Semua Bab ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Bab 1551 - Bab 1560

“หลังจากวันนี้ไป ถังเสวี่ยหนิงกับฉีชิงอีจะกลายเป็นพี่น้องร่วมปรนนิบัติสามีคนเดียวกันแล้ว”เมื่อพูดออกมาเช่นนี้ อย่าว่าแต่ฉู่จวินถิงเลย อวิ๋นหยางที่อยู่ข้าง ๆ รวมไปถึงไป๋จื่อและพวก ๆ ก็หัวสมองว่างเปล่า สงสัยแค่ว่าตนฟังผิดไปหรือไม่“พระชายา ท่านหมายความว่า…ถังเสวี่ยหนิงจะแต่งงานกับเหลียงอ๋องหรือเจ้าคะ?” เฉินเซียงเอ่ยอย่างตะลึงงันซ่งรั่วเจินผงกศีรษะงามเบา ๆ “ก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยคิดถึงด้านนี้เลย แต่บัดนี้ลองคิดดูอย่างถี่ถ้วนแล้ว เหลียงอ๋องพาพระชายาออกไปเที่ยวครานี้ ยังตั้งใจพาถังเสวี่ยหนิงติดไปด้วย”“หากผู้อื่นรู้ว่าความสัมพันธ์ของเขากับถังเสวี่ยหนิงไม่ธรรมดา ก็คงจะไม่น่าแปลกเลยสักนิด”“นี่ไม่เพียงแต่ไม่ธรรมดา ไม่แน่ว่ายังทำให้รู้สึกว่าพระชายาเหลียงอ๋องใจกว้างนัก ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเหลียงอ๋องมีใจต่อถังเสวี่ยหนิง ก็ยังมีความสัมผัสที่ดีกับนางขนาดนี้ ตั้งใจพานางไปด้วยกัน เพื่อสร้างโอกาสให้พวกเขา?”ไป๋จื่อพูดไม่ออก รู้สึกเพียงว่าเรื่องนี้พูดขึ้นมาแล้วก็ประหลาดจริง ๆ ฉีชิงอีจะใจกว้างถึงเพียงนั้นหรือ?ฉู่จวินถิงรู้ดีว่าเรื่องนี้ แท้จริงแล้วหาเป็นเช่นนั้นไม่ หากเหลียงอ๋องมีใจต่อถังเสวี่ยหนิงจ

ฮูหยินอัครเสนาบดีใจกระตุก ตอนนี้จึงเข้าใจขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่พวกนางจัดการวางแผนใส่เหลียงอ๋อง บีบให้เหลียงอ๋องแต่งงานกับเสวี่ยหนิง คิดไม่ถึงเลยว่าจะถูกเหลียงอ๋องเล่นงานเสียเองนี่ไม่เพียงแต่จะไม่รับผิดชอบเสวี่ยหนิง กลับยังจะลงโทษพวกนางด้วยหรือ?ถังเสวี่ยหนิงก็หวาดกลัวเช่นกัน ไม่รู้ว่าควรจะทำเช่นไรดี ร่างกายของนางบัดนี้มอบให้เหลียงอ๋องแล้ว นี่เหลียงอ๋องยังจะลงโทษนางจริง ๆ หรือ?“ท่านอ๋อง หม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น”เหลียงอ๋องมองภาพตรงหน้า เขาที่นิ่งเงียบมาโดยตลอด บัดนี้จึงเอื้อนเอ่ยขึ้นว่า“ที่ผ่านมา ไม่เคยมีผู้ใดกล้าวางแผนใส่ข้าเช่นนี้”เมื่อวาจานี้เปล่งออกมา เหล่าคนในจวนอัครเสนาบดีต่างใจหายวาบ หากเหลียงอ๋องลงโทษขึ้นมา ทั้งชีวิตของถังเสวี่ยหนิงก็คงจบสิ้นแล้วฮูหยินอัครเสนาบกัดฟันใจแข็ง หากเหลียงอ๋องจะลงโทษจริง ๆ เช่นนั้นพวกนางก็ไม่กลัวที่จะแตกหักเอาคืนบ้าง มีฐานะเป็นอ๋อง ทำลายความบริสุทธิ์ของบุตรีขุนนาง กินจนเกลี้ยงแล้วคิดจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จะง่ายดายปานนั้นเชียวหรือ?“บัดนี้เรื่องก็เกิดขึ้นแล้ว อัครเสนาบดีก็น่าจะเข้าใจว่าเกิดอันใดขึ้น”“จวนเสนาบด

“พี่สี่ ข้าเห็นตั้งแต่ไกลแล้วว่าเป็นท่าน” ซ่งรั่วเจินและฉู่จวินถิงจงใจอ้อมไปด้านหลังซ่งจิ่งเซิน แล้วหลังจากนั้นก็ยื่นมือไปตบเบา ๆ ทำเอาซ่งจิ่งเซินสะดุ้งและหันขวับกลับมา“น้องหญิงห้า เจ้ามาเสียที ข้ายังกังวลใจอยู่ว่าขืนเจ้ายังไม่มา อีกสักครู่หากแม่นางฉู่มาแล้วข้าจะทำอย่างไรดี”ซ่งรั่วเจินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “พี่สี่ ท่านเพียงแค่มาพบหน้ากับแม่นางฉู่ เพื่อชี้แจงความจริงให้กระจ่างเท่านั้น เหตุใดถึงต้องทำลับ ๆ ล่อ ๆ ราวกับโจรด้วยเล่า?”“ข้าดูเป็นเช่นนั้นหรือ?” ซ่งจิ่งเซินอดมิได้ที่จะลูบคลำใบหน้าตนเอง พลางคิดในใจว่าไม่น่าจะดูออกชัดขนาดนั้นกระมัง“ใช่สิ เพียงปรายตามองก็เห็นความประหม่าของท่านแล้ว”ซ่งรั่วเจินพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วกล่าวอีกว่า “ท่านกับแม่นางฉู่นัดพบกันที่ใดหรือ?”“นัดกันไว้ที่หัวสะพานน่ะ”ซ่งรั่วเจินมองไปยังหัวสะพาน ตอนนี้ยังมิมีใครมา“น้องหญิงห้า อีกประเดี๋ยวเจ้าก็ลองไปพูดคุย กับแม่นางฉู่สักหน่อยก่อน แล้วหลังจากนั้นข้าค่อยไปแสดงตัวดีหรือไม่” ซ่งจิ่งเซินกล่าวซ่งรั่วเจินพยักหน้า แล้วหันหน้าไปมองฉู่จวินถิง “เช่นนั้นท่านอ๋องก็รอพวกเราอยู่ตรงนี้ดีไหม? พอดีว่าหม่อมฉันอ

“คุณชายสามซ่งดูจะกำยำกว่าเล็กน้อยใช่หรือไม่?”“ใช่แล้ว พี่สามของข้าฝึกยุทธ์มาตลอดทั้งปี รูปร่างจึงกำยำกว่ามาก พอเจ้าได้พบเขาก็จะเห็นเอง”เพียงซ่งจิ่งเซินได้ฟังคำพูดนี้ก็รู้ว่าการคาดเดาก่อนหน้านี้ของพวกเขานั้นถูกต้อง แม่นางฉู่จำคนผิดจริง ๆ ทันใดเขาก็ทอดถอนใจอย่างโล่งอก และรู้สึกว่าพี่สามช่างน่าขันเสียจริงไม่รู้ว่าเจ้าหมอนี้คิดอย่างไรกัน โดยปกติแล้วตอนที่ปะทะคารมกับเขาก็มิใช่ว่ามั่นอกมั่นใจมากหรอกหรือ!รอให้ถึงตอนที่เอาข่าวนี้กลับไปบอกเขาก่อนเถิด จะต้องหัวเราะเยาะเขาให้สะใจเสียหน่อย!ฉู่ชิงหลีค่อนข้างเขินอายเล็กน้อย “ต้องขออภัยด้วยจริง ๆ ข้าไม่รู้ว่าพวกท่านเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน จึงคิดว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตมาโดยตลอด”“แม่นางฉู่ไม่ต้องเก็บเอามาใส่ใจหรอก ตอนเด็ก ๆ ข้ากับพี่สามมักจะถูกคนทักผิดอยู่บ่อย ๆ เพียงแต่หลังจากที่โตขึ้น ข้ามุ่งเรื่องทำการค้า ส่วนเขาก็หมกตัวอยู่ในลานฝึกยุทธ์ตลอดทั้งวัน”บัดนี้เขาเป็นราชองครักษ์หน้าพระที่นั่งในพระราชวัง น้อยครั้งที่จะออกจากจวน การที่เจ้าไม่รู้จัดพวกเราสองพี่น้อง หรือแยกแยะไม่ออกนั้นย่อมเป็นเรื่องปกติซ่งจิ่งเซินมองออกว่าฉู่ชิงหลีเขิน

“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้เอง”ฉู่มู่เหยารู้สึกอับอายเล็กน้อย นางไม่คิดเลยว่าหลังจากที่ญาติผู้พี่อับอายไปแล้วจะถึงคราวที่นางต้องอับอายบ้าง ครั้นนึกถึงคำพูดของตนเองที่หลุดปากไปเมื่อครู่นี้ ก็ยิ่งรู้สึกเสียใจ นางควรจะไต่ถามให้แน่ชัดก่อนแล้วค่อยพูดออกไป ตอนนี้จะทำอย่างไรดีเล่า? “มู่เหยา ที่แท้ในใจท่านก็เห็นกระหม่อมเป็นเช่นนี้เองหรือ?” ซ่งจิ่งเซินมีสีหน้าปลงตก "ข้าเห็นว่าตนเองก็หาใช่คนเลวร้ายไม่ นึกไม่ถึงเลยว่า...”ฉู่มู่เหยา “...” เมื่อซ่งรั่วเจินและซ่งจืออวี้มาถึงจุดนัดหมาย ก็พบว่าเขายืนอยู่ด้วยกันกับฉู่จวินถิงแล้ว “น้องหญิงห้า ไม่ได้มีเพียงแต่ขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบที่เจ้าชอบนะ ข้ายังซื้อขนมไส้ถั่วแดงมาฝากเจ้าอีกด้วย!” ซ่งจืออวี้ถือขนมไส้ถั่วแดงในมือ และโบกมือเรียกอย่างร่าเริง ซ่งรั่วเจินเห็นว่าพี่สามซื้อขนมไส้ถั่วแดงมาให้ตนเอง รวมถึงท่านพี่ที่ซื้อขนมเปี๊ยะไส้กุหลาบมาให้ตนเอง ริมฝีปากก็คลายยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว นี่แหละคือความสุขที่แท้จริง“น้องหญิงห้า เจ้ารีบชิมดูสิ ของเพิ่งออกจากเตาจะอร่อยที่สุด!” ซ่งจืออวี้รู้รสนิยมของน้องสาวตนเองดี ของที่เพิ่งออกจากเตาเปลือกนอกจะกรอบ ไส้ด้านในก