Tous les chapitres de : Chapitre 861 - Chapitre 870

จ้าวจวี้มองดูฉู่จวินหลุนด้วยอาการชะงักงัน จากเครื่องแต่งกายของเขาพอดูออกว่า คงไม่ใช่สามัญชนทั่วไปรวมถึงรูปลักษณ์ที่ดูมีคุณธรรม และบุคลิกอันสูงส่งนั่นอีกเล่าดูอย่างไรก็คล้ายผู้เป็นอ๋องมากกว่าส่วนฉู่จวินหลุนก็ดูคนแม่นมาแต่ไหนแต่ไร นับแต่เห็นจ้าวจวี้แวบแรก ก็ดูออกแล้วว่าเขารู้วรยุทธ์หนำซ้ำเขาและลูกเมียต่างใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย ไม่ใช่คนเลวร้ายอย่างแน่นอนเมื่อครู่ยิ่งได้เห็นเขาร่ายรำกระบี่ ฉู่จวินหลุนก็ยิ่งต้องการได้ตัวเขามาเป็นบริวารจนหลังจากแสดงท่าเพลงทวนเสร็จแล้ว ความคิดนี้ก็ยิ่งมั่นใจจ้าวจวี้กระซิบถามเจี่ยนอันอัน “ท่านหมอเทวดาหญิง พวกเขาเป็นใครกัน?”เจี่ยนอันอันกล่าวตอบยิ้มๆ “ท่านนี้เป็นพี่ชายของสามีข้า ชื่อฉู่จวินหลุน”“ส่วนอีกคนเป็นน้องสามของสามีข้า ชื่อฉู่อันเจ๋อ”จ้าวจวี้ได้ยินว่าอีกฝ่ายแซ่ฉู่ พลันนึกได้ว่าฮ่องเต้แคว้นไท่ยวนก็แซ่ฉู่เช่นกันหรือว่าพวกเขาจะเป็นคนในราชสำนัก?ซึ่งเขาก็เคยได้ยินมาว่า ครอบครัวเยียนอ๋องได้ถูกเนรเทศจนมาอยู่เมืองอินเป่ยหรือว่า พวกเขาก็คือญาติพี่น้องของเยียนอ๋องที่ถูกเนรเทศจริงๆ?ไม่ทันรอให้จ้าวจวี้ได้เอ่ยปากถามต่อ ฉู่จวินหลุนรีบเปิดเผย

“เจ้านึกว่าข้ากับเหวยป๋อจื่อชอบเจ้าจริงๆ จึงรั้งตัวให้อยู่ข้างกายน่ะหรือ?”“หญิงแพศยาเช่นเจ้า เห็นชายใดก็คิดจะทอดร่างให้เขาเชยชม มีแต่กลายเป็นของเล่นสำหรับพวกเรามากกว่า”“และบัดนี้เหวยป๋อจื่อได้ตายไปแล้ว ไม่มีใครช่วยเจ้าได้อีก”“จงรอความตายอยู่นี่เถอะ”กู้มั่วหลีกล่าวจบ มุมปากเหยียดรอยยิ้มหยันออกมาเขาหันหลังไป พร้อมก้าวเท้าออกจากห้องนอนเจี่ยนหลิงเยว่พยายามจะลุกขึ้น เพื่อไปจากที่นี่เสียและทันทีที่นางขยับกาย ทั่วทั้งร่างกายพลันเกิดเสียงกระดูกหักดังขึ้น ‘กึกกัก’ ความเจ็บปวดแสนสาหัสสากรรจ์ ยิ่งกว่านางกินยาพิษเข้าไปหลายเท่านัก ไม่นานในห้องนอนได้มีเสียงเจี่ยนหลิงเยว่กรีดร้องดังขึ้น ตามด้วยเสียง ‘ปัง’ ที่ดังตามมา เจี่ยนหลิงเยว่ถูกระเบิดฉีกร่างจนแหลกเหลวไม่เป็นชิ้นดีขณะกู้มั่วหลีได้ยินเสียงระเบิดนั้น ฝีเท้าจะหยุดชะงักสักนิดก็หาไม่บัดนี้เขาไม่เพียงได้ขจัดวิชาไสยศาสตร์ในตัว แม้แต่พิษร้ายก็ถูกถอนไปสิ้นเขาไม่ต้องอยู่ใต้อำนาจผู้ใดอีกแล้ว สามารถมีอิสระได้อย่างเต็มที่แม้จะไปหาเจี่ยนอันอันอีกครั้ง ก็ไม่มีใครขัดขวางเขาได้อีกเพียงแต่ตอนนี้เขายังไม่คิดทำเช่นนั้นเพราะเขาได้ทำข้อต

ต่อให้กู้มั่วหลีชอบเจี่ยนอันอันจริง ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไว้วางใจได้เจี่ยนอันอันยิ้มพลางนั่งลงด้านข้างฉู่จวินสิง“ข้าย่อมไม่เชื่อเขาอยู่แล้ว ยาถอนพิษที่ให้เขากินนั้น ยังมีส่วนผสมของยาพิษร้ายแรงด้วย”“ซึ่งเทียบกับพิษที่ฉู่ชางเหยียนเคยใช้กับเขา ยังมีฤทธิ์ร้ายแรงกว่าเป็นร้อยเท่า”“แม้ว่าพิษนี้ยังไม่กำเริบขึ้น แต่ถ้าเขาคิดทรยศพวกเราเมื่อใด พิษที่อยู่ในตัวจะค่อยๆ แพร่กระจายไปทั่วร่าง”“ถึงตอนนั้น เขาก็จะกลายเป็นหมูในอวย ปล่อยให้เราชำแหละตามอำเภอใจ”เจี่ยนอันอันกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ สีหน้ากลับมีรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมปรากฏขึ้นหลังจากได้ฟังคำพูดนางแล้ว ความหึงหวงที่ฉู่จวินสิงมีมาแต่แรก ก็พลันจางหายในทันทีเจี่ยนอันอันเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน ยามนี้ค่อยได้ผ่อนคลายลงบ้างนางเหลือบมองท้องฟ้าด้านนอก เห็นว่าใกล้ถึงเวลากินอาหารค่ำแล้วเหล่าสาวใช้กำลังสาละวนอยู่ในครัว อีกประเดี๋ยวคงจะได้กินข้าวกันเจี่ยนอันอันนึกถึงนกแร้งสองตัวนั้น การที่เสิ่นจือเจิ้งกับพวกสามารถเข้าถึงจวนเสวียนเยว่ได้รวดเร็วก็ด้วยผลงานของนกแร้งสองตัวนี้นางจึงคิดจะเพิ่มอาหารให้พวกมันเสียหน่อย เพื่อให้ฉู่จวินสิงได้พักผ่อนต่อ นา

ในไม่ช้าพวกสาวใช้ก็ทำอาหารเสร็จ เจี่ยนอันอันกลับเข้าไปในห้องเพื่อประคองฉู่จวินสิงออกมาหลังจากที่ทุกคนกินมื้อเย็นเสร็จก็นั่งสนทนาเรื่องราวในวันนี้ด้วยกันในลานฉู่จวินหลุนกล่าว “วันนี้พวกเราได้ประมือกับเหวยป๋อจื่อ แม้เขาจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่วิชาคุณไสยกลับกล้าแกร่งยิ่งนัก”“หากไม่ใช่เพราะอันอันลงมือได้ทันเวลา เกรงว่าพวกเราสามคนคงยากจะรับมือไว้ได้”ฮูหยินใหญ่เอ่ยเสียงนุ่มนวล “พวกเจ้าไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ไม่อย่างนั้นแม่อย่างข้าคงไม่รู้จริงๆ ว่าต้องทำอย่างไรดี”เจี่ยนอันอันตบมือฮูหยินใหญ่เบาๆ พลางมองอีกฝ่ายด้วยสายตาปลอบโยนฉู่จวินสิงหารู้ไม่ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น เขามองไปทางเจี่ยนอันอันด้วยความสงสัย“ก่อนนี้เจ้าบอกว่าสังหารเหวยป๋อจื่อไปแล้ว ในเมื่อเขารู้วิชาคุณไสย เจ้าใช้วิธีไหนสังหารเขางั้นรึ?”เจี่ยนอันอันยังไม่ได้พูดอันใดก็ได้ยินฉู่อันเจ๋อชิงเอ่ยขึ้นก่อนว่า “พี่สะใภ้รองร้ายกาจยิ่งนัก ตอนนั้นข้ากับพี่ใหญ่รวมถึงคุณชายเสิ่นล้วนถูกวิชาคุณไสยของเหวยป๋อจื่อโจมตีจนถอยร่น”“พี่สะใภ้รองก้าวออกมารับมือ แค่ไม่กี่กระบวนท่าก็ทำให้เหวยป๋อจื่อระเบิดเป็นชิ้นเนื้อได้แล้ว”ฉู่อันเจ๋อเลื่อมใสในคว

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ไหน?” ฉู่เทียนหัวมองไปรอบด้าน เขาไม่เคยมาสถานที่แห่งนี้มาก่อนทั้งยังไม่ใช่สถานที่ที่เดินผ่านมาระหว่างที่เขาถูกเนรเทศอีกด้วยเจี่ยนอันอันเหลือบมองกำแพงสูงตระหง่านที่อยู่ห่างไกลออกไปก็ทราบว่านางยังอยู่ในเมืองอินเป่ยนางไม่รู้ว่าฉู่เทียนหัวเข้ามาในเมืองอินเป่ยตั้งแต่เมื่อใดคำนวณเวลาดู จากข้อมูลที่กู้มั่วหลีให้นางมาจนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้นภายในเวลาสั้นๆ แค่นี้ ฉู่เทียนหัวไม่มีทางเดินทางจากเมืองจิงโจวมาถึงเมืองอินเป่ยได้เลยขณะนี้เขาควรอยู่ระหว่างทางเนรเทศ ถูกเจ้าหน้าที่หรือทหารรักษาพระองค์ควบคุมตัวอยู่แต่เขาบอกว่าแค่หลับไปก็มาโผล่ที่นี่แล้วเรื่องนี้เปลี่ยนมาเป็นพิลึกเพียงนี้ได้อย่างไรกันนะ?เจี่ยนอันอันแสร้งกล่าวด้วยท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่อง “ที่นี่อยู่ในเขตเมืองอินเป่ย รัชทายาทควรอยู่ที่คุกหลวงไม่ใช่หรือ ไฉนจึงมาปรากฏตัวขึ้นในที่แห่งนี้?”ฉู่เทียนหัวแค่นหัวเราะ “ข้าถูกฉู่ชางเหยียนเนรเทศแล้ว จุดหมายปลายทางก็คือเมืองอินเป่ย”เจี่ยนอันอันมองฉู่เทียนหัวด้วยความประหลาดใจสุดแสน “รัชทายาทก็ถูกเนรเทศมาที่นี่เหมือนกัน?”ฉู่เทียนหั