All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 1091 - Chapter 1100

ในขณะนี้ สายตาของแทบจะทุกคนจับจ้องไปที่ฉู่เฉินทันทีฟางเทียนฉีเองก็หันหน้าไปตามสายตาของฝูงชน หันไปมองสำรวจฉู่เฉินที่กำลังนั่งอยู่บนแท่นอย่างสงบนิ่ง“แกเป็นคนทำร้ายศิษย์ของฉันงั้นเหรอ?!”ดวงตาของฟางเทียนฉีเย็นเยียบลง และจ้องเขม็งไปที่ฉู่เฉินด้วยพลังอันแข็งแกร่งดุจขุนเขาฉู่เฉินยิ้มจางกล่าวว่า “การไว้ชีวิตเขาก็ถือว่าไว้หน้าสำนักเทียนเฉวียนของพวกคุณแล้ว ในอนาคตศิษย์ไร้ประโยชน์แบบนี้ ทางที่ดีอย่าปล่อยออกมาให้ขายหน้าอีกเลย”อะไรนะ?!เมื่อฟางเทียนฉีได้ยิน ใบหน้าก็พลันแดงก่ำ ดวงตาจ้องเขม็งไปที่ฉู่เฉินและกล่าวว่า “เจ้าหนุ่ม กล้าพูดคำพูดเมื่อกี้อีกครั้งสิ!”ฉู่เฉินหัวเราะเบาๆ และกล่าวว่า “พูดอีกสิบครั้งแล้วจะยังไง วิชาหมัดไม่ได้ฝึกแบบเขา ขืนฝึกไปนานๆ ได้พังหมด”แม่ง!ฟางเทียนฉีกำหมัดแน่นจนเสียงกระดูกลั่น จิตสังหารแผ่ออกมาจากทั่วร่างและบนพื้นทั่วทั้งห้องโถงก็จับตัวเป็นผลึกน้ำแข็งขณะที่ฟางเทียนฉีกำลังจะลงมือ กัวเทียนเหอและลูกชายก็เข้ามาใกล้“เจ้าหนุ่ม ถ้าแกคุกเข่าโขกศีรษะขอโทษลูกชายฉันแล้วตัดแขนตัวเองทิ้งตอนนี้ ฉันอาจจะพิจารณาไว้ชีวิตแกก็ได้”เมื่อกล่าวคำนี้ออกมา กัวเฟิงก็แสยะยิ้มอย่

เมื่อทุกคนเห็นร่างทั้งสองนั้น แม้แต่ลั่วเทียนเต๋อเองก็ยังตกใจจนหน้าไร้สีเลือด รีบดึงลั่วเสี่ยวเทียนคุกเข่าลงหน้าประตูด้วยเสียงตุ้บ“ผู้น้อย…ผู้น้อยลั่ว…ลั่วเทียนเต๋อคุกเข่าต้อนรับท่านผู้อาวุโสเทพสังหาร คุกเข่าต้อนรับท่านผู้อาวุโสหลินเจี้ยนเฟิง!”กล่าวจบ โดยไม่กล่าวอะไรต่อ กดศีรษะของลั่วเสี่ยวเทียน สองพ่อลูกก็โขกศีรษะเสียงดังตุบๆ ๆเทพสังหาร!หลินเจี้ยนเฟิง!ทั้งสองคนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นเทพแห่งการสังหาร ต่อให้พูดไม่เข้าหูแม้ประโยคเดียว ก็ลงมือล้างตระกูลได้เลยและยังทำลายล้างทั้งสำนักของคนอื่นอีกด้วยตอนที่เห็นหน้าตาทั้งสองคนชัดๆ ลั่วเทียนเต๋อก็กลัวจนแทบสิ้นสติแม้แต่หลินเยว่หรูก็รีบลุกออกจากที่นั่ง ดึงลั่วหัวเอ๋อร์ไปคุกเข่าอยู่ข้างๆ ลั่วเทียนเต๋อหลุบตาลง ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้ามองเทพสังหารและหลินเจี้ยนเฟิงในวินาทีถัดมา กลิ่นอายอันน่าสะพรึงกลัวของผู้แข็งแกร่งระดับควบแก่นแท้ขั้นสูงสุดสองสายก็ปรากฏตัวขึ้นที่หน้าประตูโถงใหญ่ของตระกูลลั่ว ท่าทางที่สูงส่งราวกับเซียนแบบนั้น ยิ่งทำให้บรรดาผู้มีอิทธิพลที่อยู่ในที่นั้นต่างอดไม่ได้ที่จะคุกเข่าคำนับโดยไม่รู้ตัวฟางเทียนฉีและกัวเทียนเหอที่

ฉู่เฉินแค่ยิ้มโดยไม่พูดอะไร ขณะที่เพลิงหยินจิ่วโยวยังคงหลอมไม่หยุด ยาเม็ดไร้ประโยชน์ทั้งสองเม็ดกลับเปล่งประกายสีทองออกมาอย่างน่าอัศจรรย์สำเร็จแล้วจริงๆ!หลินเจี้ยนเฟิงและเทพสังหารเข้าใจขึ้นมาทันทีการจะหลอมยาสร้างกล้ามเนื้อ วัตถุดิบยาไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สุด อย่างไรก็ตาม วัตถุดิบยาที่จำเป็นสำหรับยาสร้างกล้ามเนื้อนั้นไม่ได้หายากแต่ปัญหาคือในโลกแห่งการหยั่งรู้ทั้งหมดไม่มีการสืบทอดเพลิงหยินจิ่วโยวนี่ก็เหมือนกับมีคนเอาไก่เป็นๆ มาให้ แต่ไม่ได้ให้เตาแก่คุณ ทำได้แค่ดู แต่ไม่สามารถกินได้“นี่...หลอมยาสำเร็จแล้วจริงๆ เหรอ?”เทพสังหารยังคงไม่อยากเชื่อ และมองไปที่ฉู่เฉินด้วยสายตาสงสัยฉู่เฉินใช้นิ้วชี้ไปที่ต้วนจื่อซานที่ดูเหมือนสุนัขตายแล้วกล่าวว่า “ให้เขากินสักเม็ดก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?”เทพสังหารพยักหน้าอย่างหนักแน่น หันศีรษะไปมองต้วนจื่อซานแล้วกล่าวว่า “แก เลิกแกล้งตายได้แล้ว ไสหัวมานี่ซะ”ต้วนจื่อซานรู้สึกขมขื่นในใจ เขาแกล้งตายที่ไหนกัน เจ็บจนขยับตัวไม่ได้ต่างหากเมื่อได้ยินเทพสังหารเรียกชื่อตน จึงคลานไปหน้าเทพสังหารอย่างยากลำบาก“ไป กินยาลูกกลอนเม็ดนั้นซะ!”เทพสังหารแม้แต่จะเหลือบ

ฮะ?!เมื่อกัวเทียนเหอ ฟางเทียนฉีและคนอื่นๆ ได้ยิน พลันร้องไห้คร่ำครวญคลานเข่าไปสองสามก้าว พลางอ้อนวอนซ้ำๆ “ท่านผู้อาวุโสโปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด พวกเรา...พวกเราไม่รู้ว่าคุณฉู่เป็นสหายเก่าของท่านทั้งสองครับ”“โปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด ผม...ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว ทั้งสองท่านได้โปรด...”ยังไม่ทันที่พวกเขาจะกล่าวจบ ว่านโซ่วเซียนเวิงก็หันหน้าไปเล็กน้อย แล้วกล่าวกับเทพสังหารว่า “ก่อนฟ้าสาง ผมไม่อยากเห็นสำนักเสวียนเทียนและสำนักเทียนเฉวียนสองสำนักนี้อีก”“รับทราบ!”เทพสังหารรับคำ แล้วเหวี่ยงขวานใหญ่ในมือ ชั่วพริบตาลมกระโชกอันน่าสะพรึงกลัวก็พัดกระหน่ำ“ฉู่เฉิน คุณ...คุณไม่ได้บอกว่าจะไว้ชีวิตผมงั้นเหรอครับ?”เมื่อใกล้ถึงฆาต ต้วนจื่อซานก็ไม่สนใจศักดิ์ศรีอีกต่อไป เบิกตากว้างและตะโกนใส่ฉู่เฉินเสียงดังลั่นเมื่อฉู่เฉินได้ยินก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “ไว้ชีวิตคุณเหรอ? ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดจะฆ่าคุณหรอกนะ แต่คุณคิดว่าผมฉู่เฉินเป็นคนแบบไหน?”“ตอนที่คุณถือมีดจะฆ่าผม คุณลืมไปแล้วเหรอ?”เมื่อกล่าวถึงตรงนี้ ฉู่เฉินโบกมือและกล่าวว่า “ชาติหน้า จงเรียนรู้เรื่องบุญคุณซะบ้าง”สิ้นเสียงของฉู่เฉิน หลินเจี้ยนเฟิงและเทพส

ซ่งหนิงซวงในขณะนี้ ลมหายใจรวยรินอย่างมาก อีกทั้งเส้นลมปราณทั่วร่างก็ปรากฏอาการปั่นป่วนถ้าเป็นคนธรรมดา สภาพแบบนี้คงเป็นเรื่องปกติ แต่สำหรับผู้บำเพ็ญพรตระดับสร้างรากฐานขั้นที่เจ็ด นี่ถือว่าไม่ปกติอย่างยิ่งจะไม่พูดถึงสภาพร่างกายของซ่งหนิงซวง แค่ผู้แข็งแกร่งระดับสร้างรากฐาน ก็เพียงพอที่จะทำให้บรรลุถึงสภาวะไม่เจ็บไม่ป่วยได้แล้วอย่างไรก็ตาม ซ่งหนิงซวงไม่เพียงแต่ป่วยหนักจนเกินเยียวยาเท่านั้น แม้แต่พลังก็ลดลงอย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าและปราณแท้ในเส้นลมปราณทั้งหมดกำลังพุ่งพล่านชนกันอย่างรุนแรง ซึ่งหมายความว่าอาการของซ่งหนิงซวงมาถึงขีดอันตรายร้ายแรงแล้ว“หมอเทวดาหาน อาการของขุนพลเป็นยังไงบ้างคะ?”เฉินเยว่เอ๋อร์รีบก้าวขึ้นมาและเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นกังวลหานอวี้ส่ายศีรษะซ้ำๆ โบกมือให้เฉินเยว่เอ๋อร์และรีบเดินไปที่เตียงของซ่งหนิงซวง หลังจากตรวจชีพจรของซ่งหนิงซวงอย่างละเอียดแล้ว ก็ขมวดคิ้วมุ่นและกล่าวว่า “ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าหนิงซวงเธอเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จก็กลายเป็นแบบนี้ใช่ไหม?”“ใช่ค่ะ! เพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จไม่ถึงสิบนาที ขุนพลก็อาเจียนเป็นเลือดและหมดสติไปทันทีค่ะ”เฉินเยว