MasukShare
บทที่ 534
Bab terkait
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 535
“องค์ชายสี่กับขุนนางกรมธรรมการ ล้วนแต่เป็นหนูบนถนน”“มีเพียงองค์ชายเก้าเท่านั้นที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรงั้นหรือ?”“เรื่องนี้มีเหตุผลอะไรหรือไม่?”หากเซียวเม่ยเอ๋อร์ถามความลับของราชสำนัก ต่อให้เสนาบดีกรมพิธีการทูตต้องตายก็ไม่มีทางกล้าพูดออกมาแต่ถ้าถามเรื่ององค์ชายเก้าก็ไม่เป็นอะไรอย่างไรเสีย การกระทำขององค์ชายเก้าเป็นที่รู้จักกันดีของทุกคนในต้าเซี่ย ไม่ได้เป็นความลับอะไรเสนาบดีกรมพิธีการทูตกล่าวด้วยรอยยิ้ม “องค์หญิง ข้อมูลของท่านน่าจะเก่าแล้ว!”“องค์ชายเก้าเคยเป็นเสเพลมาก่อนจริงๆ เป็นคนไร้ความสามารถ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ”“ความจริงแล้ว เขาเป็นพวกเสือซ่อนเล็บ ซ่อนความสามารถของตัวเองมาตลอด!”เซียวเม่ยเอ๋อร์ประหลาดใจ “ซ่อนความสามารถ? หาได้ยากจริงๆ ใช่หรือไม่?”เสนาบดีกรมพิธีการทูตกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ในเมื่อองค์หญิงสนใจองค์ชายเก้ามาก กระหม่อมสามารถเล่าเรื่องเกี่ยวกับเขา...”หลังจากที่เห็นเซียวเม่ยเอ๋อร์พยักหน้า เสนาบดีกรมพิธีการทูตก็เริ่มเล่าเรื่องราวของหลี่หลงหลินจากการกบฏขององค์ชายหก หลี่หลงหลินก็สามารถพลิกวิกฤตให้เป็นโอกาสได้ จนกระทั่งเกิดการเปลี่ยนแปลงในเขาทิศประจิม ทหารใหม่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 536
“เซียวเซวียนเช่อ!”แววตาของซูเฟิ่งหลิงแดงก่ำ นางหยิบทวนเงินขึ้นมาแล้วเดินออกไปข่าวลือแพร่กระจายไปข้างนอกกองทัพของตระกูลซูถูกทำลาย ก็เพราะเซียวเซวียนเช่อเป็นคนวางแผนฆ่าด้วยตัวเอง!คนผู้นี้คือศัตรูอันดับหนึ่งของซูเฟิ่งหลิง!จะต้องฆ่าเท่านั้น!หลี่หลงหลินกล่าวว่า “สายเกินไปแล้ว! ทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเข้าไปอยู่ในกรมพิธีการทูตแล้ว!”“ที่นั่นมีการป้องกันอย่างแน่นหนา!”“เจ้าจะไปฆ่าเซียวเซวียนเช่อคนเดียวไม่ได้!”ฟรึ่บ!ซูเฟิ่งหลิงยกทวนเงินขึ้นแล้วชี้ไปที่คอของหลี่หลงหลิน ดวงตาแดงก่ำ “ข้าฆ่าเขาไม่ได้ แต่ข้าฆ่าเจ้าได้!”“ทำไมเจ้าไม่บอกข้าว่าเซียวเซวียนเช่อก็อยู่ในกลุ่มคณะทูตด้วย?”“ไม่อย่างนั้น ตอนที่เขาเข้ามาในเมือง คงจะตายใต้ทวนของข้าแล้ว!”หลี่หลงหลินพูดอย่างเย็นชา “ถ้าเขาตาย เจ้าก็ไม่รอด! เจ้าอยากให้ตระกูลซูสิ้นหรือ?”“เจ้าจะอธิบายให้ผู้ภักดีของตระกูลซูในปรโลกอย่างไร?”ซูเฟิ่งหลิงร้อนใจมากจนน้ำตาไหลอาบแก้ม “ข้าเข้าใจทุกอย่างที่เจ้าพูด! แต่...”ดวงตาของหลี่หลงหลินเป็นประกาย “ไม่มีแต่! เจ้าฟังข้านะ อย่าใช้อารมณ์!”“ข้ารับปากเจ้า จะไม่มีวันปล่อยเซียวเซวียนเช่อได้เดินอ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 537
การประชุมครั้งนี้จบลงอย่างไม่มีความสุขนักหลังออกจากวัง เซียวเม่ยเอ๋อร์กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ท่านราชครู ท่านช่างฝีมือดีจริงๆ! พูดเพียงไม่กี่คำ ก็ทำให้ขุนนางทั้งราชสำนักเดือดดาล! แม้แต่ฮ่องเต้ต้าเซี่ยก็โกรธจนจมูกเบี้ยว!”เซียวเซวียนเช่อลูบเคราแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ฮ่องเต้หวู่ก็ฉลาดเพียงเท่านี้!”จู่ๆ เซียวเม่ยเอ๋อร์ก็พูดว่า “แต่มีข้อยกเว้นอยู่คนหนึ่ง!”เซียวเซวียนเช่อตกใจ “ใคร?”เซียวเม่ยเอ๋อร์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “องค์ชายเก้าหลี่หลงหลิน!”“เขาหรือ?”เซียวเซวียนเช่อขมวดคิ้วสิ่งที่เขาให้ความสนใจเมื่อครู่นี้ คือฮ่องเต้ต้าเซี่ยและขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๊ จนไม่ได้สนใจหลี่หลงหลินว่าแสดงความรู้สึกออกมาอย่างไรแต่เซียวเม่ยเอ๋อร์กลับตรงกันข้ามนางไม่สนใจใครเลย สนเพียงหลี่หลงหลินเท่านั้นเซียวเซวียนเช่อพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายเก้าผู้นี้ซ่อนความสามารถมาหลายปี เมื่อผงาดขึ้นในเวลา ก็สร้างความดีมากมาย เป็นอัจฉริยะที่โลกตะลึง!”“องค์หญิง ท่านพูดมาให้ข้าฟังสิ องค์ชายเก้ามีท่าทีอย่างไร?”เซียวเม่ยเอ๋อร์ส่ายหัวกล่าวว่า “เขาไม่มีสีหน้าอะไรเลย! ดูเหมือนว่าได้คาดการณ์ไว้นานแล้ว และ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 538
ซูเฟิ่งหลิงแค้นเคืองมาก “ไม่ต้องถึงขั้นหนิงเซิง! พี่สะใภ้สี่ ต่อให้เป็นท่านไป ท่านก็ยังดีกว่าบัณฑิตเน่าๆ เหล่านั้น!”หลิ่วหรูเยียนส่ายหัวกล่าวด้วยรอยยิ้มขมขื่น “น้องเล็ก เจ้าหยุดยกยอข้าได้แล้ว!”“เซียวเซวียนเช่อผู้นั้นยังเก่งกาจมาก!”ซูเฟิ่งหลิงกัดฟัน “ใช่! ถ้าเขาไม่เก่งกาจ เขาจะฆ่าท่านปู่ได้อย่างไร...”เมื่อพูดเช่นนี้ออกมา ตระกูลซูก็ตกอยู่ในความเงียบงันบรรดาสตรีทุกคนก้มหน้าลง น้ำตาในเบ้าตาเป็นประกายเซียวเซวียนเช่อเป็นศัตรูคู่อาฆาตของตระกูลซู!แต่ตนไม่สามารถฆ่าเซียวเซวียนเช่อได้!ต้องมองดูเซียวเซวียนเช่อมีชื่อเสียงเพิ่มมากขึ้น ในใจก็ยิ่งไม่ยอม!“ฮ่าๆๆ!”ทันใดนั้นหลี่หลงหลินก็เอามือวางไว้ที่ท้ายทอยแล้วหัวเราะซูเฟิ่งหลิงโกรธมาก ตบโต๊ะแล้วยืนขึ้นชี้หน้าหลี่หลงหลิน “มีเรื่องอะไรให้เจ้าขำนักหนา?”หลี่หลงหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ตอนแรกข้าก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นหนอนบ่อนไส้ แต่ตอนนี้ข้าพอจะมีเบาะแสแล้ว!”หนอนบ่อนไส้?บรรดาสตรีตระกูลซูขมวดคิ้วกำลังพูดถึงความรู้ของเซียวเซวียนเช่ออยู่ไม่ใช่หรือ?เกี่ยวอะไรกับหนอนบ่อนไส้?หลี่หลงหลินส่ายหัว “ดูเหมือนว่าพวกเจ้ายังไม่เข้าใจสินะ!”“เ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 539
เซียวเม่ยเอ๋อร์ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ “ท่านราชครู! ทั้งสำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินต่างก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเจ้า!”“ครั้งนี้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือของพวกเราได้ภูมิใจแล้ว!”“คนต้าเซี่ย ยังกล้าใส่ร้ายพวกเราว่าเป็นเผ่าหมานอีกหรือไม่?”“พวกเขาต่างหากที่เป็นเผ่าหมานตัวจริง!”เซียวเซวียนเช่อลูบเครา แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม “จี้จิ่วของสำนักศึกษาแห่งแคว้น และปราชญ์มหาสำนักของสำนักฮั่นหลิน ยังนับว่ามีความสามารถจริงๆ!”“จริงๆ แล้วข้าใช้ลูกไม้!”ลูกไม้ที่ว่านี้ก็คือการใช้เงินฟาด!ขุนนางฝ่ายบุ๋นของต้าเซี่ยแสร้งทำเป็นว่าตัวเองมือสะอาด แต่จริงๆ แล้วทุกคนก็โลภมากเพียงติดสินบนจี้จิ่วให้ยอมแพ้ เซียวเซวียนเช่อใช้เงินถึงหนึ่งแสนตำลึง!และติดสินบนปราชญ์มหาสำนักแห่งสำนักฮั่นหลิน ทำให้พวกเขายอมแพ้ ก็ใช้เงินไปเกินล้านตำลึงแล้วเซียวเม่ยเอ๋อร์ขมวดคิ้วกล่าวว่า “สำนักศึกษาล่ะ? มีบัณฑิตมากมายขนาดนั้น หากจะใช้เงินฟาด สิบล้านตำลึงคงเอาไว้อยู่!”เซียวเซวียนเช่อกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เพื่อจัดการกับสำนักศึกษาหลักทั้งสี่แห่ง ไม่จำเป็นต้องใช้เงิน! ข้าใช้ความสามารถที่แท้จริง ก็สามารถโน้มน้าวพวกเขาให้ยอมแพ้ได้แล้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 540
ฮ่องเต้หวู่ต้องการไปเข้าร่วมงานชุมนุมวรรณกรรมด้วยตัวเอง ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างแน่นอนเมื่อข่าวนี้ออกมา ทั้งเมืองหลวงก็คึกคักสถานที่จัดงานชุมนุมวรรณกรรมจัดขึ้นที่วิหารขงจื๊อ!วิหารขงจื๊อเป็นสถานที่สำหรับสักการะนักปราชญ์ กว้างขวางพอที่จะรองรับคนได้นับพันคนในวันเดียวกันนั้นรถม้าก็วิ่งมาถึงหน้าวิหารขงจื๊อทีละคัน ชนชั้นสูงและขุนนางก็เดินลงมา“รีบไปดูสิ! พวกคนชั้นสูงมากันแล้ว!”“เสนาบดีกรมทั้งหกคน ปราชญ์มหาสำนักเลขาธิการ และอัครมหาเสนาบดี...”“คนใหญ่คนโตมากันมากขนาดนี้ ช่างเป็นการแข่งขันที่ใหญ่มากจริงๆ!”“ไม่เพียงแต่ชนชั้นสูงต่างๆ เท่านั้น แต่ฮ่องเต้ก็จะเสด็จมาเป็นประธานในงานชุมนุมวรรณกรรมด้วย!”“มันก็แค่งานชุมนุมวรรณกรรมเท่านั้นไม่ใช่หรือ? เหตุใดต้าเซี่ยถึงได้ให้ความสำคัญขนาดนี้ล่ะ?”“เรื่องนี้ทำอะไรกับมันไม่ได้หรอก! ใครใช้ให้สำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินพ่ายแพ้กันล่ะ! หากสำนักศึกษาแพ้ ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือจะต้องหัวเราะเยาะพวกเราต้าเซี่ยว่าไม่มีคนที่มีความสามารถ!”เหล่านักเรียนวัยรุ่นของสำนักศึกษาพากันพูดคุยในเวลานี้ คณะทูตชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็มาถึงเซ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 541
พูดง่าย ๆ คือถ้าจะบอกว่าเซียวเม่ยเอ๋อร์เป็นเหมือนจิ้งจอกสาว มีเสน่ห์ที่สามารถทำให้ผู้คนหลงใหลได้ หลิ่วหรูเยียนก็คงเหมือนจิ้งจอกที่บำเพ็ญตบะมานานนับพันปี ไม่เพียงแต่สามารถทำให้ผู้คนหลงใหลได้ แม้แต่เทพเซียนยังต้องหวั่นไหว! “เจอคู่แข่งแล้ว!” เซียวเม่ยเอ๋อร์เหมือนถูกต่อยเข้าที่กลางอก สีหน้าไม่ค่อยดี “พวกนางเป็นใครกัน?” “ใต้หล้านี้ จะมีหญิงสาวที่งดงามถึงเพียงนี้ได้อย่างไร?” เซียวเซวียนเช่อเองก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน “ได้ยินว่าองค์ชายเก้ามีสัญญาหมั้นหมายกับซูเฟิ่งหลิงแล้ว!” “หญิงสาวในชุดแดงคนนั้น น่าจะเป็นซูเฟิ่งหลิง เด็กกำพร้าแห่งตระกูลซู!” “ส่วนหญิงสาวอีกสี่คน คงเป็นพี่สะใภ้ขององค์ชายเก้า!” เซียวเม่ยเอ๋อร์กระจ่างแจ้งขึ้นมาทันที “ไม่แปลกใจเลยที่องค์ชายเก้าไม่สนใจข้า! ที่แท้ สตรีในเรือนเขา แต่ละคนงดงามกว่าข้าเสียอีก!” “แม้แต่ข้าเองยังรู้สึกอาย!” “เขาช่างมีวาสนาในเรื่องความรักจริง ๆ!” ไม่เพียงแต่เซียวเม่ยเอ๋อร์ ทุกคนที่อยู่ในที่นั้น ต่างก็มองไปที่หลี่หลงหลินด้วยแววตาอิจฉา! ซูเฟิ่งหลิงที่ว่าเป็นแม่เสือโคร่งขอเว้นไว้ก่อน หากพวกเขารู้ว่ามีหญิงม่ายสาวสวยในตระกูลซูมากมายขนาด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 542
เมื่อฮ่องเต้หวู่เห็นท่าทางของบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงในสำนักศึกษาเหล่านั้น ใบหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น ในใจเขาเองก็เข้าใจดี สำนักศึกษาแห่งแคว้นและสำนักฮั่นหลินคงหวังพึ่งพาอะไรไม่ได้ หากพ่ายแพ้ให้กับเซียวเซวียนเช่อ เช่นนั้นเหล่าบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงของสำนักศึกษาก็ดีขึ้นไปกว่านี้ไม่ได้แล้ว เมื่อพิจารณาถึงรากเหง้าที่แท้จริงแล้ว พวกเขาก็เป็นพวกเดียวกัน! ยังไม่เริ่มสู้รบ แต่ก็กลัวเสียแล้ว จะสู้รบกันต่อไปได้อย่างไร? แต่อย่างไรก็ตาม ขนาดฮ่องเต้หวู่ก็ยังมา แม้เขาจะไม่สามารถกำหนดผลแพ้ชนะได้ แต่เขาก็สามารถรับรองได้ว่างานชุมนุมวรรณกรรมครั้งนี้จะมีความยุติธรรมที่สุด! จะไม่มีใครสามารถใช้เล่ห์เหลี่ยมใด ๆ ในงานนี้ได้! ถึงแม้ว่าจะหวังพึ่งพาบัณฑิตผู้มีชื่อเสียงเหล่านี้ไม่ได้ แต่ในสำนักศึกษาก็ยังมีคนหนุ่มสาวอยู่!ชาวต้าเซี่ยมีผู้มีความสามารถมากมาย บางทีอาจจะมีผู้ที่มีพรสวรรค์โดดเด่นออกมาช่วยกอบกู้สถานการณ์ก็ได้! ฮ่องเต้หวู่เดินไปยังรูปปั้นของนักปราชญ์ ก้มกราบอย่างเคารพ หลังจากจุดธูปสามดอกแล้ว จึงประกาศว่า "งานชุมนุมวรรณกรรมได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว! ประลองกลยุทธ์ทางทหาร!" งานชุมนุมวรรณกรรม
Bab terbaru
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1288
ความยินดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮ่องเต้หวู่ เปี่ยมด้วยความพอใจอย่างยิ่ง “เจ้าเก้านี่มักจะทำให้ข้าประหลาดใจได้เสมอจริงๆ”ฮ่องเต้หวู่ทรงยกน้ำแกงปลาเบื้องหน้าขึ้น ค่อยๆ ลิ้มรสความหวานละมุน รสชาติยังคงติดตรึง ยิ่งกว่าความอร่อยที่รับรู้ทางรสสัมผัสคือความรู้สึกอิ่มเอมในพระทัยเมื่อเห็นฝ่าบาททรงพอพระทัยยิ่งนัก ฮองเฮาหลินจึงรีบทูลว่า “ฝ่าบาท หากฝ่าบาททรงโปรด หม่อมฉันสามารถทำน้ำแกงปลาถวายฝ่าบาทได้ทุกวัน เพื่อบำรุงพระวรกายของฝ่าบาทเพคะ ยิ่งไปกว่านั้น แม้พระโอรสจะไม่ได้อยู่ใกล้ๆ นี่ก็เป็นความกตัญญูของเขาเพคะ”ฮ่องเต้หวู่ทรงดื่มน้ำแกงปลาในชามจนหมดสิ้น ก็รู้สึกสบายพระวรกาย “ข้าไม่เคยได้ลิ้มรสเนื้อปลาที่สดอร่อยถึงเพียงนี้ คาดไม่ถึงว่าที่ตงไห่จะมีปลาพันธุ์ดีรสเลิศเช่นนี้อยู่ด้วย วันนี้ข้าถือว่าได้อิ่มหนำสำราญแล้ว!”เมื่อเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงสำราญพระทัย ก้อนหินที่ถ่วงอยู่ในใจของฮองเฮาหลินก็คลายลง นางกลัวว่าฮ่องเต้หวู่จะทรงลงพระอาญาแก่หลี่หลงหลิน ในความเห็นของฮองเฮาหลินแล้ว น้ำแกงปลาชามนี้เกี่ยวข้องโดยตรงกับชะตากรรมของหลี่หลงหลินทีเดียวฮ่องเต้หวู่มองไปที่เว่ยซวินอย่างสนพระทัยยิ่ง ตรัสว่า “สหาย เล่าให้ข้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1287
เรื่องในราชสำนักล้อเล่นไม่ได้เป็นอันขาด มิเช่นนั้นจะต้องนำพาภัยพิบัติมาสู่บ้านเมืองและราษฎร ชื่อเสียงฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้ยืนเอามือไพล่หลัง ใบหน้าเคร่งขรึม “ข้าตั้งใจจะเรียกตัวองค์รัชทายาทเข้าเมืองหลวงมาพบข้าทันที ข้าจะถามเขาต่อหน้า ว่าไอ้ ‘เหตุใดไม่กินโจ๊กเนื้อเล่า’ นี่มันหมายความว่ากระไรกันแน่!”ทันใดนั้น ฮองเฮาหลินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะทูลว่า “ฝ่าบาท สิ่งที่พระโอรสพูด ดูเหมือนว่า...ก็ไม่ผิดนะเพคะ”“อะไรนะ?”ในแววตาของฮ่องเต้เต็มไปด้วยความเย็นชา “มิน่าเล่าหลี่หลงหลินถึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่าแม้แต่เจ้ายังเห็นว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดา! เหลือเชื่อจริงๆ! มีแม่เช่นไรย่อมมีลูกเช่นนั้น!”เพียงชั่วพริบตา ความประทับใจดีๆ ที่ฮ่องเต้ทรงมีต่อฮองเฮาหลินมาตลอดหลายปีก็มลายหายไปสิ้นฮองเฮาหลินทูลเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท เกรงว่าพระองค์จะทรงเข้าพระทัยความหมายของหม่อมฉันผิดไปแล้วเพคะ”กล่าวจบ ฮองเฮาหลินก็ทรงหยิบสาส์นฉบับนั้นออกมา ถวายให้ฮ่องเต้ “ฝ่าบาท นี่คือลายมือขององค์รัชทายาทเพคะ ขอฝ่าบาททอดแววตาด้วยเพคะ”ฮ่องเต้ทรงเหลือบมอง ในแววตาเต็มไปด้วยโทสะ “ข้าไม่ดู! ต่อให้เป็นล
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1286
ฮองเฮาหลินทรงประหลาดพระทัยยิ่งนัก บนใบหน้าอันงดงามสมเป็นมารดาแห่งแผ่นดินปรากฏแววตกตะลึง “ฝ่าบาท เหตุใดฝ่าบาทจึงตรัสถึงพระโอรสเช่นนั้นเพคะ?”ฮองเฮาหลินไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแต่ทอดพระเนตรเห็นว่าฮ่องเต้หวู่ผู้ซึ่งปกติทรงโปรดปรานหลี่หลงหลินยิ่งนัก ยามนี้กลับเปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ทรงแสดงท่าทีรังเกียจหลี่หลงหลินกระทั่งเมื่อทรงทราบว่าปลานี้หลี่หลงหลินส่งมาจากตงไห่ด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้ ก็ไม่ยอมเสวยน้ำแกงปลาต่อฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย พอนึกถึงหลี่หลงหลินขึ้นมา ก็รู้สึกเดือดดาลในท้อง ยิ่งไม่มีกะจิตกะใจจะเสวยน้ำแกงปลาใดๆ ทั้งสิ้น“ทำไม? ข้าต่างหากที่อยากจะถามเจ้าว่าเหตุใด! เหตุใดองค์รัชทายาทที่ปกติก็ดูดีๆ อยู่ พอไปถึงตงไห่จึงได้ทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!”ฮ่องเต้หวู่กริ้วจนพระพักตร์แดงก่ำ แววตาลุกวาบด้วยโทสะขอบตาของฮองเฮาหลินแดงก่ำขึ้นทันที นางไม่เคยเห็นฮ่องเต้หวู่ทรงกริ้วถึงเพียงนี้มาก่อน ร่ำไห้สะอื้นไม่หยุด “ฝ่าบาท พระโอรสของหม่อมฉันเพียงแค่อยากจะบำรุงพระวรกายให้ฝ่าบาท เหตุใดจึงต้องทรงจ้องจับผิดเรื่องความเหลวไหลของเขาอยู่เรื่อย การส่งปลาด้วยม้าเร็วแปดร้อยลี้มันเหลวไหลมา
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1285
ฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรไปรอบๆ พระตำหนัก แต่ไม่เห็นแม้แต่เงาของฮองเฮาหลิน ก็ยิ่งทำให้โทสะพุ่งขึ้น “ฮองเฮาหลินอยู่ไหน! ข้าต้องการพบนางเดี๋ยวนี้!”ขันทีน้อยประจำตำหนักฉางเล่อรีบหมอบราบกับพื้น “ทูลฝ่าบาท วันนี้ฮองเฮาเสด็จออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วพ่ะย่ะค่ะ”“ออกไป? ไปไหน?”คิ้วของฮ่องเต้หวู่ขมวดแน่น โทสะยิ่งพลุ่งพล่าน เดิมทีก็ทรงกริ้วเรื่องของหลี่หลงหลินอยู่แล้ว พอมาถึงช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ กลับหาตัวฮองเฮาหลินไม่พบอีกขันทีน้อยกล่าวเสียงสั่น “กระหม่อมไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเป็นเพียงผู้รับใช้ดูแลกิจวัตรประจำวันของฮองเฮา มิกล้าสอดรู้เรื่องที่เสด็จไปพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง ตรัสว่า “เว่ยซวิน ส่งคนไปตามหาฮองเฮาหลินกลับมาให้ข้าเดี๋ยวนี้! วันนี้ข้าจะต้องถามนางให้รู้เรื่องว่าอบรมสั่งสอนองค์รัชทายาทอย่างไร!”เว่ยซวินคิดในใจดูท่าครั้งนี้ฝ่าบาทจะทรงกริ้วจริงจัง แม้แต่ฮองเฮาก็คงยากจะรอดพ้นความผิดไปได้เว่ยซวินกล่าวเสียงหนัก “ฝ่าบาท กระหม่อมจะส่งคนไปตามหาเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”ทันใดนั้น กลิ่นหอมระลอกแล้วระลอกเล่าโชยมาปะทะจมูก ตามมาด้วยเสียงใสกังวานราวระฆังเงินเป็นระลอกเว่ยซวินก
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
