Semua Bab ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Bab 911 - Bab 920

เพื่อไม่ให้หน้าเป็นแผลเป็น เขารีบหยิบขวดกระเบื้องเคลือบใบหนึ่งออกมาจากในอกเสื้อ เทผงออกมาเล็กน้อยแล้วถูทาใบหน้าความแสบชำแรกหัวใจถาโถมเข้ามาระลอกหนึ่ง กู้มั่วหลีกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดนั้น“พวกลิงป่าที่สมควรตายพวกนี้ ถึงกับกล้าทำหน้าข้าเป็นแผล”กู้มั่วหลีกัดฟันกรอดด้วยความโมโหถ้าไม่ใช่เพราะยาพิษที่เขาพกมาด้วยมีไม่มาก เขาคงวางยาพิษสังหารลิงพวกนี้ไปแต่แรกแล้ว ไม่เหลือไว้แม้แต่ตัวเดียวหลังจากขี่ม้าไปได้สักระยะ ในที่สุดกู้มั่วหลีก็ทนความง่วงไม่ไหวเขาหยุดม้าลงตรงพื้นที่ว่างบริเวณหนึ่ง ที่นี่รอบด้านไม่มีต้นไม้ใหญ่ มีเพียงก้อนหินแปลกประหลาดกองเดียวเขาพิงก้อนหินหลับตาพักผ่อนท้องฟ้าเพิ่งสว่าง กู้มั่วหลีก็รู้สึกตัวตื่นเขารีบขึ้นม้าแล้วเร่งเดินทางต่อในไม่ช้า เขาก็มาถึงชายแดนเมืองอินเป่ย สามารถมองเห็นกำแพงสูงสิบกว่าชั้นได้จากไกลๆถ้ายังไม่ได้ป้ายประกาศิตสวรรค์ เขาไม่มีทางกลับไปที่เมืองอินเป่ยในเมื่อเขาพูดไว้แล้วว่าจะนำป้ายประกาศิตสวรรค์มามอบเป็นของขวัญชิ้นใหญ่ให้กับเจี่ยนอันอันเขาก็จะต้องทำให้ได้อย่างที่พูดกู้มั่วหลีสะบัดแส้กระตุ้นม้า มุ่งหน้าไปทางแคว้นหนิงชวน……เวลานั้

หลังจากคนทั้งสามขึ้นรถม้าเรียบร้อยก็มุ่งหน้าตรงไปทางเมืองอินเป่ยราชาวานรเห็นรถม้าจากไปไกลแล้วค่อยพาพวกพ้องย้อนกลับมาพวกมันลากพวกลิงที่ถูกพิษกลับไปยังเขตแดนของตนเองครึ่งชั่วยามผ่านไป ในที่สุดพวกลิงที่ถูกพิษเหล่านั้นก็สามารถเคลื่อนไหวได้ตามปกติพวกมันรีบกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ทันที ไม่กล้าลงมาอีกรถม้าวิ่งไปถึงหอประตูเมืองอินเป่ย แต่กลับไม่ได้หยุดลงยามนี้พวกเขาจำต้องเร่งเดินทางไปให้ถึงแคว้นหนิงชวนก่อนที่กู้มั่วหลีจะได้ป้ายประกาศิตสวรรค์ไป……กู้มั่วหลีมาถึงเขตแดนแคว้นหนิงชวนแล้ว ประตูใหญ่เมืองติ้งอันเปิดกว้าง ผู้สัญจรไปมาสามารถเข้าออกได้อย่างอิสระแม้เขาจะไม่ใช่แคว้นหนิงชวน แต่เขาก็ไม่ถูกทหารที่เฝ้าประตูเมืองติ้งอันขัดขวางเขาควบม้าเดินอาดๆ เข้าไปในเมืองติ้งอันกู้มั่วหลีเคยมาเมืองติ้งอัน เขาคุ้นเคยกับสิ่งต่างๆ ในสถานที่แห่งนี้ยิ่งนักสิ่งก่อสร้างของที่นี่ผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงอ้างอิงจากคำพูดของฉู่เทียนหัว กู้มั่วหลีเร่งม้าที่ควบอยู่ใต้ร่าง มุ่งหน้าไปยังแม่น้ำใหญ่ของเมืองติ้งอันสายนั้นเดินทางมาได้ครึ่งชั่วยาม ในที่สุดก็มาถึงริมแม่น้ำที่นี่ทิวทัศน์งดงาม ลำน

เพียงแต่การเปลี่ยนแปลงเร็วกว่าแผนที่วางไว้ ในเมื่อเจี่ยนอันอันมาถึง เขาก็ควรต้องต้อนรับให้ดี“เจี่ยนอันอัน ข้าเคยบอกแล้วว่า เรื่องป้ายประกาศิตจะนำไปมอบให้แก่เจ้าเอง เหตุใดยังมาถึงที่นี่อีก”กู้มั่วหลีเสแสร้งทำเป็นไม่รู้ความ ริมฝีปากเหยียดขึ้นเล็กน้อยพองามเจี่ยนอันอันทำตาขวางใส่เขา “ข้ากลัวเจ้าจะฆ่ารัชทายาทเสียก่อน แล้วฮุบเอาป้ายประกาศิตไปเสียเอง”กู้มั่วหลีหาได้โกรธเคืองคำพูดของนางไม่ กลับมองว่าการยอกย้อนของเจี่ยนอันอัน เป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งมากกว่าแต่ในเมื่อเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงออกจากเมืองอินเป่ยมาได้ เกรงว่าทหารเฝ้าเมืองเหล่านั้น อาจถูกพิษของเขาจนเสียชีวิตไปหมดแล้วกู้มั่วหลีหารู้ไม่ว่า เจี่ยนอันอันได้รักษาทหารเหล่านั้นจนหายดีแล้วต่างหากอีกทั้งได้รับความเคารพจากเหล่าทหาร ที่นางกับฉู่จวินสิงออกมาได้ ก็เพราะเหล่าทหารต่างยินยอมพร้อมใจที่จะเปิดประตูเมืองให้แก่พวกเขาฉู่จวินสิงมิได้สนใจกู้มั่วหลี กลับกล่าวต่อฉู่เทียนหัว “รัชทายาท ป้ายประกาศิตของท่านทิ้งไปในแม่น้ำสายนี้ใช่หรือไม่?”มองดูสายน้ำที่ไหลเชี่ยว ฉู่เทียนหัวพยักหน้า “ถูกต้อง ก็คือแม่น้ำสายนี้”ฉู่จวินสิงมองไปยังสายน

ตรงข้ามกับฉู่จวินสิง นี่เป็นครั้งแรกที่แบกชุดดำน้ำเช่นนี้ทุกครั้งที่หายใจ จะต้องดึงเอาออกซิเจนในถังมาใช้รู้สึกไม่สู้คุ้นชินนักแต่เพียงไม่นานก็ปรับตัวได้ ขณะแหวกว่ายไปพร้อมกับเจี่ยนอันอัน จึงรู้สึกคล่องแคล่วมากขึ้นทั้งคู่แหวกว่ายไปในละแวกน่านน้ำที่ใกล้เคียง ก็ยังไม่พบกล่องใส่ป้ายประกาศิตสวรรค์แต่อย่างใดจึงลองว่ายไปยิ่งไกลมากขึ้นหลังจากฉู่เทียนหัวลงน้ำ ก็เริ่มมองหาป้ายประกาศิตเช่นกัน ต้องยอมรับว่าเขาว่ายน้ำแข็งมาก เพียงแต่ชั่วขณะที่กระโดดลงน้ำนั้น เขาได้กลั้นลมหายใจไว้เต็มและหลังจากลงน้ำไปแล้ว เขาก็ไม่ได้โผล่ขึ้นเหนือน้ำเพื่อหายใจอีกเขาลืมตาขึ้น แม้ว่าอยู่ใต้น้ำอาจทำให้แสบตาบ้าง แต่ก็ไม่มีผลต่อการมองในระยะสองเมตรของเขาเพียงแต่เมื่อดิ่งไปถึงก้นบึ้ง เขาเริ่มมองเห็นทัศนียภาพเบื้องหน้าไม่ชัดเจนมาถึงเวลานี้ ฉู่เทียนหัวจึงได้ตระหนักว่า อุปกรณ์ดำน้ำที่เจี่ยนอันอันนำมานั้นมีประโยชน์เพียงใดเขาเริ่มนึกเสียใจ ที่ไม่ได้บอกให้เจี่ยนอันอันเตรียมอุปกรณ์มาให้เขาอีกหนึ่งชุดแต่ตอนนี้ทุกอย่างก็สายเกินแก้แล้วในเมื่อลั่นวาจาออกไป ก็ย่อมไม่อาจถอยหลังได้อีกเขาอยู่ในน้ำราวกับคนตาบอ

เจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงต่างสบตากัน พร้อมแหวกว่ายไปตามทิศทางที่จุดสีแดงบอกไว้อาศัยแสงสว่างจากไฟส่องทางใต้น้ำ ไม่นานทั้งคู่จึงเห็นกล่องไม้ใบหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ถูกดินปกคลุมไว้อยู่คาดว่าน่าจะเป็นกล่องไม้ที่บรรจุป้ายประกาศิตอย่างแน่นอนทั้งคู่แอบดีใจเงียบๆ พลางรีบว่ายไปที่กล่องไม้นั้น หลังจากปัดเอาเศษดินออกไป จึงเห็นกล่องไม้นั้นยังมีโซ่เหล็กผูกไว้อีกชั้นพร้อมกุญแจที่ล่ามสิ่งของในนั้นไว้เจี่ยนอันอันหยิบเข็มเงินออกมาจากห้วงมิติ พร้อมสอดเข้าไปในแม่กุญแจแล้วขยับเล็กน้อยไม่นานก็สามารถไขกุญแจออกเจี่ยนอันอันเปิดฝากล่องออก ในที่สุดก็เห็นป้ายแผ่นหนึ่งที่ทำจากทองคำบริสุทธิ์บนป้ายนั้นสลักอักษรตัวใหญ่ว่า ‘ป้ายประกาศิตสวรรค์’ภายใต้ชื่อนั้นยังมีอักษรสลักอีกหนึ่งแถวเจี่ยนอันอันมองดูอักษรแถวนั้น พลางคิดในใจว่าไฉนดูแล้วจึงคล้ายพยัญชนะภาษาอังกฤษ?นางลองสะกดดู พลันนัยน์ตาเบิกโพลงขึ้นเป็นอักษรภาษาอังกฤษจริงๆแต่ในยุคโบราณนี้จะมีภาษาอังกฤษได้อย่างไร หรือว่าผู้ที่เคยครอบครองป้ายประกาศิตนี้ ก็ได้ทะลุมิติมาเช่นกัน?แต่ยามนี้ไม่มีเวลาคิดมากความ เจี่ยนอันอันรีบนำกล่องไม้และป้าย