All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1681 - Chapter 1690

“พระชายาฉู่อ๋องล้วนพูดแล้วว่าคุณหนูรองฉู่ไม่ได้มีดวงกินผัว แล้วเหตุใดแม่ทัพน้อยจ้าวถึงได้ตายเล่า? หรือว่าไม่ใช่นางที่ทำให้เขาตาย?”“จะพูดถึงดวงกินผัว ดีชั่วอย่างไรก็ต้องแต่งเข้าเรือนไปก่อนสิ! ยังไม่ได้แต่งเขาก็ตายเสียแล้ว ข้าว่ามันเป็นโชคชะตาของสกุลจ้าวเองมากกว่า โชคดีเสียอีกที่คุณหนูรองฉู่ยังไม่ได้แต่งเข้าไป เป็นนางวาสนาดี”“จริงด้วย หากแต่งเข้าไปจริง ๆ ล่ะก็ นั่นจะต้องได้อยู่เป็นแม่ม่ายไปชั่วชีวิตแน่ ๆ”มองผ่านนิสัยของจ้าวฮูหยินแล้ว จะต้องไม่ให้นางแต่งงานใหม่แน่ พูดว่าอยู่เป็นม่ายยังเบาไป ไม่แน่ว่าอาจถึงขั้นบังคับให้นางฝังตามลูกชายไปเลยก็ได้คิดถึงจุดนี้ จู่ ๆ ทุกคนก็อดคิดไม่ได้ว่าสกุลจ้าวคือรังเสือรังหมาป่าแห่งหนึ่ง ใครแต่งเข้าไปคงมีแต่ซวย!“แท้จริงแล้วลองคิดให้ดี เดิมทีเรื่องนี้ก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร ตอนศึกที่ผ่านมา ทหารที่ตายก็มีตั้งมากมาย ไม่เห็นใครไปกล่าวหาว่าภรรยาเขาเป็นหญิงดวงกินผัวเลยสักคน”“นี่ยังไม่ใช่เพราะจ้าวฮูหยินเป็นคนแพร่ข่าวพวกนี้ออกไปอีกหรือ? หาไม่แล้วใครจะมัวมานั่งพูดถึงเรื่องนี้อยู่ได้?”เจี่ยเยว่อิงหันไปมองกงชินอ๋อง “วันนี้เรื่องนี้จะให้จบง่าย ๆ ไม่ได้เด็ดขาด

จวนแม่ทัพจ้าว“จ้าวเฉียงยังไม่กลับมาอีกหรือ?”จ้าวฮูหยินยกถ้วยชาขึ้นจิบอย่างอ้อยอิ่ง สีหน้าฉายแววพอใจ “คราวนี้เขาทำงานที่ข้ามอบหมายให้ได้ไม่เลว สองสามีภรรยากงชินอ๋องนี่ฝันหวานโดยแท้ ลูกชายข้าต้องตายเพราะลูกสาวของพวกเขา” “บัดนี้ศพลูกชายข้ายังไม่สลาย พวกเขาคิดจะให้ฉู่ชิงหลีแต่งออกไป นี่มันเรื่องดีอันใดกัน?”“ฮูหยิน ได้ยินมาว่าจวนกงชินอ๋องตั้งใจจะแต่งงานเกี่ยวดองกับสกุลซ่งเจ้าค่ะ ตอนนี้สกุลซ่งกำลังรุ่งเรืองถึงขีดสุด หากพวกเขารู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมดคือพวกเรา น่ากลัวว่าเรื่องจะยุ่งยากเจ้าค่ะ”แม่นมที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กังวลอยู่บ้าง อันที่จริงตลอดสองปีมานี้ ฮูหยินมัวแต่จมอยู่กับเรื่องนี้ไม่ยอมปล่อยวาง แม้แต่นายท่านเองก็พูดกับนางไม่ใช่เพียงครั้งเดียว อย่าได้ก่อเรื่องวุ่นวายอีกหากถูกนายท่านรู้เรื่องเข้า น่ากลัวว่าจะต้องทะเลาะกันอย่างแรงอีกแน่“สกุลซ่งแล้วอย่างไร? ข้ารู้ดีว่าช่วงนี้สกุลซ่งโชคกำลังขึ้นจริง สร้างผลงานครั้งใหญ่ ลูกชายลูกสาวแต่ละคนก็ล้วนมีความสามารถ”“เจ้าพูดเถอะ คุณชายสามสกุลซ่งคนนั้น อยากแต่งงานกับหญิงสาวเช่นไรก็เลือกได้ทั้งนั้น แต่กลับมายั่วพวกเราให้ไม่สบอาร

“ท่านแม่ทัพ?”กวนเยี่ยนมองชายตรงหน้า ความอวดดีเมื่อครู่หายวับไปในพริบตา นางยกมือขึ้นกุมใบหน้าที่เพิ่งโดนตบ ใบหน้าร้อนแดงก่ำท่านแม่ทัพตบนางต่อหน้าผู้คนมากมายถึงเพียงนี้ นี่จะให้นางมีหน้าไปพบผู้ใดได้อีก!“เจ้ารู้หรือไม่ว่าทำเรื่องอะไรลงไป? ต้องให้เรื่องมันบานปลายถึงเพียงนี้ ถึงจะพอใจหรือ เจ้าถึงจะสบายใจใช่หรือไม่?”แม่ทัพจ้าวโมโหหนัก เสียงที่พูดออกไปสั่นเครือ ตั้งแต่ได้ยินข่าวจวนของกงชินอ๋องก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่างลูกชายของเขาตายในสนามรบ ยังเป็นลูกชายที่เก่งกาจที่สุดของเขาอีกด้วย เขาย่อมรู้สึกทรมานอยู่ภายในใจ ในตอนแรกเขาเองก็กล่าวโทษมาก่อน แต่บัดนี้เขาได้สติแล้วนี่คือชะตา หากลูกชายไม่บุ่มบ่ามในสนามรบ ก็คงไม่ต้องพบจุดจบเช่นนี้แต่ฮูหยินของเขากลับเหมือนคนเสียสติก็มิปาน ไม่ว่าตนเองจะพูดเช่นไร ก็ตั้งแต่เริ่มจนจบก็คล้ายไม่เข้าใจก็มิปาน ทำให้เขารู้สึกเอือมระอาอย่างลึกซึ้ง“ท่านแม่ทัพ หรือข้าไม่ได้พูดความจริงหรือ? ลูกชายของพวกเราผ่านศึกมานับไม่ถ้วน ทุกครั้งล้วนกลับมาอย่างปลอดภัย เหตุใดครั้งนี้ถึงต้องตาย?”“เหตุใดหมอดูพูดว่านางมีดวงกินผัวแล้ว ลูกชายข้าเข้าสนามรบอีกครั้ง เขาก็ต้อ

เมื่อคำพูดของกงชินอ๋องจบลง สายตาของทุกคนก็เปลี่ยนไป นี่คือตัดขาดความสัมพันธ์แล้วงั้นหรือ?กงชินอ๋องกับแม่ทัพจ้าวเป็นสหายที่ดีต่อกันมาโดยตลอด ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับทุกคน อย่างไรเสียหลายปีมานี้ ทุกคนต่างล่วงรู้ถึงความสัมพันธ์อันดีระหว่างทั้งคู่ตอนที่ทั้งคู่ประกาศสาบานเป็นพี่น้อง ก็ได้รับคำชื่นชมจากคนไม่น้อย มีคนคิดว่าการได้พบพี่น้องต่างสายเลือดที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นเช่นนี้นับเป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ของชีวิตคนเลยทีเดียวแต่เพราะเรื่องงานหมั้น ทั้งสองตระกูลแตกหักกัน สายสัมพันธ์ที่เคยแนบแน่นต้องขาดสะบั้นลง ภายหลังสองปีที่ผ่านมาทั้งสองฝ่ายก็แทบไม่ติดต่อกันอีกจนกระทั่งตอนนี้ได้ยินคำพูดของกงชินอ๋อง ทุกคนถึงได้เข้าใจ แท้จริงแล้วสองปีมานี้ กงชินอ๋องอดกลั้นมาโดยตลอด เพราะเห็นแก่ไมตรีของพี่น้องจึงไม่อยากก่อเรื่องใหญ่โตเพียงแต่ความอดทนก็มีขีดจำกัด ดังนั้นวันนี้เขาเลือกที่จะปล่อยวางอย่างสิ้นเชิง“สหายฉู่ ท่าน...” แม่ทัพจ้าวตกตะลึง แม้จะพอคาดเดาผลลัพธ์ไว้แล้วว่าจะกลายเป็นเช่นนี้ แต่เมื่อถึงเวลาจริง กลับรู้สึกซับซ้อนอย่างบอกไม่ถูกสีหน้ากงชินอ๋องยังคงสงบ ช่วงเวลายาวนานที่ผ่านมา เขาทำด

“ข้าไร้ยางอายงั้นหรือ? หากข้าไร้ยางอายจริง ป่านนี้ข้าคงพูดความจริงทั้งหมดออกไปตั้งแต่แรกแล้ว!”แม่ทัพจ้าวพูดพลางระเบิดความอัดอั้นที่กดไว้ในใจมาตลอด “เจ้าคิดว่าสหายฉู่ไม่รู้เรื่องหรือ? นับตั้งแต่เกิดเหตุวันนั้น ข้ากับเขาก็ได้สืบหาความจริงทั้งหมดในทันที!”“เรื่องทั้งหมดนั้นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชิงหลีเลยแม้แต่น้อย หากไม่ใช่เพราะเจ้าดื้อดึง พวกเราคงไม่เก็บมาใส่ใจ”“ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา จื่ออวิ๋นเป็นคนทะเยอทะยาน หลายปีมานี้ไม่เคยแพ้ใครในสนามรบ พวกเราก็กังวลว่าเขาจะเชื่อมั่นในตนเองมากเกินไป จึงพยายามตักเตือนเขาอยู่เสมอ”“แต่เจ้าเล่า? เจ้าพูดอย่างไร?”“เจ้าพูดมาโดยตลอดว่าเขาเป็นอัจฉริยะที่สวรรค์ประทานมา พวกเราทุกคนเทียบไม่ได้ พวกเราคอยข่มเขาไว้ก็เพราะกลัวว่าเขาจะเก่งเกินหน้าเกินตาทุกคน”“มารดาที่ตามใจลูกมากเกินไปย่อมทำลายลูก ทั้ง ๆ ที่เจ้ารู้นิสัยของเขาดีแท้ ๆ แต่กลับยังยุยงส่งเสริม กอปรกับเขาชอบแม่นางคนหนึ่งได้อย่างยากยิ่ง เจ้าก็ยังเอาแต่พูดว่านางไม่ดี” “ด้วยอุปนิสัยของจื่ออวิ๋น เขาจึงคิดว่าจะต้องสร้างผลงานพิสูจน์ให้เห็นว่าล้วนไม่มีปัญหา!”“สหายฉู่รู้เรื่องนี้มาตั้งนานแล้ว เป็นข้าไปขอ