All Chapters of Lustful Night with the Billionaire Doctor (SPG): Chapter 331 - Chapter 340

=Elvira’s Point of View= Hindi ko maipaliwanag kung anong nararamdaman ko habang nakaupo sa wheelchair, tinutulak ni Caleb palabas ng ospital. Isang linggo na ang lumipas simula ng aksidente, at kahit papaano ay nakalalakad na ako kahit kaunti. Pero mas mabigat pa rin ang bitbit ng loob ko kaysa sa katawan kong pilit na bumabangon. Paglabas namin ng lobby, agad kong natanaw ang isang pamilyar na kotse. At doon, nakatayo si Zian. Malamig pa rin ang ekspresyon, gaya ng dati. Pero may tensyon sa pagkakatayo niya, na parang handa siyang sumugod sa digmaan. Napatigil si Caleb. “Gusto mo ba akong umalis?” Umiling ako. “Hayaan mo lang siya.” Lumapit si Zian, ang mga mata’y diretsong nakatuon sa akin. Walang ngiti. Walang galit. Pero may bigat. Parang may gustong sabihin, pero pinipigilan. “Pwede ba kitang makausap… alone?” tanong niya kay Caleb. Tumango si Caleb, tumalikod, pero bago tuluyang lumayo ay tumingin pa sa akin. “Kung magpapakatanga ka na naman, Elle… siguraduh

=Elvira’s Point of View= Tahimik ang naging gabi namin ni Zian. Pagkauwi niya sa akin, bigla siyang nagsalita, “One thing, Elle.” Napalingon ako agad sa kanya dahil sa kanyang pasabing puno ng bigat. “Hmm?” tanong ko. Huminga siya ng malalim bago ituloy ang sasabihin. “Your dad… your dad’s statement is needed in two days to win this case against Leon.” Nanlumo ako. “Pero Zian—m-matagal nang nagbago si Papa. Ayoko na sanang madamay pa siya…” “Your father is involved no matter what, and that’s the only thing we need to do. Since he is the root of all of this. I know what he did was for you and your family. I’m sure he didn’t see that Leon is a bad guy, but he’s the one he trusted.” Mahaba niyang paliwanag, sabay buntong-hininga. “Alright then, I will try to talk to my dad,” pabulong kong sabi, kaya tumango siya at bahagyang ngumiti. “I know you can do it,” sabi niya, parang pagtulak sa akin pasulong. Matipid akong ngumiti at tumango. “Pasok na ako. Late na rin, eh,” paalam ko sa

=Elvira's Point Of View= Makalipas ang ilang araw ay bumalik na sa normal ang lahat, ngunit patuloy pa ring nilalaban ni Leon ang kanyang KASO laban sa Amin ni papa. Pero salamat Kay Zian dahil nandiyan siya at ang kamag-anak niya na abogado at prosecutor Namin. Habang nakaupo ako sa Sala ay biglang pumasok si Clayn mukhang galing siya sa work niya, ngunit napahinto ako ng makita ang kasunod niya, si Zian na may dala-dala pang pagkain. "Manliligaw mo hoy," asar na parinig ni Clayn sa akin kaya namula kaagad ang mukha ko, Anong manliligaw naman sinasabi nitong kapatid kong kumag. "Ano ba Clayn?" Naninita kong Sabi sa kanya, ngumisi naman si Zian sa likuran niya at lumapit sa Amin, sa akin. Inilapag yon ni Zian sa center table at naupo sa gilid ko. "San ka galing?" Tanong ko sa kanya. "Sa site, katatapos lang ng rounds ko." Mahinahon niyang Sabi kaya napatango ako, sinulyapan ko si Clayn na nang-aasar ang tingin. Pinanlalakihan ko naman siya ng mata upang sindakin. Hindi

=Elvira’s Point of View= Malamig ang gabi. Tahimik ang paligid. Nasa likod-bahay ako, sa maliit naming garden. May dala akong kumot at tsaa—paraan ko para kalmahin ang sarili ko matapos ang muling paghaharap namin ni Leon sa korte. Ngunit ang totoo, ang hindi ko maalis sa isipan ko… si Zian. Ilang sandali pa, narinig ko ang pamilyar na yabag. Hindi na ako nagtaka nang makita siyang papalapit, hawak ang jacket niya at isang brown bag ng pastry. “Gabi-gabi ka na lang may pasalubong,” sabi ko, pilit na pinapanatili ang tono ng biruan. Umupo siya sa tabi ko, hindi alintana ang hamog sa hangin. “Hindi ko kasi alam kung gusto mo kong makita, kaya dinadaan ko na lang sa pagkain.” Napatawa ako, pero ‘yung tawa ko, may bahid ng kaba. Hindi ko alam kung dahil malamig o dahil nandito siya—at masyadong malapit. “I like seeing you,” bulong ko, mas mahina kaysa sa hangin. Hindi siya agad nagsalita. Pero nakita ko ang bahagyang pagtaas ng sulok ng labi niya—hindi ngiti ng panalo, ku

=Elvira’s Point of View= Pagkatapos ng Hearing Sa wakas ay natapos na ang isa sa pinaka-nakapapagod na araw ng linggong ito. Habang bumababa kami sa hagdan ng korte, dama ko pa rin ang bigat ng lahat—ang paninindigong kailangan ko sa loob, ang pagsisinungaling ni Leon, ang panlalamig ng kanyang mga salita na pilit kong tinanggal sa sistema ko. Tahimik kaming naglakad palabas, kasama ang legal team. Pero si Zian, hindi ako iniwan sa tabi. Katulad kanina, mahinahon lang siyang nandiyan, hindi kailanman sumobra, hindi rin nagkulang. Parang alam niya kung kailan ako kailangan, at kung kailan sapat na ang presensya niya para magpakatatag ako. “Halika,” bulong niya sa akin, sabay turo sa van niya sa may parking lot. “Ihatid na kita. Hindi kita pababalikin mag-isa sa bahay na ganyan ang pakiramdam mo.” Wala akong sinabi. Tumango lang ako. Pagod na pagod na ako para tumanggi. Pero ang totoo, gusto ko rin naman siyang makasama. Kahit pa wala kaming sinasabi sa isa’t isa, sapat na ang