All Chapters of THE BILLIONAIRE'S TRUE WIFE: Chapter 191 - Chapter 200

Makalipas ang ilang araw, tuluyan nang natunton ni Alexander ang pinagtataguan ng mga lalaking nagtangkang pumatay sa kanyang ina. Hindi siya nag-atubiling gumawa ng sarili niyang plano—ayaw niyang umasa kaninuman. Ang paghihiganti ay kanya lamang. Tahimik at maingat siyang pumasok sa loob ng madilim na kuta. Halos walang tunog ang kanyang mga hakbang habang tinutunton ang bawat sulok ng lugar. Sa kanyang tantiya, tatlong lalaki lamang ang naroroon—tila ang iba ay wala sa pwesto. Ngunit sa bawat kanto ng silid, damang-dama ang panganib. Sa ibabaw ng mesa, nakahilera ang mga baril—mga itim at mabibigat na bakal na may kasamang laman ng kamatayan. Bawat isa ay may katabing bala, handang iputok anumang oras. Ang amoy ng langis at pulbura ay nagsimulang bumara sa kanyang lalamunan. Sandaling natigilan si Alexander. Tumibok nang malakas ang kanyang dibdib. Hindi dahil sa takot—kundi dahil sa galit. Kailangan niyang magdesisyong mabilis. Isang pagkakamali lang, maaaring siya ang sumunod

“Nasaan ang mga kriminal?!” sigaw ni Lejandro, galit na galit, habang mabilis na naglalakad sa gitna ng mga pulis na tila nanahimik sa bigat ng kanyang presensya. Halos umuga ang hangin sa lakas ng kanyang tinig. Nakakunot ang kanyang noo, namumula ang mga mata, at mahigpit ang pagkakakuyom ng kanyang mga kamao. Hindi na niya pinansin ang kanina lamang babaeng nakikipagtitigan sa kanya. Hindi rin niya alintana ang mga nagtatakang tingin ng mga pulis—ang gusto niya lang ay makita ang mga salarin sa pagpapasabog ng sasakyan ng kanyang asawa at malaman kung saan nila dinala ang kanyang asawa. Pagdating niya sa harap ng main officer, muling umalingawngaw ang boses niya, puno ng paninindigan at apoy ng paghihiganti. “Nasaan sila?! Ilabas niyo sa akin ang mga hayop na ’yon!” Sa gilid ng kampo, biglang napaatras at napayuko ang dalawang kriminal. Agad nilang ikinumot sa kanilang mukha ang manipis na telang panakip, para takasan ang pagkakakilanlan. Nanginginig ang kanilang katawan—alam

“Subukan lang niya akong idamay… hinding-hindi na niya makikita pa ang anak namin!” mariing bulong ni Furtiza, habang mariing nakapikit at nakasandal sa matipunong bisig ng lalaking naging kapiling niya buong magdamag. Ramdam pa rin ng kanyang katawan ang init ng gabi, ngunit mas matindi ang apoy ng galit sa kanyang dibdib. Masuyong humalik sa kanyang balikat ang lalaki, tila ayaw siyang paalisin. Ngunit mabilis na bumangon si Furtiza at nagsuot ng kanyang damit. “Aalis na muna ako… may aasikasuhin akong mahalaga,” malamig ngunit matatag na paalam ni Furtiza, na para bang may bigat ang bawat salitang binitiwan niya. “Okay…” maikling tugon ng lalaki habang walang lingon-lingong bumuga ng makapal na usok palabas sa bintanang bahagyang nakabukas. Sa likod ng kanyang mapanatag na anyo, tila ba may itinatagong pag-aalinlangan. Tahimik ngunit mabigat ang bawat hakbang ni Furtiza palabas ng silid. Samantala, sa himpilan ng pulisya, mariing nakaupo si Erick, hawak ang sariling noo haban

“Sumama na lang po kayo sa amin sa presinto. Pwede kayong kumuha ng abogado para makapag-apela kayo,” malamig ngunit may awtoridad na sabi ng isang pulis kay Furtiza. “Bitawan n’yo ako! Wala akong alam sa mga pinagsasabi ng Erick na ’yan!” galit na sigaw ni Furtiza habang nagpupumiglas. Halos mabali ang braso niya sa pagkakahawak ng pulis, pero hindi siya natinag. Biglang bumukas ang pinto ng silid ni Tiffani. Nataranta siya, nanginginig ang boses habang lumapit sa ina. “Ano pong nangyayari?! Bakit niyo po hinuhuli ang Mama ko?! Anong kasalanan niya?!” Halos paluhod na ang dalaga sa harap ng mga pulis, pero ni hindi siya pinansin. “BOBA KA TALAGA!” sigaw ni Furtiza, halos mawalan ng boses sa sobrang galit at kaba. “Wala akong kasalanan! Tumawag ka ng abogado, Tiffani! NGAYON NA! BAGO PA ’KO TULUYANG LAMUNIN NG SISTEMANG BULOK NA ’TO!” Nanginginig na rin si Tiffani, hindi na alam ang uunahin—ang luha, ang takot, o ang galit sa hindi niya maintindihang pangyayari. Walang nag

"Buhay ka pa rin pala hanggang ngayon, Elijah Ferman?!" sigaw ni Mrs. Mendez habang mariing nakatitig, punung-puno ng hinanakit at galit ang bawat salita. "Dapat nakuntento ka na lang na wala ang anak mo sa tabi mo—may anak ka na ngang pangalawa! Bakit kailangan mo pang kunin si Alexander sa akin?!"dagdag pa ni Mrs.Mendez." Tumigil si Elijah sa paghinga nang marinig ang pangalan ng anak. Para bang isang matalim na kutsilyong sumaksak sa puso niya ang mga salitang iyon. Ngunit hindi siya umiwas, hindi siya umatras. "Dahil anak ko siya…anak ko siya Mrs.Mendez" bulong niya, paos ang boses, ngunit punô ng kirot. "At ikaw… ikaw ang dahilan kung bakit ako nabuhay sa dilim ng maraming taon." Lumapit siya, bakas ang panginginig ng katawan — hindi dahil sa takot, kundi dahil sa damdaming halos sumabog mula sa dibdib niyang ilang taon nang nagpipigil. "Hindi mo lang ako pinagkaitan ng anak… pinagkaitan mo ako ng pagkatao." Pumatak ang luha mula sa kanyang mata, mabilis, mainit, at walang pa