All Chapters of แม่ทัพหญิงปราบพยศฮ่องเต้ร้าย: Chapter 1521 - Chapter 1526

เฉียวเอ๋อร์เอ่ยอย่างตะกุกตะกัก “เสด็จแม่ ลูกไม่ได้ทำอะไร แค่ลงมือเท่านั้นเอง...” ครั้นเห็นนางไม่ยอมรับ ซ่งหลีจึงเอ่ยแทน “นางไปตบตีกับคุณชายน้อยของจวนเสนาบดี ข้าดูบาดแผลของเขาแล้ว ดั้งจมูกหัก” “รุนแรงขนาดนั้นเชียว?” เฟิ่งเวยเฉียงตกใจมาก เฉียวเอ๋อร์อายุเพียงหกขวบ มีแรงมากขนาดนั้นเชียวหรือ? ตอนนี้ เฉียวเอ๋อร์รีบแก้ตัวทันที “มิใช่อย่างนั้น เป็นเขาที่ทนแรงกระแทกไม่ไหว จมูกจึงไปกระทบกับขั้นบันไดจนดั้งหัก เสด็จแม่ ลูกไม่ได้ตั้งใจ เขาเป็นฝ่ายเริ่มพูดใส่ลูกก่อน ล้อเลียนว่าลูกไม่แข็งแรงเท่าเขา!” ซ่งหลีส่ายศีรษะไม่หยุด “ไม่ว่าจะอย่างไร เจ้าก็ลงมือแบบนั้นไม่ได้” หากเป็นลูกแท้ ๆ ของเขาเอง เขาคงจะตำหนิไปนานแล้ว แต่เฉียวเอ๋อร์ไม่ใช่สายเลือดของเขากับเวยเฉียง จึงยากที่จะอบรมสั่งสอน เฟิ่งเวยเฉียงไม่ได้ตำหนิเฉียวเอ๋อร์ทันที แต่จดจ้องซ่งหลี และถาม “นอกจากดั้งจมูกหักแล้ว มีอย่างอื่นหรือไม่?” “ที่เหลือเป็นเพียงบาดแผลภายนอก” เฟิ่งเวยเฉียงผงกศีรษะ “ก็จริง เด็ก ๆ ทะเลาะกัน คงมิได้รุนแรงนักหรอก ถ้าเช่นนั้น ท่านไปที่จวนเสนาบดี เพื่อปล

เฟิ่งเวยเฉียงมองซ่งหลีอย่างกระวนกระวาย “ท่านรู้สึกอึดอัดที่อยู่ในแคว้นซีหนี่ว์หรือ? “หรือเป็นข้าที่ทำอะไรให้ท่านไม่สบายใจ?” นางรีบกอดเขาไว้แน่น ท่าทางเหมือนจะไม่ยอมปล่อยให้เขาจากไป ซ่งหลีรู้สึกจนใจ เขาแกะมือของนางออก ใช้สองมือจับไหล่ของนางไว้ ค่อย ๆ ผลักนางออกเล็กน้อย “ข้าเพียงคิดถึงครอบครัวที่หนานฉี “มาอยู่ที่แคว้นซีหนี่ว์นานขนาดนี้แล้ว ข้าจึงห่วงเรื่องความเป็นอยู่ที่บ้านของท่านพ่อท่านแม่” เฟิ่งเวยเฉียงเสนอ “หากท่านเป็นห่วงจริง ๆ ข้าจะส่งคนไปรับพวกเขามาก็ได้ ไยท่านต้องลำบากเดินทางไกลขนาดนั้นเองด้วย?” ได้ยินเช่นนี้ ซ่งหลีมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย “ข้าไปคนเดียว ดีกว่าให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องลำบาก นี่คือความกตัญญูของผู้เป็นลูก “ประมุขแคว้น หวังว่าท่านจะอนุญาต” อยู่กันตามลำพังเขายังเรียกนาง “ประมุขแคว้น” แสดงถึงความห่างเหิน เฟิ่งเวยเฉียงสังเกตเห็นว่าเขาโกรธแล้ว จำต้องยอมถอยหนึ่งก้าว “ก็ได้ “ท่านกลับไปที่หนานฉีได้ ทว่าต้องมีกลุ่มองครักษ์คอยคุ้มกัน เพื่อที่ข้าจะได้วางใจ” ซ่งหลีพูดโดยไม่ทันคิด “เจ้าก็รู้ดี ข้

แคว้นหนานฉี ชายแดนใต้ ยามรุ่ยอ๋องสะสางงานราชการตอนกลางวัน มักจะพาลูกชายติดตัวไปด้วยเสมอ เขายืนกรานจะให้หร่วนฝูอวี้ตั้งชื่อให้ลูกชาย ดังนั้นจนถึงตอนนี้ ลูกชายยังไม่มีชื่อหลัก มีเพียงชื่อเล่น——จี๋เอ๋อร์ เสี่ยวจี๋เอ๋อร์เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่าย ไม่ว่าผู้ใดอุ้มเขา เขาก็จะไม่ร้องไห้งอแง หลังจากที่เขาถูกส่งไปยังชายแดนใต้ไม่นาน พระราชโองการของฝ่าบาทที่แต่งตั้งให้เขาเป็นซื่อจื่อก็มาถึง เสี่ยวจี๋เอ๋อร์ยังไม่เข้าใจว่า ตำแหน่งซื่อจื่อมีความสำคัญเพียงใด ในวัยของเขาตอนนี้ การได้กินอิ่มนอนหลับ ถือเป็นความสุขและความพอใจสูงสุด เขายิ่งไม่เข้าใจเลย ไฉนเสด็จพ่อจึงเศร้าหมองตลอดทั้งวัน และถอนหายใจใส่เขาอยู่บ่อย ๆ ช่วงวันหยุดกลางเดือน รุ่ยอ๋องสะสางงานในบ้านพักราชการตามปกติ หลังจากนั้นจะกลับเรือนเพื่อพาจี๋เอ๋อร์ไปยังหนานเจียง เพียงแต่ ขณะที่เขากำลังเดินออกจากบ้านพักราชการ ก็มีองครักษ์คนหนึ่งวิ่งเข้ามา สีหน้าดูร้อนใจอย่างยิ่ง “แย่แล้วท่านอ๋อง! ซื่อจื่อถูกคนทำร้ายบาดเจ็บขอรับ!” สีหน้าของรุ่ยอ๋องเปลี่ยนไปอย่างมาก เขากังวลจนไม่มีเวลาถามไถ่รายละเอียด รีบ