บทที่ 1454  

“พวกเราไปกันเถิด!”

เมิ่งชิ่นและอวิ๋นเนี่ยนชูพยักหน้า พวกนางย่อมออกมาอย่างอารมณ์ดี ไม่มีความจำเป็นต้องให้คนน่ารังเกียจพวกนี้มาทำเสียอารมณ์

ทว่าฉีชิงอีกลับเอาตัวเข้าไปขวางทางซ่งรั่วเจินไว้ “ซ่งรั่วเจิน หากวันนี้เจ้าไม่อธิบายให้ชัดเจน เจ้าก็อย่าหวังว่าจะได้ออกไป!”

“เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งข้า?” ซ่งรั่วเจินคิ้วตาเย็นเยียบ นัยน์ตาดั่งหมอกหนาทึบแฝงด้วยไอพยาบาทอันเย็นยะเยือก

ฉีชิงอีถูกสายตาเช่นนี้จ้องใส่ก็ตกใจ ครั่นคร้ามขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ทว่ากวาดสายตามองรอบข้างเห็นคนไม่น้อย ก็ยิ่งรู้สึกว่าหากเรื่องนี้ไม่พูดให้ชัดเจนแล้ว ต่อไปคนอื่นไม่รู้จะมองตนเองว่าอย่างไร

“เจ้าต้องขอโทษข้า มิเช่นนั้นเรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ!”

ซ่งรั่วเจินแค่นหัวเราะออกมาคำหนึ่ง ดวงหน้างดงามกระตุกยิ้มดูแคลนออกมา “ข้าอยากรู้นักว่าจะไม่จบอย่างไร?”

“หากเจ้ายังไม่ขอโทษข้าอีก ข้าก็จะนำเรื่องนี้ไปฟ้องถึงในวัง บอกว่าจงใจทำลายเกียรติยศของข้า ทำลายชื่อเสียงของข้า!” ฉีชิงอีตะโกนอย่างเดือดดาล

ผู้คนบริเวณรอบด้านเห็นพระชายาสองพระองค์กำลังปะทะกัน โดยเฉพาะตอนได้ยินพระชายาเหลียงอ๋องกล่าวว่า พระชายาฉู่อ๋องกล่าวหาว่านางเป็นตัวซวย สีห