ซ่งรั่วเจินกำลังสนทนาอย่างออกรสกับฮองเฮาและพระชายาอันหลาน ทว่าจู่ ๆ นางก็รู้สึกถึงไอมรณะแผ่มาจากที่ห่างไกล ในดวงตาฉายความประหลาดใจขึ้นมาแวบหนึ่ง“นี่คือ…มีใครตายงั้นหรือ?”ซ่งรั่วเจินเพิ่งพูดจบ ฮองเฮาและพระชายาอันหลานก็ชะงักงัน ดวงตาฉายแววงุนงง“รั่วเจิน เจ้าว่าอย่างไรนะ?”ฮองเฮามองตามทิศทางที่ซ่งรั่วเจินมองไป “ทางนั้นคือตำหนักบรรทมของตวนเฟย”“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินมาว่าตวนเฟยอาการย่ำแย่ หมอหลวงล้วนจนปัญญา โดยเฉพาะหลังเหตุการณ์ครานั้น อาการยิ่งทรุดหนัก หรือว่าวันนี้ทนไม่ไหว สิ้นใจลงแล้ว?”พระชายาอันหลานกล่าวต่อหน้าพวกนางอย่างไม่เกรงใจ ถึงอย่างไรสภาพของตวนเฟยในตอนนี้ก็ไม่ใช่ความลับอันใด ในใจทุกคนล้วนชัดแจ้งเพียงแต่ ซ่งรั่วเจินมองความอาฆาตที่ปะปนอยู่ในไอนั้น พลางกล่าวว่า “ดูท่าจะไม่ใช่เพียงป่วยจนสิ้นใจธรรมดา ๆ เพคะ”เมื่อคำนี้หลุดออกมา ฮองเฮาและพระชายาอันหลานสบตากัน สีหน้าพลันแปลกประหลาดหากมีเงื่อนงำอื่น เช่นนั้นก็ไม่ใช่ว่าเป็นการฆ่าคนหรอกหรือ?“รั่วเจิน เจ้าพูดจริงหรือ? หากเป็นการปลงพระชนม์ เช่นนั้นก็เป็นเรื่องใหญ่หลวงนัก”สีหน้าลู่หมินฮุ่ยพลันเคร่งขรึม ขณะเดียวกันก็แฝงความสง
Read more