All Chapters of ปีศาจหมอเจ้าเสน่ห: Chapter 1111 - Chapter 1116

“งั้นจะทำยังไงดีล่ะ ฉันยังไม่เสร็จเลย”ฉู่เฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์คราวนี้อินซู่ซู่ชาไปทั้งตัว แม้กระทั่งเธอยังเริ่มเสียใจ เมื่อกี้ตัวเองน่าจะเตรียมตัวไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ ถึงจะดื่มเครื่องดื่มสักสองขวดก็ยังดีใครจะคิดว่าจะสูญเสียน้ำมากขนาดนี้?“งั้นจะทำยังไงดีล่ะ? หรือว่า...”ขณะที่อินซู่ซู่มีสีหน้าอ้อนวอน โดยไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ฉู่เฉินก็คว้าผมของเธอแล้วกระชากให้ลุกขึ้นจากเตียงภายใต้การชี้แนะอย่างเอาใจใส่ของฉู่เฉิน ในวินาทีต่อมา...“อื้อ…”ยังไม่ทันที่อินซู่ซู่จะได้ตั้งสติ ก็ถูกฉู่เฉินถ่ายทอดความรู้ใหม่ให้เสียแล้วฉู่เฉินลูบผมของเธอ เพลิดเพลินกับชีวิตที่มีภรรยาหลายคน...รอจนกระทั่งฉู่เฉินออกมาจากห้องของพี่น้องตระกูลต้วน ก็เป็นเวลารุ่งสางแล้วแม้จะมีวิชาเก้าผันกลืนสวรรค์สนับสนุน แต่หลังจากการต่อสู้ครั้งใหญ่ ฉู่เฉินก็ยังเกือบถูกสูบจนแห้งคราวนี้ไม่มีเหลือเลยสักหยดเดียวต้องบำรุงให้ดีซะแล้วคิดไปพลาง ฉู่เฉินก็พิงกำแพง คลำทางไปยังห้องของหลิงเสวี่ย...……ขณะที่ฉู่เฉินกำลังถ่ายทอดความรู้ใหม่ให้แก่หลิงเสวี่ย ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างกะทันหัน“ฉู่เฉิน แย่แล้ว ซ่ง... ซ่

“ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง เธอก็ยังเป็นรองผู้นำเขตทหารเฉินของฉันอยู่ดี คุณไล่เธอออกไปต่อหน้าฉันแบบนี้ หมายความว่ายังไง!”ขณะกล่าว ซ่งหนิงซวงก็ลุกพรวดขึ้นยืน พร้อมแผ่รัศมีความน่าเกรงขามที่แม้แต่โจวอวี้หมิงที่อยู่ด้านข้างถึงกับคร่ำครวญอยู่ในใจไม่ว่าจะเป็นฉู่เฉินหรือซ่งหนิงซวง เขาล้วนไม่อาจขัดใจได้เลยแต่กลับถูกหนีบอยู่ตรงกลางแบบนี้ ถ้าซ่งหนิงซวงขอเข้ารับการรักษาในครั้งนี้ไม่สำเร็จ ไม่เพียงแต่เขาจะไม่สามารถอธิบายให้โฮ่วเจี้ยนอิงได้เท่านั้น แม้กระทั่งอาจจะได้รับผลกระทบไปด้วยท้ายที่สุดแล้วขุนพลเสียชีวิตจากการถูกวางยาพิษ และยังเสียชีวิตที่กองบัญชาการทหารรักษาการณ์ รวมทั้งตัวเขา ทุกคนในกองบัญชาการทหารรักษาการณ์ก็อย่าหวังว่าจะรอดพ้นความรับผิดชอบนี้ไปได้ยังไม่ทันที่โจวอวี้หมิงจะได้เอ่ยปากเกลี้ยกล่อม ฉู่เฉินก็หัวเราะเยาะและกล่าวว่า “รองผู้นำเขตทหารของคุณ? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม”“ใครให้ท้ายคุณขนาดนี้ ถึงกล้าตะโกนโหวกเหวกในบ้านคนอื่นแต่เช้า ผมไม่ใช่พ่อของคุณนะ ไม่มีหน้าที่ต้องยอมให้คุณด้วยซ้ำ”“แล้วอีกอย่าง ตอนนี้คุณมาขอร้องผม ไม่ใช่ผมขอร้องคุณ อยากรักษาก็รักษา ไม่อยากรักษาก็ออกไปซะ! ผมไม่เสี

ฉู่เฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินออกจากห้องโถงใหญ่ กลับไปยังห้องของตัวเอง จากนั้นก็หยิบภาพจากกล้องวงจรปิดไม่กี่ใบเกี่ยวกับการหายตัวไปของพ่อแม่ออกมา แล้วยื่นใส่มือซ่งหนิงซวงพลางพูดว่า “ช่วยตามหาพ่อแม่ที่หายตัวไปให้ที!”ซ่งหนิงซวงอดหัวเราะฝืดเฝื่อนหลายครั้งไม่ได้ มองไปทางมองฉู่เฉินแล้วพูดว่า “ที่แท้...เราสองคนก็เป็นคนตกอับเหมือนกันสินะ!”“ใครตกอับเหมือนคุณกัน? หน้าไม่อาย!”ฉู่เฉินมองซ่งหนิงซวงอย่างดูแคลนก่อนพูดว่า “พ่อแม่ผมหายตัวไปเมื่อสามปีก่อน ผมไม่ใช่เด็กกำพร้า!”“ชิ!”ซ่งหนิงซวงถลึงตาใส่ฉู่เฉินอย่างดุดันแล้วพูดว่า “ตกลง!”“แต่ว่า...แต่ฉัน...ฉันเกลียดผู้ชายนี่นา วิธีรักษานั้นของคุณ เกรงว่าฉัน...ฉันคงจะไม่ชิน”เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉู่เฉินก็แสยะยิ้มพลางพูดว่า “เรื่องพวกนี้เป็นปัญหาเล็กน้อย คุณไม่ต้องเป็นห่วง รับรองว่าจะทำให้คุณ...พอใจแน่นอน!”ฉู่เฉินพูดจบก็เรียกต้วนหลิงเสวี่ยให้เข้ามาใกล้ ๆ ทันที“นายท่าน!”ต้วนหลิงเสวี่ยหน้าแดงระเรื่อ ดวงหน้าที่แต่งหน้ามองไปทางฉู่เฉินอย่างเขินอาย เห็นได้ชัดว่ายังคงไม่หายจากความรู้สึกเพลิดเพลินถึงรสรักร้อนแรงในยามเช้า ท่าทางยังหนำใจ “ไปจัด