Share

บทที่ 1510

Author: จี้เวยเวย
หมู่บ้านใหญ่ถึงเพียงนี้ แต่พระชายาฉู่กลับไม่เลือกบ้านใดทั้งสิ้น กลับเลือกบ้านนี้เพียงหลังเดียว หรือว่านางรู้อยู่ก่อนแล้วว่าลูกชายของบ้านนี้ถูกเลือกเป็นผู้สังเวย?

“พี่ใหญ่ พวกเราผ่านมาทางนี่ พอจะให้พวกเราพักสักคืนได้หรือไม่?” ฉู่จวินถิงเอ่ยพลางมองไปยังชายร่างใหญ่ในลานบ้าน

“ไม่ได้ๆ” จ้าวต้าเลี่ยงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล “บ้านข้าไม่มีที่ให้พัก พวกเจ้าไปบ้านอื่นเถอะ!”

ฉู่จวินถิงหยิบเงินออกมา “ข้าได้ยินชาวบ้านเอ่ยชมว่าปีนี้พวกท่านดวงดีนัก ข้าเองก็อยากมาแบ่งบุญวาสนาด้วย”

เมื่อจ้าวต้าเลี่ยงเห็นเงินแล้วดวงตาพลันทอประกาย รอยยิ้มบนหน้ามีแววลำพองใจขึ้นมา

“ปีนี้ทั้งหมู่บ้าน ไม่มีใครจะโชคดีไปกว่าบ้านข้าอีกแล้ว!”

“สายตาเจ้าแหลมคมจริงๆ อยากมาพักบ้านข้าชั่วคราวสักคืนไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ถ้าอยากมาแบ่งโชค เงินแค่นี้ยังไม่พอหรอก”

ฉู่จวินถิงเข้าใจทันที รีบหยิบเงินออกมาเพิ่มอีกหนึ่งตำลึง “เช่นนี้พอหรือไม่?”

“ได้ๆๆ!” จ้าวต้าเลี่ยงรีบรับเงิน “แต่บ้านข้าเหลือห้องเดียวเท่านั้นนะ”

“ไม่เป็นไร ข้านอนพื้นเองก็ได้” องครักษ์หยางรีบตอบ

อิงตามที่พระชายาว่าไว้ คืนนี้ไม่มีใครในพวกเขาจะได้นอนจริงๆ คืนนี้ก็คือคืนที่บ
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง   บทที่ 1510

    หมู่บ้านใหญ่ถึงเพียงนี้ แต่พระชายาฉู่กลับไม่เลือกบ้านใดทั้งสิ้น กลับเลือกบ้านนี้เพียงหลังเดียว หรือว่านางรู้อยู่ก่อนแล้วว่าลูกชายของบ้านนี้ถูกเลือกเป็นผู้สังเวย?“พี่ใหญ่ พวกเราผ่านมาทางนี่ พอจะให้พวกเราพักสักคืนได้หรือไม่?” ฉู่จวินถิงเอ่ยพลางมองไปยังชายร่างใหญ่ในลานบ้าน“ไม่ได้ๆ” จ้าวต้าเลี่ยงปฏิเสธอย่างไม่ลังเล “บ้านข้าไม่มีที่ให้พัก พวกเจ้าไปบ้านอื่นเถอะ!”ฉู่จวินถิงหยิบเงินออกมา “ข้าได้ยินชาวบ้านเอ่ยชมว่าปีนี้พวกท่านดวงดีนัก ข้าเองก็อยากมาแบ่งบุญวาสนาด้วย”เมื่อจ้าวต้าเลี่ยงเห็นเงินแล้วดวงตาพลันทอประกาย รอยยิ้มบนหน้ามีแววลำพองใจขึ้นมา “ปีนี้ทั้งหมู่บ้าน ไม่มีใครจะโชคดีไปกว่าบ้านข้าอีกแล้ว!”“สายตาเจ้าแหลมคมจริงๆ อยากมาพักบ้านข้าชั่วคราวสักคืนไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ถ้าอยากมาแบ่งโชค เงินแค่นี้ยังไม่พอหรอก”ฉู่จวินถิงเข้าใจทันที รีบหยิบเงินออกมาเพิ่มอีกหนึ่งตำลึง “เช่นนี้พอหรือไม่?”“ได้ๆๆ!” จ้าวต้าเลี่ยงรีบรับเงิน “แต่บ้านข้าเหลือห้องเดียวเท่านั้นนะ”“ไม่เป็นไร ข้านอนพื้นเองก็ได้” องครักษ์หยางรีบตอบ อิงตามที่พระชายาว่าไว้ คืนนี้ไม่มีใครในพวกเขาจะได้นอนจริงๆ คืนนี้ก็คือคืนที่บ

  • ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง   บทที่ 1509

    “แค่ส่งเจ้าไปตาย พวกเขาก็จะได้อยู่อย่างสุขสบายงั้นหรือ?”ซ่งรั่วเจินขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น “เรื่องเช่นนี้มีเหตุผลอันใดกันเล่า? คนทั้งหมู่บ้านเชื่ออย่างไรข้อกังขาเลยหรือ?”“ตอนที่ข้าถูกเลือก นอกจากท่านแม่ที่ร้องไห้อย่างหนัก ท่านพ่อและท่านย่ากลับดีใจมาก พวกเขาพูดว่า…ชีวิตที่ดีของครอบครัวกำลังจะมาถึงแล้ว”“เพราะท่านแม่ไม่ยอมมอบข้าออกไป พวกเขาถึงได้ทุบตีท่านแม่ กักขังไว้ในห้อง ไม่ให้ข้าวกิน ไม่ให้น้ำดื่ม”ดรุณีน้อยนึกถึงภาพในตอนนั้น แววตาสะท้อนแววหวาดกลัว“ตอนนั้นท่านแม่กอดข้าไว้ในอ้อมกอดแน่น ไม่ยอมให้ใครพาตัวข้าไป แต่ท้ายที่สุดข้าก็ถูกพาไปจนได้…”“สิ่งที่ข้าเล่าล้วนเป็นเรื่องจริง เด็กเหล่านั้นที่ถูกเลือก ครอบครัวของพวกเขาล้วนมีชีวิตที่ดีขึ้นเรื่อยๆ”“ก็เพราะอย่างนี้แหละ คนทั้งหมู่บ้านถึงเชื่อโดยไร้ข้อกังขา หลายครอบครัวกลับยังภาวนาให้บุตรหลานตนถูกเลือกเสียด้วย แต่คนที่ดีใจเหล่านั้น มักจะเป็นพวกท่านลุงท่านป้าสะใภ้”ดรุณีน้อยเล่าสถานการณ์ภายในหมู่บ้าน ซ่งรั่วเจินฟังแล้วหัวใจพลันเย็นยะเยือกมีเพียงผู้เป็นแม่ที่หวงแหนลูก พ่อและย่าไร้เมตตา เห็นเด็กเป็นเพียงต้นไม้เขย่าเงินตราบใดที่เด็กส

  • ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง   บทที่ 1508

    ธรรมเนียมอันป่าเถื่อนนี้ แม้ทางราชสำนักจะมีข้อห้ามอย่างเข้มงวด แต่ในถิ่นทุรกันดารบางแห่งกลับยังลอบทำกันอยู่บรรดาหมู่บ้านเหล่านี้ล้วนสามัคคีกันอย่างมาก หนำซ้ำยังไม่ต้อนรับคนแปลกหน้า พวกเขาต่างรู้ดีว่าเรื่องนี้มิอาจรั่วไปถึงหูคนนอกหมู่บ้าน ดังนั้นการจะสืบหาความจริงจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยเขาส่งคนล่วงหน้าไปสืบข่าว ให้พวกเขาไปตามหา แต่ก็เป็นการตรวจตราวงกว้าง วิธีที่เร็วที่สุดก็ยังเป็นการได้คำสารภาพจากจิ้งอินซือไท่แล้วตรงไปยังเป้าหมายทันทีซ่งรั่วเจินเหลือบมองไปยังดรุณีน้อยที่ผู้อื่นมองไม่เห็นพลางเอ่ยปากยิ้มๆ “วางใจเถอะ ข้าเชิญผู้ช่วยที่พวกเจ้ามองไม่เห็นมาด้วยคนหนึ่ง เป็นนางรับปากว่าจะนำทางให้ข้า”ฉู่จวินถิงเห็นฮูหยินหันมองไปยังความว่างเปล่า ก็เข้าใจได้ในทันทีเพราะครั้งหนึ่งเขาเคยได้เห็นวิญญาณแท้จริงผ่านเนตรหยินหยางที่ฮูหยินเปิดให้“เป็นลูกสาวของจิ้งอินซือไท่หรือ?” ฉู่จวินถิงถามซ่งรั่วเจินพยักหน้ารับ “ใช่แล้ว เป็นนาง”เดิมทีองครักษ์หยางไม่เชื่อเรื่องภูตผีมากนัก แต่คนทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนรู้ความสามารถของพระชายาฉู่อ๋องดี เวลานี้พอได้ยินถ้อยคำสนทนาระหว่างทั้งสองก็กลืนน้ำลายลงไปอย่างอ

  • ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง   บทที่ 1507

    “เจ้าไม่ใช่ว่าพูดว่าคนผู้นี้ฝีมือสูงส่ง ไม่มีปัญหาหรอกหรือ?”เหลียงอ๋องตวัดสายตาเคร่งขรึมไปยังฉีชิงอี เดิมทีเขาตั้งใจจะเชิญไต้ซือเสวียนหยางมาด้วย ไต้ซือท่านนั้นติดตามเขามาหลายปี เขาย่อมรู้ความสามารถดีเพียงแต่ฐานะในตอนนี้ของเสวียนหยางไม่ควรถูกเปิดเผย จึงคิดจะเชิญศิษย์เอกของเขาไต้ซือเทียนซีมาแทนทว่าไต้ซือเทียนซีกลับไม่ได้อยู่ในเมืองหลวง แต่อยู่ในคูเมืองอื่น หากจะไปเชิญมาก็ต้องเสียเวลาไปกลับไม่น้อยดังนั้น เมื่อฉีชิงอียืนยันไม่หยุดว่าไต้ซือชิงเฟิงเป็นศิษย์ของไต้ซือเสวียนหยางเช่นกัน อีกทั้งยังมีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองฉีหยาง เขาจึงยอมตกปากรับคำในที่สุดใครจะคาดคิดไต้ซือชิงเฟิงกลับเป็นดั่งที่ซ่งรั่วเจินเคยว่าไว้ทุกประการ ก็แค่ตัวไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น!ฉีชิงอีเห็นท่านอ๋องของตนเริ่มขุ่นเคือง รีบอธิบายอย่างร้อนใจ “ท่านอ๋อง ไต้ซือชิงเฟิงมีชื่อเสียงอย่างมากในเมืองฉีหยาง ก่อนหน้านี้หม่อมฉันตั้งใจสอบถามมาก่อน”“ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็เอ่ยแล้วว่าผู้บำเพ็ญเพียรย่อมมีความลับแห่งฟ้าดินไม่อาจเปิดเผยเป็นเรื่องธรรมดา คาดว่าอีกไม่นานเขาก็จะสามารถพูดความจริงและเบื้องลึกทั้งหมดออกมาได้”ถังเสวี

  • ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง   บทที่ 1506

    ในเมื่อซ่งรั่วเจินสามารถพูดออกมาได้มากถึงเพียงนั้น เขาเองก็ย่อมต้องทำได้ หาไม่แล้ววันนี้จะไม่กลายเป็นเรื่องตลกหรอกหรือ?“ข้าย่อมรู้ความสามารถของอาจารย์เจ้าดี เว้นแต่เรื่องใหญ่หลวงมากเกินไปที่ไม่อาจเปิดเผยได้ นอกนั้นก็มีอีกไม่น้อยที่สามารถพูดได้ เจ้าวางใจพูดออกมาเถอะ”ไต้ซือชิงเฟิง “…”นั่นเขาไม่อยากพูดหรือ? แต่เขาไม่รู้จะพูดอะไรต่างหาก!เมื่อครู่ตอนอยู่ต่อหน้าจิ้งอินซือไท่ เขาเอาแต่พูดจาคลุมเครือก็เพื่อจับสังเกตท่าทีตอบสนองของนาง อยากฉวยโอกาสสืบหาข่าวออกมาให้มาก นี่เป็นกลอุบายที่พวกเขาใช้จนเคยชินแล้ว ขอเพียงใช้เล่ห์กลมากหน่อย อีกฝ่ายก็มักเผลอเผยพิรุธออกมาเสมอแต่ใครจะคาดคิดเล่าว่าจิ้งอินซือไท่ไม่พูดกับเขาแม้ประโยคเดียว นี่ทำให้เขากุเรื่องขึ้นมาโดยไร้มูลเหตุ แล้วจะให้หลอกอย่างไร?ตอนนี้กลับถูกองค์ชายทั้งสองจับจ้อง หากเขาไม่เอ่ยสิ่งใดออกมา ก็เท่ากับจะทำให้ตนล่วงเกินเหลียงอ๋องและพระชายาเหลียงอ๋อง ครู่ต่อมา ไต้ซือชิงเฟิงพรูลมหายใจยาวเหยียดพลางพูดว่า“เดิมทีข้าเพียงอยากเกลี้ยกล่อมให้จิ้งอินซือไท่ยอมพูดความจริงออกมาด้วยตนเอง เพื่อให้บาปกรรมของนางทุเลาลงบ้าง แต่ใครจะคาดคิดว่านางกลั

  • ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง   บทที่ 1505

    “ใต้เท้า! เหตุใดจึงปล่อยให้คนร้ายทั้งสองจากไปได้เล่า?”ฉีชิงอีเห็นว่าไต้ซือชิงเฟิงยังซักถามไม่เสร็จ เสนาบดีศาลต้าหลี่กลับอนุญาตให้จิ้งอินซือไท่และจิ้งอวิ๋นซือไท่จากไป นางจึงร้อนใจอย่างอดไม่ได้“พระชายาเหลียงอ๋อง ท่านมีหลักฐานว่าพวกนางคือคนร้ายหรือไม่?”ฉีชิงอีชะงักไปครู่หนึ่ง พูดว่า “ไต้ซือชิงเฟิงได้ทำนายจนรู้ความจริงแล้ว เพียงแต่เพื่อรักษาชีวิตรอด พวกนางจึงไม่ยอมเปิดปากก็เท่านั้น”“เท่าที่ข้าเห็น ซือไท่ทั้งสองเสแสร้งทำเป็นผู้มีเมตตา แต่แท้จริงแล้วกลับจิตใจอำมหิตดุจอสรพิษ โครงกระดูกมากมายฝังอยู่ที่นี่ เป็นไปไม่ได้ที่พวกนางจะไม่รู้เรื่อง!”“พวกท่านตัดสินคดีเช่นนี้ อาศัยเพียงฝีมือของตนหาหลักฐานนั้นยากเกินไป ไม่สู้จับมาทรมานสอบสวนเสียยังจะดีกว่า จะต้องบอกความจริงออกมาแน่!”เสนาบดีศาลต้าหลี่ “...พระชายาจะทรมานให้สารภาพหรือ?”ฉีชิงอีหันสายตาคมกริบไปทางเหลียงอ๋อง “ท่านอ๋อง ท่านว่าสิ่งที่หม่อมฉันกล่าวถูกหรือไม่?”“คำที่ชิงอีเอ่ยก็ใช่ว่าจะไร้เหตุผล สำนักเทียนฉือเกิดเรื่องใหญ่หลวงถึงเพียงนี้ เหล่าซือไท่จะไม่รู้เรื่องเลยเป็นไปไม่ได้”“ต่อให้พวกนางมิใช่ผู้ลงมือฆ่า แต่ก็ย่อมมีความผิดฐานปก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status