All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 1831 - Chapter 1840

เถ้าแก่หอว่านเซียนเห็นว่าสถานการณ์ในเวลานี้ใช้ได้แล้ว นี่จึงพูดว่า “เริ่มประมูลที่หนึ่งแสน ขอให้ผู้มีวาสนาทุกท่านยกป้ายประมูล”ตอนกู้หว่านเยว่เข้ามา มีคนยัดป้ายหมายเลขมาไว้ในมืออันหนึ่งแล้วทว่า นางไม่มีความสนใจต่อนางคณิกาชั้นสูง ดังนั้นเพียงแต่มารับชมความคึกครื้น ไม่มีวันเสนอราคาต่อให้คุณชายเว่ยและพวกชุยอวี้เป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ แต่ตระกูลสั่งสอนเข้มงวด ย่อมไม่มีวันทำตัวโดดเด่นโอ้อวดอยู่ภายในหอว่านเซียนแห่งนี้ตรงข้ามกันคุณชายท่านหนึ่งที่ร่วมทางมาด้วยกันกำลังเสนอราคา ราคาที่เสนอทำให้กู้หว่านเยว่ตกตะลึงพูดไม่ออก“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณชายโจวจะเงินหนาถึงเพียงนี้”คุณชายเว่ยหัวเราะ “ตระกูลเขาทำเหมืองถ่านหิน ย่อมมีเงินเป็นธรรมดา แม้ว่าพวกเราไม่เสนอราคา กลับสามารถรับชมสหายโจวเสนอราคาได้ ไม่แน่ว่าผู้ชนะในวันนี้ อาจจะตกเป็นของคุณชายโจวจริงๆ”คุณชายโจวอมยิ้ม “ข้าชอบฟังเพลงตั้งแต่เด็ก พลาดเสียงเพลงไพเราะถึงเพียงนี้ไปแล้ว กระนั้นในมือข้ามีเงินติดตัวมากอยู่สักหน่อย สามารถลองประมูลดูได้ กระนั้นเงินติดตัวข้าเองก็มีอย่างจำกัด หากมากเกินไป ก็ทำได้เพียงต้องถอดใจแล้ว”ชุยอวี้ตบบ่าเขา “ทำตามกำลังตน

เขาหันหน้าไปพูดยิ้มๆ กับกู้หว่านเยว่ “ก็แค่ทำให้ท่านมาเสียเที่ยวแล้ว เดิมทีอยากพาท่านมารับชมความคึกครื้น”“ก็เหมือนที่สหายชุยอวี้พูด สามารถได้ยินเพลงไพเราะเช่นนี้ได้ ไม่นับว่าขาดทุน”“ใช่แล้ว พวกยังจะไปกินข้าวที่ร้านอาหารทางด้านหน้า ท่านจะไปด้วยกันหรือไม่” ชุยอวี้เอ่ยถามยิ้มๆเขาและกู้หว่านเยว่พูดคุยกันถูกคอ อยากผูกมิตรเป็นสหาย“ไม่จำเป็น ข้ายังมีธุระเล็กน้อย ขอตัวก่อน ครั้งหน้ามีโอกาสค่อยพบกัน”กู้หว่านเยว่ประกบมือให้สองสามคน หันหลังจากไป จนกระทั่งถึงบริเวณไร้ผู้คน นางเทเลพอร์ตเข้าไปในหอว่านเซียน พบห้องขององค์ชายรองภายในหอว่านเซียนแล้วจึงผลุบเข้าไป“หลังผ่านวันนี้ไปอย่าได้มาหอว่านเซียนอีก หาไม่แล้วทางฝั่งเสด็จพ่อและเสด็จแม่ ข้าก็ยากจะอธิบายแทนเจ้าได้” เป็นเสียงของเป่ยหมิงโยวหลานกู้หว่านเยว่สบถเสียงเย็น เป่ยหมิงโยวหลานตัวดี ครั้งก่อนหลังออกจากวัดเจ้าชักดาบหันใส่ข้า ข้ายังไม่ได้เอาคืนเจ้าเลยนะ วันนี้จะสั่งสอนเจ้าสักหน่อยนางเป่าผงยาใส่เป่ยหมิงโยวลานจู่ๆ เป่ยหมิงโยวหลานก็รู้สึกสันหลังเย็นวาบขึ้นมา เขากวาดตามองรอบด้าน พูดอย่างรังเกียจ “แม้ว่าหอว่านเซียนนี้เป็นสถานที่ขายศิลปะไม่

เมื่อสายตาของหมอเทวดาเผยได้เลื่อนมาหยุดที่เผยหยวน ก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนจะขยี้ตา จากนั้นก็หมุนตัววิ่งออกไปกู้หว่านเยว่รีบสาวเท้าพุ่งออกไปข้างหน้าสองก้าว ตามมาด้วยเสียงประตูปิดดัง ‘ปัง’นางกะพริบตาอย่างเจ้าเล่ห์ “ท่านอาจารย์ เหตุใดพอเห็นศิษย์แล้วถึงหนีกระเจิงเช่นนั้นล่ะ?”หมอเทวดาเผยเบะปาก “จะลูกศิษย์หรือไม่นั้นไม่สำคัญ แต่เจ้าไม่ใช่ลูกศิษย์ของข้าเสียหน่อย หากไม่หนี จะรอให้เจ้าจับไปทำไส้เกี๊ยวอย่างนั้นหรือ?”กู้หว่านเยว่หัวเราะฮ่า ๆ เสียงดัง “แม้ว่าอายุของหมอเทวดาเผยจะมากแล้ว แต่สายตากลับยังดีอยู่ แม้แต่เผยหยวนก็ยังแยกไม่ออก คาดไม่ถึงว่าท่านจะมองออกตั้งแต่แวบแรก”หมอเทวดาเผยตะลึงงันทันทีที่ได้ยินเสียงของกู้หว่านเยว่ “ท่านคือองค์หญิงน้อยใช่หรือไม่?”กู้หว่านเยว่พยักหน้า “หมอเทวดาเผยยังจำข้าได้ใช่หรือไม่?”“จำได้สิ” เมื่อครู่หมอเทวดาเผยคิดว่ามีคนชั่วช้าสามานย์แอบอ้างตนเป็นศิษย์ของเขา จึงได้รีบเผ่นหนีตอนนี้เขาจำได้แล้วว่าคนที่อยู่ตรงข้ามคือกู้หว่านเยว่ และก็ไม่ได้หวาดกลัวถึงขนาดนั้นแล้วว่าแล้วก็นั่งอยู่ในห้องเสียเลย จากนั้นก็รินน้ำชาให้ตัวเองหนึ่งจอก คลายความตกใจ“องค์หญิงน้อ

นางจำได้ว่าเมื่อครู่ในขณะที่นางกำลังคุยกับพี่รอง รบเร้าให้พี่รองร้องเพลงให้นางนั้น ในช่วงพริบตาเดียว จู่ ๆ นางก็เป็นลมล้มลงไปกองกับพื้น?เมื่อพลิกตัวกลับมา ก็พบว่าพี่รองล้มลงไปกองกับพื้นเช่นกันสายลมที่เย็นเยียบได้พัดโชยผ่าน หนาวเหน็บจนทำให้ฉีเยว่ตัวสั่นสะท้าน รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น“พี่รอง พี่รอง ท่านรีบฟื้นสิ!”หลังจากเรียกอยู่หลายครั้ง เป่ยหมิงฉีอวี้กลับยังคงนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นไร้ปฏิกิริยาตอบสนองในที่สุดฉีเยว่ก็พบบางอย่างผิดปกติหลังจากตรวจสอบอย่างละเอียดหนึ่งรอบ ก็พบว่าเป่ยหมิงฉีอวี้โดนทำร้ายจนหน้าบวมช้ำนางรีบลุกขึ้นยืนและมองไปทางกระจกที่อยู่ข้างกาย พบว่าสตรีที่ปรากฏตัวอยู่ในกระจกนั้นยังมีใบหน้าปกติ“โชคดี ๆ ข้าไม่ได้โดนทำร้าย ดูท่าพี่รองจะเจอกับศัตรูคู่อาฆาต...... หลายวันมานี้เขาไปทำอะไรข้างนอก ทำไมถึงได้มีศัตรูที่น่ากลัวเพียงนี้ .... โดนทำร้ายจนหน้าตาปูดบวมไม่เหลือชิ้นดี”ฉีเยว่แขวะอยู่หลายประโยคครั้นเห็นคุณชายรองยังไม่มีท่าทีจะฟื้น นางจึงเริ่มร้อนใจขึ้นมา“ใครก็ได้ ใครก็ได้......”หลังจากนั้นไม่นาน สาวใช้กลุ่มหนึ่งก็พรวดพราดเข้ามาในห้อง ฉีเยว่จึงสบถด่าออ

หมอเทวดาไอกระแอมหนึ่งเสียง “ไว้ข้าค่อยจ่ายยาช่วยปรับจิตใจให้สงบก็แล้วกันเขาต้องรีบเผ่นแนบก่อน ไม่อยากได้ยินความลับอะไรจากที่นี่กู้หว่านเยว่ดูเหตุการณ์ไม่นาน ก็นำแผ่นกระเบื้องกลับมาวางตามเดิมอย่างเบามือที่สุด จากนั้นก็ลงจากหลังคาอย่างเงียบเชียบที่สุดหลังจากกลับมายังเส้นทางปกติแล้ว ก็บังเอิญเจอกับนางกำนัลน้อยสองสามคนกำลังจับกลุ่มคุยกันพอดีกู้หว่านเยว่เดินออกมาจากดงดอกไม้ สร้างความตกใจให้พวกนางไม่น้อย“ใครกัน?”“ข้าคือลูกศิษย์ของหมอเทวดาเผย ออกมาชมแสงจันทร์ แต่กลับหลงทาง ไม่รู้ว่าพวกพี่สาวจะช่วยนำทางข้าได้หรือไม่” กู้หว่านเยว่กล่าวอย่างสุภาพและอ่อนโยนนางกำนัลเหล่านี้ต่างรู้จักหมอเทวดาเผย ครั้นได้ยินกู้หว่านเยว่บอกว่านางคือลูกศิษย์ของหมอเทวดาเผย ก็วางใจ“ที่แท้ก็ศิษย์เอกของหมอเทวดาเผยนี่เอง เป็นพวกเราเองที่มีตาหามีแววไม่”นางกำนัลหนึ่งในนั้นเอ่ยว่า “ข้ารู้ที่อยู่ของหมอเทวดาเผย เชิญคุณชายตามข้ามาเถอะ”“เช่นนั้นคงต้องรบกวนพี่สาวแล้วล่ะ”นางกำนัลทั้งสองคนเดินนำทาง กู้หว่านเยว่พูดคุยกับพวกเขาไปเรื่อยเปื่อย“ข้ามาแคว้นโยวหลานเป็นครั้งแรก ในแคว้นโยวหลานแห่งนี้มีดอกไม้มากมายจริง ๆ”