sorry natagalan, will continue publishing more chapters
=Elvira’s Point of View= Kinabukasan Pagmulat ng mata ko, ramdam ko agad ang lamig ng hangin. Napatingin ako sa orasan—alas-sais pa lang. Tahimik pa rin ang buong bahay. Bumaba ako para kumuha ng tubig, pero halos matapilok ako sa nakita kong itsura sa sala. Si Zian. Tulog pa. Nakaunan sa braso niya habang nakahilata sa sofa. Magulo ang buhok, medyo nakakunot ang noo, pero… ang ayos pa rin niyang tingnan. Hindi ko namalayan na napangiti ako habang pinagmamasdan siya. Bigla siyang gumalaw. Napaatras ako. “Elle?” garalgal ang boses niya, paos dahil kagigising lang. “Anong oras na?” “Six something. Tulog ka pa dapat,” sagot ko habang iniiwas ang tingin. “Sorry, ginising kita.” Umayos siya ng upo at humikab. “Hindi, okay lang. Masarap pala ang tulog dito. Parang… safe.” Napatingin ako sa kanya, bahagya akong napangiwi. “Kumot lang ang meron, pero safe agad?” Ngumiti siya. “Hindi ‘yon dahil sa kumot. Ikaw ‘yon.” Napapitlag ang puso ko. Wala naman siyang ginagawang ma
=Elvira’s Point of View= Malamig ang gabi. Tahimik ang paligid. Nasa likod-bahay ako, sa maliit naming garden. May dala akong kumot at tsaa—paraan ko para kalmahin ang sarili ko matapos ang muling paghaharap namin ni Leon sa korte. Ngunit ang totoo, ang hindi ko maalis sa isipan ko… si Zian. Ilang sandali pa, narinig ko ang pamilyar na yabag. Hindi na ako nagtaka nang makita siyang papalapit, hawak ang jacket niya at isang brown bag ng pastry. “Gabi-gabi ka na lang may pasalubong,” sabi ko, pilit na pinapanatili ang tono ng biruan. Umupo siya sa tabi ko, hindi alintana ang hamog sa hangin. “Hindi ko kasi alam kung gusto mo kong makita, kaya dinadaan ko na lang sa pagkain.” Napatawa ako, pero ‘yung tawa ko, may bahid ng kaba. Hindi ko alam kung dahil malamig o dahil nandito siya—at masyadong malapit. “I like seeing you,” bulong ko, mas mahina kaysa sa hangin. Hindi siya agad nagsalita. Pero nakita ko ang bahagyang pagtaas ng sulok ng labi niya—hindi ngiti ng panalo, ku
=Elvira’s Point of View= Gabi na. Tahimik na ang buong bahay. Wala nang asar ni Clayn, wala na ring ingay ng TV o yabag ni Mama. Nasa kwarto na silang lahat. Ako na lang ang gising, nakaupo sa balkon, hawak ang tasa ng kape na kanina ko pa hindi iniinom. Tila mas interesado akong tanawin ang langit—madilim, pero may iilang bituin na sumisilip. Nandoon si Zian, nakaupo sa kabilang upuan. Tahimik lang din siya, pero alam kong hindi lang ito ordinaryong katahimikan. “Hindi ka pa rin natutulog?” tanong niya, hindi tumitingin pero malambot ang boses. “Hindi ako mapakali,” sagot ko. “Masyadong tahimik… parang andami kong naiisip.” Tumango siya. “Minsan, mas maingay pa ‘yung katahimikan, ‘no?” Napangiti ako kahit papaano. “Exactly.” Ilang sandali ng katahimikan ang dumaan. Hanggang sa nagsalita ulit siya. “Naalala mo dati? Tuwing may problema ka, dito ka rin umuupo. Sinasabi mo palagi, ‘Dito ako nakakasinghot ng sagot.’” Natawa ako ng marahan, “Tama ka. Kasi parang kapag m
=Elvira's Point Of View= Makalipas ang ilang araw ay bumalik na sa normal ang lahat, ngunit patuloy pa ring nilalaban ni Leon ang kanyang KASO laban sa Amin ni papa. Pero salamat Kay Zian dahil nandiyan siya at ang kamag-anak niya na abogado at prosecutor Namin. Habang nakaupo ako sa Sala ay biglang pumasok si Clayn mukhang galing siya sa work niya, ngunit napahinto ako ng makita ang kasunod niya, si Zian na may dala-dala pang pagkain. "Manliligaw mo hoy," asar na parinig ni Clayn sa akin kaya namula kaagad ang mukha ko, Anong manliligaw naman sinasabi nitong kapatid kong kumag. "Ano ba Clayn?" Naninita kong Sabi sa kanya, ngumisi naman si Zian sa likuran niya at lumapit sa Amin, sa akin. Inilapag yon ni Zian sa center table at naupo sa gilid ko. "San ka galing?" Tanong ko sa kanya. "Sa site, katatapos lang ng rounds ko." Mahinahon niyang Sabi kaya napatango ako, sinulyapan ko si Clayn na nang-aasar ang tingin. Pinanlalakihan ko naman siya ng mata upang sindakin. Hindi
=Elvira’s Point of View= Tahimik lang kami ni Papa habang bumabaybay ang van sa kalsada. Tila bawat indayog ng sasakyan ay may kasamang alon ng alaala—mga sigaw ng nakaraan, mga luha ng kahapon. “Papa…” mahinang tawag ko. Lumingon siya, banayad ang mga mata. Hindi na tulad ng dati—wala na roong yabang o pagtatago. Ngayon, isa na siyang ama na handang tumanggap. “Alam kong hindi natin agad maaayos ang lahat…” patuloy ko, “…pero salamat po. Sa wakas, hindi ko na kailangang ipagsigawan ang sakit para lang mapakinggan.” Hinawakan niya ang kamay ko. Matigas pa rin ang palad niya, tanda ng lahat ng taong ginugol niya sa pagtatrabaho. Pero sa haplos niyang iyon, ngayon lang ako nakaramdam ng tunay na ama. “Ang mahalaga, narinig kita ngayon,” tugon niya. “At mula ngayon, ‘yan ang uunahin ko—ang marinig ka. Hindi bilang bahagi ng negosyo, kundi bilang anak ko.” Muling tumulo ang luha ko, pero hindi na dahil sa galit. Luha na ito ng isang pusong unti-unting bumibitaw sa bigat na ma
=Elvira’s Point of View= Tahimik ang naging gabi namin ni Zian. Pagkauwi niya sa akin, bigla siyang nagsalita, “One thing, Elle.” Napalingon ako agad sa kanya dahil sa kanyang pasabing puno ng bigat. “Hmm?” tanong ko. Huminga siya ng malalim bago ituloy ang sasabihin. “Your dad… your dad’s statement is needed in two days to win this case against Leon.” Nanlumo ako. “Pero Zian—m-matagal nang nagbago si Papa. Ayoko na sanang madamay pa siya…” “Your father is involved no matter what, and that’s the only thing we need to do. Since he is the root of all of this. I know what he did was for you and your family. I’m sure he didn’t see that Leon is a bad guy, but he’s the one he trusted.” Mahaba niyang paliwanag, sabay buntong-hininga. “Alright then, I will try to talk to my dad,” pabulong kong sabi, kaya tumango siya at bahagyang ngumiti. “I know you can do it,” sabi niya, parang pagtulak sa akin pasulong. Matipid akong ngumiti at tumango. “Pasok na ako. Late na rin, eh,” paalam ko sa