Semua Bab ฝ่ามิติพลิกชะตาอ๋องผู้ถูกเนรเทศ: Bab 931 - Bab 940

แท้จริงแล้วเจี่ยนอันอันคิดตรวจสอบว่าเกลือเหล่านี้ถูกคนวางยาหรือไม่ต่างหากหากมีคนวางยาพิษจริง เกรงว่าเกลือทั้งหมดในบ้านท่านเนี่ย อาจต้องทำการตรวจสอบใหม่อีกครั้งหลังจากท่านเนี่ยฟังแล้ว จึงอดไม่ได้ที่จะกล่าวชมเกลือของบ้านตน“ท่านหมอเทวดาหญิงวางใจได้ เกลือบ้านข้ามีความบริสุทธิ์ยิ่งกว่าเกลือที่ขายในท้องตลาดมากนัก”เจี่ยนอันอันประสานมือกล่าวยิ้มๆ “ขอบคุณท่านเนี่ยที่ให้เงินจำนวนมากรวมถึงเกลือด้วย”“อ้อ จริงสิท่านเนี่ย เกลือเหล่านี้ไว้สำหรับกินเองในครอบครัว หรือมีการนำไปขายอีก?”ท่านเนี่ยกล่าวยิ้มแย้ม “ขอเรียนตามตรง แท้จริงแล้วข้าเป็นพ่อค้าเกลือ”“ต้นตระกูลหลายชั่วคนล้วนยังชีพด้วยการค้าเกลือ หลายปีก่อนข้ายังได้นำเกลือเหล่านี้ ไปขายที่เมืองติ้งอันแห่งแคว้นหนิงชวน ทั้งยังเปิดร้านขายเกลือที่นั่นอีก”ท่านเนี่ยกล่าวถึงตรงนี้ สีหน้าบังเกิดแววหม่นหมอง“แต่หลังจากประตูเมืองถูกปิด การค้าของเราก็ไม่สู้ดีเหมือนแต่ก่อน”“ลูกชายข้าสองคน ได้เข้าไปที่ร้านในเมืองติ้งอัน ก่อนจะปิดประตูเมือง แล้วหลังจากนั้นก็ไม่ได้กลับมาอีก”เมื่อได้ยินคำว่าเมืองติ้งอัน เจี่ยนอันอันก็พลันนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่นางประ

ไม่นานนางก็ต้มยาเสร็จ พร้อมเทยาเม็ดที่อยู่ในนั้นออกมานางถือยาเม็ดนั้น พร้อมให้พ่อบ้านนำทางไปยังที่พักของแม่ครัวสามเนื่องจากก่อนหน้านี้นางได้ทายาให้แม่ครัวสามแล้ว และเมื่อออกจากห้องไป ได้จงใจเปิดแง้มประตูห้องเอาไว้จุดประสงค์เพื่อให้กลิ่นเหม็นในห้องจางหายไปเมื่อพ่อบ้านรู้ถึงจุดประสงค์ของเจี่ยนอันอันเช่นนี้ จึงปล่อยให้ประตูห้องเปิดไว้ต่อไปและบัดนี้กลิ่นในห้องก็จางหายไปมากแล้วแม้แต่ตัวแม่ครัวสามเอง ก็ไม่มีกลิ่นเหม็นกระจายออกมาอีกเจี่ยนอันอันเข้าไปในห้อง พลางบีบปากแม่ครัวสามเบาๆ แล้วใส่ยาเม็ดถอนพิษเข้าไปในปากนางเพียงไม่นานนัก แม่ครัวสามก็ค่อยมีสติกลับคืนมานางลืมตาขึ้น จึงเห็นเจี่ยนอันอันยืนอยู่เบื้องหน้า“เจ้าเป็นใคร?” แม่ครัวสามถามเสียงแหบแห้งนางคิดจะลุกขึ้นนั่ง แต่กลับถูกเจี่ยนอันอันกดตัวลงไป“อย่าเพิ่งขยับ ยายังไม่ได้ออกฤทธิ์เต็มที่ ท่านยังต้องนอนต่อไป”เจี่ยนอันอันกล่าวเสียงเบา พร้อมทั้งคลุมผ้าให้แก่แม่ครัวสามพ่อบ้านได้ยินเสียงสนทนาของพวกนาง จึงรีบเดินเข้ามาเขาเห็นแม่ครัวสามฟื้นมา จึงได้ถามเสียงเข้ม “แม่ครัวสาม ปกตินายท่านดีต่อเจ้านัก เหตุใดจึงวางยาพิษเพื่อจะป

แต่เจี่ยนอันอันกลับไม่คิดทำเช่นนั้น นางหวังจะกลับบ้านโดยเร็วเพื่อพักผ่อนมากกว่าจึงได้ปฏิเสธต่อคำเชื้อเชิญ“ท่านเนี่ยโปรดอย่าได้เกรงใจ แท้จริงบ้านข้ายังมีงานที่ต้องสะสาง เราจำต้องรีบกลับไปโดยเร็ว”ฉู่จวินสิงเชื่อฟังเจี่ยนอันอันมาโดยตลอดอยู่แล้ว เมื่อนางไม่คิดอยู่ต่อ เขาก็ไม่คัดค้านส่วนฉู่เทียนหัวก็ต้องการจะพบกวนซินโดยเร็ว ย่อมไม่อยากเสียเวลาอยู่นี่เช่นกันเมื่อท่านเนี่ยเห็นทั้งสามคนไม่ยอมอยู่ต่อจริงๆ เขาจึงไม่คิดฝืนใจอีกพร้อมไปส่งพวกเขาด้วยตนเอง......ขณะเจี่ยนอันอันกับพวกยังคงพูดคุยกับท่านเนี่ยอยู่นั้น พ่อบ้านได้พาทหารไปถึงบ้านซินหรุ่ยและซินจือเวลานี้ทั้งคู่กำลังตระเตรียมงานศพอยู่ในบ้าน เดิมคิดว่าพรุ่งนี้เช้าจะนำร่างบิดาและมารดาลงฝังพร้อมกันแต่ไม่คาดคิดว่า จู่ๆ จะมีคนของทางการมาหาถึงบ้านเมื่อสองพี่น้องเห็นใบหน้าอันโกรธขึ้งของพ่อบ้าน จึงรู้ว่าเรื่องของพวกนางได้ถูกเปิดโปงแล้วทั้งคู่รีบอ้อนวอนต่อทหาร “ใต้เท้าเจ้าคะ กรุณาผ่อนผันให้เราอีกหน่อยได้หรือไม่?”“ขอให้เราได้ฝังศพพ่อแม่ก่อน ค่อยคุมตัวไปยังที่ว่าการ”เหล่าทหารเห็นซินหรุ่ยและซินจือต่างสวมใส่ชุดไว้ทุกข์ แสดงว่าใน

ฉู่เทียนหัวล้วงมือเข้าไปในอกเสื้อ พลางลูบเศษเงินที่ค้นได้จากตัวของทหารหลายคนมาพลางถอนหายใจเบาๆ นึกแล้วก็ให้หงุดหงิดนักเศษเงินเล็กน้อยเหล่านี้ หากเป็นสมัยก่อน เขาแทบไม่เหลียวแลให้เปลืองนัยน์ตาเสียด้วยซ้ำแต่ยามนี้เขาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ อย่างไรก็ต้องเก็บเศษเงินเหล่านี้ไว้ให้ดีเจี่ยนอันอันบอกให้ฉู่จวินสิงควบรถม้า มุ่งตรงไปบ้านพักของกวนซินก่อนฉู่จวินสิงเข้าใจดี นางต้องการพิสูจน์ว่าตนไม่ได้เอาป้ายประกาศิตสวรรค์ไปเขาจึงไม่พูดจา เพียงควบรถม้ารีบไปถึงหน้าประตูบ้านกวนซินเจี่ยนอันอันลงจากหลังม้าแล้ว ตรงไปเคาะประตูลานบ้านฉู่เทียนหัวลงตามมาเช่นกัน เขามองดูกำแพงบ้านที่ค่อนข้างทรุดโทรม ในใจคล้ายจะหลั่งโลหิตนับแต่นี้เขาอาจต้องมาอยู่ในสถานที่เช่นนี้แล้วเพียงไม่นานจึงมีคนมาเปิดประตู สือเจี้ยเห็นว่าเป็นเจี่ยนอันอันและฉู่จวินสิงมาถึง ใบหน้าจึงผุดรอยยิ้มออกมาทันที“คุณชายฉู่ แม่นางเจี่ยน พวกท่านมาหาฮูหยินใช่หรือไม่?”เจี่ยนอันอันเอ่ยปากถาม “พี่กวนซินอยู่ข้างในใช่ไหม?”สือเจี้ยแสดงสีหน้าลำบากใจ “ต้องขออภัย ฮูหยินเพิ่งพาเสี่ยวตั๋วตั่วออกไปข้างนอก”ฉู่เทียนหัวได้ยินว่ากวนซินพาฉู่ตั๋วตั

“รัชทายาท ไหนบอกว่าจะให้พี่กวนซินค้นตัวข้ามิใช่หรือ?”“เช่นนั้นก็จงเริ่มค้นเถอะ ข้าต้องกลับบ้านไปกินข้าวอีก”ฉู่เทียนหัวพลันนึกถึงเรื่องป้ายประกาศิตขึ้นมา เขาปล่อยมือจากกวนซิน พลางกล่าวเสียวขรึม“ซินเอ๋อร์ เจ้าไปค้นตัวเจี่ยนอันอัน ดูว่าในตัวนางมีป้ายประกาศิตสวรรค์อยู่หรือไม่”กวนซินมองหน้าพวกเขาด้วยความฉงน ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องให้นางค้นตัวเจี่ยนอันอันฉู่เทียนหัวจึงกล่าว “เจ้าค้นตัวนางก่อน อีกประเดี๋ยวข้าค่อยอธิบายให้ฟัง”กวนซินรับคำว่า “อ้อ” พร้อมกล่าวด้วยความเกรงใจ “อันอัน ต้องขออภัยด้วย”เจี่ยนอันอันพยักหน้าราวกับไม่แยแส “ไม่เป็นไร พี่กวนซินเชิญค้นได้เลย”กวนซินจึงเริ่มจับไปตามเสื้อผ้าของเจี่ยนอันอัน ด้วยอาการมือสั่นเทา ต่อหน้าทุกคนในที่นั้นนางค้นจากบนลงล่างไปหนึ่งรอบ แต่ไม่พบป้ายประกาศิตตามที่ฉู่เทียนหัวกล่าวมากวนซินหันหลังไป พร้อมส่ายหน้าให้ฉู่เทียนหัว “รัชทายาท ในตัวอันอันไม่มีป้ายอันใด”ฉู่เทียนหัวได้ยินดังนี้จึงแอบสะดุ้งในใจ หรือว่าเจี่ยนอันอันงมหาป้ายประกาศิตไม่พบจริงๆ?หากเป็นเช่นนั้นจริง ป้ายนั้นคงยังอยู่ในแม่น้ำจื่อสุ่ยเป็นแน่แท้วันหน้าหากมีโอกาส เขาต้อง