All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1761 - Chapter 1770

ระเบิดอันไร้ปรานี พรากชีวิตของเหล่าทหารเป่ยตี้ไปในชั่วพริบตา ทหารเหล่านั้นเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก จ้องมองลูกปืนที่ร่วงหล่นจากฟากฟ้าแล้วมุ่งสู่พวกเขาราวกับอุกกาบาต เมื่อคิดจะตอบสนอง แต่กลับไม่ทันหลบหนี ทำได้เพียงมองดูร่างของตนเองถูกเปลวเพลิงเผาผลาญกลืนกิน และท้ายที่สุดก็ถูกระเบิดจนแหลกละเอียดเป็นชิ้น ๆ “นะ นี่มันระเบิด!”หลิวซานเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อสายตาเขาเคยเห็นระเบิดที่แคว้นโยวหลานมาก่อน“ชาวตงโจวมีระเบิดอยู่ในมือได้อย่างไร?”“เป็นแคว้นโยวหลานที่ไร้ซึ่งคุณธรรมในการสู้รบ แอบให้การสนับสนุนตงโจว คิดจะทำลายล้างแคว้นเป่ยตี้ของพวกเรา!”ชั่วขณะนั้น ในหัวของข่าปัวก็ผุดแผนการร้ายขึ้นมานับไม่ถ้วนเขาแผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง อยากจะขยี้แคว้นโยวหลานให้แหลกลาญ“ข้าว่าแล้วเชียว ลำพังพวกไพร่ชั้นต่ำแห่งตงโจวเหล่านี้ จะสังหารเสด็จพ่อและยึดเมืองข่าหลอได้อย่างไร”“ที่แท้ก็เป็นแคว้นโยวหลานที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง!”กู้หว่านเยว่ยังไม่รู้ว่า การกระทำโดยไม่ได้ตั้งใจของนาง กลับเป็นการป้ายความผิดไปให้แคว้นโยวหลานอย่างไม่คาดคิด“ฝ่าบาท ระเบิดมากมายถึงเพียงนี้ ต่อให้เรามีไพร่พลสองแสน ก็มิใช

...กู้หว่านเยว่สร้างชื่อเสียงโด่งดังจากศึกที่เมืองปิงเสวี่ยเพียงครั้งเดียว ภายในเวลาไม่กี่วัน ก็แพร่สะพัดไปทั่วที่ราบแห่งความโกลาหล“ได้ยินข่าวแล้วหรือไม่? ตงโจวมีองค์หญิงน้อยท่านหนึ่งปรากฏตัว ตีเมืองข่าหลอแตกไปแล้ว”ในเมืองศูนย์กลางที่เจริญรุ่งเรืองที่สุดของที่ราบแห่งความโกลาหล ผู้คนกลุ่มหนึ่งกำลังนั่งสนทนากันอย่างออกรสในโรงน้ำชาถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้“จะไม่ได้ยินได้อย่างไร? หลังจากนั้นองค์ชายห้าแห่งแคว้นเป่ยตี้ยังยกทัพไปล้อมเมือง เจ้าทายสิว่าผลเป็นอย่างไร องค์หญิงน้อยท่านนั้น ใช้กำลังพลแค่ห้าพันนาย ก็สามารถเอาชนะกองทัพนับแสนของข่าปัวได้”“เรื่องนี้เจ้าคงยังไม่รู้กระมัง เป็นเพราะว่าองค์หญิงน้อยมีดินปืนอยู่ในครอบครอง ได้ยินมาว่าในวันเปิดศึกนั้น มีป้อมปืนตั้งอยู่บนกำแพงเมืองปิงเสวี่ย ขอเพียงมีคนกล้าเข้าใกล้ประตูเมืองปิงเสวี่ย กระสุนจากป้อมปืนก็จะระเบิดคนผู้นั้นจนแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี” ชายผู้หนึ่งในกลุ่มบรรยายด้วยความตื่นเต้นตอนที่เมืองปิงเสวี่ยเปิดศึก เขาบังเอิญติดอยู่ในเมืองพอดีเดิมทีคิดว่าโชคไม่ดี คงจะต้องเสียชีวิตในศึกครั้งใหญ่นี้เสียแล้วไม่คิดเลยว่าจะได

ไม่รู้ว่าเหล่าสหายที่อยู่ในต้าฉี ตอนนี้จะเป็นอย่างไรกันบ้าง“น้องเล็ก การเดินทัพของวันพรุ่งนี้ให้ข้าจัดการเถิด เจ้าไปพักผ่อนเสีย”จงหลี่เดินเข้ามาพลางมองกู้หว่านเยว่ด้วยสีหน้าอ่อนโยนเมื่อเห็นดวงตาของน้องเล็กเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย บนใบหน้าของเขาก็แสดงความเจ็บปวดใจออกมา ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน“อย่าหักโหมเกินไปนัก”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ จัดการเรื่องพวกนี้เสร็จก็เรียบร้อยแล้ว”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า แม้ว่านางจะเหนื่อยล้า ทว่ากลับรู้สึกตื่นเต้นเสียมากกว่าวันรุ่งขึ้น กองทัพใหญ่ยังคงมุ่งหน้าไปยังเมืองอื่น ๆ ต่อไปหน่วยลาดตระเวนของแคว้นเป่ยตี้ที่อยู่ในตงโจวนั้น แทบจะถอนกำลังออกไปจนหมดแล้ว ส่วนน้อยที่เหลืออยู่ก็วิ่งหนีกันแตกกระเจิงไปคนละทิศละทางการยึดคืนเมืองเหล่านี้ จึงราบรื่นเป็นพิเศษ ขณะเข้าเมือง กู้หว่านเยว่ก็พลันได้ยินเสียงทะเลาะวิวาทดังมาจากข้างหน้า“ข้าว่าตาเฒ่า เจ้าเลวเกินไปแล้ว เหตุใดจึงนำยาปลอมมาหลอกพวกเราล่ะ?!”“ใช่แล้ว รีบคืนเงินให้พวกเราเดี๋ยวนี้!”เสียงสองเสียงดังขึ้น จากนั้นก็ตามด้วยเสียงของตาเฒ่า“ยาปลอมอะไรกัน? นี่คือยาจริง พวกเจ้าดูไม่เป็นเองต่างหาก มีตาแต่ห

ตอนนี้ ดูเหมือนว่าสิ่งที่คนทั้งสองกล่าวนั้นพอจะมีมูล และอาจเป็นไปได้จริง ๆ “ท่านพอจะทราบหรือไม่ว่าหมอเทวดาเผยศิษย์น้องของท่านอยู่ที่ใด?”เป่ยหมิงโยวหลานประสานมือคารวะพลางเอ่ยถาม เขาเร่งรีบที่จะรักษาอาการป่วยของเสด็จแม่ มิเช่นนั้นคงไม่เสียเวลามาพูดคุยกับนักต้มตุ๋นผู้นี้หมอเทวดาเผยกระแอมเบา ๆ แล้วลูบเคราของตน“ท่านหมายถึงศิษย์น้องของข้าผู้นี้น่ะหรือ ศิษย์น้องของข้าเขาพเนจรไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ตามร่องรอยได้ยาก แม้แต่ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนแต่ว่านะ ข้าเห็นท่าทางของท่านดูเหมือนอยากจะพบเขาจากใจจริง ข้าลองช่วยท่านติดต่อเขาดูก็ได้”เขาก็คิดไม่ถึงว่ายาเซินถุ่ยเติงเหยี่ยนของเขาจะมีสรรพคุณถึงเพียงนี้ ทำให้ทั้งสองคนนี้ท้องเสียได้เช่นนั้นก็ถือเป็นการชดเชยเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้พวกเขาก็แล้วกัน“ท่านพูดจริงหรือ?”เป่ยหมิงโยวหลานประสานมือคารวะพลางเอ่ยขึ้น“หากผู้อาวุโสสามารถช่วยตามหาหมอเทวดาเผยได้ ข้าน้อยจะมอบรางวัลตอบแทนให้ท่านอย่างงาม ซาบซึ้งในบุญคุณนี้อย่างหาที่สุดมิได้”“รางวัลตอบแทนไม่ต้องหรอก เมื่อครู่ท่านก็ให้ข้าไปแล้วมิใช่หรือ”หมอเทวดาเผยไม่เคยให้ความสำคัญกับชื่อเสียงลาภ

“พวกเราก็อยากไปด้วย” หมอเทวดาเผยรีบเอ่ยขึ้น “เจ้าอาวาสผู้เฒ่านั่นเป็นสหายของข้า บังเอิญข้าเดินทางผ่านมาแถวนี้พอดี ข้าอยากจะเข้าไปเยี่ยมเขาสักหน่อย”“ได้”จงหลี่มีนิสัยอ่อนโยน ย่อมไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว“เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันเถิด” เป่ยหมิงโยวหลานเอ่ยขึ้น เขาจ้องมองหมอเทวดาเผยอย่างไม่วางตา“ผู้อาวุโส ท่านจะติดต่อศิษย์น้องของท่านเมื่อใดหรือ?”“อย่าเพิ่งรีบร้อน กำลังติดต่ออยู่ วางใจเถิด ๆ อีกสองวันก็มาถึงแล้ว” หมอเทวดาเผยลูบจมูกด้วยความรู้สึกผิดในใจพวกคนหนุ่มสาวนี่ชอบมองข้ามของดีที่อยู่ใกล้ตัว ไปแสวงหาสิ่งที่อยู่ไกลเสียจริง เห็น ๆ อยู่ว่าเจ้าตัวก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ ๆ แต่เจ้ากลับไม่เชื่อ“หวังว่าผู้อาวุโสจะเร่งมือหน่อย เสด็จแม่ของข้าล้มป่วยนอนติดเตียงมานาน จำเป็นต้องให้หมอเทวดาเผยช่วยรักษา”เป่ยหมิงโยวหลานขมวดคิ้ว เขาไม่ได้มีนิสัยอ่อนโยนเหมือนกับจงหลี่ น้ำเสียงจึงแฝงไปด้วยการคุกคามอยู่บ้าง ทำให้หมอเทวดาเผยกลอกตามาขอความช่วยเหลือแท้ ๆ แต่ยังทำท่าทางอวดดีเช่นนี้อีก!“เช่นนั้นก็ไปด้วยกันเถิด” สายตาของจงหลี่เหลือบมองเป่ยหมิงโยวหลานแวบหนึ่ง จากนั้นลุกขึ้นเดินนำไปกู้หว่านเยว่รีบเด