All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1751 - Chapter 1760

ในไม่ช้าองครักษ์ได้นำพวกเขาเข้ามาภายในตำหนักใหญ่แห่งหนึ่ง ภายในตำหนักมีหมอนั่งอยู่สิบกว่าคนแล้ว นางกำนัลยกของว่างและน้ำชามาให้พวกเขา พวกเขานั่งอยู่บนเก้าอี้ตามลำดับด้านหลังตำหนักใหญ่ คือสถานที่พักฟื้นขององค์ชายข่าหมี่พอดีมีหมอคนหนึ่งเดินออกมา สีหน้ากลัดกลุ้ม ส่ายหน้าอย่างจนใจ “รักษาไม่ได้ รักษาไม่ได้”“รักษาไม่ได้ก็รีบออกจากวัง อย่าอยู่ที่นี่ให้เสียเวลา”องครักษ์เอ่ยไล่อย่างไม่เกรงใจ จากนั้นหันไปเรียกหมอคนที่สองรีบเข้าไปตรวจดูอาการขององค์ชายข่าหมี่“ดูท่า พวกเราคงต้องรออยู่ที่นี่สักครู่”หมอชราคนหนึ่งถอนหายใจ เมื่อรู้ว่าไม่สามารถรักษาองค์ชายข่าหมี่ เขาหวังว่าจะสามารถออกจากวัง ไม่อยากเสียเวลาอยู่ที่นี่ดวงตาเผยหยวนไหววูบ ไม่ได้ส่งเสียงใด“นายหญิง ระบบตรวจสอบพบว่าพี่จงหลี่อยู่ละแวกนี้”กู้หว่านเยว่เห็นจุดแดงบนแผนที่เข้ามาใกล้นางมากขึ้นทุกที นางแสร้งทำปวดท้อง กุมท้องน้อยเดินไปหาองครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง“พี่องครักษ์ ข้าค่อนข้างประหม่า อยากจะถ่ายเบา”องครักษ์มองนางสองสามที พร้อมบ่นขี้เยี่ยวเยอะเสียจริง จากนั้นโบกมือเรียกนางกำนัล“พาหมอคนนี้ไปถ่ายเบา”“เจ้าค่ะ” นางกำนัลพยักห

แคว้นฮวาเยี่ยน แม้จะไม่เคยได้ยิน แต่อย่างไรก็เป็นแคว้นแห่งหนึ่ง บางทีภายหน้าอาจมีประโยชน์กู้หว่านเยว่ปล่อยมือ“ได้ ข้าจะปล่อยเจ้า”“แค่กแค่ก ขอบคุณมาก”เผยหยวนกุมคอหอยตัวเอง กระแอมสองทีขณะนี้ นอกภูเขาเทียมเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นอีกครั้ง ทั้งสองจึงปิดปากพร้อมกัน เพียงแต่ครั้งนี้เสียงฝีเท้าไม่ได้ผ่านด้านนอกภูเขาเทียมไป กลับพุ่งเข้ามาภายในภูเขาเทียม“ถอยหลัง”กู้หว่านเยว่ออกคำสั่งเสียงเย็น ตรงปลายนิ้วปรากฏเข็มเงินห้าเล่มเมื่อเห็นร่างหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้า กู้หว่านเยว่เตรียมยิงเข็มเงินในมือออกไป ทว่าเมื่อได้เห็นใบหน้าของคนผู้นั้นชัดเจน กลับชะงักอยู่ที่เดิม ต่อมาขอบตาเปียกชื้น“น้องเล็ก”จงหลี่ที่อยู่ในชุดยาวสีขาวนวลยืนอยู่ตรงหน้า บนใบหน้าอ่อนโยนรูปร่างสูงโปร่ง เป็นรอยยิ้มที่เอ็นดูเจือความห่วงใยน้ำเสียงของเขาอ่อนโยนขนาดนั้น ทำให้กู้หว่านเยว่ราวกับตกอยู่ในความฝัน“พี่ใหญ่?”“ข้าเอง”จงหลี่ยิ้มพร้อมกางแขนออก แล้วกอดกู้หว่านเยว่ที่กำลังวิ่งเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ลูบหัวนางอย่างอ่อนโยน“น้องเล็ก ลำบากเจ้ามาตลอดทางแล้ว”กู้หว่านเยว่ดีใจมาก ตัวนางดีใจยิ่งกว่าที่คิดไว้เสียอีกโดยเฉพา

ภายในตำหนักหลิวหลีที่ใกล้จะพังทลายลงทั้งหมด กษัตริย์ข่าหลอเสื้อผ้าหลุดลุ่ย พาเหล่าสนมหลบหนี สีหน้าของเขาลนลาน สายตาน่าเวทนา ดูจากสภาพเพิ่งจะทำเรื่องอย่างว่ากับสนม แต่ตกใจเพราะเสียงระเบิด“เกิดอะไรขึ้น?”ข่าหลอสีหน้าโกรธขึ้ง“ข้าสั่งให้พวกเจ้าตรวจสอบให้ดี เพิ่มกำลังป้องกันประตูวัง ห้ามปล่อยคนของตงโจวเข้ามาเด็ดขาดไม่ใช่หรือ แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น?”หน่วยลาดตระเวนบาดเจ็บล้มตายไปมากกว่าครึ่งหัวหน้าหน่วยลาดตระเวนก็ถูกระเบิดจนบาดเจ็บ เมื่อได้ยินเสียงตำหนิของข่าหลอ เขารีบคุกเข่า“ทูลฝ่าบาท พวกกระหม่อมได้ตรวจสอบอย่างเข้มงวดแล้ว แต่นึกไม่ถึง องค์ชายแห่งแคว้นตงโจวเจ้าเล่ห์โหดเหี้ยม เขาถึงกับขุดอุโมงค์พ่ะย่ะค่ะ”“ไร้ประโยชน์!”ข่าหลอเดินเข้าไปยกขาถีบ ทำให้หัวหน้าหน่วยลาดตระเวนล้มลงพื้น“รีบสั่งให้คนกระจายตัว พาสมาชิกราชวงศ์ทั้งหมดไปไว้ที่ปลอดภัย”เขากวาดมองรอบด้าน ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธ“ส่วนจงหลี่ เขาต้องยังอยู่ในวังหลวงแน่นอน สั่งให้คนไล่ล่าเขา ต้องจับตัวเขามาให้ได้ สับเป็นหมื่นชิ้น...อ๊าก!”ข่าหลอยังพูดไม่ทันจบ ทันใดนั้นกลางอากาศมีกระสุนพุ่งเข้ามา ตรงเข้าระหว่างคิ้วของเขาความเจ็บป

“พี่ใหญ่ ข้าเตรียมนี่ไว้ให้ท่านโดยเฉพาะ” กู้หว่านเยว่มอบเกราะออกรบชุดหนึ่งไปตรงหน้าจงหลี่ชุดเกราะสีเงิน ส่องประกายแวววาว ตอนได้เห็นชุดเกราะชุดนี้ สิ่งแรกที่ผุดขึ้นในหัวของกู้หว่านเยว่คือใบหน้าของพี่ใหญ่นางรู้สึกว่าพี่ใหญ่ต้องเหมาะสมกับชุดเกราะชุดนี้อย่างมาก“ขอบคุณน้องเล็ก”สายตาจงหลี่มองไปที่ชุดเกราะสีเงิน หยิบมาสวมใส่โดยไม่ลังเล ชุดเกราะสีเงินภายใต้แสงสลัวในเมืองข่าหลอ เปล่งแสงเจิดจ้าเยือกเย็น ทำให้ราวกับเขาเป็นดั่งเทพมาจุติ“พอดีตัวมาก” มุมปากจงหลี่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มอบอุ่น “ขอบคุณเจ้ามาก น้องเล็ก”“ไม่ต้องเกรงใจ ชุดเกราะชุดนี้เหมาะสมกับพี่ใหญ่มาก!”กู้หว่านเยว่ยังตั้งใจเย็บเกราะอ่อนไหมทองไว้ด้านในโดยเฉพาะ ต่อให้ถูกอาวุธทำร้าย ก็ไม่ถึงแก่ชีวิตจงหลี่ชูทวนเงินขึ้นสูง พร้อมตะโกนเสียงดัง “เหล่าทหารแห่งตงโจว บ้านเมืองของเราได้รับความทุกข์ทรมานอย่างยาวนานในมืออาณาจักรเป่ยตี้ ครอบครัวและสหายของพวกเราถูกผู้รุกรานจับไปเป็นทาสและต้องหลั่งน้ำตา จงยกอาวุธในมือขึ้น ให้เลือดโปรยปรายอยู่บนสนามรบ แย่งชิงสิ่งที่เป็นของบ้านเมืองเรากลับมา ขับไล่ผู้รุกรานออกไป!”“ชิงบ้านเมืองกลับมา!”“ชิงบ้า

“ระเบิด? !”ใบหน้าของทหารตงโจวหลายคน ต่างเผยสีหน้าเหลือเชื่อออกมา“ในมือของท่านมีระเบิดหรือ?”กู้หว่านเยว่พยักหน้า “ถูกต้อง”เหล่าทหารยิ่งตะลึง เอ่ยด้วยความดีใจ “ที่ราบแห่งความโกลาหลหนาวเย็นเกินไป ดินประสิวในระเบิดหายากยิ่ง แม้แต่อาณาจักรเป่ยตี้และแคว้นเซียนหลิงก็ไม่มีระเบิด มีเพียงแคว้นโยวหลานที่แข็งแกร่งที่สุดถึงจะมีระเบิดจำนวนน้อย แต่ในมือท่านมีระเบิด ช่างดีเหลือเกิน!”เมื่อครู่พวกเขายังกังวล แม้พวกเขาจะชนะในการทำศึกครั้งแรก แต่นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้นอาณาจักรเป่ยตี้มีกำลังที่แข็งแกร่ง ข่าหลอมีโอรสมากมาย รอให้พวกเขารู้ว่าข่าหลอตายแล้ว ย่อมต้องตีกลับด้วยความรุนแรงยิ่งกว่าถึงตอนนั้นต่อให้พวกเขารักษาเมืองข่าหลอจนตัวตาย เกรงว่าคงไม่อาจต้านทานทหารเป่ยตี้ที่มีมากมายตงโจวที่แผ่นดินแตกพ่าย คงต้องเกิดขึ้นอีกครั้งสุดท้าย ตอนนี้องค์หญิงน้อยกลับบอกพวกเขา ว่านางมีระเบิดในมือ!“องค์หญิงน้อย เทวดาคงส่งท่านมาสินะ?”ทุกคนมองกู้หว่านเยว่ด้วยความนับถือกู้หว่านเยว่ยิ้มอย่างเขินอาย “พวกเจ้าก็ถือว่าเทวดาส่งข้ามาแล้วกัน วางใจเถอะ ครั้งนี้ข้าจะพาพวกเจ้าปกป้องรักษาบ้านเมืองของพวกเราใ