บทที่ 1542

ซ่งจืออวี้นิ่งไปนานครู่ใหญ่กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้ง “อะไรนะ?”

“แม้ข้าจะเป็นคนเสนอ แต่เหตุผลที่ท่านได้เป็นองครักษ์หน้าพระที่นั่ง ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะความสามารถของท่านเองต่างหาก!”

“ภาระหน้าที่ขององครักษ์หน้าพระที่นั่งมิใช่เรื่องง่าย คนที่ไม่มีฝีมือย่อมมิอาจดำรงตำแหน่งนี้ได้ราบรื่น ยิ่งไม่ต้องหวังเลยว่าเพิ่งได้รับตำแหน่งมาก็ได้เป็นองครักษ์หน้าพระที่นั่งขั้นสองทันที”

“ข้าได้ยินท่านพ่อพูดว่า ในช่วงเวลาที่ท่านดำรงตำแหน่งก็ทำผลงานได้ดีเสมอมา มิเพียงได้รับคำชื่นชมบ่อยครั้ง ยังได้รับการเลื่อนขั้นด้วย”

“ท่านคิดดูสิตำแหน่งองครักษ์หน้าพระที่นั่งมีตั้งมากมายเพียงนั้น แต่ท่านกลับสามารถเลื่อนขั้นได้อย่างราบรื่น สิ่งนี้มิใช่เพราะความสัมพันธ์ของท่านกับข้า”

ซ่งรั่วเจินแววตาเจือรอยยิ้ม น้ำเสียงอ่อนโยน “ท่านพ่อท่านแม่พูดทุกวันก็แค่จะเย้าหยอกท่านก็เท่านั้น ขนาดพี่รองฉลาดปราดเปรื่องปานนั้น มิหนำซ้ำสอบขึ้นถึงขั้นจอหงวนได้ ก็ยังถูกท่านพ่อท่านแม่บ่นว่ามีตาหามีแววไม่อยู่ประจำมิใช่หรือ?”

“ท่านมิได้เดินในเส้นทางบัณฑิตมาตั้งแต่ไหนแต่ไร หากมิใช่เพราะบัดนี้บ้านเมืองไร้ศึกให้สู้รบแล้ว ท่านต้องได้เป็นแม่ทัพผู้เกร