Semua Bab องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น: Bab 1451 - Bab 1456

หลังเว่ยซวินยืนยันกับหลี่หลงหลินว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับตนหลายครั้งแล้วเขาถึงกล้าพาคนออกจากจวนสกุลซูกลัวภายภาคหน้าเรื่องนี้จะทำให้ตนต้องเดือดร้อนนั่นก็คือการถูกปรักปรำที่พูดได้ไม่ชัดเจนหลังซูเฟิ่งหลิงมองส่งเว่ยซวินจากไป ใบหน้าสะท้อนความสงสัย “องค์ชาย หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งที่ไม่เข้าใจ อยากถามท่าน”หลี่หลงหลินพยักหน้าเบาๆ “เรื่องใด?”ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถามว่า “องค์ชาย เหตุใดเมื่อครู่ตอนเว่ยกงกงพูดว่าจะตรวจสอบนางกำนัลและขันทีในตำหนักฉางเล่อ ท่านพูดว่าไม่จำเป็น ตอนนี้จอกเหล้าหายไปแล้ว หรือว่านางกำนัลและขันทีไม่น่าสงสัยกระนั้น?”หลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “สนมรัก เหล่านางกำนัลและขันทีของตำหนักฉางเล่อไม่มีวันทำเรื่องพรรค์นี้ ดังนั้นเรื่องจอกเหล้าถูกขโมยไปนี้จะต้องไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาแน่”“ต่อให้เว่ยกงกงตรวจสอบก็ไม่ได้รับข่าวมีประโยชน์อันใด”ซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าใจ “องค์ชาย เหตุใดท่านมั่นใจถึงเพียงนี้?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ “สนมรัก เจ้ายังไม่รู้ วังหลังดูแลอย่างเข้มงวด ยิ่งไปกว่านั้นของสิ่งนี้ยังเป็นสิ่งของที่อยู่ในการดูแล หากถูกพบว่านางกำนัลขันทีขโมยของแล้วล่ะก็ อย่างน้อยก็ต

เสียงตะโกนภายนอกดังมากขึ้นเรื่อยๆ เหล่าทหารเองก็วู่วามมากขึ้นเรื่อยๆประตูอู๋เหมินถูกกระแทกเสียงดังเป็นระลอกเดิมทีองครักษ์เสื้อแพรก็ไม่สามารถขัดขวางทหารมุทะลุเหล่านี้เอาไว้ได้อยู่แล้วเว่ยซวินเผยสีหน้าเสียใจน้ำตาคลอเบ้า “ฝ่าบาทรู้เรื่องนี้ก็กริ้วหนัก ให้บ่าวพาองครักษ์เสื้อแพรมากำราบทหารเหล่านี้พ่ะย่ะค่ะ”“แต่องค์ชายเองก็รู้ เหล่านี้ล้วนเป็นผู้อยู่ใต้อาณัติแม่ทัพจาง แต่ละคนเลือดร้อนดื้อรั้น มุทะลุไม่ธรรมดา ไฉนเลยจะฟังคำพูดของบ่าว?”“องค์ชาย ท่านรีบหาทางช่วยบ่าวเถอะ หากจัดการทหารเหล่านี้ไม่ได้ ฝ่าบาทลงโทษบ่าวขึ้นมา บ่าวจะต้องแย่แน่พ่ะย่ะค่ะ!”“ยิ่งไปกว่านั้น ไม่แน่ว่าทหารเหล่านี้จะก่อเรื่องอันใดขึ้นมาอีก”หลี่หลงหลินขมวดคิ้ว “พาข้าไปดูสถานการณ์ก่อนค่อยว่ากัน”เขาคิดไม่ถึงเลยว่าทหารเหล่านี้จะกล้ามาก่อเรื่องที่ประตูอู๋เหมินประตูอู๋เหมินเป็นสถานที่เช่นไร?นี่คือประตูหลักของวังหลวงเชียวนะ!โวยวายก่อเรื่องหน้าประตูวังตั้งแต่เช้า เป็นเรื่องร้ายแรงอย่างยิ่ง!จะต้องรู้ว่าพูดเบาสักหน่อยนี่เรียกว่าก่อเรื่อง หากพูดร้ายแรงสักหน่อย นี่คือกำลังก่อกบฏ!หากฮ่องเต้หวู่ลงโทษ คนเหล่านี้ย่อ

หน้าประตูอู๋เหมินเว่ยซวินรีบถลันขึ้นมา ประกบมือ สีหน้าเปี่ยมความเลื่อมใส “รัชทายาท ท่านช่างเป็นผู้เฉลียวฉลาดปราดเปรื่องโดยแท้ เพียงไม่กี่คำก็สามารถสลายเหล่าทหารที่มาก่อความวุ่นวายได้แล้ว”“นี่ช่วยบ่าวได้อย่างใหญ่หลวงเลยพ่ะย่ะค่ะ! หากปล่อยให้คนเหล่านี้ก่อความวุ่นวายหน้าประตูอู๋เหมินต่อไป ก็ไม่รู้ว่าฝ่าบาทจะลงโทษบ่าวเยี่ยงไร”“ขอบพระทัยรัชทายาทมากพ่ะย่ะค่ะ!”หลี่หลงหลินเหล่มองเว่ยซวินแวบหนึ่ง “เว่ยกงกง เจ้าซาบซึ้งใจต่อข้าจริงหรือ?”เว่ยซวินเอ่ยตอบ “ใช่แล้วพ่ะย่ะค่ะ! องค์ชาย ท่านช่วยบ่าวมากถึงเพียงนี้ ไฉนเลยบ่าวจะไม่รู้สึกจากใจจริงพ่ะย่ะค่ะ?”หลี่หลงหลินพูดเสียงเรียบ “เว่ยกงกง ปกติผู้อื่นมาขอร้องเจ้าทำงาน น่ากลัวว่าคงไม่ได้ตอบแทนเจ้าเช่นนี้กระมัง?”“หรือเจ้าคิดว่าหน้าตาของตนใหญ่มากถึงเพียงนั้น พูดเพียงไม่กี่คำก็ผ่านพ้นไปแล้ว?”ตึง!เว่ยซวินรีบคุกเข่าบนพื้น พูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย บ่าวไม่ได้หมายความเช่นนั้นพ่ะย่ะค่ะ...”หลี่หลงหลินพูดว่า “ในเมื่อไม่ได้หมายความเช่นนั้น ถ้าอย่างนั้นเจ้าหมายความเช่นไร?”เว่ยซวินคุกเข่าตัวสั่นเทิ้มบนพื้น หวาดกลัวจนไม่กล้ากระทั่งผายลมหลี่หลงหลินพูด