All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 1141 - Chapter 1150

เมื่อหลี่เฉินเอ่ยถ้อยคำลงท้ายอย่างเฉียบขาด แสดงชัดว่าต้องการใช้อำนาจผลักดันแผนการนี้ด้วยพระองค์เอง เฉียนซื่อยวนก็ถึงกับร้อนรนขึ้นมาทันทีขณะเดียวกัน ขุนนางตงฉินคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นว่าในพระสุรเสียงของหลี่เฉินเริ่มมีแววโกรธ จึงแอบยื่นมือไปกระตุกแขนเสื้อของเฉียนซื่อยวน เป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายลดท่าทีลงบ้างท้ายที่สุด ไม่ใช่ทุกคนที่กล้าเอาชีวิตมาเดิมพันเช่นเฉียนซื่อยวนแต่เฉียนซื่อยวนกลับยิ่งเดือดดาล เขาสะบัดมือออกจากอีกฝ่ายทันที พลางตวาดเสียงดังว่า “เจ้าดึงข้าไว้ทำไม? ฝ่าบาทกระทำโดยขาดไตร่ตรอง ไม่รับฟังคำทัดทานอันสุจริต เช่นนี้ไม่ต่างจากเอาราชกิจมาเล่นสนุก พวกข้าขุนนางตงฉิน กินเบี้ยหวัดของแผ่นดิน ย่อมต้องชี้แนะแนวทางคุณธรรมแก่จักรพรรดิ แม้แต่จักรพรรดิก็ยังต้องรับฟังคำเตือนของขุนนางตงฉิน ยิ่งกว่านั้นไฉนจะเป็นแค่รัชทายาทเล่า!?”คำพูดนี้ดังขึ้นทั่วท้องพระโรงใหญ่แห่งพระที่นั่งไท่เหอ จนบังเกิดความเงียบงันอย่างที่สุดทุกคนต่างใช้สายตาของผู้มองวีรบุรุษ จับจ้องไปที่เฉียนซื่อยวนหากเป็นในอดีตก็ว่าไปอย่างแต่ในตอนนี้ แม้แต่คณะรัฐมนตรีก็ยังถูกตำหนักบูรพากดเอาไว้ได้ การกบฏใหญ่โตเมื่อไม่นานนี้ กลับ

เมื่อคำสั่งแต่งตั้งนี้ประกาศออกมา เหล่าขุนนางทั่วทั้งพระโรงก็ถึงกับหน้าถอดสีบรรยากาศในพระที่นั่งไท่เหอพลันตึงเครียดขึ้นมาโดยไร้สุ้มเสียงใดไม่ใช่ว่าถานไถจิ้งจือไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ แต่เป็นเพราะ… ไม่พอแบ่ง!กลุ่มขุนนางฝ่ายคณะรัฐมนตรีคือ จ้าวเสวียนจี จางปี้อู่ และฟู่อวี้จือในนี้มีอยู่สามคนจ้าวเสวียนจีได้รับตำแหน่งเสนาบดีกรมมหาดไทยนั่นก็ถือว่าเหมาะสมดีอยู่แล้วแต่ตำแหน่งอีกสองกรม ทั้งกรมตรวจราชการและกรมราชเลขา ทุกคนต่างก็คาดว่าคงจะตกเป็นของจางปี้อู่กับฟู่อวี้จือคนละคนแน่นอนแต่กลับไม่ใช่ตำหนักบูรพากลับมอบตำแหน่งเสนาบดีกรมราชเลขาให้แก่ถานไถจิ้งจือถานไถจิ้งจือมีบารมีพอสมควร แต่หากว่ากันตามลำดับขั้นแล้ว เขายังขาดคุณสมบัติบารมีของเขา แม้จะเหนือกว่าจ้าวเสวียนจี แต่บารมีนั้นมาจากแวดวงวิชาการ ส่วนประสบการณ์ในราชสำนักนั้นเรียกได้ว่าแทบไม่มีรากฐานเลยยิ่งไปกว่านั้น ตั้งแต่เข้ารับราชการมา ถานไถจิ้งจือก็ทำหน้าที่เป็นเพียงสัญลักษณ์ของขั้วปัญญาชน เป็นตัวแทนของบัณฑิตทั่วแผ่นดินให้มารวมใจ เท่าที่ทำจริงๆ ก็มีเพียงการดูแลจัดตั้งสถาบันราชการศึกษาในเรื่องนี้ ไม่มีผู้ใดคัดค้านแต่เมื่อ

จ้าวเสวียนจีหันขวับไปทันที สีหน้าไร้ความรู้สึก มองจางปี้อู่ที่อยู่ไม่ไกลเบื้องหลัง กำลังยิ้มร่าเข้าไปใกล้ซูเจิ้นถิงสายตานั้นราวกับหนามแหลมแทงเข้าไป จางปี้อู่รู้สึกได้เช่นกัน เขาหันมามอง แววตาทั้งสองสบกัน แต่จางปี้อู่กลับไม่มีท่าทีใดๆฟู่อวี้จือขมวดคิ้วแน่น สีหน้าเคร่งเครียดซูเจิ้นถิงเองก็ดูประหลาดใจกับท่าทีเป็นมิตรของจางปี้อู่ เขายิ้มเล็กน้อย ประสานมือกล่าวว่า “ใต้เท้าจางมีเรื่องจะพูดกระนั้นหรือ?”ขณะพูด ซูเจิ้นถิงก็จงใจผ่อนฝีเท้าลง ส่วนคนที่ล้อมอยู่รอบข้างเขาต่างก็รู้กาลเทศะ ล่าถอยไปก่อน“พวกเราไปกันเถอะ”จ้าวเสวียนจีเอ่ยเรียบๆ เรียกฟู่อวี้จือ แล้วเป็นฝ่ายเดินนำออกไปฟู่อวี้จือหันไปมองจางปี้อู่ อ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็ได้เพียงถอนหายใจ แล้วเดินตามจ้าวเสวียนจีไปเมื่อเห็นทั้งสองคนเดินลับหลังไป ซูเจิ้นถิงจึงหันมาถามจางปี้อู่ว่า “ใต้เท้าจาง บัดนี้ยังมีเรื่องจะพูดกับข้าหรือไม่?”จางปี้อู่กล่าวอย่างเย็นชา “ข้ามิได้อาศัยแม่ทัพซูเพื่อจงใจยั่วโทสะผู้ใด ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนั้น”ซูเจิ้นถิงยังคงยิ้มไม่ลด กล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น ใต้เท้าจางอยากพูดสิ่งใด ข้ายินดีรับฟัง”จางปี้อู

“กระหม่อมทั้งหลาย ขอส่งเสด็จฝ่าบาท”ขุนนางทั้งราชสำนักลุกขึ้นพร้อมกันเพื่อส่งเสด็จทว่า เมื่อร่างของหลี่เฉินหายลับไปแล้ว ก็มีผู้หนึ่งเพิ่งตระหนักขึ้นมาตำแหน่งของจางปี้อู่ยังไม่ได้ประกาศ!หลังการปฏิรูประบบใหม่ คณะเสนาบดีแทบไม่มีอำนาจเหลืออยู่เลย สิทธิ์ขาดทั้งหมดถูกแบ่งให้กับสามกรมใหม่อย่างสิ้นเชิง และจากรายชื่อที่เพิ่งประกาศเมื่อครู่ ก็ทำให้ทุกคนตระหนักว่า ตำหนักบูรพาไม่ได้คิดกำจัดพวกคณะเสนาบดีให้หมดสิ้นตำแหน่งในสามกรม ถูกแบ่งในสัดส่วนประมาณหกต่อสี่ ระหว่างฝ่ายตำหนักบูรพากับฝ่ายคณะเสนาบดีตำหนักบูรพาได้เปรียบมากกว่า แต่ก็ไม่ได้เด็ดขาดถึงขั้นตัดหัวฝ่ายตรงข้ามนี่ก็เป็นเรื่องปกติของการเมืองถึงอย่างไรจ้าวเสวียนจีก็ยังไม่ได้ล่มสลาย ฝ่ายคณะเสนาบดีย่อมยังต้องมีที่ยืนอยู่บ้างเพราะต้องเข้าใจว่า ขุนนางที่มีคุณวุฒิสูงและประสบการณ์มากที่สุดในราชสำนัก ส่วนใหญ่ล้วนมาจากคณะเสนาบดีหากจะกำจัดทิ้งเพียงเพราะที่มาทางฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง เช่นนั้นก็ไม่มีทางหาใครมาเติมเต็มสามกรมได้เพียงพอแน่นอนแต่ถึงทั้งหมดจะดูปกติ กลับมีเพียงคนเดียวในฝ่ายคณะเสนาบดีที่เป็นหัวใจสำคัญอย่างจางปี้อู่…กลับไม่ได้ตำแหน่

ว่างเว้นไร้กิจจึงมาฟังเพลงในหอเริงรมย์ที่อี้หงหยวนข้างจุดพักแรม หวงจี๋เทียนขดตัวอยู่บนเตียงตัวยาว มือข้างหนึ่งเท้าศีรษะ อีกมือหนึ่งเคาะหน้าตัวเองเป็นจังหวะข้างกาย มีหญิงงามอันดับหนึ่งสองนางผลัดกันปอกผลไม้ป้อนใส่ปากด้านหน้าเตียงไม่ไกลนัก มีนักร้องชายหญิงคู่หนึ่งกำลังบรรเลงเพลงน้อยเสียงใสเพลงที่ร้อง ล้วนแฝงนัยลึกซึ้งเฉพาะผู้ใหญ่ แม้ไม่โจ่งแจ้ง แต่ก็ชวนให้จินตนาการ ถึงขนาดหวงจี๋เทียนที่ยึดตนเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านนี้ ยังต้องขบคิดอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะเข้าใจความหมายและเพราะเหตุนี้ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่ไม่ถึงกับแทงใจกลับยิ่งดูน่าสนุกขึ้นมาผู้ชายหนอ ก็เป็นเช่นนี้กันทั้งนั้นสิ่งใดได้มาง่ายย่อมไม่หวงแหน ตรงกันข้าม หากต้องใช้ความพยายาม แทรกเล่ห์เหลี่ยมนิดหน่อยกว่าจะได้มา จะรู้สึกทั้งพึงใจและภูมิใจ“ชีวิตเช่นนี้ ต่อให้เป็นเซียนข้าก็ไม่แลกหรอกนะ”หวงจี๋เทียนอ้าปากรับองุ่นลูกหนึ่งที่หญิงงามข้างกายป้อน แล้วหันไปซดน้ำลูกหยางเหมยเย็นๆ อีกคำ ก็รู้สึกว่าคนต้าฉินช่างรู้จักใช้ชีวิตดีเหลือเกิน คิดแล้วก็น่าเศร้า ตัวเขาในแคว้นจินก็เป็นถึงองค์ชายแท้ๆ แต่ไม่เคยลิ้มรสความสุขเช่นนี้เลยมิน่าล่ะ ถึงได