All Chapters of ชายาแพทย์พลิกชะตา: Chapter 2151 - Chapter 2160

กู้หว่านเยว่รู้สึกสนใจ สนใจ สนใจอย่างยิ่งเมื่อนึกถึงสีหน้าซูจื่อชิงเมื่อครู่ที่เหมือนท้องผูก รวมถึงทิศทางที่หญิงสาวผู้นี้จากมา กู้หว่านเยว่พอจะเข้าใจแล้ว “นี่ก็คือเรื่องยุ่งยากที่จื่อชิงบอกหรือ?”ชิงเหลียนก้มหน้า “เพคะ”กู้หว่านเยว่กระเดาะลิ้น “ดังนั้นหญิงสาวผู้นี้ถูกมอบให้จื่อชิง?”ชิงเหลียนพยักหน้า “ท่านอ๋องให้นางอยู่ในวังหลังเพคะ”กู้หว่านเยว่หมดคำพูด ในใจก่นด่าซูจื่อชิงไปแล้วหนึ่งยกเจ้าเด็กเวรคนนี้ไม่มีปัญญาจัดการปัญหา เลยให้คนมาอยู่ในวังหลัง รอให้นางกลับมาจัดการ ช่างเพ้อเจ้อเสียจริงกู้หว่านเยว่มองดูคนตรงหน้า “ผู้ตรวจการเกลือทางใต้ นามว่าหวังฉงสินะ? เจ้าคือบุตรสาวคนโตของหวังฉงหรือ?”กู้หว่านเยว่จำได้ว่า หวังฉงอายุไม่เกินสี่สิบ มากสุดก็สามสิบเจ็ดสามสิบแปดหวังโหรวเจาอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยอย่างโมโห “เจ้าเป็นใคร? ถึงขนาดกล้าเรียกชื่อเต็มของท่านพ่อ”นางเคยเห็นพระชายาผู้สำเร็จราชการแทน หน้าตาไม่ใช่อย่างนี้แน่นอน อีกอย่างต่อให้เป็นพระชายาผู้สำเร็จราชการแทน ก็ควรเรียกพ่อนางว่าใต้เท้าหวังตกลงหญิงสาวตรงหน้าโผล่มาจากไหน เหตุใดจึงไร้มารยาทเช่นนี้ ถึงขนาดกล้าเรียกชื่อเต็มของพ่

สองสามีภรรยาหารือกันอยู่สักครู่ แล้วดูฎีกาต่ออีกสักพัก จึงนอนหลับไปพร้อมกันวันรุ่งขึ้น คนสกุลซูเข้าวังมาขอเข้าเฝ้าแต่เช้าท้องน้อยของซูจิ่นเอ๋อร์นูนขึ้นแล้ว บนใบหน้าคือความอ่อนโยนของผู้เป็นแม่ กระทั่งการพูดการจาก็สุขุมขึ้นไม่น้อยนางพูดคุยสัพเพเหระกับกู้หว่านเยว่ “เมื่อวานได้ยินว่าหมอหญิงลั่วคลอดยาก โชคดีที่ได้แพทย์หญิงฝีมือสูงส่งไปทำคลอด ข้าแค่เดาก็รู้ว่าเป็นพี่สะใภ้ใหญ่”กู้หว่านเยว่แปลกใจมาก “เจ้าเองก็รู้เรื่องนี้หรือ?”“จวนองค์หญิงไม่ไกลจากจวนลั่ว เมื่อวานแม่ทัพเกาสั่งให้คนจุดประทัดหน้าจวน ข้าไปสืบดูจึงรู้ว่าหมอหญิงลั่วคลอดแล้ว”ซูจิ่นเอ๋อร์ได้ยินว่าตอนลั่วยางคลอดยากสถานการณ์คับขัน จึงรู้สึกเป็นห่วงท้องของตัวเองขึ้นมาบ้างกู้หว่านเยว่ลูบท้องนาง “ไม่ต้องเป็นห่วง ขอเพียงเจ้าทำตามที่ข้าเคยบอกเจ้าก่อนหน้านี้ ตำแหน่งต้องถูกต้องแน่นอน”ซูจิ่นเอ๋อร์หันมองซ้ายขวาเห็นทุกคนกำลังพูดคุยกัน ไม่ได้สนใจทางนี้ จึงแอบถามเสียงค่อย “พี่สะใภ้ใหญ่ ช่วยข้าดูได้หรือไม่ว่าในท้องข้าเป็นลูกชายหรือลูกสาว?”กู้หว่านเยว่เลิกคิ้ว “ทำไมหรือ?”ซูจิ่นเอ๋อร์ยิ้มเจื่อน “พี่สะใภ้ใหญ่อย่าเข้าใจผิด ก็ข้าไม

กู้หว่านเยว่ได้ยินดังนั้น จึงรับจดหมายมาจากมือซูจิ่งสิง หลังอ่านจบกลับขมวดคิ้วตัวอักษรบนจดหมาย นางไม่รู้จักกู้หว่านเยว่ถามระบบ “ระบบ ระบบ เจ้ารู้จักตัวอักษรบนจดหมายหรือไม่?”ระบบเงียบไปสักครู่ ต่อจากนั้นเสียงปฏิเสธดังขึ้น“นายหญิง ข้าเองก็ไม่รู้จักตัวอักษรบนจดหมาย”แม้แต่ระบบยังไม่รู้จัก ถ้าอย่างนั้นกู้หว่านเยว่เองก็จนปัญญา จึงบอกซูจิ่งสิงไปตามตรง“ตัวอักษรบนนี้ข้าเองก็ไม่รู้จัก”ซูจิ่งสิงถอนหายใจ “ไม่เป็นไร”เดิมทีเขาก็แค่ลองดูเท่านั้น ในเมื่อทุกคนไม่รู้จัก กู้หว่านเยว่เองก็ไม่รู้จัก ถือว่าเป็นเรื่องปกติ“ท่านพี่ ทำไมข้าไม่เคยได้ยินชื่อแคว้นอู๋วั่งมาก่อน?”ซูจิ่งสิงนวดขมับ “ไม่เพียงแค่เจ้าที่เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก พวกเราทุกคนที่อยู่ตรงนี้ ก็ล้วนได้ยินชื่อแคว้นแห่งนี้เป็นครั้งแรก”เมื่อได้ยินซูจิ่งสิงพูดอย่างนี้ กู้หว่านเยว่รู้สึกถึงความผิดปกติทันทีนางเสนอแนะ “ไม่สู้คัดเนื้อหาตอนหนึ่งในจดหมายออกมา แล้วติดประกาศหลวง ดูว่าในหมู่ราษฎรมีใครรู้จักตัวอักษรเหล่านี้หรือไม่?”ซูจิ่งสิงพยักหน้า “คงทำได้เพียงเท่านี้แล้ว”ในหมู่ชาวบ้านมีคนเก่งมากความสามารถ ขอให้มีคนเข้าใจตัวอั

ซูจิ่งสิงโอบเอวกู้หว่านเยว่ แล้วหลบไปอีกด้านด้ามกระบี่ของชิงเหลียนอยู่บนลำคอชายคนนั้น เอ่ยถามเสียงเข้ม “ใครช่างบังอาจเช่นนี้?”ชายหนุ่มโซเซแล้วล้มลงบนพื้น “พี่สาวโปรดเมตตาด้วย ข้ามีธุระด่วนต้องจัดการ ไม่ทันสังเกตว่าด้านหน้ามีคน ไม่ทันระวังจึงชนพวกท่าน”กู้หว่านเยว่เห็นชายหนุ่มผู้นี้แต่งกายอย่างนักเรียน สีหน้าเร่งรีบ ในดวงตาไม่มีเจตนาร้าย ดังนั้นจึงโบกมือให้ชิงเหลียน“ชิงเหลียน อย่าเสียมารยาท”ชิงเหลียนรีบลดกระบี่ลงชายหนุ่มจึงลุกขึ้นยืนจากพื้น ประสานมือคำนับสองสามีภรรยากู้หว่านเยว่ “ต้องขออภัยจริง ๆ เกือบจะชนทั้งสองแล้ว”อีกฝ่ายไม่มีเจตนาร้าย กู้หว่านเยว่เองก็พูดง่าย “บนถนนมีคนเดินผ่านไปมา เดินชนกันเป็นเรื่องปกติ พี่ชายมีธุระด่วนต้องจัดการ รีบไปเถอะ”“ได้” ชายหนุ่มดูเหมือนมีธุระสำคัญต้องจัดการ จึงไม่รอช้า รีบหันหลังวิ่งจากไปซูจิ่งสิงกล่าว “ดูเหมือนทิศทางที่เขาไป จะเป็นทิศทางที่โยนลูกแพรปักนะ”กู้หว่านเยว่เองก็ดูออกแล้ว“หรือชายหนุ่มผู้นี้ก็จะไปรับลูกแพรปักเช่นกัน?”“คาดว่าน่าจะใช่” ซูจิ่งสิงพยักหน้าดูเหมือนวันนี้ชายหนุ่มมากมายในเมืองสุ่ยโจวจะรู้เรื่องโยนลูกแพรปัก รีบร้อ

กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า “ไม่ช่วย”ช่วยคนยุ่งยากจะตาย อีกอย่าง ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุด้วย แค่มาสอดรู้ก็พอซูจิ่งสิงนวดขมับ นึกไม่ถึงจริง ๆ แต่นี่ก็ดูเหมือนจะเป็นนิสัยของกู้หว่านเยว่“ไปเถอะ ดูเรื่องสนุกเสร็จแล้วพวกเรากลับกันก่อน” กู้หว่านเยว่ส่งสายตาให้ซูจิ่งสิงซูจิ่งสิงพยักหน้า หลบซ่อนอยู่หลังฉากกั้นรู้สึกทะแม่ง ๆ กู้หว่านเยว่จับมือซูจิ่งสิง ร่างกายวูบไหวหายออกมาจากห้อง กลับมาถึงตรอกที่ไร้ผู้คนขณะนี้ กู้หว่านเยว่ไม่ค่อยสนใจการโยนลูกแพรปักตรงหน้าแล้ว“ลองดูอีกสักครู่ ค่อยไปเถอะ”ชิงเหลียนกับฉู่เฟิงยังเฝ้าอยู่ที่เดิม ชิงเหลียนเอ่ยถามอย่างสงสัย “เมื่อครู่ฮูหยินยังสนใจการโยนลูกแพรปักไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ ๆ ถึงไม่สนใจแล้ว?”กู้หว่านเยว่ส่ายหน้า ขณะนี้ชั้นบนร้านอาหารมีเสียงตีฆ้องดังขึ้น ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเดินออกมากล่าวเสียงดัง“ทุกคนจงเตรียมพร้อม คุณหนูใหญ่สกุลหลอของพวกเราจะเริ่มโยนลูกแพรปักแล้ว ไม่ว่าลูกแพรปักจะไปตกอยู่กับผู้ใด คนแก่หรือหนุ่มกระทั่งคนพิการ มีสมบัติมากน้อยเพียงใด คนสกุลหลอจะไม่ปฏิเสธ”ชายวัยกลางคนกล่าวเสียงดัง ด้านล่างร้านอาหารมีเสียงโห่ร้องดังขึ้นทันที“คุณหนูใหญ่ส