All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 1161 - Chapter 1167

“ถ้าเช่นนั้นสาวชาวบ้านก็ขอตอบเรื่องกิจการของตระกูลหลิวก่อนเพคะ”หลิวซือฉุนตอบอย่างไม่ยโสหรือถ่อมตน ความคิดเป็นระบบชัดเจน “โดยรวมถือว่าใช้ได้ ทุกอย่างยังอยู่ในแผนที่วางไว้ แม้จะมีเหตุเล็กน้อยแทรกเข้ามา แต่ตระกูลหลิวก็สามารถจัดการได้ โดยเฉพาะกิจการร้านเงิน ซึ่งช่วงนี้เห็นชัดว่ามีการเติบโตขึ้น ประชาชนเริ่มเชื่อมั่นในร้านเงินมากขึ้นเรื่อยๆ ทยอยนำเงินมาฝากไว้ในร้านกันมากขึ้น”“นอกจากนี้ กิจการสบู่ก็เริ่มขยายออกไปภายนอก ยอดขายถือว่าดีมากเพคะ”“ที่น่าแปลกใจก็คือ บางพื้นที่ห่างไกลซึ่งเดิมไม่ยอมให้ร้านเงินเข้าไป แต่เมื่อได้รับการรับรองว่าจะมีสบู่ส่งไปให้จำนวนมาก พ่อค้าในพื้นที่ก็ใจอ่อนลง เห็นได้ชัดว่าเงินทองช่างสะกดใจคน เป็นสัจธรรมที่ไม่เคยเปลี่ยน”หลี่เฉินพยักหน้า สีพระพักตร์ดีขึ้นหลายส่วน พลางตรัสว่า “เรื่องพวกนี้ กรมครัวเรือนก็เคยกราบทูลมาบ้าง แต่ก็ไม่ละเอียดเท่าที่เจ้าเล่า ดีมาก เราไม่ได้เชื่อเจ้าผิดคน”หลิวซือฉุนยิ้มบางเบา “ล้วนเป็นเพราะพระเมตตาของฝ่าบาทเพคะ”หลี่เฉินมองหลิวซือฉุนแวบหนึ่ง แก้มของนางดูเปล่งปลั่งมีเลือดฝาด โดยเฉพาะพลังจากภายในที่เปล่งออกมาทำให้ชวนจดจำและน่าประทับใจ“แ

เจิ้งเป่าหรงซึ่งเดิมทีก็วิตกกังวลอยู่แล้ว คราวนี้ถึงกับกลั้นไม่อยู่เขารีบกล่าวว่า “ไม่ถูกนี่นา ถ้าเจอสถานการณ์แบบนี้ เหตุใดพวกเจ้าไม่ไปรายงานทางการเล่า?”หญิงคนนั้นยังไม่ทันตอบ ก็มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่สะพายจอบ ขากางเกงพับขึ้น เปื้อนโคลนทั่วเท้าเหมือนเพิ่งมาจากนา หัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้นว่า “ไปรายงานทางการรึ? ไร้สาระที่สุด พวกมันล้วนแต่พวกพ้องกันทั้งนั้น ไม่รายงานยังดีเสียกว่า พอรายงานเข้าไป เบาสุดคือไม่ได้ซื้อเกลือ หนักสุดก็โดนซ้อม”“เมื่อไม่นานมานี้ น้องชายข้ากลับจากต่างเมือง เขาเป็นเจ้าหน้าที่ขนส่งน้ำในแคว้นเจียวโจว รายงานเรื่องนี้แล้วก็จริง แต่ไม่ได้โดนซ้อม ทว่าโดนลากตัวออกจากเมืองหลวงทันที ตอนนี้บ้านข้าซื้อเกลือไม่ได้เลย ต้องอาศัยเพื่อนบ้านช่วยกันแบ่งให้ถึงพอประทังชีวิต”หลี่เฉินขมวดคิ้วแน่น ถามว่า “ราคาข้าวที่สูงขึ้นเช่นนี้ ข้าวในร้านเหล่านี้ก็ต้องรับมาจากชาวบ้านหรือเจ้าของที่ดิน ราคาซื้อข้าวจากพวกเขามีเพิ่มขึ้นหรือไม่?”“ใช่ ใช่ ราคาซื้อก็น่าจะเพิ่มขึ้นมากใช่ไหม?” เจิ้งเป่าหรงถามเร่งเสริมขึ้นทันทีหลี่เฉินหันมามองเจิ้งเป่าหรงด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “หากไม่พูดเจ้าจะตายหรือไ

ฉากอันเหี้ยมโหดและอำมหิตฉากนั้น มิใช่เพียงทำให้เถ้าแก่ถงสงบลง หากแต่ยังทำให้เหล่าชาวบ้านที่มามุงดูตกใจจนพูดไม่ออกแม้ผู้ลงมือจะเป็นเฉินทงผู้มีท่าทีไม่น่าไว้ใจแต่แรก หากทุกผู้คนก็รู้ดีว่า ผู้เริ่มต้นคือบุรุษตรงหน้า ผู้มีท่วงท่าละมุนละไมราวคุณชายท่ามกลางยุคมืด—หลี่เฉินผู้ที่มีบุคลิกสูงส่ง กลับกระทำเรื่องโหดเหี้ยมอำมหิตที่สุด ความขัดแย้งรุนแรงนี้ ทำให้ชาวบ้านโดยรอบถอยห่างไปโดยไม่รู้ตัว บางคนที่ใจไม่กล้ายิ่งนัก ถึงกับรีบร้อนหนีออกจากสถานที่แห่งนี้หลี่เฉินหาได้ใส่ใจไม่ เขาก้าวเข้าไปในร้านขายข้าวอย่างเงียบเชียบ พอเห็นกองข้าวสารกองใหญ่ที่เรียงรายราวภูเขา ก็ย่อตัวลง ใช้มือคว้าข้าวจากถุงที่เปิดอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาหนึ่งกำมือ…“นี่คือข้าวเก่า”หลิวซือฉุนที่อยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้นกะทันหัน“ข้ารู้”หลี่เฉินกล่าวอย่างเรียบเฉย จากนั้นหันไปมองเถ้าแก่ถง “ข้าวเก่าเหล่านี้ พวกเจ้ากลับขายเป็นข้าวใหม่หรือ?”เถ้าแก่ถงส่ายหัวรัวราวกับคนเสียสติ คอพยายามเปล่งเสียงออกมาหลายคำ แต่ไม่มีผู้ใดฟังออกว่าเขาต้องการพูดอะไรหลี่เฉินขมวดคิ้ว มองเฉินทงแวบหนึ่ง รู้สึกว่าเจ้าหมูตัวนี้ทำเรื่องพังอีกแล้วทำร้ายลำคอเถ้าแก่ถ