กู้มั่วหลีเห็นว่าหากตนเองยังไม่พูดอะไรอีกเกรงว่าเจี่ยนอันอันคงไม่ปรุงยาถอนพิษให้เขาแล้วอย่างไรเสียตอนนี้เจี่ยนอันอันก็ยังไม่อาจไปจากจวนเสวียนเยว่ เขาจึงกล่าวว่า“คืนนั้นมีคนยิงธนูเข้าไปในบ้านเจ้า บนหัวลูกศรยังมีกระดาษข้อความแผ่นหนึ่ง บนนั้นเขียนข้อความไว้ว่ามีคนจะมาเมืองอินเป่ยใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันมองกู้มั่วหลีด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง “เจ้าเป็นคนยิงลูกศรนั่น?”กู้มั่วหลีพยักหน้ายิ้มๆ “สิบวันก่อน แมลงที่ข้าปล่อยออกไปกลับมา ข้าจึงรู้ว่ารัชทายาทจะถูกเนรเทศมาที่นี่”“เหตุใดเจ้าจึงบอกข่าวนี้ต่อพวกข้าในคืนวันนั้น เจ้ามีจุดมุ่งหมายอันใดกันแน่?”เจี่ยนอันอันไม่คิดว่ากู้มั่วหลีจะบอกเรื่องนี้ต่อนางและฉู่จวินสิงด้วยความหวังดีเกรงว่าคงมีเจตนาแอบแฝงอย่างอื่นมากกว่ากู้มั่วหลีหัวเราะเบาๆ สองมือกำหมัดแน่น ดวงตาทอประกายเย็นเยียบ“ฉู่ชางเหยียนไม่ส่งคนนำยาถอนพิษมาให้ข้าเสียที ข้าย่อมไม่อยากถูกเขาบงการอีกต่อไป”“ข้าอยากร่วมมือกับพวกเจ้าทำลายขุมอำนาจราชสำนักของฉู่ชางเหยียน”นี่กลับเป็นสิ่งที่เจี่ยนอันอันคิดไม่ถึงจริงๆ กู้มั่วหลีอยากร่วมมือกับพวกนางหรือนี่เห็นทีว่ากู้มั่วหลีคงถูกยาพิษข
Baca selengkapnya