All Chapters of ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง: Chapter 1701 - Chapter 1710

ฉู่อิ้งเมิ่งปรบมือหนึ่งครา พลางกล่าวว่า “ถูกต้อง พี่หญิงใหญ่ข้าก็มีนิสัยที่ซื่อตรงเช่นนี้ ตั้งแต่เด็กก็เคยชินที่จะพาข้าและพี่หญิงรอง ทุกข์ยากลำบากก็ไม่เคยเอ่ยพูดเลย” “หลังแต่งงานไปแล้ว เพื่อให้พวกเราวางใจ ก็ยิ่งไม่เคยกลับมาร้องทุกข์เลย” “ไม่ต้องเอ่ยข้าก็รู้ได้ เพราะเรื่องของพี่หญิงรอง จวนนั้นหาเรื่องติพี่หญิงใหญ่ของข้าไม่เว้นวัน” “เรื่องวันนี้ก็ถือว่าได้ชี้แจงกระจ่างแล้ว ข้าจะดูว่าหลังจากนี้ หากพวกเขายังหยิบเรื่องนี้มาหาเรื่องติพี่หญิงใหญ่ข้าอีก ข้าจะสู้กับพวกเขาจนถึงที่สุด!” หร่วนเนี่ยนถังมองท่าทีของฉู่อิ้งเมิ่งที่เอาแต่คิดถึงพี่สาวเขา ก็อดนึกถึงคำบรรยายที่ฉู่กุยเสวี่ยพูดถึงนางก่อนหน้านี้ไม่ได้ เป็นน้องสาวที่ดีจริง ๆ ไม่แปลกใจที่นางจะชอบ “เรื่องในวันนี้คลี่คลายหมดแล้ว เป็นจ้าวฮูหยินที่กุข่าวเท็จมาตลอด คิดว่าบ้านสามีพี่หญิงใหญ่ของเจ้าก็คงได้ยินข่าวนี้เช่นกัน” “แต่ข้าว่าเรื่องนี้เกรงว่าจะไม่ง่ายถึงเพียงนั้น” ลั่วชิงอินก็ไม่อยากทำลายกำลังใจของทั้งสอง แต่ตลอดหลายปีมานี้ เขาเห็นสัจธรรมของคนจนชินชา ก็ยิ่งรู้ถึงความชั่วร้ายของสันดานมนุษย์ เห็นได้ชัดว่

สกุลหลู “น้องสะใภ้รอง ไม่ใช่ว่าข้าว่าเจ้า ในเมื่อเจ้ากระทำเรื่องผิดแล้วถูกจับได้ ยอมรับเสียตรง ๆ ก็พอแล้วไม่ใช่หรือ?” “ทุกคนล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ข้าในฐานะพี่สะใภ้ใหญ่ ไม่มีทางบีบคั้นเจ้า เจ้าจำเป็นต้องก่อเรื่องถึงขั้นนี้เชียวหรือ?” เกาจิ้งฉือ ฮูหยินใหญ่สกุลหลูแสร้งมองฉู่กุยเสวี่ยอย่างจนใจ ในแววตาเผยแววเยาะเย้ย ฉู่กุยเสวี่ยเป็นคุณหนูแห่งจวนอ๋องแล้วอย่างไรเล่า ชาติกำเนิดสูงส่งกว่านาง แต่นิสัยอ่อนแอ ไม่ได้รับความโปรดปรานจากแม่ผัว ตั้งแต่ที่แต่งเข้ามาสองปีครึ่ง ก็ทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทนมาตลอด ไม่คิดเลยว่าครานี้อยู่ ๆ ก็ลุกขึ้นสู้ แต่เพราะนิสัยนั้นของนาง ก็คงเป็นเพียงชั่วคราวเท่านั้น อีกประเดี๋ยวเพราะลูกและสามี ก็คงทำได้เพียงฝืนทนเงียบ ๆ ส่วนจะกลับบ้านมารดา… จะเป็นไปได้หรือ? จวนกงชินอ๋องจะไม่เห็นว่าอับอายดอกหรือ? ฉู่กุยเสวี่ยได้ยินคำพูดของเกาจิ้งฉือก็เดือดดาลในทันที “พี่สะใภ้ใหญ่ สองปีมานี้ ข้าทบทวนตนเองว่าได้ทำดีที่สุดในทุกเรื่องแล้ว ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่ามีตรงไหนที่ทำผิดต่อท่านกันแน่?” “ท่านจึงต้องหาเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่าเช่นนี้ ของของท่านหายแล้ว

“เอาแต่พร่ำบอกว่าภรรยาข้าเกาะเรื่องเล็กน้อยไม่ยอมปล่อย ทั้ง ๆ ที่เป็นเจ้าต่างหาก ที่คว้าโอกาสได้เพียงน้อยนิดก็รังแกภรรยาข้า!” “นางเพิ่งคลอดลูกได้เพียงสองเดือน ร่างกายไม่แข็งแรง เดิมทีก็ต้องพักผ่อนให้ดีอยู่แล้ว บัดนี้บุตรยังมีไข้ ถ้าเจ้าเป็นคน ก็คงไม่หาเรื่องในเวลานี้หรอก” “ทำไม? พี่ใหญ่ข้าไม่ได้หาเงินให้เจ้าใช้ หรือเจ้ายากจนถึงขั้นไม่มีเงินนี้ก็จะอดตาย แค่สินเดิมอันน้อยนิดของเจ้า ภรรยาข้าหาได้อยากได้ไม่!” หลูจวิ้นอี้หากไม่พูดก็คงเคืองใจ จึงพูดความคิดทุกอย่างออกมาหมดสิ้นในคราวเดียว “พี่ใหญ่ แทนที่จะให้ข้าดูแลภรรยาข้า สู้ท่านดูแลภรรยาและบุตรชายของตนดีกว่า!” “ข้างบนไม่เที่ยงตรง ข้างล่างก็เอนเอียง คนหนึ่งทำได้แต่หาเรื่องไปวัน ๆ อ้างชื่อว่าเป็นพี่สะใภ้ใหญ่ แล้วคอยสั่งสอนภรรยาข้า นางอายุมากกว่านิดหน่อยก็สามารถใช้อำนาจผู้ใหญ่กดหัวผู้อื่นได้หรือ?” “ถ้านางมีความสามารถเช่นนั้นจริง เหตุใดในจวนถึงไม่ให้นางดูแล? สู้ภรรยาข้าไม่ได้สักเรื่องยังพอว่า แต่ยังไม่รู้จักเรียนรู้ ยอมตกต่ำเอง จะโทษผู้ใดได้เล่า!” “ยังมีบุตรชายคนนั้นของเจ้าด้วย ตั้งแต่เล็กชั่วยันกระดูก ตอนภรรย

“พระชายา เรื่องทั้งหมดเป็นความเข้าใจผิดเพคะ! หม่อมฉันจะไปรังแกกุยเสวี่ยได้อย่างไรกัน”หลูฮูหยินคลี่ยิ้ม แต่หัวใจกลับสั่นสะท้าน ไม่คาดคิดเลยว่าครั้งนี้ฉู่กุยเสวี่ยจะฉลาดขึ้นถึงขั้นแจ้งข่าวล่วงหน้าให้ท่านอ๋องและพระชายารู้คราวนี้ถูกท่านอ๋องและพระชายาจับได้ต่อหน้าต่อตา น่ากลัวว่าต่อให้แก้ตัวอย่างไรก็ไร้ประโยชน์“เข้าใจผิดอย่างนั้นหรือ? ข้าว่าไม่ใช่ความเข้าใจผิด เมื่อครู่พวกเรายืนฟังอยู่นอกเรือนได้ยินอย่างชัดเจนแล้ว”เจี่ยเยว่อิงหันมองหลูฮูหยินด้วยสีหน้าเย็นชา “ตอนนั้นลูกสาวข้าก็แต่งออกในตระกูลต่ำศักดิ์กว่า หากเทียบกับสินสอดของจวนโหวของพวกเจ้า สินเดิมของลูกสาวข้ามากกว่าเสียอีก!”“ลูกสาวข้าเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ นางอยากได้เครื่องประดับชิ้นใดก็ย่อมได้ จำเป็นต้องลดตัวไปขโมยปิ่นผมของลูกสาวขุนนางระดับหกอย่างนั้นหรือ?”“หลูฮูหยิน เจ้าอายุมากแล้ว แม้แต่สมองก็ไม่มีแล้วกระนั้น?”ข้ออ้างน่าขันเช่นนี้ นางได้ยินแล้วก็อยากหัวเราะ นี่ต้องไร้ยางอายมากเพียงใด ถึงสามารถคิดข้ออ้างที่ไม่มีใครเชื่อเช่นนี้ออกมาได้?ไม่ว่าผู้ใดได้ยินก็ล้วนรู้ว่าเป็นข้ออ้างทั้งนั้น แต่ทั้งจวนหลูกลับทำเหมือนเชื่อไปเสียทุก

เกาจิ้งฉือเห็นว่าฉู่กุยเสวี่ยในยามนี้ราวกับกลายเป็นคนละคน จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นยืนหยัดต่างจากเดิมที่อ่อนโยน ในคราวนี้ทะเลาะกับนางแล้ว รู้สึกอึดอัดคับข้องใจขึ้นมา ครู่ต่อมานางจึงร้องไห้อย่างน่าสงสาร“น้องสะใภ้รอง ข้าก็แค่ถามเท่านั้นเอง เหตุใดต้องบีบคั้นกันถึงเพียงนี้ด้วยเล่า?”เกาจิ้งฉือกล่าวพลางเช็ดน้ำตา “ข้ารู้อยู่แล้วว่าชาติกำเนิดข้าต่ำต้อย เทียบเจ้าไม่ได้ เพราะฉะนั้นข้าจึงไม่เคยคิดจะแย่งอะไรกับเจ้า”“ในฐานะสะใภ้ใหญ่ ท่านแม่ยกสิทธิ์ดูแลเรือนให้เจ้า ข้าก็ให้ความร่วมมือทุกอย่าง ตกลง ตกลงข้าทำผิดต่อเจ้าที่ใด เจ้าถึงต้องรังแกข้าเพียงนี้?”หลูไห่คั่วทำหน้าเย็นชา “น้องสะใภ้รอง เจ้าคิดว่าการก่อเรื่องใหญ่โตเช่นนี้จะมีประโยชน์อันใดต่อเจ้าหรือ? หรือเจ้าจะบีบคั้นให้พี่สะใภ้ใหญ่ต้องโขกศีรษะขอโทษเจ้ากระนั้น?”ฉู่กุยเสวี่ยกำผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น พอเห็นเกาจิ้งฉือเริ่มเสแสร้งทำตัวน่าสงสาร ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธจนพูดไม่ออกนางเป็นเช่นนี้มาตลอด“บีบคั้นแล้วอย่างไรเล่า?” จู่ ๆ ซ่งรั่วเจินก็เอ่ยขึ้นทุกคนต่างเลื่อนสายตามองไป เห็นซ่งรั่วเจินที่ยืนอยู่ด้านหลังเดินออกมา“พวกเจ้าไม่มีเหตุผลยังอ้าปากเ