Semua Bab ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Bab 921 - Bab 930

ถ้าเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงตามหาป้ายประกาศิตพบแล้ว เขาก็ไม่ต้องลงน้ำไปหาอีกแต่จะหาวิธีเอาป้ายนั้นกลับมาต่างหากฉู่จวินสิงส่ายหน้าเบาๆ “ยังไม่พบ”เขากับเจี่ยนอันอันก่อนขึ้นมาเหนือน้ำ ได้ตกลงกันไว้ก่อนแล้วป้ายประกาศิตนี้จะมอบให้ฉู่เทียนหัวไม่ได้เป็นอันขาดเมื่อฉู่เทียนหัวได้ยินว่าทั้งคู่ยังหาป้ายไม่พบ สีหน้าเขาก็แสดงถึงความผิดหวังอย่างเห็นได้ชัดเจี่ยนอันอันสบช่องจึงกล่าวสมทบ “เพราะแม่น้ำนี้กว้างใหญ่มาก อีกทั้งสายน้ำเชี่ยวกราก”“เราสองคนลงไปงมหา ก็เกือบถูกต้นไม้น้ำพันเข้าเช่นกัน”“การจะหากล่องไม้ในแม่น้ำเช่นนี้ มีความยากยิ่งไม่ต่างกับงมเข็มในมหาสมุทร”เจี่ยนอันอันกล่าวพลาง พร้อมถอนหายใจออกมาเบาๆแสดงท่าทีคล้ายจนปัญญาโดยสิ้นเชิงกู้มั่วหลีได้ยินว่าเจี่ยนอันอันเกือบถูกต้นไม้น้ำพันเข้า จึงรีบถามไถ่ “เจี่ยนอันอัน วันหน้าอย่าได้ไปทำเรื่องอันตรายเช่นนี้อีก”เจี่ยนอันอันตอบเพียงคำว่า “อืม” ถือว่าตอบกลับเขาไปฉู่เทียนหัวลุกขึ้นนั่ง พับขาพร้อมปรับลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดร่างกายก็ได้ฟื้นฟูกลับมาเขามักรู้สึกว่า เจี่ยนอันอันกับฉู่จวินสิงคล้ายกำลังพูดปดอยู่แม้ว่าแม่น้ำนี้จะกว

เจี่ยนอันอันหันไปมองชาวประมงกลุ่มนั้นพลางคิดในใจถึงคนตายสองคนที่เห็นอยู่ใต้น้ำ อาจเป็นเว่ยเจี่ยกับเว่ยติงที่เหล่าชาวประมงเอ่ยถึงก็เป็นได้แต่ร่างของสองคนนั้นเห็นเข้าก็รู้ว่าถูกเชือดคอจนขาด จากนั้นจึงโยนลงน้ำไปแต่จะเป็นฝีมือผู้ใดกัน?เจี่ยนอันอันเหลียวมองกู้มั่วหลี จึงเห็นอีกฝ่ายมีสีหน้ายิ้มๆ ขณะจ้องมองนางคล้ายกับการตายของคนสองคน มิได้เกี่ยวข้องกับเขาสักนิดไม่บอกก็รู้ว่า กู้มั่วหลีมาถึงแม่น้ำจื่อสุ่ยก่อนใครเพื่อนแต่เขาว่ายน้ำไม่เป็น จึงอาจเป็นไปได้ว่ามีการว่าจ้างให้สองคนนั้นลงไปงมหาป้ายประกาศิตสวรรค์เพียงแต่พวกเขาหาป้ายไม่พบ ทำให้กู้มั่วหลีเกิดความโกรธเคือง จึงลงมือสังหารแล้วทิ้งลงน้ำไปเจี่ยนอันอันถลึงตาใส่กู้มั่วหลี พลางหันหน้าเดินไปทางรถม้าต่อทั้งสามต่างขึ้นรถม้าไป โดยมีฉู่จวินสิงรับหน้าที่ควบม้าเช่นเดิม พร้อมย้อนกลับทางเดิมที่มาพวกเขาออกมานานมากแล้ว สมควรต้องกลับเมืองอินเป่ยเสียทีกู้มั่วหลีก็ขึ้นหลังม้า เร่งมาอยู่ข้างรถม้าเช่นกันเจี่ยนอันอันแหวกผ้าม่าน พร้อมกล่าวต่อกู้มั่วหลี “เจ้าออกจากเมืองอินเป่ยไปแล้ว ยังจะตามเรามาทำไมอีก?”กู้มั่วหลียักไหล่เล็กน้อย “ไหนๆ

กู้มั่วหลีกล่าวกับเจี่ยนอันอันที่อยู่ในรถม้าว่า “แม่นางอันอัน พวกเราคงต้องบอกลากันตรงนี้แล้ว”เจี่ยนอันอันไม่อยากสนใจกู้มั่วหลีจึงไม่ตอบเขาแม้แต่คำเดียวกู้มั่วหลีก็ไม่โกรธ กระตุ้นม้าที่ควบใต้ร่างห้อทะยานไปอีกทิศทางหนึ่งในทันทีเห็นกู้มั่วหลีจากไปแล้ว ในที่สุดอารมณ์ขุ่นมัวของฉู่จวินสิงก็ดีขึ้นมากโขเขาบังคับรถม้าเร่งเดินหน้าต่อไปเมื่อรถม้ามาถึงเส้นทางสายหลักก็มีคนสองคนจดจำฉู่จวินสิงได้พวกเขารีบวิ่งเข้ามาหา ต้องการขวางรถม้าเอาไว้ฉู่จวินสิงเห็นดังนั้นก็กระตุกบังเหียนแน่น บังคับให้รถม้าหยุดลงสองคนนั้นเห็นรถม้าหยุดแล้ว ใบหน้าพวกเขาก็เผยรอยยิ้มออกมาอย่างเต็มที่หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้นด้วยความยินดี “คุณชายท่านนี้ ท่านก็คือคนที่ติดตามหมอเทวดาหญิงมารักษาวัณโรคให้พวกข้าสินะ”“ขอถามทีเถอะว่าหมอเทวดาหญิงมาด้วยกันกับท่านหรือไม่?”ฉู่จวินสิงมองออกว่าสองคนนี้แต่งกายเช่นข้ารับใช้ดูท่าทางแล้วคงเป็นข้ารับใช้ของสักบ้านเขากำลังจะเอ่ยปาก ผ้าม่านรถม้าก็ถูกเจี่ยนอันอันแหวกขึ้นมา“พวกเจ้ามาหาข้ามีเรื่องใดหรือ?”ข้ารับใช้สองคนนั้นเห็นเจี่ยนอันอันอยู่ในรถม้าดังคาด ในที่สุดพวกเขาก็ลอบถอนหายใจออ

แม่ครัวเห็นว่าเจี่ยนอันอันช่วยพูดแทนนาง นางละล่ำละลักขอบคุณเจี่ยนอันอันพ่อบ้านยังคงมีสีหน้าคลางแคลง “ถ้านางไม่ใช่คนวางยาพิษ แล้วใครเป็นคนวางยาพิษนายท่านบ้านข้ากันเล่า?”นอกจากแม่ครัวผู้นี้แล้วก็ยังมีแม่ครัวอีกคนแต่เช้าวันนี้แม่ครัวผู้นั้นร่ำร้องว่าเจ็บปวดไปทั้งตัว เขาจึงให้แม่ครัวผู้นั้นกลับไปพักผ่อนในห้องพ่อบ้านตั้งใจไว้ว่าให้ข้ารับใช้ไปตามหาเจี่ยนอันอันมารักษานายท่านเสียก่อน แล้วค่อยไปดูอาการแม่ครัวผู้นั้นคิดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้กลับได้ข้อสรุปว่าถูกคนวางยาพิษหรือจะเป็นฝีมือแม่ครัวอีกคน?พ่อบ้านบอกให้สาวใช้ไปเรียกแม่ครัวผู้นั้นมาทันที เขามีเรื่องอยากถามผ่านไปไม่นาน สาวใช้ก็กลับมาแล้ว แต่กลับมีแค่นางคนเดียวที่กลับมา“แม่ครัวสามเล่า ไฉนเจ้าจึงกลับมาคนเดียว?”พ่อบ้านขมวดคิ้วมุ่น สีหน้าไม่พอใจสาวใช้รีบอธิบายว่า “เรียนพ่อบ้าน แม่ครัวสามเจ็บปวดจนสลบไปแล้วเจ้าค่ะ เรียกอย่างไรนางก็ไม่ตื่น”พ่อบ้านบอกให้สาวใช้ถอยออกไปอย่างรำคาญใจ ส่วนเขาหันมองมาทางเจี่ยนอันอัน“หมอเทวดาหญิง ท่านคิดว่าควรทำอย่างไรดี?”เจี่ยนอันอันกล่าว “พ่อบ้านช่วยนำทางข้าไปดูที”พ่อบ้านตอบรับทันทีแล้วเดินนำท

เนื่องจากแม่ครัวสามเป็นแม่ครัวที่รับผิดชอบทำอาหารจึงได้รับพิษชนิดออกฤทธิ์ช้านี้เข้าไปด้วยโดยไม่รู้ตัวส่วนสาเหตุที่นางได้รับพิษสาหัสกว่านายท่านเนี่ย เป็นไปได้มากว่าอาจเป็นเพราะนายท่านเนี่ยเลือกกินอาหารบางอย่างเขาไม่ได้กิน กลับเป็นแม่ครัวสามเสียอีกที่กินยาพิษลงไปปริมาณมากขณะชิมรสอาหารเจี่ยนอันอันหันไปถามพ่อบ้าน “ยามปกตินายท่านเลือกกินหรือไม่?”พ่อบ้านคิดไม่ถึงว่าเจี่ยนอันอันจะถามถึงเรื่องนี้ แต่เขาก็ยังตอบตามความจริง “นายท่านกินอาหารรสจืดมาก อาหารบางอย่างถ้าทำเค็ม เขาก็จะไม่แตะต้องแม้แต่คำเดียว”ได้ยินวาจานั้น เจี่ยนอันอันก็ยิ่งแน่ใจในการคาดเดาของตนเองยามนั้นเอง สาวใช้ที่ปรนนิบัตินายท่านเนี่ยคนหนึ่งก็วิ่งมาอย่างแตกตื่นลนลาน“พ่อบ้าน แย่แล้ว นายท่านอาเจียนเป็นเลือดเจ้าค่ะ!”พ่อบ้านได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจจนหน้าถอดสี เขารีบรุดไปยังห้องนอนที่นายท่านเนี่ยพักอยู่พวกเจี่ยนอันอันสามคนก็รีบรุดตามไปด้วยเช่นกันครั้นแม่ครัวอิ่นที่ยืนอยู่ในครัวได้ยินว่านายท่านเนี่ยอาเจียนเป็นเลือดก็ยิ่งตกใจจนใบหน้าซีดขาวราวกระดาษเจี่ยนอันอันตามพ่อบ้านเข้าไปในห้องของนายท่านเนี่ยก็เห็นนายท่านเนี่ยนอนกลับ