All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1741 - Chapter 1750

ทาสที่เหลือบางส่วนลากไม้ที่ถูกตัดลงมา เดินไปทางคลังของแหล่งตัดไม้ ไม่ต่างจากเหมืองของเมืองหลิงโจวมากนัก แหล่งตัดไม้นี้ก็มีคลังแห่งหนึ่งไว้ใช้เก็บไม้ที่ตัดมาเหล่านั้นโดยเฉพาะ จากนั้นค่อยลากไปรวมกันกู้หว่านเยว่เปิดแพลตฟอร์มซื้อขาย ซื้อระเบิดมือที่จำเป็นไว้ใช้ต่อไป จากนั้นเหินบินมาถึงค่ายของหน่วยลาดตระเวน โยนระเบิดมือใส่ค่ายของพวกเขาหนึ่งลูก“ตูม!”เสียงดังสนั่น หน่วยลาดตระเวนที่กำลังนอนหลับฝันหวานถูกระเบิดกระเด็นพวกทาสเองก็ตกอยู่ในความโกลาหลกู้หว่านเยว่หยิบขลุ่ยควบคุมสัตว์ร้ายและลำโพงขยายเสียงออกจากมิติ จากนั้นเสียงขลุ่ยดังขึ้น หมาป่านับไม่ถ้วนวิ่งออกจากป่าท่ามกลางหิมะและแสงจันทร์“โบร๋ว!”หัวหน้าฝูงหมาป่ากระโจนใส่หน่วยลาดตระเวนใกล้ที่สุด กัดต้นขาพวกเขา สะบัดหัว ฉีกกระชากเนื้อต้นขาอาบโลหิต“อ๊าอ๊าอ๊า!” เสียงแผดร้องของคนผู้นั้นดังขึ้นหน่วยลาดตระเวนที่เหลือคิดถืออาวุธเข้าไปต่อต้าน แต่ไฉนเลยจะเป็นคู่ต่อสู้ของหมาป่าสามัคคีฝูงหนึ่งได้ เพียงไม่กี่ครั้งก็ถูกกรงเล็บกดร่างกายไว้แล้ว“หนี หนีเร็วเข้า”ทาสตกอยู่ในความโกลาหล ในที่สุดภายในสายตาเฉื่อยชาของเหล่าทาสก็มีแสงประกาย หยิบมีด

ชายร่างผอมสูงคนนั้นกวาดตามองพวกเขามาสักระยะแล้ว ส่ายหน้า“ลงมือตอนนี้เสี่ยงอันตรายเกินไป ไม่เห็นหรือว่าข้างกายกลุ่มทหารรับจ้างฉื่อหรงมีปรมาจารย์สองคน? พวกเขาไม่ลงมือมาโดยตลอด แต่มองจากการเคลื่อนไหวของเด็กหนุ่มคนนั้น วิชายุทธ์ของเขาแข็งแกร่งอย่างมาก”อีกฝ่ายหมายถึงชิงเยี่ยน“เช่นนั้นจะทำเยี่ยงไร? พวกเราติดตามพวกเขามาตลอดทางแล้ว ก็มองพวกเขากินดีอยู่ดีเช่นนี้? หากยังลังเลต่อไป จะสามารถล้างความอัปยศที่เมืองหลิงโจวได้ยามใด?” หนึ่งในสมาชิกบ่นออกมาเปี่ยมความไม่พอใจกู้หว่านเยว่เลิกคิ้วขึ้น ดูท่าแล้วกลุ่มทหารรับจ้างเสินสุ่ยก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมเหมือนอย่างที่เคยได้ยินมาคนของตนถึงขั้นมีความขัดแย้งภายใน ชายผอมสูงคนนี้น่าเกรงขามไม่พอ“เจ้าร้อนใจอันใด? บอกเจ้าไปแล้ว พวกเขาวิชายุทธ์สูงมาก หากวู่วามบุกไปเช่นนี้ เป็นไปได้มากว่าไม่เพียงไม่สามารถแก้แค้นได้ ยิ่งไปกว่านั้นจะตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกเขาอีกด้วย ถูกพวกเขาจัดการจนเรียบ”ชายผอมสูงหรี่ตาลง วางแผนช้าๆ ภายในใจ“รอก่อน ใกล้จะถึงพระราชวังแคว้นเป่ยตี้แล้ว รอเข้าใกล้พระราชวังพวกเขารวมตัวกับกลุ่มใหญ่ ถึงตอนนั้นค่อยล้อมพวกเขาไว้ กำจัดพวกเขาทั้งหมด”

ภายใต้แสงจ้าของแดดยามรุ่งอรุณ มีคนกลุ่มหนึ่งเดินทางมาถึงนอกเมืองข่าหลอแล้ว กู้หว่านเยว่เงยหน้าขึ้นมองกำแพงเมืองข่าหลอที่สูงสง่าและยิ่งใหญ่มโหฬารตรงหน้า กำแพงเมืองแห่งนี้ค่อนข้างสูงจนน่าตกใจ เนื่องจากเมืองข่าหลอตั้งอยู่กลางเขา ทำให้กำแพงเมืองแทบจะสูงเสียดฟ้า แม้แต่ขอบกำแพงเมืองก็ยังดูเลือนรางอยู่ท่ามกลางหมอกหนา ทำให้รู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนเมืองแห่งน่านฟ้าอย่างไรอย่างนั้น นัยน์ตาของกู้หว่านเยว่ฉายแววตื่นตระหนก ก่อนจะกอดเสื้อคลุมบนตัวไว้แน่น นางสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิโดยรอบลดต่ำลงเรื่อย ๆ “หิมะหนายิ่งนัก เรารีบหาโรงเตี๊ยมพักกันเถอะ” ลั่วหรงกล่าวน้ำเสียงเคร่งขรึม เขากลับไม่ได้หนาวเท่าไหร่นัก อาจเพราะร่างกายของเขามีความแข็งแรง “เข้าเมืองก่อนเถอะ” พวกเขาเดินตรงไปยังประตูเมือง หลันเตี๋ยขมวดคิ้วแน่นพลางกล่าว “แปลกยิ่งนัก เหตุใดหน่วยลาดตระเวนในวันนี้ถึงได้เยอะเพียงนี้?” หน้าประตูเมืองเต็มไปด้วยหน่วยลาดตระเวนและผู้คุ้มกันอย่างแน่นหนา ดูได้จากสถานการณ์หลังจากที่คนเหล่านั้นเดินเข้าเมืองแล้ว การจะเข้าเมืองข่าหลอจะต้องผ่านการตรวจสามระดับทั้งภายในและภายนอก “ดูท่าทางเมืองเล็ก ๆ หลา

“ไปกันเถอะ” ลั่วหรงเดินต่อไปข้างหน้า ไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงเตี๊ยมที่กลุ่มทหารรับจ้างเคยแวะพักในคราวที่แล้ว เถ้าแก่ของโรงเตี๊ยมยังจำทหารรับจ้างฉื่อหรงได้ จึงรีบออกมาจัดห้องพักให้พวกเขาอย่างกระตือรือร้น “ใต้เท้าจากกลุ่มทหารรับจ้างเดินทางมายาวนาน คงจะเหน็ดเหนื่อยอย่างแน่นอน ข้าให้เสี่ยวเอ้อร์เตรียมน้ำอุ่นล้างเนื้อล้างตัวให้พวกท่านที่ห้องแล้ว” บริการของโรงเตี๊ยมช่างทั่วถึงยิ่งนัก ลั่วหรงพยักหน้า “รบกวนเจ้าแล้วล่ะ” กลุ่มทหารรับจ้างอย่างพวกเขาไม่ได้มีเรื่องอะไรต้องทำอีก หลังจากที่มาถึงเมืองข่าหลอ พวกเขาก็บอกข่าวกับสมาคมทหารรับจ้างทันที หลังจากนี้คงทำได้แค่รอให้พวกเขามานำสินค้าไป “องค์หญิงน้อย ท่านเข้าไปอาบน้ำก่อนเถอะ ข้าจะเฝ้าหน้าประตูให้ท่านเอง” ชิงเยี่ยนกล่าวอย่างใส่ใจ กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก ข้าไม่อาบน้ำก่อน เจ้าเข้ามากับข้า” “อือ เจ้าค่ะ” ชิงเยี่ยนรีบเดินเข้าไป ทันทีที่เข้ามาก็ได้ยินเสียงเบิกบานใจของกู้หว่านเยว่ “ชิงเยี่ยน เมื่อครู่ข้าเจอที่อยู่ของพี่ใหญ่แล้ว” “อะไรนะ องค์หญิงน้อย ท่านมีที่อยู่ของฝ่าบาทแล้ว เขาอยู่ที่ไหน?” ชิงเยี่ยนดีใจอย่างมาก “ในพระร

เกรงว่าการเดินทางครั้งนี้ พวกเราจะมาเสียเที่ยวนะสิ” เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ เขาก็มองเผยหยวนด้วยความประหลาดใจ “พ่อหนุ่ม ในเมื่อเจ้ารู้อยู่แล้วว่าองค์ชายข่าหมี่ป่วยเป็นโรคอะไร เหตุใดถึงยังฉีกประกาศนี้ หรือว่าเจ้ามีวิธีช่วยองค์ชายข่าหมี่แล้ว?” “ข้าไม่มี” เผยหยวนส่ายหน้าอย่างจริงใจ ทำให้หมออาวุโสถึงกับมีสีหน้าเอือมระอา “เช่นนั้นเจ้าทำเพื่ออะไร?” “ข้าทำเพื่อ....” เผยหยวนไม่กล่าวสิ่งใด สายตากวาดมองไปยังกู้หว่านเยว่ที่นั่งอยู่ริมหน้าตาอีกครั้ง ครั้นเห็นกู้หว่านเยว่ยังไม่ตอบสนอง เขาก็ได้แต่ทอดถอนใจ “ข้ามาเพื่อเห็นโลกอีกด้านหนึ่งในพระราชวัง ข้ามาจากชนบท เป็นคนบ้านนอก มีโอกาสจะได้เห็นพระราชวัง เหตุใดจะไม่มาเล่า?” หมออาวุโส “.....” เวลานี้กู้หว่านเยว่ก็ได้หันกลับมา นางยังคงไม่สนใจบทสนทนาของพวกเขาสองคน “ถึงพระราชวังแล้ว” หลังจากสิ้นสุดเสียงของนาง ม่านบนรถม้าก็ถูกเปิดออก คนนอกรถม้าได้เปลี่ยนมาเป็นองครักษ์ในพระราชวัง “หมอทั้งสาม เรามาถึงพระราชวังแล้ว เชิญพวกท่านลงจากรถม้าได้ แล้วตามข้าเข้าไปในตำหนัก” “เข้าใจแล้ว” บัดนี้หมออาวุโสหมดหวังจะได้รับรางวัลแล้ว หลังจากรู้โรคขององค์ชายข