All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1561 - Chapter 1570

เมื่อเห็นคนทั้งสองที่จากไปอย่างรีบร้อน ซ่งรั่วเจินจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย นางรับรู้ได้ถึงกลิ่นอายบางอย่างที่ไม่ธรรมดาเพียงแต่ ตอนนี้นางไม่มีเวลาสนใจเรื่องชาวบ้าน จึงหันไปมองฉู่ชิงหลี แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “แม่นางฉู่ นี่คือพี่สามของข้าเอง”ในชั่วพริบตาที่ฉู่ชิงหลีได้เห็นซ่งจืออวี้ นางก็จำได้ทันทีว่าเขาคือคนที่ช่วยชีวิตนางในวันนั้นเขามีใบหน้าเหมือนกับซ่งจิ่งเซินทุกประการ ทว่าร่างกายดูแข็งแรงกำยำกว่า บุคลิกก็แตกต่างจากความอ่อนโยนของซ่งจิ่งเซิน สีหน้าของเขาแฝงไปด้วยความแน่วแน่และดุดัน“คารวะคุณชายสามซ่ง ต้องขอบคุณเป็นอย่างยิ่งที่ช่วยเหลือข้าเมื่อครั้งก่อน จนทำให้ข้ารอดพ้นจากอันตรายมาได้”ซ่งจืออวี้มองแม่นางตรงหน้าผู้ซึ่งเฝ้าฝังอยู่ในใจเสมอมา หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นระรัวไม่หยุด ตอนนี้รู้สึกเพียงว่าหัวใจตัวเองต้นแรงดั่งฟ้าร้อง“เมื่อพบเห็นความอยุติธรรม ก็ชักดาบเพื่อช่วยเหลือ คือสิ่งที่ข้าสมควรทำ ตราบใดที่เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว”ใบหน้าของซ่งจืออวี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เผยให้เห็นฟันขาวเรียงสวย ใบหน้าที่หล่อเหลาสง่างาม ในเวลานี้กลับแฝงไปด้วยความซื่อ ๆ อย่างเห็นได้ชัดฉู่ชิงหลีมองรอยยิ้มที่คุ้นเ

ในชั่วพริบตา ซ่งจืออวี้ก็กลายเป็นที่หมายปองของใครต่อใครแต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เขาฝึกยุทธ์มานานหลายปี แม่นางที่ได้พบเจอก็มีไม่มากนัก มิหนำซ้ำโดยปกติที่อยู่ในจวน ก็มักจะได้ยินท่านแม่บ่นตำหนิอยู่เสมอว่าเขามีเพียงแค่พละกำลัง ไม่รู้จักใช้สมอง จะต้องมิมีแม่นางคนใดชอบพอเป็นแน่จนกระทั่งตอนนี้ที่ได้ยินเสียงชื่นชมดังจากรอบด้าน อีกทั้งยังมีแม่นางใจกล้ากล่าวขึ้นโดยตรงว่าหากได้แต่งงานกับเขาก็คงจะดี หัวใจของเขาก็พลันได้รับแรงกระแทกอย่างมหาศาลนี่มันเกิดอะไรขึ้น?ซ่งรั่วเจินอดหัวเราะไม่ได้ เมื่อเห็นใบหูของพี่สามที่แดงขึ้นเรื่อย ๆ นางก็รู้ได้ว่าเขากำลังเขินอายก็เหมือนกับที่นางว่าไว้ปกติแล้วพี่สามออกจากจวนน้อยเกินไป จึงไม่รู้ความเป็นที่ต้องการของตัวเองโดยสิ้นเชิงบัดนี้พวกเขาสี่พี่น้องสกุลซ่ง ได้เป็นที่เลื่องลือชื่นชมอย่างท่วมท้นในเมืองหลวง โดยปกติแล้วคนที่อยากจะเป็นแม่สื่อแม่ชักให้พี่สามนั้นก็มีไม่น้อย ไม่เช่นนั้นท่านแม่ก็คงจะไม่ฉกฉวยโอกาสเพื่อให้เขาได้พบปะกับแม่นางอยู่ร่ำไปแต่ถึงอย่างไรทุกครั้งที่พี่สามได้ยินท่านแม่เอ่ยถึงเรื่องนี้ก็มักจะเชิดหนี เหมือนกันก

“คุณชายซ่ง ไม่ทราบว่าท่าน...” “ข้ายังไม่มีคนในดวงใจ” ซ่งจืออวี้เผลอกล่าวออกมาโดยไม่รู้ตัว ฉู่ชิงหลีมองชายคนนั้นอย่างแปลกใจ และตั้งสติไม่ทันเป็นเวลาครู่หนึ่ง นาง...นางมิได้จะถามคำถามนี้! เพียงแต่ เมื่อได้ยินคำตอบนี้ ในใจนางยังรู้สึกดีใจอยู่เล็กน้อย “คุณชายซ่ง ท่านจะมีคนในดวงใจหรือไม่ แล้วมาบอกข้าทำไมกัน?” ฉู่ชิงหลีกล่าวพร้อมยิ้มจาง ๆเมื่อซ่งจืออวี้พูดออกไปก็พลันรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าฉู่ชิงหลีหาได้ขุ่นเคืองไม่ จึงเบาใจขึ้นมา และกล่าวว่า “ขอโทษนะ ข้าพูดไม่เก่งนัก อีกทั้งแทบไม่ได้คลุกคลีกับสตรีใด ชั่วขณะจึงพูดผิดไป หวังว่าเจ้าจะไม่โกรธนะ” ดวงหน้าที่งดงามของฉู่ชิงหลีแดงระเรื่อ นางรู้สึกว่าซ่งจืออวี้เป็นคนซื่อตรงไร้ซึ่งเล่ห์เหลี่ยม เดิมทีมิได้มีเจตนา และความซื่อตรงนี้กลับทำให้น่าเอ็นดูยิ่งนัก โดยเฉพาะใบหน้าที่ดูจริงใจขณะเอาใจนาง ยิ่งทำให้นางมิรู้จะเอ่ยสิ่งใดตอบกลับเลย “ข้าไม่โกรธหรอก” ฉู่ชิงหลีพูดแผ่วเบา ซ่งจืออวี้ยกยิ้มขึ้นมา มองดูแม่นางข้างกาย ในใจก็พลันรู้สึกปีติยิ่งนัก แม้แต่ถนนหนทางที่ทอดยาวก็คล้ายว่าสั้นลงไปถนัดตา หน้าประตูจวนกงชินอ๋อง “คุณชายซ่ง ข้ามาถ

ฉู่มู่เหยากะพริบตาปริบ ๆ ปกติแล้วเมื่อนางอยู่กับซ่งจิ่งเซินก็มักจะหยอกล้อกันอยู่เสมอ จู่ ๆ ตอนนี้ต้องเผชิญกับสีหน้าจริงจังเช่นนี้ของเขา นางก็พลันรู้สึกไม่แน่ใจขึ้นมา“ความหมายที่เจ้าพูด...ใช่สิ่งที่ข้าคิดอยู่หรือไม่?”ซ่งจิ่งเซินเลิกคิ้วด้วยความสงสัย “นอกเสียจากความหมายนี้แล้ว คำพูดนี้ยังมีคำอธิบายอื่นอีกหรือ?”หัวใจของฉู่มู่เหยาเต้นระรัวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว รู้สึกเพียงว่ากำแพงบาง ๆ ที่กั้นอยู่ระหว่างคนทั้งสองนั้นถูกเจาะทะลุโดยสิ้นเชิง นี่มันเหมือนกำลังสารภาพรักกับนางอยู่ใช่หรือไม่?“ข้าไม่เข้าใจ” ฉู่มู่เหยาเคลื่อนสายตามองไปอีกด้านหนึ่ง พลางบ่นพึมพำว่า “ตกลงเจ้าหมายความว่าอะไรกันแน่?”ซ่งจิ่งเซินมองนางที่หันตัวไปพิงกับราวสะพาน และจ้องไปยังผิวน้ำอันวิบวับ เขาแอบเห็นมุมปากของนางที่โค้งขึ้นจากด้านข้าง ซึ่งทำให้หัวใจของเขายิ่งรื่นรมย์“กระหม่อมหมายความว่า...”ซ่งจิ่งเซินเอ่ยปากขึ้นอีกครั้งฉู่มู่เหยาเงี่ยหูฟังอย่างจริงจัง แต่เมื่อพบว่าเสียงนั้นพลันหายไป จึงอดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปมอง “เจ้าว่ายังไงล่ะ?”เมื่อซ่งจิ่งเซินเห็นฉู่มู่เหยาหันมา จึงจับมือของนางเอาไว้ และจ้องตานางอย่างจริงจังพ

“ข้าคงไม่ถึงกับใจคอคับแคบขนาดนั้น เรื่องการตั้งครรภ์ของเจ้านับว่าเป็นความน่ายินดีที่สุดของพวกเราทุกคน” ซ่งรั่วเจินอมยิ้ม บอกให้กู้ฮวนเอ๋อร์วางใจ และกล่าวกำชับอีกครั้ง “หลังจากตั้งครรภ์สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมีความสุข ขอเพียงเจ้ามีความสุข ลูกจึงจะเจริญเติบโตได้ดี และเมื่อเติบโตขึ้นก็จะมีนิสัยมั่นคง” กู้ฮวนเอ๋อร์แปลกใจเล็กน้อย “มีแนวคิดเช่นนี้ด้วยหรือ?” “มีแน่นอน ในช่วงตั้งครรภ์เด็กจะรับรู้ถึงโลกใบนี้ผ่านร่างแม่ หากเจ้ามีความสุขในทุก ๆ วัน เด็กก็จะสัมผัสได้ และมีความสุขไปด้วย”“หากอารมณ์ไม่ดีในช่วงตั้งครรภ์ เด็กคลอดออกมาก็จะรู้สึกไม่ปลอดภัย จะร้องไห้ได้ง่าย” ซ่งรั่วเจินกล่าว “ญาติผู้พี่ ไม่คิดเลยว่าท่านจะรู้เรื่องเหล่านี้ด้วย ท่านแม่ของข้าก็บอกข้าว่าอย่าคิดมาก และดูแลลูกในครรภ์ให้ดีก็พอ” ซ่งรั่วเจินเลิกคิ้วขึ้น “เจ้าไม่คิดหรือว่าข้าทำงานอะไร ย่อมเข้าใจสิ่งเหล่านี้อยู่บ้าง และข้ายังมียาบำรุงสำหรับการตั้งครรภ์อยู่อีกมาก อีกเดี๋ยวข้าจะให้คนจัดเตรียมเพื่อให้เจ้านำกลับไปด้วย” “ไม่ต้องหรอก ในจวนของเราก็มีอยู่มาก หลังจากที่เสด็จแม่ทราบว่าข้าตั้งครรภ์ก็ส่งมาให้เป็นพิเศษด้วยเช่นกัน เ