All Chapters of รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์: Chapter 1121 - Chapter 1129

มีประสบการณ์ล้ำหน้ากว่าพันปีในภายหน้า อีกทั้งยังมีวิสัยทัศน์ในด้านการสร้างกองทัพยุคใหม่ หลี่เฉินจึงเชี่ยวชาญในเรื่องการปฏิรูปโครงสร้างของราชสำนักและกองทัพเป็นอย่างยิ่งแผนผังการวางยุทธศาสตร์ทั้งหมดล้วนบรรจุอยู่ในสมองของเขาแท้จริงแล้วในสายตาของหลี่เฉิน สิ่งที่เหมาะสมที่สุดก็คือการนำบทบาทงานการเมืองของกองทัพยุคใหม่เข้ามาใช้ในกองทัพ ทว่าไม่สอดคล้องกับสภาพบ้านเมือง ไม่เข้ากับระดับอารยธรรมของสังคม และไม่สอดรับกับระบบการปกครองของแผ่นดิน หลี่เฉินจึงทำได้เพียงละวางความคิดนี้แต่ถึงกระนั้น เขาก็ยังรวบอำนาจทหารจากจวนผู้บัญชาการทั้งห้ากับกรมยุทธนาการเดิมมารวมเป็นหนึ่ง แล้วแบ่งแยกออกเป็นสามส่วนความสัมพันธ์สามเส้า เป็นโครงสร้างที่มั่นคงที่สุดเสมอทั้งสามฝ่ายต่างถ่วงดุล ตรวจสอบกันและกัน โดยที่หลี่เฉินไม่จำเป็นต้องลงมือทำสิ่งใดมากมาย สามกรมนี้ก็จะเกิดการแข่งขันกันเองโดยธรรมชาติการแข่งขันเชิงสร้างสรรค์เช่นนี้ นั่นแหละคือสิ่งที่หลี่เฉินต้องการบรรลุเขาเพียงต้องดูแลแกนกลางผู้นำของทั้งสามกรมให้ดี ก็สามารถควบคุมกองทัพทั่วทั้งแผ่นดินได้โดยอ้อมซูเจิ้นถิงเดิมทีเข้าใจว่า การปฏิรูปของหลี่เฉินคงเปลี

แผนการปฏิรูปสีหน้าของจางปี้อู่กับฟู่อวี้จือเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียบทันทีคำนี้ พวกเขาได้ยินมาจากปากของจ้าวเสวียนจีเป็นครั้งแรกแม้ไม่รู้ว่าจ้าวเสวียนจีได้ข่าวมาจากที่ใด แต่พวกเขารู้ดีว่า จ้าวเสวียนจีไม่มีทางหยิบเรื่องสำคัญถึงเพียงนี้มาพูดเล่นแน่“แผนการปฏิรูปนี้… แท้จริงแล้วจะปฏิรูปสิ่งใดกันแน่?” ฟู่อวี้จือเอ่ยถามจ้าวเสวียนจีตอบด้วยเสียงทุ้มว่า “ข้าก็ไม่ทราบรายละเอียด รู้เพียงว่าองค์รัชทายาทวางแผนนี้มานานแล้ว ส่วนรายละเอียด เนื้อหา ล้วนไม่ปรากฏ แต่สิ่งที่ชัดเจนในเวลานี้คือ แผนการนี้กำลังจะถูกนำเสนอออกมา อย่าลืมว่า พรุ่งนี้คือการเข้าเฝ้าเช้าครั้งแรกในรอบเดือน ต้องมีเหตุการณ์ใหญ่แน่นอน”จางปี้อู่สีหน้าหนักแน่น กล่าวว่า “แล้วเราจะรับมืออย่างไร?”จ้าวเสวียนจีถอนหายใจเบาๆ กล่าวว่า “ทำได้เพียงก้าวไปทีละก้าว ดูสถานการณ์ไปก่อนเท่านั้น”ครึ่งชั่วโมงต่อมา จางปี้อู่กับฟู่อวี้จือก็ลุกขึ้นขอลา“ท่านทั้งสอง สถานการณ์ในยามนี้ยากลำบากยิ่งนัก แต่ยิ่งเป็นยามคับขัน ก็ยิ่งเห็นจิตใจที่แท้จริง เวลานี้สำหรับพวกเราก็อาจนับว่าเป็นโอกาสเช่นกัน”จ้าวเสวียนจีเดินมาส่งทั้งสองถึงหน้าห้องหนังสือ พลางเอ่ยด้

ฟู่อวี้จือรู้สึกว่าคำพูดของจางปี้อู่นั้นรุนแรงและสุดโต่งเกินไป แฝงไปด้วยความไม่ไว้วางใจและความคับข้องใจต่อจ้าวเสวียนจีแต่เขาก็จำต้องยอมรับว่า สิ่งที่จางปี้อู่พูดนั้นก็มีเหตุผลอยู่บ้างเวลานี้ เรืออย่างสำนักราชเลขากำลังรั่วซึมจนเต็มไปหมด ทว่าความคิดแท้จริงของจ้าวเสวียนจีคืออะไร พวกเขากลับไม่เคยล่วงรู้เลยฟู่อวี้จือขมวดคิ้วแน่น เอ่ยว่า “ท่านจาง สิ่งที่เจ้าพูดก็มีเหตุผลอยู่บ้าง เพียงแต่ข้าคิดว่า ขุนนางอาวุโสคงมีเหตุผลของตน”“เหตุผลอะไรนักหนา!”จางปี้อู่กระแทกเสียงอย่างไม่พอใจ “เวลานี้สถานการณ์ก็ย่ำแย่ถึงเพียงนี้แล้ว เขาแม้จะกล่าวว่าเป็นโอกาสดีให้เราจัดระเบียบคนในใหม่ จะได้ไม่เป็นเป้าสายตาเช่นเมื่อก่อน แต่เขาเคยคิดหรือไม่ว่า ตำหนักบูรพาจะให้โอกาสเราจัดคนใหม่อีกครั้งหรือ?”“อย่าว่าแต่จวนข้ากับจวนเจ้าเลย แม้แต่จวนจ้าวบัดนี้ก็กลายเป็นเขตหวงห้ามที่ผู้คนไม่กล้าเหยียบย่าง กลัวว่าจะถูกระบุว่าเป็นพวกของสำนักราชเลขา แล้วโดนโจมตี หากเป็นเช่นนี้ต่อไป สำนักราชเลขาก็เหลือแต่ชื่อ ไม่มีตัวตนอีกแล้ว!”ฟู่อวี้จือยิ้มขมขื่นแล้วกล่าวว่า “เช่นนั้น ท่านจางคิดจะทำอย่างไร?”“ข้าไม่ต้องทำอะไรหรอก”จางปี

“ตำหนักบูรพารวมขันทีและนางกำนัลแล้วมีอยู่ราวร้อยคน แม้เจ้าจะเป็นข้าราชการประจำพระองค์ของข้า รับหน้าที่ดูแลบ่าวไพร่ทั้งหมดโดยตำแหน่ง แต่คนมากถึงเพียงนี้ เจ้าย่อมไม่อาจควบคุมดูแลได้ทุกคนแน่นอน”“การป้องกันแต่ต้นย่อมดีกว่าการห้ามปรามในภายหลัง จะให้จับตามองขันทีและนางกำนัลทุกคนอย่างเข้มงวด ย่อมเป็นไปไม่ได้แต่แรก”หลี่เฉินดึงวั่นเจียวเจียวให้ลุกขึ้น ปลอบโยนว่า “เพราะฉะนั้น เรื่องพวกนี้ไม่ต้องใส่ใจนัก ต่อไป โต๊ะของข้า ห้ามผู้ใดแตะต้อง จำไว้เพียงข้อนี้ก็พอ”วั่นเจียวเจียวพยักหน้าแรงๆ กล่าวด้วยความตั้งใจว่า “ฝ่าบาทวางพระทัย บ่าวจะเฝ้าระวังอย่างดี จะไม่ให้ผู้ใดแตะต้องโต๊ะทรงพระอักษรแม้แต่น้อยเพคะ”หลี่เฉินหัวเราะเบาๆ โบกมือแล้วว่า “เจ้าอยู่รับใช้ไป ข้าจะจัดการราชการบางอย่าง”ในฐานะผู้ควบคุมอำนาจแท้จริงของจักรวรรดิต้าฉิน ภาระบนบ่าของหลี่เฉินหนักหนาขึ้นทุกวัน ราชการที่ต้องจัดการด้วยตนเองก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆตอนนี้หลี่เฉินจึงเข้าใจว่าเหตุใดฮ่องเต้ในประวัติศาสตร์จึงมักมีอายุสั้น เพราะใครก็ตามที่ต้องทำงานหนักติดต่อกันวันละสิบกว่าชั่วโมงโดยไม่มีวันหยุด ไม่มีผู้ใดจะทนได้ไหวแต่เขาไม่อาจหลีกเลี

“บ่าวรับคำสั่งเพคะ”วั่นเจียวเจียวโค้งคำนับงดงามพลางยิ้มกล่าวหลี่เฉินลุกขึ้น ไม่ได้กลับไปยังตำหนักหลัง แต่ตรงไปยังตำหนักพักผ่อนด้านหนึ่งของตำหนักฝึกพระราชกรณียกิจ ที่ใช้พักเมื่อทำงานจนดึกอีกด้านหนึ่ง สวี่จวินโหลวแทบจะโลดเต้นด้วยความดีใจ รีบวิ่งกลับบ้านจากตำหนักบูรพาอย่างรวดเร็วบ้านของเขาในเมืองหลวง แน่นอนว่าเป็นบ้านของสวีฉังชิงเมื่อเห็นสวี่จวินโหลวกลับมาดึกดื่น สวีฉังชิงที่เข้านอนไปแล้วก็ลุกขึ้นมาทันที“วันนี้มิใช่วันหยุด ทำไมถึงกลับบ้านดึกถึงเพียงนี้? เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?” สวีฉังชิงเอ่ยถามใบหน้าของสวี่จวินโหลวเปล่งประกายไปด้วยความตื่นเต้น เขารีบตอบว่า “ท่านอา ข้าได้โอกาสแล้ว!”สวีฉังชิงยังไม่เข้าใจนัก ขมวดคิ้วแล้วกล่าวว่า “ใจเย็นให้มาก ตอนนี้เจ้าเป็นรองหัวหน้าสำนักจานซื่อ ดูแลตำหนักบูรพาภายในภายนอกทั้งหมด เจอเรื่องใดก็ต้องมั่นคงรอบคอบ ห้ามแสดงท่าทีกระโดกกระเดกเช่นนี้”แม้จะถูกเตือน สวี่จวินโหลวก็ยังกล่าวอย่างตื่นเต้นว่า “ฝ่าบาทรับสั่งจะมอบตำแหน่งใหม่ให้ขอรับ!”คำพูดนี้ทำให้สวีฉังชิงชะงักไปทันทีเรื่องราวในราชสำนักช่วงนี้ ใครๆ ก็รู้กันทั้งเมืองรวมถึงตัวเขาเองด้วย