All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1521 - Chapter 1530

เฉียวเอ๋อร์เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก “เสด็จแม่ ลูกไม่ได้ทำอะไร แค่ลงมือเท่านั้นเอง...” ครั้นเห็นนางไม่ยอมรับ ซ่งหลีจึงเอ่ยแทน “นางไปตบตีกับคุณชายน้อยของจวนเสนาบดี ข้าดูบาดแผลของเขาแล้ว ดั้งจมูกหัก” “รุนแรงขนาดนั้นเชียว?” เฟิ่งเวยเฉียงตกใจมาก เฉียวเอ๋อร์อายุเพียงหกขวบ มีแรงมากขนาดนั้นเชียวหรือ? ตอนนี้ เฉียวเอ๋อร์รีบแก้ตัวทันที “มิใช่อย่างนั้น เป็นเขาที่ทนแรงกระแทกไม่ไหว จมูกจึงไปกระทบกับขั้นบันไดจนดั้งหัก เสด็จแม่ ลูกไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นฝ่ายเริ่มพูดใส่ลูกก่อน ล้อเลียนว่าลูกไม่แข็งแรงเท่าเขา!” ซ่งหลีส่ายศีรษะไม่หยุด “ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็ลงมือแบบนั้นไม่ได้” หากเป็นลูกแท้ ๆ ของเขาเอง เขาคงจะตำหนิไปนานแล้ว แต่เฉียวเอ๋อร์ไม่ใช่สายเลือดของเขากับเวยเฉียง จึงยากที่จะอบรมสั่งสอน เฟิ่งเวยเฉียงไม่ได้ตำหนิเฉียวเอ๋อร์ทันที แต่จดจ้องซ่งหลี และถาม “นอกจากดั้งจมูกหักแล้ว มีอย่างอื่นหรือไม่?” “ที่เหลือเป็นเพียงบาดแผลภายนอก” เฟิ่งเวยเฉียงผงกศีรษะ “ก็จริง เด็ก ๆ ทะเลาะกัน คงมิได้รุนแรงนักหรอก ถ้าเช่นนั้น ท่านไปที่จวนเสนาบดี เพื่อปล

เฟิ่งเวยเฉียงมองซ่งหลีอย่างกระวนกระวาย “ท่านรู้สึกอึดอัดที่อยู่ในแคว้นซีหนี่ว์หรือ? “หรือเป็นข้าที่ทำอะไรให้ท่านไม่สบายใจ?” นางรีบกอดเขาไว้แน่น ท่าทางเหมือนจะไม่ยอมปล่อยให้เขาจากไป ซ่งหลีรู้สึกจนใจ เขาแกะมือของนางออก ใช้สองมือจับไหล่ของนางไว้ ค่อย ๆ ผลักนางออกเล็กน้อย “ข้าเพียงคิดถึงครอบครัวที่หนานฉี “มาอยู่ที่แคว้นซีหนี่ว์นานขนาดนี้แล้ว ข้าจึงห่วงเรื่องความเป็นอยู่ที่บ้านของท่านพ่อท่านแม่” เฟิ่งเวยเฉียงเสนอ “หากท่านเป็นห่วงจริง ๆ ข้าจะส่งคนไปรับพวกเขามาก็ได้ ไยท่านต้องลำบากเดินทางไกลขนาดนั้นเองด้วย?” ได้ยินเช่นนี้ ซ่งหลีมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าไปคนเดียว ดีกว่าให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องลำบาก นี่คือความกตัญญูของผู้เป็นลูก “ประมุขแคว้น หวังว่าท่านจะอนุญาต” อยู่กันตามลำพังเขายังเรียกนาง “ประมุขแคว้น” แสดงถึงความห่างเหิน เฟิ่งเวยเฉียงสังเกตเห็นว่าเขาโกรธแล้ว จำต้องยอมถอยหนึ่งก้าว “ก็ได้ “ท่านกลับไปที่หนานฉีได้ ทว่าต้องมีกลุ่มองครักษ์คอยคุ้มกัน เพื่อที่ข้าจะได้วางใจ” ซ่งหลีพูดโดยไม่ทันคิด “เจ้าก็รู้ดี ข้

แคว้นหนานฉี ชายแดนใต้ ยามรุ่ยอ๋องสะสางงานราชการตอนกลางวัน มักจะพาลูกชายติดตัวไปด้วยเสมอ เขายืนกรานจะให้หร่วนฝูอวี้ตั้งชื่อให้ลูกชาย ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ลูกชายยังไม่มีชื่อหลัก มีเพียงชื่อเล่น——จี๋เอ๋อร์ เสี่ยวจี๋เอ๋อร์เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย ไม่ว่าผู้ใดอุ้มเขา เขาก็จะไม่ร้องไห้งอแง หลังจากที่เขาถูกส่งไปยังชายแดนใต้ไม่นาน พระราชโองการของฝ่าบาทที่แต่งตั้งให้เขาเป็นซื่อจื่อก็มาถึง เสี่ยวจี๋เอ๋อร์ยังไม่เข้าใจว่า ตำแหน่งซื่อจื่อมีความสำคัญเพียงใด ในวัยของเขาตอนนี้ การได้กินอิ่มนอนหลับ ถือเป็นความสุขและความพอใจสูงสุด เขายิ่งไม่เข้าใจเลย ไฉนเสด็จพ่อจึงเศร้าหมองตลอดทั้งวัน และถอนหายใจใส่เขาอยู่บ่อย ๆ ช่วงวันหยุดกลางเดือน รุ่ยอ๋องสะสางงานในบ้านพักราชการตามปกติ หลังจากนั้นจะกลับเรือนเพื่อพาจี๋เอ๋อร์ไปยังหนานเจียง เพียงแต่ ขณะที่เขากำลังเดินออกจากบ้านพักราชการ ก็มีองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามา สีหน้าดูร้อนใจอย่างยิ่ง “แย่แล้วท่านอ๋อง! ซื่อจื่อถูกคนทำร้ายบาดเจ็บขอรับ!” สีหน้าของรุ่ยอ๋องเปลี่ยนไปอย่างมาก เขากังวลจนไม่มีเวลาถามไถ่รายละเอียด รีบ

เก๋อสือชีไม่อาจทนอยู่ต่อไปได้อีกแล้ว เขารู้สึกว่าตัวเองราวกับเป็นเพชฌฆาตคนที่ประกาศคำตัดสินโทษประหารคือศิษย์พี่ แต่กลับให้เขามาทำเรื่องโหดร้ายเช่นนี้เขาเห็นใจรุ่ยอ๋อง และยิ่งสงสารซื่อจื่อน้อย“หากไม่มีเรื่องอื่น เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” เก๋อสือชีพูดจบก็จากไปทันทีรุ่ยอ๋องถือถ้วยยาค้างไว้ และนิ่งเงียบไปนานแม้แต่เขาเองก็ยังไม่แน่ใจว่า ตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่เพื่อความปลอดภัยของจี๋เอ๋อร์ เขาจึงไม่ควรไปหนานเจียงอีกแต่หากเป็นเช่นนั้น พวกเขาพ่อลูกก็จะไม่ได้พบหร่วนฝูอวี้อีกแล้วถึงอย่างไร ตอนนี้ในใจนางก็มีเพียงปกป้องหนานเจียง เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นฝ่ายมาพบพวกเขาเขารู้สึกไม่ยินยอมจริง ๆ......หนานฉีเมืองหลวงหลังจากบริหารบ้านเมืองจนสงบมั่นคงแล้ว ในที่สุดเซียวอวี้ก็ได้พักหายใจหายคอเสียทีเขาไม่ต้องอยู่ในห้องทรงพระอักษรทั้งวัน เพื่อจัดการงานราชกิจอีกต่อไปตอนนี้ก็มีเวลาไปอยู่กับภรรยาและลูก ๆ แล้วเพียงแต่ ทันทีที่เขามาถึงตำหนักหย่งเหอ ก็พบว่าภายในตำหนัก “ผู้คนแน่นขนัด”สตรีกลุ่มหนึ่ง ส่งเสียงจอแจเหมือนนกกระจอกและเหมือนเป็ดพวกนางรายล้อมฮองเฮากับองค์ชายทั้งสอง ไม่รู้ว่ากำลังหั

“เงื่อนไขอะไร?” หนานเจียงอ๋องรีบถามขึ้น ขณะเดียวกันก็เกิดความระแวดระวังขึ้นมาบางส่วนเขาจะไม่รู้ได้อย่างไรว่า เซียวเหิงกับหนานเจียงไม่มีความสัมพันธ์ใด ๆ ต่อกัน ย่อมไม่มีทางที่จะช่วยหนานเจียงเปล่า ๆ อย่างแน่นอนขอเพียงเงื่อนไขที่เซียวเหิงเสนอมาไม่เกินไปนัก ก็คงจะพอรับปากได้เซียวเหิงเอ่ยอย่างช้า ๆ“กระหม่อมขอเพียงมีชีวิตรอด หวังว่าท่านอ๋องจะให้ที่พักพิง”เพียงเท่านี้หรือ?หนานเจียงอ๋องประหลาดใจอย่างมากเซียวเหิงมองออกว่าเขาไม่เชื่อ จึงย้ำอีกครั้ง“คนที่กำลังหลบหนี ไม่มีความต้องการอื่นใดอีกแล้ว“หากวันข้างหน้าช่วยให้หนานเจียงเป็นมหาอำนาจได้จริง การที่ท่านอ๋องให้ที่พักพิงแก่กระหม่อม ก็ถือเป็นพระคุณอันใหญ่หลวงแล้ว”หนานเจียงอ๋องยอมเชื่อเขาก่อนในตอนนี้“ตำแหน่งที่อยู่ของเจ้า แคว้นหนานฉีกับแคว้นตงซานจะไม่มีทางล่วงรู้”เซียวเหิงโน้มศีรษะคำนับ“ขอบพระทัยท่านอ๋อง!”หลังจากนั้น หนานเจียงอ๋องจึงจัดการให้เซียวเหิงพักอยู่ในวังเซียวเหิงขอตัวลาแล้วหมุนตัวกลับ ดวงตาฉายแววความเย็นชาวูบหนึ่งบนบัลลังก์ความคิดของหนานเจียงอ๋องโลดแล่นขึ้นมาทันทีการครองความเป็นใหญ่ในใต้หล้า มีผู้ครองแคว