Semua Bab ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Bab 891 - Bab 900

เหยียนซวงและเหยียนอวี่จึงได้เห็น ว่าสิ่งที่ถังหมิงเซวียนเอาออกมาคือหยกพกชิ้นหนึ่งพวกเขาเคยได้ยินอารองและอาสะใภ้รองบอกว่า ครอบครัวของผู้เป็นคู่หมั้น จะมอบหยกพกให้แก่เหยียนซวงในวันแต่งงาน เพื่อเป็นสินสอดและหยกพกชิ้นนั้น นับเป็นมรดกตกทอดมาจากต้นตระกูลของผู้เป็นคู่หมั้นเป็นหยกซึ่งมีค่าควรเมือง อีกทั้งครอบครัวฝ่ายชายก็มีทายาทเพียงหนึ่งเดียวจึงให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มาก จะรอถึงวันแต่งงานเท่านั้น จึงจะมอบหยกพกให้แก่ฝ่ายหญิงสมัยก่อนท่านอารองพูดเรื่องนี้ให้พวกเขาฟัง สองพี่น้องหาได้ใส่ใจไม่มีแต่คิดว่าฝ่ายชายต้องการจะหาภรรยา จึงแสร้งกุเรื่องขึ้นมาส่งเดชอีกทั้งฝ่ายชายก็เป็นตาแก่อายุตั้งห้าสิบกว่าปี ผ่านอาจการสู่ขอหญิงสาวมาหลายคนก็เป็นได้แล้วจะเป็นหยกพกที่สืบทอดมาจากต้นตระกูลได้อย่างไรเหยียนซวงและเหยียนอวี่มองดูหยกด้วยความตะลึงงัน เห็นเพียงบนเนื้อหยกสลักด้วยลวดลายอันสลับซับซ้อนเนื้อหยกแลดูเรียบเนียน ให้ความรู้สึกอันสูงค่า อีกทั้งยังฝังพลอยงดงาม ทำให้ยิ่งดูหรูหรามากขึ้นพวกเขาไม่เคยเห็นหยกที่สวยงามเช่นนี้มาก่อนหรือว่า ถังหมิงเซวียนจะเป็นคู่หมั้นของเหยียนซวงจริงๆ?ทั้งคู่เบนส

ดีที่เหยียนซวงไม่ได้ไล่เขาออกจากห้องไป ความรู้สึกหวั่นใจจึงค่อยทุเลาลงบ้างแต่เพื่อให้ได้รับการอภัยจากนาง ถังหมิงเซวียนจึงกล่าวอีกครั้ง “เหยียนซวง เจ้าอย่าโกรธข้าอีกเลยได้หรือไม่?”“ครั้งนี้ข้าปิดบังฐานะตนเอง เป็นความผิดของข้าจริง”“แต่ต่อไปจะไม่ปิดบังเจ้าเรื่องใดๆ อีก ข้ากล้าสาบานต่อฟ้า หากวันหน้ามีเรื่องปิดบังเจ้า ขอให้ข้าถูกฟ้าผ่าตาย”เหยียนซวงรู้สึกใจอ่อนลงพลัน เดิมทีนางก็หวังให้คู่หมั้นคือถังหมิงเซวียนอยู่แล้วบัดนี้อีกฝ่ายกล่าวถึงเพียงนี้แล้ว ทั้งยังขอขมาด้วยความจริงใจอีกอย่างถังหมิงเซวียนนอกจากปิดบังฐานะตนเองแล้ว ก็ไม่เคยทำเรื่องใดที่ผิดต่อนางอีกหากนางยังถือโทษโกรธเคืองไม่สร่างซา คงแสดงถึงความใจแคบมากไปแล้ว“เอาเถอะ ท่านอย่าได้พูดแรงนักเลย เรื่องนี้ข้าพออภัยให้ได้ เพียงแต่วันหน้าห้ามท่านมาหลอกลวงเช่นนี้อีก”ถังหมิงเซวียนเห็นเหยียนซวงยอมยกโทษให้เขา จึงรู้สึกดีใจจนเกือบกระโดดโลดเต้นขึ้นในห้อง“ขอเพียงเจ้าไม่โกรธข้า ให้ข้าทำอะไรก็ล้วนยินดี อยากฟังเสียงเห่าของสุนัขหรือไม่ ข้าจะเลียนแบบให้เจ้าฟัง” “โฮ่งๆๆ...”ถังหมิงเซวียนกล่าวจบ ก็รีบทำเสียงเห่าออกมาหลายครั้งหยอกเย้

เมื่อได้ยินเจี่ยนอันอันพูดดังนี้ ความกังวลของฉู่จวินสิงก็ค่อยบรรเทาลงบ้างในเมื่อนางกินเนื้อไก่ไม่ได้อีก บนโต๊ะก็ยังมีอาหารอีกหลายอย่างเจี่ยนอันอันผลักจานเนื้อไก่ไปด้านข้าง แล้วจึงเริ่มกินอาหารชนิดอื่นนางชิมอาหารอย่างละคำ เมื่อเห็นว่าร่างกายไม่เกิดอาการคลื่นเหียนอีกจึงก้มหน้ากินข้าวต่อไปอย่างวางใจเมื่อเห็นเจี่ยนอันอันกินอย่างตะกละตะกลาม ฉู่จวินสิงจึงกล่าวเสียงอ่อนโยน “ค่อยๆ กินไป ไม่มีใครแย่งกับเจ้าหรอก”“วันนี้ข้าหิวมากจริงๆ ท่านน่าจะรีบปลุกข้ามากินเร็วกว่านี้”เพราะนางมีอาหารเต็มปาก จึงทำให้การพูดจาฟังดูอู้อี้ไปด้วยฉู่จวินสิงยิ้มด้วยความอ่อนใจ แต่ไม่ได้โต้ตอบเขาทำหน้าเฉยเมย พร้อมเฝ้ามองนางกินข้าวต่อไปหลังจากกินจนหมด เจี่ยนอันอันจึงค่อยลูบพุงด้วยความอิ่มหนำ“อิ่มมากเลย เสียดายอย่างเดียวคือไม่อาจกินไก่ได้”เจี่ยนอันอันมองดูเนื้อไก่ในชาม แล้วจึงเบนสายตากลับมาอย่างจนปัญญาฉู่จวินสิงให้สี่เอ๋อร์ยกสำรับออกไปแล้ว จึงประคองเจี่ยนอันอันไปนอนพักที่เตียงตามเดิมเจี่ยนอันอันรู้สึกง่วงนอนอีกครั้ง หลังจากเอนลงบนเตียงไม่นาน นางก็หลับสนิทไปอีกฉู่จวินสิงไม่ต้องการรบกวนให้นางตื่

ฉู่เทียนหัวแค่นหัวเราะหนึ่งทีแล้วสะบัดหน้าหนี“ข้าบอกแล้ว ข้าไม่รู้จักป้ายประกาศิตสวรรค์อะไรนั่นหรอก เจ้ามาหาผิดคนแล้ว”ฉู่เทียนหัวให้ตายก็ไม่ยอมบอกเบาะแสของป้ายประกาศิตสวรรค์ออกมาเด็ดขาด นี่เป็นไพ่ตายที่เขาจะสามารถมีชีวิตต่อไปได้เขาไม่มีทางมอบป้ายประกาศิตสวรรค์ให้คนอื่นอย่างง่ายๆ โดยเด็ดขาดมิหนำซ้ำ นี่ยังเป็นคนที่เคยปรากฏตัวข้างกายฉู่ชางเหยียนกู้มั่วหลีเห็นฉู่เทียนหัวไม่ยอมบอกเบาะแสของป้ายประกาศิตสวรรค์ เขาก็ไม่โกรธ ใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม พัดกระดาษในมือพัดไปทางฉู่เทียนหัวทีหนึ่งผงสีขาวกลุ่มหนึ่งลอยออกมาจากในพัด ฉู่เทียนหัวจะกลั้นลมหายใจแต่ก็สายเกินไปแล้วเขาหายใจเอาผงเหล่านั้นเข้าไปบางส่วน ภาพเบื้องหน้าพลันดับวูบ คนก็ล้มลงไปทันทีกู้มั่วหลีก้มหน้ามองฉู่เทียนหัวที่สลบไป เขาเก็บพัด รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายวับไปเช่นกัน“เจรจากับเจ้าดีๆ เจ้าไม่ยอมเอง ไม้อ่อนไม่ชอบ ชอบให้ใช้ไม้แข็งนักนะ”กู้มั่วหลีกล่าวพลางคว้าตัวฉู่เทียนหัวขึ้นมาแล้วใช้วิชาตัวเบาเหินไปทางม้าเมื่อมาถึงตรงหน้าม้า กู้มั่วหลีก็วางฉู่เทียนหัวไว้บนบั้นท้ายม้าเขาขึ้นคร่อมม้าแล้วห้อตรงไปข้างหน้าตอนนี้เขายังไม่รีบร

คิดไม่ถึงเลยว่ากู้มั่วหลีจะไม่ได้หลับจริงๆ แต่แค่ไม่อยากสนใจเขากับคนที่อยู่นอกประตูเท่านั้นเสี่ยวเอ้อร์โรงเตี๊ยมเห็นว่าคนในห้องไม่ตอบรับเขา เขาคว่ำปากแล้วยกน้ำชาจากไปกู้มั่วหลีเหลือบมองฉู่เทียนหัวพลางกล่าวอย่างไม่แยแส “เจ้าอยากจากไปขนาดนี้ก็บอกที่อยู่ของป้ายประกาศิตสวรรค์กับข้ามาโดยไวเสียเถอะ”“ไม่อย่างนั้น ข้าก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเจ้าจะได้เห็นพระอาทิตย์ในวันพรุ่งนี้”ฉู่เทียนหัวเจ็บปวดแสนสาหัสไปทั่วสรรพางค์ เขาไม่สามารถบอกกู้มั่วหลีว่าป้ายประกาศิตสวรรค์ซ่อนไว้ที่ไหนได้เป็นอันขาด“ข้าขอแนะนำว่าทางที่ดีเจ้าอย่าดิ้นรนโดยไร้ความหมายจะดีกว่า ตอนนี้เจ้าแค่เจ็บปวดไปทั้งตัว ผ่านไปอีกสักพักเจ้าก็จะได้สัมผัสรสชาติที่ยอดเยี่ยมกว่านี้แล้ว”“เจ้าวางยาพิษอะไรให้ข้ากันแน่?” ฉู่เทียนหัวกำสองมือเป็นหมัดแน่นด้วยความเจ็บปวดจนเล็บทิ่มแทงเข้าไปในเนื้อกู้มั่วหลีหลับตาทั้งสองต่อไป กระทั่งมองก็ยังไม่มองฉู่เทียนหัวสักแวบเห็นว่ากู้มั่วหลีไม่ตอบตนเองอีก ฉู่เทียนหัวแค้นใจจนอยากสังหารฝ่ายตรงข้ามเสียเดี๋ยวนั้นแต่เขาเพิ่งขยับเพียงเล็กน้อย ความเจ็บปวดทั่วร่างก็รุนแรงกว่าเดิมเป็นเท่าตัวฉู่เทียนหั