Mag-log inShare
บทที่ 1453
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1604
เซียวลี่เคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับซูเฟิ่งหลิงมาก่อนวันนี้เมื่อได้มาเห็นกับตา จึงได้รู้ว่านางแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!เขารู้สึกราวกับมีภูเขาทั้งลูกกดทับอยู่บนร่างจนแทบหายใจไม่ออกเซียวลี่ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดผลักทวนเงินของซูเฟิ่งหลิงออกไปด้วยขวานผ่าภูเขาท่วงท่าของซูเฟิ่งหลิงนั้นต่อเนื่องไหลลื่นไม่มีสะดุดนางหมุนปลายทวนกลับทันที และฟาดเข้าใส่เซียวลี่อีกครั้งอย่างรุนแรง!เซียวลี่รู้ดีว่าตนไม่อาจประมาทได้ซูเฟิ่งหลิงผู้นี้มิใช่คู่ต่อสู้ธรรมดา จะต้องทุ่มสุดกำลัง!เซียวลี่พลิกตัวหลบทวนเงินก็เฉียดเกราะบริเวณอกของเขาไปทิ้งรอยบุบไว้บนเกราะอกอันแข็งแกร่ง!หากเขาหลบไม่ทันเมื่อครู่ เกรงว่าทรวงอกคงถูกทวนเงินแทงทะลุไปแล้ว!สีหน้าของเซียวลี่เคร่งขรึมลง ไม่กล่าววาจาใด มืออันใหญ่โตทั้งสองข้างกำขวานผ่าภูเขาแน่นแล้วฟันลงไปยังซูเฟิ่งหลิงอย่างเต็มแรง!ซูเฟิ่งหลิงยกทวนเงินขึ้นขวางไว้ตรงหน้าอกเคร้ง!เมื่ออาวุธปะทะกันก็เกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว!แรงปะทะอันมหาศาลเกือบจะซัดซูเฟิ่งหลิงให้กระเด็นออกไปอาชาสีขาวใต้ร่างนางถูกแรงกดจนทรุดเข่าลงกับพื้นเซียวลี่เผยรอยยิ้มเหี้ยมเกรียม “เจ้าไม่ใช่คู่ต่อส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1603
ในชั่วพริบตา ศีรษะของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือหลายนายก็ลอยละลิ่วขึ้นไปในอากาศ โลหิตจากลำคอพุ่งกระฉูดดั่งน้ำพุบนทวนเงินกลับไม่เปื้อนเลือดแม้แต่น้อยแม้แต่บนเกราะเงินของซูเฟิ่งหลิง ก็มีเพียงหยดเลือดเกาะอยู่ไม่กี่หยด เลือดของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทำให้ผ้าคลุมสีแดงของนางยิ่งแดงฉานขึ้นเหล่าทหารที่ทะมึนอยู่เบื้องหลังนางประดุจคลื่นสีดำถาโถมเข้าใส่เมืองซงหลินทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เฝ้าเมืองแทบไม่เชื่อสายตาตนเองซูเฟิ่งหลิงนำทัพบุกตะลุยด้วยตนเองราวกับเทพเซียนจุติลงมาโปรด มีพลังอำนาจที่จะกวาดล้างศัตรูให้สิ้นซาก!เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ประจำการในเมืองซงหลินถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงระฆังเตือนภัย ต่างพากันออกจากเมืองเพื่อรับศึกในชั่วพริบตานอกเมืองซงหลินก็เกิดความโกลาหลวุ่นวายธงรบโบกสะบัด เสียงฆ่าฟันดังกึกก้อง ม้าวิ่งชนกันไปทั่ว ดินทรายสาดกระเซ็นไปทุกหนทุกแห่งทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยเสียงอาวุธกระทบกันทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยแขนขาที่ขาดวิ่น เลือดข้นหนืดไหลนองเต็มพื้นผืนดินนอกเมืองกลายเป็นโคลนตมเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือไม่เคยเห็นทหารต้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1602
ค่ำคืนนั้นมืดมิดและลมแรงเมืองซงหลิน เมืองยุทธศาสตร์สำคัญของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสายลมรุนแรงพัดกรูเกรียวผ่านไปเป็นระลอกกองไฟลุกโชนเต้นระบำไปตามสายลมทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือสองสามนายถือถุงเหล้า นั่งล้อมวงรอบกองไฟลมหนาวพัดลอดผ่านช่องว่างของชุดเกราะ ทำให้พวกเขาหนาวสั่นไปทั้งตัวทหารนายหนึ่งเปิดถุงเหล้า กรอกเหล้าแรงเข้าปากพลางสบถว่า “ให้ตายสิ อากาศหนาวมากขึ้น อาศัยแค่กองไฟนี่เอาไม่อยู่เลยจริงๆ จะให้ร่างกายอบอุ่นได้ต้องพึ่งเหล้าแรงๆ นี่แหละ!”“เหล้าแรงๆ อึกเดียวลงท้องไป ร่างกายก็อุ่นขึ้นมาทันที ถ้าไม่มีเหล้าพวกนี้ ป่านนี้คงแข็งตายอยู่ที่นี่ไปแล้ว”เหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือต่างพากันเห็นด้วย“ใช่แล้ว อากาศหนาวขนาดนี้ยังจะให้พวกเรามาเฝ้าประตูเมืองอีก”“ไม่รู้ว่าแม่ทัพใหญ่เซียวลี่คิดอะไรอยู่ หรือว่าเขากลัวว่าต้าเซี่ยจะบุกโจมตียามวิกาลหรืออย่างไร?”ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนายหนึ่งอาศัยความเมากล่าวเย้ยหยัน “ต้าเซี่ย? จะเป็นไปได้อย่างไร!”“ป่านนี้พวกนั้นคงถอนทัพกลับไปนานแล้ว!”“เจ้าไม่คิดดูบ้างหรือว่า พวกเราไม่ได้ข่าวคราวของต้าเซี่ยมานานแค่ไหนแล้ว”“อีก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1601
“พวกเจ้าก็ได้เห็นแล้วว่าจางไป่เจิงมีท่าทีต่อพวกเจ้าอย่างไร พูดได้เลยว่าเขาไม่เห็นพวกเจ้าเป็นผู้ใหญ่เลยด้วยซ้ำ”“พวกเจ้าเป็นเพียงแค่ทหารเลวที่ไร้ค่าและต่ำต้อยที่สุดในกองทัพต้าเซี่ยเท่านั้น”ในชั่วพริบตาเหล่าทหารก็พลันเดือดดาลขึ้นมาภายในใจของพวกเขาเกิดการต่อสู้กันอย่างรุนแรงด้านหนึ่งคือการอดทนอดกลั้นอีกด้านหนึ่งคือการสร้างผลงานและชื่อเสียงตราบใดที่ไม่ใช่คนโง่ พวกเขาย่อมรู้ว่าควรเลือกข้างไหนเพียงแต่ว่าสิ่งที่องค์ชายเจ็ดทำไปก่อนหน้านี้มันทำให้เหล่าทหารเดือดร้อนกันถ้วนหน้าภายในใจของเหล่าทหารจึงเกิดความไม่ไว้วางใจต่อเขาองค์ชายเจ็ดกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ข้าจะให้โอกาสพวกเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย”“ผู้ใดที่ยินดีจะบุกตีเมืองและสร้างผลงานไปพร้อมกับข้า จงก้าวออกมาเดี๋ยวนี้”“ข้ารับรองว่าจะไม่ทำให้พวกเจ้าต้องลำบากอย่างแน่นอน!”“และข้าจะทำให้จางไป่เจิงต้องเบิกตากว้างดูให้ดีว่า ทหารใต้บัญชาของข้า องค์ชายเจ็ด ไม่ใช่พวกขี้ขลาดตาขาว!”“ทหารใต้บัญชาของข้านั้นล้วนแล้วแต่กล้าหาญองอาจยิ่งนัก!”อารมณ์ที่อัดอั้นอยู่ในใจของเหล่าทหารก็ระเบิดออกมาทันที “ข้าไม่ใช่คนขี้ขลาด! ข้าจะตามท่านแม่ท
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1600
องค์ชายเจ็ดต้องการให้ทุกคนขานรับ! เขาต้องการให้คนนับหมื่นสนับสนุน ไม่ใช่เหมือนตอนนี้ ที่ทหารใต้บัญชาของเขาต่างมองเขาด้วยสายตาเย็นชา! หากแม้แต่ทหารใต้บัญชาของตนเองยังไม่เชื่อใจตน แล้วใครเล่าจะยอมทำตามคำสั่งของเขา ออกรบเสี่ยงตาย? องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงเย็นชา “ในเมื่อพวกเจ้าอยากสร้างผลงานทางการทัพ เช่นนั้นข้าก็จะทำให้พวกเจ้าสมปรารถนา!” เหล่าทหารต่างถกเถียงกัน “ท่านแม่ทัพขอรับ ท่านอย่าล้อเล่นเลย” “ตอนนี้พวกเราต้องประจำการที่ค่ายทหารแล้ว จะยังสร้างผลงานทางการทัพอะไรได้อีก?” “อย่างมากก็แค่ชื่อเสียงที่ว่างเปล่า” “ใช่แล้วขอรับ เว้นแต่พวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะคิดสั้นอีกครั้ง ตั้งใจจะสู้กับต้าเซี่ยจนตายไปข้างหนึ่ง ใช้กลยุทธ์เดิมๆ โจมตีค่ายทหารในยามวิกาลอีกครั้ง หาไม่แล้วพวกเราก็ไม่มีโอกาสสร้างผลงานเลย” องค์ชายเจ็ดแย้มยิ้มเย็นชา “พวกเจ้าเต็มใจที่จะติดตามข้า ข้าก็ย่อมมีโอกาสให้พวกเจ้าสร้างผลงานทางการทัพ!” เหล่าทหารตกตะลึง ตอนนี้พวกเขาเลือกได้เพียงแค่ติดตามองค์ชายเจ็ดต่อไปเท่านั้น เพราะพวกเขาเป็นทหารใต้บัญชาขององค์ชายเจ็ด พวกเขาไม่มีทางเลือก คำพูดขององค์ชายเจ็ดก็คื
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1599
ความน่าเชื่อถือของเขาจะอยู่ตรงไหน? องค์ชายเจ็ดสีหน้าบึ้งตึง “ถอนทัพ! ทุกคนตามข้ากลับค่ายเตรียมประจำการ!” ระหว่างทางกลับค่าย เหล่าทหารมีสีหน้าหม่นหมอง แต่ละคนดูราวกับเพิ่งแพ้สงคราม ชุดเกราะหมวกป้องกันหลุดลุ่ย องค์ชายเจ็ดเอ่ยเสียงเย็นชา “ดูพวกเจ้าแต่ละคนสิ ทำหน้าตาหงอยเหงาแบบนั้น!” “ทุกคนจงทำตัวให้ร่าเริงขึ้นมาบ้าง!” เหล่าทหารไม่สนใจคำพูดขององค์ชายเจ็ด ยังคงรักษาท่าทางเดิมไว้ องค์ชายเจ็ดโกรธจัด เขาคาดการณ์ไว้แล้วว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ จางไป่เจิงตำหนิเขาอย่างรุนแรงในกองทัพ สถานะของเขาในใจของเหล่าทหารย่อมลดลงอย่างรวดเร็ว คำพูดโอ้อวดที่เขากล่าวออกไปเมื่อครู่ขณะมึนเมา ล้วนกลายเป็นตบหน้าตัวเอง ตอนที่กล่าวโอ้อวดมากเท่าไร ตอนนี้ถูกตบหน้าก็ยิ่งแรงเท่านั้น! เหล่าทหารแต่ละนายก้มหน้าเดินอย่างเงียบงัน นั่นคือการเย้ยหยันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดสำหรับเขา! เหล่าทหารดูเหมือนกำลังพูดว่า ในกองทัพนี้ หลี่หลงหลินยิ่งใหญ่ที่สุด จางไป่เจิงรองลงมา ส่วนเขาที่เป็นถึงองค์ชาย กลับไม่สำคัญแม้แต่เศษเสี้ยว! องค์ชายเจ็ดยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ เขาจะต้องหาวิธีกอบกู้ศักดิ์ศรีของตนกลับคืนมาให
