนี้อาการของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ได้ทรงบาดเจ็บใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?” ฮองเฮาหลินถอนหายใจ “โชคดีมาก ไม่ได้บาดเจ็บที่ร่างกาย เพียงแต่ตกใจอยู่บ้าง ห

นอกคุกหลวง ซูเฟิ่งหลิงร้อนใจดุจมดบนกระทะร้อน เดินไปเดินมา พลางพึมพำ “นานถึงเพียงนี้แล้ว ไอ้หลี่หลงหลินเวรตะไลนั่นทำไมยังไม่ออกมาอีก? หรือว่าจางไป่เจิงมีความผิดจริงๆ?” นางอดไม่ได้ที่จะกำทวนเงินในมือแน่น สับสนในใจอย่างยิ่ง จางไป่เจิง อย่างไรเสียก็เป็นคนสนิทที่ท่านปู่รักใคร่ ตั้งแต่เล็กนางก็ติดตามอยู่ข้างหลังจางไป่เจิง เรียกเขาว่าพี่ชายอยู่คำแล้วคำเล่า แม้แต่วิชาทวนของซูเฟิ่งหลิง ก็ยังได้รับการชี้แนะจากจางไป่เจิง จะบอกว่าไม่ใส่ใจก็เป็นเรื่องโกหก ส่วนที่นางพูดว่าจางไป่เจิงสมควรได้รับโทษ เป็นนผู้ชายเจ้าชู้หลายใจ ล้วนเป็นเพราะความห่วงใยจนทำให้สับสนวุ่นวาย! ในราชสำนักต้าเซี่ย การต่อสู้ระหว่างฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊มีมาเนิ่นนาน ฝ่ายบุ๋นแข็งแกร่งฝ่ายบู๊อ่อนแอมาโดยตลอด จนกระทั่งหลี่หลงหลินปรากฏตัวขึ้นอย่างฉับพลัน กดดันขุนนางฝ่ายบุ๋นอย่างต่อเนื่อง กลุ่มขุนนางฝ่ายบู๊จึงค่อยๆ มีโอกาสได้ลืมตาอ้าปาก สถานะก็ค่อยๆ สูงส่งขึ้นทุกวัน ผู้ที่โดดเด่นในหมู่พวกเขาย่อมเป็นจางไป่เจิง หากจางไป่เจิงต้องโทษ มีอันเป็นไป วันเวลาดีๆ ของเหล่าขุนนางฝ่ายบู๊ก็คงจะสิ้นสุดลง! ซูเฟิ่งหลิงอาจจะไม่ใส่ใจตัว

“จอกสุรา?” เว่ยซวินมีสีหน้างุนงง จ้องมองหลี่หลงหลินเขม็ง ดึกป่านนี้แล้ว องค์รัชทายาทต้องการจอกสุราไปทำอะไร? หรือว่าทรงอยากดื่มสุรา? แต่ในวังหลวง สิ่งที่ไม่ขาดแคลนที่สุดก็คือจอกสุรา ไม่ว่าจะเป็นจอกทองคำ จอกเงิน จอกหยก ล้วนมีครบครัน เหตุใดจึงต้องเป็นจอกที่จางไป่เจิงเคยใช้ด้วยเล่า? หรือว่า... องค์รัชทายาทกับจางไป่เจิงมีความสัมพันธ์อันใดกัน? หากเป็นผู้อื่น เว่ยซวินไม่มีวันเชื่อเด็ดขาด แต่องค์รัชทายาทนั้นแตกต่าง เมื่อครั้งที่พระองค์ยังเป็นองค์ชาย ชื่อเสียงเน่าเหม็นอย่างยิ่ง ทั้งยังมีข่าวลือว่าพระองค์มีรสนิยมชมชอบบุรุษ หรือว่ามิใช่ข่าวลือ แต่เป็นเรื่องจริง? เมื่อคิดถึงตรงนี้ เว่ยซวินก็รู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งตัว สายตาที่มองหลี่หลงหลินก็เปลี่ยนไปอย่างประหลาด หลี่หลงหลินเห็นสีหน้าของเว่ยซวิน ก็รู้ว่าเขาคิดไปไกลแล้ว จึงอธิบายว่า “เว่ยกงกง ท่านคิดอะไรอยู่? ข้าต้องการจอกสุรานั้น เพื่อสืบหาความจริง ล้างมลทินให้จางไป่เจิง!” ทันใดนั้น หลี่หลงหลินก็เล่าเรื่องที่ตนสงสัยว่าจางไป่เจิงถูกคนวางยาพิษให้เว่ยซวินฟังหนึ่งรอบ หลังจากเว่ยซวินฟังจบ เหงื่อเย็นก็ไหลท่วมตัว กล่าวเสีย