บทที่ 1832

เถ้าแก่หอว่านเซียนเห็นว่าสถานการณ์ในเวลานี้ใช้ได้แล้ว นี่จึงพูดว่า “เริ่มประมูลที่หนึ่งแสน ขอให้ผู้มีวาสนาทุกท่านยกป้ายประมูล”

ตอนกู้หว่านเยว่เข้ามา มีคนยัดป้ายหมายเลขมาไว้ในมืออันหนึ่งแล้ว

ทว่า นางไม่มีความสนใจต่อนางคณิกาชั้นสูง ดังนั้นเพียงแต่มารับชมความคึกครื้น ไม่มีวันเสนอราคา

ต่อให้คุณชายเว่ยและพวกชุยอวี้เป็นลูกหลานตระกูลใหญ่ แต่ตระกูลสั่งสอนเข้มงวด ย่อมไม่มีวันทำตัวโดดเด่นโอ้อวดอยู่ภายในหอว่านเซียนแห่งนี้

ตรงข้ามกันคุณชายท่านหนึ่งที่ร่วมทางมาด้วยกันกำลังเสนอราคา ราคาที่เสนอทำให้กู้หว่านเยว่ตกตะลึงพูดไม่ออก

“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณชายโจวจะเงินหนาถึงเพียงนี้”

คุณชายเว่ยหัวเราะ “ตระกูลเขาทำเหมืองถ่านหิน ย่อมมีเงินเป็นธรรมดา แม้ว่าพวกเราไม่เสนอราคา กลับสามารถรับชมสหายโจวเสนอราคาได้ ไม่แน่ว่าผู้ชนะในวันนี้ อาจจะตกเป็นของคุณชายโจวจริงๆ”

คุณชายโจวอมยิ้ม “ข้าชอบฟังเพลงตั้งแต่เด็ก พลาดเสียงเพลงไพเราะถึงเพียงนี้ไปแล้ว กระนั้นในมือข้ามีเงินติดตัวมากอยู่สักหน่อย สามารถลองประมูลดูได้ กระนั้นเงินติดตัวข้าเองก็มีอย่างจำกัด หากมากเกินไป ก็ทำได้เพียงต้องถอดใจแล้ว”

ชุยอวี้ตบบ่าเขา “ทำตามกำลังตน