All Chapters of ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Chapter 851 - Chapter 860

กู้มั่วหลีเห็นว่าหากตนเองยังไม่พูดอะไรอีกเกรงว่าเจี่ยนอันอันคงไม่ปรุงยาถอนพิษให้เขาแล้วอย่างไรเสียตอนนี้เจี่ยนอันอันก็ยังไม่อาจไปจากจวนเสวียนเยว่ เขาจึงกล่าวว่า“คืนนั้นมีคนยิงธนูเข้าไปในบ้านเจ้า บนหัวลูกศรยังมีกระดาษข้อความแผ่นหนึ่ง บนนั้นเขียนข้อความไว้ว่ามีคนจะมาเมืองอินเป่ยใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันมองกู้มั่วหลีด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง “เจ้าเป็นคนยิงลูกศรนั่น?”กู้มั่วหลีพยักหน้ายิ้มๆ “สิบวันก่อน แมลงที่ข้าปล่อยออกไปกลับมา ข้าจึงรู้ว่ารัชทายาทจะถูกเนรเทศมาที่นี่”“เหตุใดเจ้าจึงบอกข่าวนี้ต่อพวกข้าในคืนวันนั้น เจ้ามีจุดมุ่งหมายอันใดกันแน่?”เจี่ยนอันอันไม่คิดว่ากู้มั่วหลีจะบอกเรื่องนี้ต่อนางและฉู่จวินสิงด้วยความหวังดีเกรงว่าคงมีเจตนาแอบแฝงอย่างอื่นมากกว่ากู้มั่วหลีหัวเราะเบาๆ สองมือกำหมัดแน่น ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ“ฉู่ชางเหยียนไม่ส่งคนนำยาถอนพิษมาให้ข้าเสียที ข้าย่อมไม่อยากถูกเขาบงการอีกต่อไป”“ข้าอยากร่วมมือกับพวกเจ้าทำลายขุมอำนาจราชสำนักของฉู่ชางเหยียน”นี่กลับเป็นสิ่งที่เจี่ยนอันอันคิดไม่ถึงจริงๆ กู้มั่วหลีอยากร่วมมือกับพวกนางหรือนี่เห็นทีว่ากู้มั่วหลีคงถูกยาพิษข

เจี่ยนอันอันให้กู้มั่วหลีพาเจี่ยนหลิงเยว่กลับไป ส่วนนางหยิบสมุนไพรแก้พิษหลายชนิดออกมาจากในมิติรอจนกู้มั่วหลีกลับมา นางจึงกล่าวกับกู้มั่วหลีว่า “เจ้าก็กรีดมือหยดเลือดลงในชามนี้ด้วยเหมือนกัน”กู้มั่วหลีหยิบมีดขึ้นมากรีดมือตัวเองโดยไม่ลังเลเขาหยดเลือดของตัวเองลงในชาม ผสมกับเลือดของเจี่ยนหลิงเยว่เห็นว่าเลือดเต็มชามแล้ว เจี่ยนอันอันจึงกล่าวว่า “เอาละ เลือดพอแล้ว”กู้มั่วหลีรีบใช้ผ้าแพรเช็ดหน้าพันฝ่ามือตัวเองเอาไว้เจี่ยนอันอันไม่สนใจกู้มั่วหลี นางนั่งยองลงบนพื้น เทเลือดชามนั้นลงไปในหม้อหลอมยานางให้กู้มั่วหลีนำฟืนมาจำนวนหนึ่งแล้วก็ก่อกองไฟขึ้นภายในห้องนางยกหม้อหลอมยาไปวางเหนือกองไฟแล้วโยนสมุนไพรที่หยิบออกมาใส่ลงไปในหม้อหลอมยาเจี่ยนอันอันเงยหน้าขึ้นมองกู้มั่วหลี “แมลงที่เจ้าเลี้ยงไว้เล่า นำมาใช้ด้วย”กู้มั่วหลีล้วงขวดกระเบื้องเคลือบขนาดเล็กใบหนึ่งจากในอกเสื้อออกมาอย่างเชื่อฟังเขาเปิดขวดกระเบื้องเคลือบแล้วเทแมลงข้างในออกมาเจี่ยนอันอันเห็นแมลงตัวนั้นมีสีดำปลอด มีขนาดเท่ากับแมลงเต่าทองตัวหนึ่งนางโยนแมลงลงไปในหม้อหลอมยา นำไปทำยาถอนพิษร่วมกับสมุนไพรพวกนั้นและเลือดกู้มั่วหลี

แต่ไฉนจึงมีพวกเขาแค่สามคน เหตุใดฉู่จวินสิงจึงไม่มา?คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ?เพียงคิดว่ามีความเป็นไปได้มากที่จะเกิดเรื่องกับฉู่จวินสิงระหว่างตามหาตนเอง หัวใจของเจี่ยนอันอันก็กระดอนขึ้นมาจุกที่คอหอยนางเห็นกู้มั่วหลียืนอยู่บริเวณห่างออกไปไม่ไกล เขากอดอกชมดูความครึกครื้นโดยไม่สะทกสะท้านวรยุทธ์ของพวกเสิ่นจือเจิ้งและฉู่จวินหลุนทั้งสามคนล้วนไม่อ่อนด้อย ขณะที่เหวยป๋อจื่อใช้คุณไสยมาต่อกรกับพวกเขาขณะเหวยป๋อจื่อกำลังจะเพลี่ยงพล้ำก็เห็นว่าเขาพลันหมุนตัว มุ่งหน้าตรงเข้ามาหาเจี่ยนอันอันเมื่อครู่เขาเห็นแล้วว่าเจี่ยนอันอันออกมาจากเรือนตะวันออกจึงคิดว่าคนที่อ่อนแอที่สุดในที่นี้ก็คือเจี่ยนอันอันแล้วขอแค่จับเจี่ยนอันอันมาข่มขู่ คนพวกนั้นจะต้องไม่กล้าทำอะไรเขาอย่างแน่นอนขณะที่เหวยป๋อจื่อกำลังจะมาถึงเบื้องหน้าเจี่ยนอันอันนั่นเอง กู้มั่วหลีลงมือได้อย่างทันกาลเขาฟาดฝ่ามือไปทางเหวยป๋อจื่อ เหวยป๋อจื่อรีบร้อนพลิกตัวหลบเขาใช้คุณไสยต่อกรกับกู้มั่วหลี ไอดำกลุ่มหนึ่งพวยพุ่งตรงมายังกลางฝ่ามือกู้มั่วหลีกู้มั่วหลีรีบเก็บมือกลับไปแล้วถอยหลังไปหลายก้าว ทั้งยังสะบัดแขนเสื้อพัดไอดำนั้นแตกกระจายไปทั

เขาวางกระบี่ในมือลง สายตาที่มองเจี่ยนอันอันแฝงด้วยความหมองเศร้า เจี่ยนอันอันไม่นำพาต่อความรู้สึกในแววตากู้มั่วหลี นางสาวเท้าไปหาเสิ่นจือเจิ้งกับพวก “พี่ใหญ่ เหตุใดจวินสิงไม่ได้ติดตามมาด้วย เขาเกิดเรื่องใช่หรือไม่?” ฉู่จวินหลุนพยักหน้าหนักแน่น “จวินสิงถูกวิชาไสยศาสตร์ของเหวยป๋อจื่อทำร้ายเข้า จนป่านนี้ยังไม่ฟื้นมา” เจิ่นจือเจิ้งกล่าวตาม “ก่อนหน้านี้ข้ากับฉู่จวินสิงเคยมาหาเจ้าที่นี่ แต่เขาไปแตะถูกกลไกเข้า จึงถูกวิชาไสยศาสตร์แทรกซึมเข้าร่างกาย” หัวใจของเจี่ยนอันอันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่มนานแล้ว หากนางไม่รีบกลับไปอีก เห็นทีฉู่จวินสิงคงจะไม่รอดเป็นแน่ “เรารีบไปจากที่นี่เถอะ ถึงบ้านแล้วข้าจะขจัดวิชาไสยศาสตร์ให้เขาเอง” เจี่ยนอันอันกล่าวพลาง คิดจะออกจากจวนเสวียนเยว่ไป กู้มั่วหลีเห็นดังนี้ จึงรีบพุ่งตัวมาขวางอยู่เบื้องหน้า ยับยั้งทางไปของนาง “กู้มั่วหลี เจ้ารั้งข้าไว้ไม่อยู่หรอก ขอเตือนให้เลิกล้มความคิดนี้โดยเร็ว” “มิฉะนั้นข้าถอนพิษให้เจ้าได้ ก็สามารถวางยาที่ร้ายแรงกว่าเดิมได้อีก” คำพูดของเจี่ยนอันอันทำให้กู้มั่วหลีเกิดความเครียดในใจ สายตาที่จ้องมองนางเปี่ยมด้วยความชอกช้ำ หลั

สิ่งที่เจี่ยนอันอันเห็นภายในบ้านจ้าวจวี้ มีทวนยาวและกระบี่แขวนไว้ แสดงว่าเขาน่าจะเป็นผู้รู้วรยุทธ์เพียงแต่อาจไม่มีวิชาตัวเบา หาไม่คงไม่วิ่งจนเหงื่อโทรมกายเช่นนี้ภรรยาของจ้าวจวี้คือฉีซื่อเห็นมีคนมาบ้าน จึงรีบวิ่งออกมาจากด้านในเมื่อนางเห็นเจี่ยนอันอัน ความกังวลบนใบหน้าก็ค่อยคลี่คลายลง“ท่านพี่ ท่านได้เชิญหมอเทวดาหญิงมาจริงๆ ลูกเรามีหวังรอดแล้ว”ฉีซื่อกล่าวพลาง รีบแสดงความคารวะต่อเจี่ยนอันอันหลายวันนี้นางกลุ้มอกกลุ้มใจเสียจนผมแทบหงอก เมื่อมองดูบุตรทั้งสองคนโอดครวญว่าปวดเนื้อปวดตัว ทำให้นางร้อนใจเป็นอย่างมากโชคดีที่จ้าวจวี้พาหมอเทวดาหญิงมาถึง ลูกของนางจะต้องได้รับการรักษาให้หายขาดฉีซื่อรีบบอกเจี่ยนอันอัน “ท่านหมอเทวดาหญิง ลูกอยู่ด้านในเจ้าค่ะ เชิญท่านตามข้าไปดูเถอะ”เจี่ยนอันอันติดตามฉีซื่อเข้าไปในบ้าน จึงเห็นเด็กชายสองคนนอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเล็กๆ ซีดเซียวราวกับกระดาษเด็กทั้งสองคนป่วยหนักจนพูดจาไม่ออก เนื้อตัวเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวยามนี้ได้แต่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกำผ้าห่มไว้แน่น ร่างกายสั่นเทาไม่หยุดเจี่ยนอันอันรีบเดินไปข้างเตียงเพื่อตรวจชีพจรให้แก่เด็กทั้งสองคนไ